Interview met Conan
Fans van stoner- en doommetal hebben begin dit jaar een release gekregen om de vingers bij af te likken: Blood Eagle van het Britse Conan. Ook ik kreeg de plaat in mijn handen en was hiervan erg onder de indruk. Gitarist en microfoonbrieser (bedankt hiervoor, Kris) Jon Davis was bereid om mij te woord te staan over zijn materiaal, zijn manier van leven en natuurlijk zijn muziek.
Blood Eagle is zonder twijfel een beest van een album geworden, dat hoef ik jou niet te vertellen. Als je het zou vergelijken met voorganger Monnos, aan welke aspecten heb je meer tijd besteed op deze plaat?
Bij het schrijven van dit album is waarschijnlijk de meest tijd geslopen in de riffs. Het duurde langer dan normaal om ze te “destilleren” in nummers die goed genoeg waren om ze te beginnen te repeteren. Bij het schrijven van Monnos jamden we veel samen, maar een groot deel van Blood Eagle heb ik thuis op mijn eentje geschreven. Met enkel een gitaar en een metronoom kun je al veel doen! Wanneer de nummers bijna af waren, vroeg ik aan Paul (drummer van Conan, nvdr.) om ze samen te spelen en ze echt te verwerken tot een solide geheel. Het is altijd opmerkelijk hoeveel een jamsessie met een drummer kan veranderen. Je denkt een nummer klaar te hebben, maar uiteindelijk heeft het nummer bij release nog heel wat veranderingen ondergaan.
Eén van de meest bewierookte aspecten van Conan is natuurlijk z’n monstrueuze sound. Hoe kwam de keuze voor zware muziek als die van jullie tot stand?
Om eerlijk te zijn wilde ik bij het ontstaan van Conan in 2006 gewoon materiaal schrijven dat binnen mijn zogenaamde “comfort-zone” bleef. Het moest muziek zijn die makkelijk te maken was, maar die dan wel door de luidst mogelijke speakers moest gespeeld worden. In het begin kon ik nog niet de set-up gebruiken die ik wilde, dus verzamelde ik een heleboel oude transistorversterkers. Vandaag de dag heb ik echter geavanceerder materiaal tot mijn beschikking, materiaal dat voor een veel vettere gitaartoon kan zorgen. De kracht van Conan gaat vooral uit van versterkers van Matamp, gecombineerd met een oude Model T van Sunn. Voor mij komt het er op neer dat ik gewoon heerlijke riffs will schrijven, geïnspireerd door versterkers met een prachtige klank.
Dit kan klinken als een retorische vraag, maar is het voor een muzikant binnen een metalband nog steeds mogelijk om te leven van de muziek? Lukt het jou?
Ja, ik denk dat het kan, maar niet met eender welke levensstandaard. Ik focus op muziek als mijn enige vorm van inkomen en ik mag van geluk spreken dat mijn vrouw Holly me hiermee enorm helpt. Mijn inkomen springt voort uit de band, mijn label Black Bow Records en Skyhammer Studio. Die laatste beheer ik samen met Chris Fielding, de bassist van Conan. Die drie samen brengen nog niet eens de helft op van wat ik vroeger verdiende toen ik nog een gewone job had, maar we hebben genoeg en ik voel me ook veel gelukkiger dan vroeger. Ik moet geen deftige kleren en schoenen meer kopen, ik moet niet meer doen alsof ik mijn collega’s leuk vind en ik moet ook niet meer aan een bureau zitten. Praatjes verkopen aan klanten die waarschijnlijk toch weten dat ik maar wat zit te lullen; dat is verleden tijd. Doordat ik die job niet langer doe, kan ik ook meer bij mijn kinderen zijn (wanneer ik niet aan het touren ben natuurlijk). Dit heeft er aan bijgedragen dat ik nu een veel hechtere band heb met hen. Ik vind dat ik veel meer bijdraag aan de wereld door een goede vader te zijn en coole muziek te maken, dan door slecht nieuws over te maken aan werknemers bij mijn vorige job.
De band heeft al op Roadburn gespeeld, het Mekka van de stoner- en doommetal. Zijn er nog festivals waar jullie zeker eens gestaan willen hebben? Wat is de ideale setting om Conan live aan het werk te zien?
De perfecte locatie voor een concert van Conan is naar mijn mening een grot onder water, maar hoe we dat voor elkaar zouden kunnen krijgen is nog maar de vraag! Hmm, een duikboot. Ja, een speciaal ontworpen duikboot met een grote zaal zou de perfecte plaats zijn om te spelen. Maar tot dat moment maakt het ons echt niet uit waar we spelen. We willen zowel festivals als kleine zaaltjes doen: het maakt ons echt niet uit.
Een ander interessant aspect van jullie nummers zijn de teksten. Kan je hier wat meer over vertellen? Waar haal je je inspiratie hiervoor vandaan?
Onze teksten gaan nooit over het echte leven. Bij het schrijven ervan ligt m’n focus vooral op mythologie, geschiedenis, sword and sorcery movies, games, films over oorlogen, oude beschaving, oude wapens, Vikings et cetera. Alles wat cool klinkt en waar ik mijn tanden in kan zetten gebruik ik.
Welke bands zou je de lezers van dit interview zeker willen aanraden?
Bands die ze zeker moeten gehoord hebben zijn Slomatic, Bast, War Iron, Holly Hunt, Fister en Headless Kross.
En om af te sluiten: wat is je favoriete album en waarom?
Goh, moeilijk te zeggen. Ik denk niet dat ik er één heb, omdat dat constant verandert. Wat ik wel kan aanraden is Spectres van de band Bast, het eerste album dat werd opgenomen in mijn studio en tevens de eerste full-length op mijn label!
Links: