Interview met Delain

Het was een drietal jaar geleden dat we nog eens wat vragen gesteld hadden aan het Delain-kamp. Er is weer heel wat gebeurd, dus ging ik maar eens backstage na de show op Graspop om zangeres Charlotte enkele vragen te stellen.

Dag Charlotte. Het is niet de eerste keer dat we jullie kunnen treffen hier op Graspop Metal Meeting, maar ik denk wel dat het al een zevental jaar geleden is. Wat is jouw gevoel erbij? Staat hier vandaag een andere Delain voor jou?

We hebben hier al twee keer gespeeld en ik denk dat de laatste keer in 2009 was, dus inderdaad zo’n zeven jaar geleden. Absoluut een andere band, ja. We hebben de afgelopen jaren echt onwijs veel getourd en dat maakt echt een erg groot verschil. Laat staan dat het een groot verschil is tussen een zeventien jarig meisje dat op het podium staat en een 29 jaar oude vrouw. Bij mezelf merk ik wel het verschil dat ik toen best wel schuchter was en dat ik nu zoiets heb, van “hoe harder het allemaal gaat op het podium, hoe beter”. Ik geniet daar nu best wel van, terwijl ik vroeger eerder nerveus was. En als band zijn we gewoon veel beter ingespeeld op elkaar. Het gaat veel beter op de grote podia en het is een heel andere ervaring.

Dit jaar staat het voor jullie allemaal een beetje in teken van het debuut dat tien jaar geleden verscheen. Touren jullie de festivals nu ook af met als doel dat album nog eens af te stoffen?

In verband met het debuut volgt er binnen enkele weken nog een aankondiging, maar 2016 was ook op andere vlakken een bizar jaar. We zijn begonnen met de ep Lunar Prelude, we hebben al 26 tourshows en heel veel clubshows gedaan. We doen ook superveel festivals, nog nooit zoveel denk ik. We hebben dus de ep, ons tienjarig jubileum, maar ook de nieuwe plaat die eind augustus gaat uitkomen (red.: dit nieuws werd enkele dagen na Graspop bekendgemaakt). In september/oktober volgt er nog iets en in december volgt er een heel speciale show die we gaan opnemen op cd, dvd en vinyl. Dat is een speciale jubileumshow met allemaal toeters en bellen erop, gastbijdragen en noem maar op. Dan doen we dus ook voor het eerst een live-dvd. Dat zijn projecten waarvoor je normaal een heel jaar bezig bent. Dus de shows staan zeker deels in teken van het debuut, maar ook deels in het teken van al die andere zaken. We zijn productief geweest, laten we het daarbij houden.

Enkele dagen terug sprak ik Satyr hier en zijn band viert ook een jubileum. Zij spelen hun Nemesis Divina integraal deze zomer. Is dat iets wat we ook kunnen verwachten bij jullie?

Misschien wel, we hebben het er al over gehad. Wij zijn altijd heel erg bezig om op zoek te gaan in de setlist naar de nummers die live het beste zullen werken. Er zijn dus ook bepaalde nummers op de albums die we nooit live spelen. Het is ook een hele tijd geleden, ik kan me sowieso beter inleven in de recentere nummers en onze stijl is ook heel wat veranderd. Dus we moeten zeker eens kijken of daar vraag naar is, misschien dat we dat wel eens een keer gaan doen. Maar voor die anniversary gaan we wel een ‘best of’ doen van de voorbije tien jaar. Liever dan het debuut integraal te brengen.

Bij ons op de redactie is er naar verluidt wel vraag naar. Jullie zouden minder oudere toppers als The Gathering, See Me In Shadow, Frozen en April Rain brengen.

April Rain spelen we bijna altijd, toch zeker tijdens de clubshows. See Me In Shadows is een ballade en ballades spelen we best wel vaak live. Frozen inderdaad niet zo heel veel, maar Sleepwalker’s Dream van de eerste plaat spelen we dan ook weer heel vaak live. Dus we doen nog wel veel van die platen, maar niet alle nummers. Zoals Daylight Lucidity, die hebben we misschien over al die jaren een handvol keren gespeeld.

Wat ook nieuw is, zijn de nieuwste leden binnen de band. Die zijn er voor jullie al even bij, maar heel wat mensen vandaag hebben ze nog niet gezien. Wat betekent dat inhoudelijk voor de band? Nemen zij deel in het schrijfproces, of wordt alles nog steeds voornamelijk geschreven door Martijn?

Martijn en ik. (lacht) Eigenlijk is het altijd zo geweest dat Martijn en ik alle nummers schrijven en daarin is iedereen welkom om bij te dragen. Dat doet iedereen ook, maar je merkt wel dat dat een proces is. Van Timo bijvoorbeeld, die zit nu al vijf jaar bij de band, heb ik nu het gevoel dat hij voor deze plaat echt voor het eerst veel heeft bijgedragen. Het is een proces dat echt groeit. Als je in een team zit waarin mensen al tien jaar samen schrijven en daar een methode in hebben, dan denk ik wel dat je als aanvankelijk buitenstaander daar je plek in moet zoeken. Ze moeten op zoek gaan naar hetgeen waarin ze kunnen bijdragen, waarin hun kracht ligt en hoe ze kunnen bijdragen. Dat is een heel interessant proces en we merken ook dat Ruben erg creatief is op vlak van zijn fills en zo. Dat was echt tof al op deze plaat. Merel is er nu het meest recent bij gekomen, dus ze staat nog heel hard in de kinderschoenen, maar ik ben wel heel benieuwd naar hoe ze zich gaat ontwikkelen. Voor haar band Purest of Pain schrijft ze bijvoorbeeld alle nummers, dus ik denk dat ze zich zeker in de toekomst zal gaan ontwikkelen.

Jullie kennen mekaar ook al van Karmaflow?

Ja, maar Karmaflow is wel het type project waarbij je nooit samen met elkaar op het podium staat. Ik heb gewoon thuis mijn partij daarvoor opgenomen. We kenden mekaar al wel langer, omdat ze wel eens was ingevallen voor Timo.

Voelt het nu aan alsof de band meer tot rust gekomen is? Er zijn wel heel wat wisselingen in line-up geweest bij jullie.

Ik snap wel dat dat voor heel veel mensen van buitenaf zo aanvoelt. We zijn nu om en bij de tien jaar bezig en het is een heel intensieve baan. Kijk, als er op een gegeven moment iemand twee kinderen krijgt en zijn leven verandert dan is het logisch dat er zaken veranderen. Ik respecteer de keuzes op dat moment ook, dan moet je focus veranderen. Het is en blijft een heel uitdagende baan die veel van je vraagt; veel van je tijd en veel van je energie. Dus die wisselingen zijn wat onvermijdelijk, maar we zitten nu wel met een club mensen waarvan ik wisselingen niet zo snel meer zie gebeuren. Ik heb de rust dus altijd wel ervaren. We hebben geen wisselingen gehad met ruzie waarbij er met de deuren werd geslagen. Merel is erbij gekomen en daarvoor is ook niemand weggegaan. Het is natuurlijk altijd een groep die verandert en je hecht je aan mensen, maar de vervanging was altijd erg goed, dus ervaarde ik dat niet als onrustig. Er is nu ook bijvoorbeeld een festival waar Ruben niet kan en Sander komt dan gewoon meespelen. We houden dus gewoon nog contact en hij blijft heel erg betrokken bij de zaak. Ik voel die rust dus eigenlijk al de hele tijd, en dat is erg prettig.

Jullie behouden graag contacten, dus mogen we ook voor de nieuwe plaat dan weer wat gastbijdragen verwachten?

Jammer, maar dat mag ik nog niet zeggen! (lacht) Dat is nog even een verrassing!

Misschien een tipje van de sluier dan of het een nieuwe persoon is of iemand waarmee jullie al samengewerkt hebben?

Het is niemand nieuw, nee. Het is iemand waar we al wel mee samengewerkt hebben. (red: de week na Graspop werd ook bekendgemaakt dat Alissa White-Gluz de speciale gast is die meegewerkt heeft aan de nieuwe plaat)

Ik ben wel erg benieuwd naar de nieuwe plaat, want het lijkt wel alsof het in jullie genen zit om altijd jullie grenzen te verleggen. Merel zat ook in Karmaflow en is momenteel actief bij Mayan en jij had het vorig jaar erg druk met Phantasma. Was dat een eendagsvlieg?

Voorlopig wel. Weet je wat het is, mijn focus ligt specifiek en expliciet op Delain en dat laat niet heel veel ruimte voor dingen ernaast. Op zich is muziek schrijven en een boek schrijven, want ik heb er een boek voor geschreven, iets wat voor mij best wel natuurlijk gaat. Dus dat is ook iets wat ik kan doen terwijl andere werkzaamheden doorgaan. Maar ik zie er mezelf niet mee touren ofzo, want daar is gewoon de tijd niet voor. Verder was het een erg tof zijproject, dus ik sluit niet uit dat er ooit een vervolg komt, maar ik ben er nog niet mee bezig.

Zijn zulke projecten en bands om jullie grenzen te verleggen dan gewoon dingen die op jullie pad komen of gaan jullie op zoek naar uitdagingen?

Voor mij is het echt iets wat op mijn pad komt. Ik ben altijd wel bezig geweest met zijprojecten. Een tijd geleden heb ik muziek gemaakt voor een Nederlandse fictieserie in Amsterdam, ik had tot voor kort ook gewoon mijn studies ernaast. Persoonlijk vind ik het wel fijn om uitdagingen op te zoeken, zodat je op een gegeven moment geen soort tunnelvisie krijgt, maar het is wel heel belangrijk om een focus te hebben. Het vergt erg veel van je, zeker met wat we dit jaar allemaal gepland hebben. Daar is die energie echt voor nodig. Het schrijven van fictie is iets waar ik graag mee bezig ben, maar dat is meer een soort van recreatie die ik ernaast doe om mezelf geprikkeld te houden. Als ik tijd vrij heb, lig ik liever niet passief voor de tv. Ik gebruik die liever voor iets creatiefs om mezelf te ontwikkelen. Dat is wel iets dat ik enkel voor mezelf kan beantwoorden en verschilt voor anderen in de band. Merel bijvoorbeeld deed al die projecten al voordat ze bij Delain kwam en heeft enkele daarvan nu op een lager pitje gezet. In elk geval lijkt me actieve recreatie leuker dan passieve recreatie.

Dat vind ik ook. Kan je om af te sluiten nog even de belangrijke zaken op een rijtje zetten, Charlotte? Of toch de dingen die we al mogen weten.

De titel van onze nieuwe plaat is reeds bekend, Moonbathers, en die komt uit eind augustus. Vandaar ook dat de ep eerder dit jaar Lunar Prelude heette. Als laatste boodschap kan ik meegeven dat iedereen zeker naar de jubileumshow moet komen. De kosten voor dat megalomane project vielen iets hoger uit dan we vooraf gedacht hadden, dus alles wat nu nog binnenkomt is best wel nodig, maar het is wel leuk dat er een percentage van naar de Sophie Lancaster Foundation gaat van al wat extra is. Dat is een charity die we eigenlijk al sinds de release van We Are The Others steunen. Dat zal hopelijk nog wel wat mensen extra over de schreef trekken.

Links:

• Delain
• Delain Facebook
• Napalm Records

Interview met Delain

Na afloop van het optreden van Delain op Fortarock XL mocht ik me naar de artiestenruimte begeven om daar een aantal vragen aan zangeres Charlotte te stellen. Met een nieuwe cd net uit, en een aantal speciale tours en concerten de komende maanden, was er genoeg om over te praten.

Jullie hebben net opgetreden hier op Fortarock, en het publiek leek het een erg mooie show te vinden. Hoe vond je zelf dat het ging?

Ik vond het wel een tof optreden. Sowieso is Fortarock een mooi festival, we stonden op de eerste editie en we hebben al jaren een goed contact met de organisatie. We zijn ook heel blij dat we voor deze XL-editie weer gevraagd zijn. Ik was vandaag wel een beetje ziek, dus ik hoop dat het publiek dat niet al te duidelijk gemerkt heeft.

Dit is jullie tweede keer op Fortarock, en afgelopen jaar stonden jullie bijvoorbeeld ook op Wacken. Wat vinden jullie nou leuker om te doen, festivals of clubshows?

In een zaal vind ik eigenlijk leuker. Daar speel je natuurlijk voor een eigen publiek, je weet dat mensen echt speciaal voor jou komen. Festivals zijn wel erg bijzonder, je speelt voor veel meer mensen. Je hebt daar ook veel te winnen, mensen die voor een andere band komen kunnen je muziek daar leren kennen. In die zin denk ik dat festivals wel belangrijker zijn.

Van album naar album is jullie stijl geleidelijk veranderd. Op We Are the Others zijn wat meer de extremen van jullie muziek te horen, met aan de ene kant meer pop- en elektronica-invloeden, en daar tegenover wat zwaardere metal-passages en duidelijkere klassieke klanken. Is dat iets dat jullie bewust doen?

We zijn niet echt bewust met onze stijl bezig. Het schrijven gaat meestal een beetje vanzelf. Als de nummers er dan liggen, gaan we kijken of het allemaal een beetje past, en wat dan de sound van een album zou worden.

Je zegt dat het schrijven vanzelf gaat, kun je eens wat meer vertellen over hoe het schrijfproces er dan uit ziet bij jullie?

Iedereen is natuurlijk welkom als hij een goed idee heeft, maar meestal zijn het Martijn, Guus en ik die de nummers schrijven. Iedereen werkt daarbij een beetje vanuit zijn eigen ding, Guus denkt meer in gitaarriffs en ik schrijf meer vanuit zanglijnen.

Als jullie met zijn drieën schrijven, zullen daarin ook wel veel verschillende invloeden samenkomen. Wat zijn voor jou nou de belangrijkste invloeden?

We laten ons vooral beïnvloeden door wat we zelf graag luisteren. Voor mij is dat vooral de alternatieve muziek, en de wat oudere gothic. Daarnaast heeft Martijn natuurlijk lang in Within Temptation gespeeld, dus dat is een invloed die ook nog wel duidelijk doorklinkt.

Jullie meest recente full-length is alweer een jaar oud, wanneer kunnen we de volgende verwachten?

We hebben begin vorige maand Interlude uitgebracht, een verzamelaar met live-versies en ook wat nieuw werk. We zijn ook al aan het schrijven aan een nieuw album, dat in 2014 uit zal komen.

Veel andere bands proberen zich de laatste tijd te onderscheiden door aparte dingen als orkesten meenemen op tour, of klassieke muziek coveren. Hebben jullie ook nog grootse plannen voor de toekomst?

We proberen geen dingen te doen die iedereen doet, want dan is het natuurlijk niet meer speciaal. We hebben in november wel een speciale show in het Patronaat (in Haarlem), maar daar kan ik nog niet te veel over zeggen.

Jullie zijn eigenlijk in best wel korte tijd een grote naam geworden, hoe was dat voor jullie?

Het is inderdaad wel snel gegaan. We krijgen ook de kans om hele bijzondere dingen te doen. Onze vorige plaat bijvoorbeeld is opgenomen in Zweden, in een hele bijzondere studio. Ik studeer zelf nog, en het is heel apart om zo eigenlijk een soort dubbelleven te leiden. Het is wel leuk als je dan studiegenoten vertelt dat je in een bandje speelt, en ze dan allemaal shirts met je gezicht erop zien als ze een keer naar een show komen. Binnen de band hebben we ook nog allemaal projecten, zoals de nieuwe plaat die eraan komt, en onze speciale show in Haarlem later dit jaar. Het is heel druk.

Is het dan nog wel te combineren, zo’n drukke tijd in de band en ook nog studeren?

Ik heb een korte vertraging opgelopen, maar verder lukt het best goed om studie en muziek te combineren. Ik heb mijn bachelor in kunstgeschiedenis afgerond, en ik doe nu een master gender studies. Daar schrijf ik nu mijn scriptie voor, en het lukt goed om daar genoeg aan te werken.

Is er nog iets dat je tegen onze lezers wilt zeggen?

We hebben de komende tijd een aantal hele toffe tours, in september in Amerika met Kamelot, en er komt ook nog een Europese tour met Within Temptation. Ik hoop jullie daar te zien!

Links:

• Delain

Interview met Delain

Het gaat goed met het Zwolse Delain. Erg goed zelfs. Wat in 2006 met
Lucidity begon als een geslaagd project, is met de succesvolle opvolger April Rain inmiddels uitgegroeid tot een volwaardige band met een gouden toekomst voor de boeg. Het gros van de kritieken is jubelend en ook collega Kamminga moest in zijn
review – met enig voorbehoud – erkennen dat het allemaal stiekem toch wel behoorlijk goed in elkaar steekt.

De band is net huiswaarts gekeerd van haar eerste echte Europese tour en toetsenist annex bandbrein Martijn Westerholt (ex-Within Temptation) is in opperbeste stemming wanneer ik hem op een zonnige zondagmiddag aan de lijn krijg.

Tour

“Het is een te gekke tour geweest. Het eerste gedeelte als voorprogramma van Kamelot en daarna als headliner. Dat was wel spannend, want we hebben in het verleden al best veel gespeeld, maar niet zo veel in het buitenland met zo’n uitgebreide tour van een maand. Dan leer je elkaar nóg beter kennen!” (lacht)

Westerholt vertelt dat de tour in zakelijk opzicht weliswaar verliesgevend was, maar dat Delain nu alweer bezig is om een kostendekkende tour op te zetten. “Dan kom je op een level dat je kunt blijven touren en bouwen, zonder dat je bang hoeft te zijn of je daar financieel wel toe in staat bent. Zeker als supportact is dat tegenwoordig erg lastig. Maar nu komen we in een soort veilige zone. Dat was voor mij wel zo’n beetje de opdracht van het nieuwe album en dat is dus eigenlijk nú al gelukt!”

Delain blijkt haar zaakjes ‘on the road’ behoorlijk professioneel aan te pakken. “We werken heel structureel. Vóór een show doen we een voorbespreking en gaan we de set af. Direct na afloop houden we altijd een korte evaluatie van tien minuten. Ook nemen we elke show op. Charlotte (Wessels, zang – KK) bekijkt deze dan de volgende dag samen met de tourmanager.”

Rock ‘n’ roll?

Dat klinkt allemaal wel erg serieus. “Nou, wij zijn niet zo heel erg rock ‘n’ roll hoor: geen heel grote drinkers ofzo. Toch is het ook weer geen suffe bedoening en er wordt heus af en toe een extreme grap uitgehaald. Meer een beetje de bouwvakkershumor: dvd’s in de bus met mooie meiden en iemand die ‘plotseling’ naar z’n slaapplaats gaat, of op ongepaste momenten je broek laten zakken. Maar ook geintjes met podiummateriaal, sabotage bij bands met wie je speelt en die dan op hun beurt tijdens jouw show doodleuk in paashaas- en kerstmanpakken op het podium verschijnen.”

Martijn en Charlotte kunnen het zich inmiddels permitteren om zich fulltime met de band bezig te houden. “Charlotte studeert nog wel kunstgeschiedenis, maar erg low-profile. Rob (van der Loo, bas – KK) is net klaar met de Rockacademie en geeft parttime nog wat les. Sander (Zoer, drums – KK) en Ronald (Landa, gitaar – KK) werken nog wel fulltime. Voor mij persoonlijk is het een droom die uitkomt dat je fulltime met je muziek bezig kan zijn. Ik heb absoluut geen behoefte om in een Porsche te rijden en er heel rijk van te worden, maar vind het wel te gek om zonder randvoorwaarden met mijn muziek bezig te zijn. Zolang ik maar één keer per maand met mijn vrouw naar de bioscoop kan. Ik rijd net zo lief in een Suzuki Alto!” (lacht)

Have a cigar…

Zoals gezegd zijn de reacties op de nieuwe plaat overweldigend. “Negentig procent is echt heel positief. Dat is een behoorlijk verschil met Lucidity: de meningen zijn nu veel minder verdeeld. Mensen zeiden vervolgens: ‘Nou, ze moeten maar zien dat ze het waar kunnen maken zonder gastmuzikanten.’ Ze leken daarbij te vergeten dat Charlotte de zanglijnen altijd al zelf schreef, terwijl de gasten die slechts inzongen. Eigenlijk was het deze keer zelfs makkelijker, omdat er nu een band klaar stond om een album mee te maken.”

“Toen de cd klaar was reageerde Roadrunner bijzonder enthousiast. Zij werken heel erg volgens een ‘landje-voor-landje’-strategie, maar hebben deze plaat al direct in meerdere landen op een uitgebreidere manier in de markt gezet en dat is natuurlijk te gek. Het album staat inmiddels al zeven weken in de albumlijsten, waar de meeste metalbands die daar überhaupt in terecht komen dat slechts een week of drie volhouden, omdat alle fans de plaat dan in huis hebben. Maar ook van de pers krijgen we veel aandacht: zo had ik niet gedacht dat we op de voorkant van de Aardschok zouden komen.”

Martijn geeft tegelijkertijd ruiterlijk toe dat de single April Rain geflopt is. “Maar ik zie dat meer als een soort extra kaart die je kan proberen uit te spelen. Belangrijker is om aan je fans en je act te blijven bouwen.”

Buitenlanders

“We hebben ook mazzel dat we in de metalscene zitten, want bands als Kane of Krezip komen in het buitenland nergens, daar is gewoon geen doelgroep voor. Dat zie je met heel veel popmuziek, maar in de metal kunnen wij dat dus gewoon wél en dat is bijzonder. Dat beseffen mensen soms niet. Waar dat nou precies door komt is een heel goede vraag. Wellicht omdat er in andere landen gewoon teveel bands als Kane zijn. Buitenlandse journalisten vragen mij ook wel hoe het te verklaren is dat er uit Nederland zoveel succesvolle bands in een vergelijkbaar genre komen. Ik weet het gewoon écht niet.”

Wanneer ik suggereer dat dit wellicht komt doordat taal in metal een wat ondergeschikte rol speelt, kan de toetsenist zich daar wel in vinden. “Op zich wel een goede verklaring ja, dat ze je in de pop minder serieus nemen als jij geen ‘native speaker’ bent en met een buitenlands accent zingt. Als je daarentegen kijkt naar ons genre dan had Tarja bij Nightwish natuurlijk een vre-se-lijk accent, maar dat deed helemaal niet ter zake.”

Personeel

Sinds Ray van Lente in 2007 de band verliet speelt de band nog maar met één gitarist. “We hebben toen besloten om geen vervanger te zoeken. Live klink je dan misschien wat minder zwaar, maar met de hedendaagse techniek kun je toch een heel breed geluid neerzetten en daarnaast speelt onze bassist met distortion tijdens gitaarsolo’s. Op het podium vind ik het met vijf mensen meer in evenwicht.”

Op de nieuwe schijf levert snarenplukker Landa zijn eerste bescheiden vocale bijdrage. Hoe is dit tot stand gekomen? “We hebben ooit in de 3FM-show ‘Stenders Eetvermaak’ (waarin Westerholt tevens een uur lang als ‘gothic’ vleermuis aan het plafond van een dierenwinkel hing – KK) een cover gedaan die Ronald toen zong. Ik dacht: ‘Verrek, wat heeft die gast eigenlijk een goede stem.’ Toen de cd eigenlijk al klaar was hebben we daar nog wat mee geëxperimenteerd. Het stuk waar hij zingt was instrumentaal bedoeld, maar zijn bijdrage beviel zó goed dat we het zo gehouden hebben. Mensen reageren wel verbaasd, maar dit gaan we in de toekomst nog wel verder verkennen. Zelf vindt Ronald het ook erg leuk en gaat zanglessen nemen.”

Een vertrouwde verschijning is die van Marco Hietala (Nightwish, Tarot): hij is er op de derde schijf toch niet wéér bij hè?! (lacht) “Nee, dat denk ik niet hoor. Puur vanuit verrassing bezien zou dat niet handig zijn. Maar voor April Rain vond ik het bij sommige stukken gewoon goed passen, heb daarom gedacht ‘fuck it’ en hem weer gevraagd. Hoewel gastmuzikanten een leuk element vormen, is het aantal nu trouwens bewust teruggebracht, om duidelijk te maken dat we toch echt wel een heuse band zijn.”

Een andere gast is celliste Maria Ahn. Zij is volgens Martijn in de klassieke wereld van een vergelijkbaar kaliber als de Nederlandse viooldiva Janine Jansen. “In Amerika staat ze bijvoorbeeld op de cover van de Vogue. Onze co-producer had al eens met haar gewerkt, dus toen we voor een aantal passages zochten naar een écht goede cellist was die stap snel gemaakt. Zij vond het zelf wel spannend, want onze muziek kan voor klassieke muzikanten natuurlijk wel een cultuurshock zijn. Maar dat heeft allemaal prima uitgepakt.”

Desgevraagd blijkt Delain zelfs een verlanglijstje voor de toekomst bij te houden. “Charlotte zegt als groot Radioheadliefhebber: ‘Als ik een keer met Tom Yorke kan werken, kan ik rustig sterven.’ Ze luistert ook naar In Flames en ik trouwens ook, dus dat zou wel gaaf zijn om daar eens mee te werken.”

Van mijn vraag bij welke band Westerholt zélf wel eens een gastrol zou willen spelen schrikt hij een beetje. “Haha, daar heb ik eerlijk gezegd nog nooit over nagedacht! Weet je, ik ben meer een man voor achter de schermen. Maar als ik moet kiezen houd ik het op Nightwish.”

Kritiek

“Je moet altijd open staan voor kritiek, of die nou positief of negatief is. Ons wordt wel eens verweten dat we ‘niet vernieuwend’ zijn of te ‘veilig’ te werk gaan. Dat laatste betwist ik ten zeerste, want ik maak de muziek die ik mooi vind. Mensen vergeten vaak dat ik dat ook met Within Temptation al deed. Ik ben geen mosterd na de maaltijd, maar maak gewoon de muziek die ik tien jaar geleden ook al maakte! Als ik het veilig wilde had ik juist iets anders geprobeerd. Ik maak wat ik mooi vind, of er nou 10 of 100.000 mensen zijn die dat leuk vinden. Hoewel ik dat laatste natuurlijk liever heb.” (lacht)

Nieuw materiaal

“De afgelopen tijd is het daar natuurlijk te druk voor geweest, maar ik heb daar wel weer erg veel zin in de komende maanden. Kijkend naar een nieuw album lijkt het me bijvoorbeeld te gek om met een echt orkest te werken. Dat is natuurlijk al 100.000 keer gedaan, maar – daar gaan we weer – het is wél mooi. Daarnaast wil ik het gitaargedeelte en de contrastwerking nog wat meer uitdiepen. Wij maken eigenlijk popliedjes in een zware metaljas, maar ik zou daar toch ook wel wat langere liedjes bij willen hebben. Daardoor wordt het wat gevarieerder en minder hapklaar.”

Pop versus metal

Is het als componist wel eens lastig om te balanceren op het snijvlak van pop en metal? Gaat de Zwollenaar daar bewust en berekenend mee om? “Nee, en ik denk ook niet dat dat goed is. Ik schrijf gewoon wat in me opkomt en ik ben absoluut niet bezig met de vraag: ‘Wat zal hier beter zijn?’ Compromissen zijn wat dat betreft dodelijk en ik heb die mijn bandleden dan ook ten strengste verboden.”

Over metalheads die vinden dat Delain enkel maar softe commerciële poptroep voortbrengt zegt hij: “Als ze het softe zooi vinden: prima, dat respecteer ik, want over smaak valt niet te twisten. Maar wie ‘commercieel’ zegt kan een dikke vinger krijgen, want dat is absoluut niet waar en bovendien het doel niet. Dan zou ik toch geen gothic maken?! Die single is niet voor niets geflopt: je hebt qua airplay haast geen kans om voet aan de grond te krijgen.”

Karaoke

Op de webstek van de band is een tourfilmpje te vinden met daaronder een instrumentale versie van Nothing left. Wanneer ik daar ter afsluiting van het interview nog even naar informeer, reageert Westerholt zeer verrast en geeft hij en passant een kleine primeur weg: “Ik heb wel meer mensen daarover gehoord! Ik heb dat filmpje zelf in elkaar zitten flansen en had onze nummers zonder zang nog liggen. Ik heb daar onwijs veel reacties van fans op gehad en dat verraste me wel erg. We hebben dus niets speciaal laten mixen, maar door al die reacties zit ik er wel over te denken om er een aantal als gratis download op de site te gooien. Waarom eigenlijk niet?!” De karaokefans onder u kunnen dus hun hart ophalen…

Links:

• Delain
• Delain MySpace
• Roadrunner Records