Een heruitgave van Dusk… and Her Embrace doet Cradle of Filth niet wachten. Twee jaar na Hammer of the Witches is het tijd voor de opvolger Cryptoriana – The Seductiveness of Decay. Ik belde er even over met Dani Filth.
Vorig jaar stond in het teken van Dusk… and Her Embrace en dit jaar zijn jullie al terug met een nieuwe plaat. Het lijkt erop alsof dit een gewoonte is voor jullie, of komt er nog echt wat sentiment bij kijken als er zo’n nieuwe telg is?
Er komt absoluut nog wel wat gevoel bij kijken. Als een band zetten we ons erg in voor alles wat we doen. We voelen ons ook goed als band, aangezien dit ons tweede album is we ook al even bij Nuclear Blast zitten. Het heeft de band terug energie gegeven en we zijn erg enthousiast over metal in het algemeen. Als het op het schrijfproces aankomt, dan hebben we gewoon veel ingrediënten om mee aan de slag te gaan.
Wat betreft Dusk… and Her Embrace. Dat heeft ons wel even terug in de tijd genomen. Origineel hadden we die plaat opgenomen bij ons toenmalig label Cacophonous Records, maar het was nooit verschenen omdat de band toen in tweeën gesplit was. Erg ingewikkeld, want we hadden twee managers en eentje daarvan wilde de band terug bijeen onder de naam Blood Divine. Nicholas Barker, Robert Eaglestone en ikzelf hebben toen een rechtzaak gewonnen tegen het label en we kregen de rechten ervoor, maar we moesten het wel opnieuw opnemen. Daarom besloten we na al die tijd om het originele los te laten. Er zijn ook plannen om volgend jaar een heruitgave van Cruelty and The Beast uit te brengen en daar zal ook een nieuwe mix van gemaakt worden. Het is een geweldige plaat, maar de productie is wel wat vreemd. De drums zijn licht en je kan er best wel een gepolijste plaat van maken, maar we willen niet dat de atmosfeer ervan verdwijnt. Dat wordt dus wat tricky.
Een band als Blind Guardian zei me enige tijd geleden dat het moeilijk is om aan nieuwe zaken te werken als je op tour bent. Jullie zitten nu tussen twee heruitgaves van oud materiaal. Hebben jullie dat probleem ook?
Ik kan dat wel begrijpen. Als je een nieuwe plaat wil schrijven, dan wil je ook ‘in the mood’ zijn daarvoor. Je wil niet bezig zijn met iets dat een andere toon kan geven aan hetgeen je wil creëren, maar als je de zomerfestivals doet, dan moet dat gewoon. Dan verwachten mensen gewoon dat die klassiekers eraan komen. Niet elke band is daarmee bezig, om te spelen wat het publiek wil horen, wij hebben bijvoorbeeld een vijftal nummers die iedereen altijd wilt horen. Na verloop werkt dat ook wat op onze zenuwen, maar dat is gewoon iets wat je niet kan veranderen.
Deze nieuwe plaat klinkt me iets meer oldschool in de oren dan voorganger Hammer of the Witches. Voel jij dat ook zo aan?
Ik denk het wel. Er zit heel wat NWOBHM-in dit keer. Als mensen het over dat genre hebben, dan denken ze echter meteen aan Judas Priest of Iron Maiden, en aan heel wat melodische gitaarpartijen. Dat begrijp ik dus wel, sommige tracks waren klaar ten tijden van Hammer of the Witches, maar er gaan maar x-aantal nummers op een plaat. Hoe graag ik het ook wou, ze waren toen gewoon nog niet rijp om op die plaat te zetten. We hebben ze verder ontwikkeld en afgewerkt, dus ergens zit er wel een link met de vorige plaat ook, maar toch denk ik dat je gelijk hebt. Een echt plan zit er echter niet achter, we schrijven gewoon en dat komt eruit.
Iets wat wel compleet anders was, was dat we naar Brno gingen in Tsjechië, waar Ashok en Martin vandaan komen. Daar zaten we een weekje om eens te brainstormen en ik had eigenlijk niet verwacht dat we zo’n resultaat zouden boeken. Tegen het eind van de week hadden we het album eigenlijk klaar en uiteraard moest het nog afgewerkt worden en moet er nog een producer bij komen kijken. Maar op zich was het af.
Het thema op deze plaat is duisternis in het Victoriaanse tijdperk. Dat is op zich vrij breed. Zit er een dieper concept in?
Nee, het gaat eerder om een verzameling nummers. Als je nummers schrijft rond een bepaald thema, in dit geval Victoriaanse gothic horror, dan kom je op een punt dat je teksten moet gaan gieten in een bepaald thema. Mensen verwachten dat gewoon van Cradle of Filth vandaag, dat er een dieper concept schuilt in het album. Ik zei dit keer tegen mijn vrouw dat ik een beetje vastzat op dat vlak. Uiteraard heeft het ook te maken dat ik een andere band heb, Devilment, en dan was er ineens die korte periode waarop we alles hadden voor dit album. Het leek alsof iedereen progressie maakte en ik plots bleef stilstaan. Toen vroeg mijn vrouw wat ik op dit moment aan het lezen was, en dat waren Victoriaanse spookverhalen, zoals Benson, Stevenson, Rider Haggard, Sir Arthur Conan Doyle, etc. Waarom had ik daar niet aan gedacht? Het leek me logisch om daarvoor te gaan en de nummers gaven dat ook aan. Soms past alles gewoon plots.
Boeken vormen een inspiratiebron voor jou, maar blijkbaar houdt kunst jullie ook bezig. Dit is de Geboorte van Venus door Botticelli, of toch een remake ervan?
Klopt. Ik heb het artwork in handen gelaten van Arthur Berzinsh, hij was ook de director voor de video en de fotograaf. Hij deed zo’n beetje alles. We waren gewoon zo onder de indruk van wat hij gedaan had voor Hammer of the Witches, dat hij onze eerste keuze was. Ik gaf hem dus de lyrics, de titel van de plaat en ik liet hem maar begaan. Als band gaan we altijd voor een vrij uitvoerig booklet bij de cd, en dit vinden we echt high fashion.
Daarnaast heb je in het begin ook gemeld dat muziek je inspireert. Inspireert de muziek van vandaag jou, of is het echt de oudere (heavy) metal die jullie muziek mee vormt?
Ik denk dat het neerkomt op de invloeden van een aantal mensen en wat ze er samen mee maken. We kijken zeker niet naar iets in het bijzonder. We zijn een Britse band en zowel de gitaristen, als de bassist, als de drummer nemen deel aan het schrijfproces. Wij gooien elk dus onze eigen brandstof op het vuur en we zien wat het wordt. Op vlak van metal komen er de laatste tijd echt heel wat goede zaken uit, maar wellicht wordt het toch weer hetgeen waar ik mee ben opgegroeid: de thrashscene, vroege deathmetalscene, beide blackmetalwaves en uiteraard NWOBHM. Ik ben een enorme Maiden-fan.
En dat samenwerken gaat nu vlotjes? Het is best wel een tijd geleden dat je nog eens een line-up had voor meer dan één album.
Ja, dat zal ten tijden van Midian en Bitter Suites geweest zijn. Dat is gewoon een natuurlijk iets dat gebeurt als je in een band zit. Als je voor een record label, of cd winkel of voor een magazine werkt, dan komen en gaan er voortdurend mensen, maar het beest gaat wel verder.
Het beest heeft al heel wat creatieve ideeën gehad, gaande van stripboeken tot heruitgaves voor een twintigjarig bestaan en orchestrale platen. Zitten er nog zo in de pijplijn?
Ik hoop dat… Ik blijf dit zeggen, en zo lijkt het alsof ik erg lui ben maar ik tracht het gewoon ergens in te passen… Maar ik heb een poëzieboek geschreven en ik hoopte dat uit te brengen, maar het juiste moment is nog nooit daar geweest. Ik heb hier en daar al wat stukjes gebruikt voor lyrics ook, en voor andere zaken. Nu heb ik ook het gevoel dat ik een roman wil schrijven en een albeum te maken dat daarover gaat. Dan zou er heel wat diepgang zijn, die mensen zelf kunnen ontdekken, en het zou een leuk pakket vormen. Het is een erg ambitieus project waar ik graag zo snel mogelijk mee wil beginnen, maar het is natuurlijk de vraag in hoeverre het gaat vorderen met al het werk dat in Cradle kruipt.
Ik vernam ook dat jullie terug wat kriebels hadden om terug wat songs te coveren.
Ja, we hebben twee extra’s op deze full-length. De eerste is The Night at Catafalque Manor, die enorm Cruelty and The Beast klinkt, en een cover van Annihilator‘s Alison Hell. Dat is iets wat we al jarenlang wilden doen, maar recent waren we er pas echt mee bezig omdat we twee keer in contact kwamen met Jeff Waters, de man achter het nummer. Ik vermeldde toen onze interesse om er een cover van te maken en hij was enorm enthousiast. Het voelde aan alsof dit het juiste moment was en we hebben het ook naar hem gestuurd. Hij vindt het geweldig, vooral omdat we het vrij rechttoe rechtaan gespeeld hebben. Meestal geven we er een Cradle-draai aan, met een enorm atmosferische setting, maar het is zo’n geweldig nummer dat we dat niet wilden doen. Daarnaast zijn er ook heel wat fans die het nummer wellicht niet kennen, want het is best een oud nummer, en die het op die manier ontdekken.
In oktober beginnen jullie met touren. Jullie beginnen in Engeland, wat volgt er dan?
Rond Halloween beginnen we ermee, maar onze eerste show is eigenlijk in Japan, op Loud Park, ongeveer een week voor die tour start. De echte wereldtour is echter de meest ambitieuze ooit. Het zal een Europese tour van acht weken worden, dan hebben we een week of twee vrij en gaan we naar Zuid-Amerika, de VS en opnieuw naar Japan, Australië en vervolgens de zomerfestivals. We gaan er niet zoveel doen volgend jaar, wellicht de winterfestivals en dan doen we het merendeel van de zomerfestivals het jaar daarna, anders doen we weeral niets (lacht). Het is mogelijk dat Graspop er bijvoorbeeld wel nog tussen zit, dat zullen we zien. Dan komt er nadien ook weer een punt dat we aan een nieuwe plaat beginnen, maar daar wil ik nog niet over nadenken.
Is het, tot slot, eigenlijk enkel hard werken, of geniet je ook graag van hier en daar de toerist uit te hangen?
Het is wel zwaar werk en uiteraard heb je al die zaken als de pers, signeersessies, etc. Recent is er wel wat verandering, want de rest van de band gaat graag nu en dan eens weg. We durven de laatste tijd dus wel eens de toerist uithangen. Toen we in Brno waren, bezochten we heel wat kastelen, musea en er was zelfs een ossuarium dat geweldig was. Als we tijd hebben en iets is de moeite, dan gaan we echt wel op stap. Als we in Rome zijn en de tijd vinden, dan wandelen we eens door de stad. Dat vind ik wel fijn aan de huidige line-up, want in het verleden waren de bandleden daar minder in geïnteresseerd. Ze waren eerder geïnteresseerd in hun laptops. Deze mensen willen alles zien en we komen wel op wat coole plekken, dus weten we wat doen tijdens onze vrije dagen. Dan is er een sfeer bij ons als bij Basil Fawlty: ‘Right, come on!’ (lacht)
Links: