Interview met Cannibal Corpse
Als je de kans krijgt om Cannibal Corpse te interviewen, dan grijp je die, omdat het kan. Mij viel die eer te beurt en vooral na het horen van het nieuwe album Torture, dat me doet denken aan mijn favoriete Cannibal Corpse (Gallery of Suicide, ik weet het, vrij ongewoon) wilde ik wel wat vragen stellen aan de band. Drummer Paul Mazurkiewicz was een spraakwaterval en een gewillig slachtoffer. Door de continentale afstand werd het een openhartig middernachtgesprek.
Hallo Bart, dit is Paul. Hoe gaat het er mee?
Hallo, goed ja, bedankt. Dat is de eerste keer dat ik niet de eerste vraag stel geloof ik.
Ja, ik hou wel van praten met mensen en het is een mooie dag dus waarom niet.
Fijn dat te horen. Nu, dit gesprek komt er omwille van jullie nieuwe plaat – Torture. Ik heb hem kunnen beluisteren en ik moet zeggen dat hij een stuk rechtlijniger is dan Evisceration Plague, ik had er eerder een Gallery of Suicide-gevoel bij.
Ja klopt, het is een andersoortig Cannibal Corpse-album geworden. Rechttoe rechtaan, een mix van oude Cannibal Corpse met een eerder hedendaags geluid. Vooral op vlak van songwriting was het er deze keer pats erop, het bleef maar komen en komen. Ik vind dat een deel van de nummers echt van het beste is wat we ooit hebben gepresteerd. Ja, Torture is echt het beste Cannibal Corpse-album van de twaalf ondertussen en dat zeg ik niet omdat je verondersteld wordt dat te zeggen maar omdat het zo is. Ik ben er rotsvast van overtuigd. Torture is een pracht van een plaat geworden.
Wat mij bijzonder opvalt is dat ieder album van Cannibal Corpse klinkt als een homogeen geheel, de nummers haken op elkaar in, terwijl de albums onderling best wel verschillend zijn. Blijft er dan nooit eens iets liggen dat op een ander album terecht komt?
Het is wel zo dat we telkens in het moment zitten en blijven om een album af te werken. Het creatieve moment ontwikkelt zich naar analogie van de omstandigheden en de vibes die op dat moment rondom ons hangen. Eigenlijk beginnen we echt vanaf nul ook, niet in het verlengde van het laatste album. Het is telkens een nieuwe mindset, met vernieuwde ideeën en energie die we telkens opnieuw kanaliseren in een album.
Dan moet het toch ook wel een soort van tijdsreis zijn wanneer je een ouder album opnieuw beluistert.
Ja echt. Soms hoor ik nummers terug waarvan ik denk “hé, zijn wij dat, dat zegt me niet direct iets”, en dan beluister ik de volledige plaat en schiet alles terug binnen. Tijdens de opnames van een album en de maanden ervoor en erna spelen we alle nummers keer op keer, voor het geval we ze live zouden brengen en dan gaan we er helemaal in op en is het parate kennis bij wijze van spreken. Maar daarna ligt het stil en blijft er een selectie over die meegaat. Dus ja, ergens is het wel logisch dat je niet alles meteen herkent. Maar zoals je ziet, als je dan een volledig album opnieuw beluistert dan herbeleef je ook de attitude rond dat album en de motivatie van dat bepaalde moment. Niet altijd positief maar wel een passage die ontwaakt als het ware. Vastzittende herinneringen die losgeweekt worden. Verloren kinderen die lang aan de kant gelegen hebben en herontdekt worden.
Alsof je een oude agenda openslaat en herleest.
Zoiets inderdaad. Soms ontdek ik ook wel dingen opnieuw, dingen die ik totaal vergeten was. Hoe we met elkaar omgingen, hoe de nummers zich ontwikkeld hebben, wat de discussiepunten waren. Dat is wel cool. Er is zoveel geregistreerd tijdens de opnames, niet alleen de nummers bedoel ik, ook mentaal.
Gaan jullie dan nooit echt bewust het verleden als basis nemen, ook om bijvoorbeeld niet in herhaling te vallen of zo? Ik kan me best inbeelden dat sommige mensen iets gaan zoeken achter de Torture en Kill(er) titel.
Je doelt op het Six Feet Under-nummer? Ach ja, dat gebeurt wel eens, het zijn nu eenmaal belangrijke kernwoorden in het genre. Het is ook niet zo recent dat we daarmee begonnen zijn, woorden nemen als titel. Vile is er ook, of Bloodthirst. En een andere keer is het een halve zin of iets in de zin van – punjepuntjepuntje “Of” puntjepuntjepuntje. Het is zoals het is. Het zou nu wel onwaarschijnlijk zijn dat het de volgende keer weer een woord wordt, maar het kan wel, we zitten niet vast aan een soort van vooraf bepaald scenario.
Je gebruikt sinds Eviscaration Plague de zogenaamde click tracks tijdens de opnames van de drums. Kun je mij uitleggen wat dat is en waarom je dat doet? Doe gerust alsof ik een negenjarige ben om het uit te leggen..
Click track, dat is gewoon een metronoom, meer is het niet. Iets wat de maat aangeeft. Het is totaal niet nieuw, massa’s bands gebruiken het al jaren. De puls wordt aangegeven en je kunt daar op inspelen. Het maakt alles strakker, het zorgt voor een solidere beat. Eigenlijk zou ik het al veel langer gebruikt moeten hebben.
Waarom deed je het dan niet? Bang dat het te onpersoonlijk zou worden?
Hoh, misschien wel ja. Eigenlijk ben ik een autodidact weet je, ik heb nooit lessen genomen of zo. Ik speelde dan ook puur op adrenaline, dat was mijn basis. De overgangen en de intensiteit, dat was pure attitude. Tot ik die click track probeerde en merkte hoeveel comfortabeler het is, terwijl het niet mechanisch clean of steriel wordt. Ik was vroeger niet bereid om dat te proberen nee, uit schrik wellicht, ik vond het ook een “hulp”middel. Dat was niet nodig. Maar het heeft wel degelijk een meerwaarde zonder afbreuk te doen aan de intensiteit.
Denk je dan van “zouden we nu niet eens beginnen met heropnames maken”?
Er zijn al een paar heropnames, maar voor de sound dan, niet om alles opnieuw in te spelen. Dat mag je niet doen. De spastische temposhifts van de oude albums, dat kun je gewoon niet nabootsen met een click track. De klassiekers moet je laten voor wat ze zijn, anders verkracht je ze gewoon.
Zoals Lucas en Spielberg in South Park.
Precies ja. Ik wil South Park niet tegen me krijgen. (lacht)
Over animatie gesproken, die cover van Torture, die deed me toch geen klein beetje aan de oude intro van James Bond-films denken.
Hè verdikke zeg, daar had ik totaal nog niet aan gedacht. Je bedoelt zoals bij Goldfinger, met zijn geweer in die cirkel. (lacht) Ja, ik kan er mij iets bij voorstellen, met dat bloed dat dan zo naar beneden drupt. Nee, het artwork is van Vince Locke. We zijn er heel tevreden mee. Het is old school, lekker veel kleur erin. Precies wat we verlangden voor Torture.
Jij schrijft wel een pak teksten, ook nu weer. Betekent dat dat jij de persoon bent met de meeste fantasie of morbide fascinatie?
Het is onze taak om het werk te verdelen eigenlijk. Vroeger deed Chris (Barnes) het meeste werk, daarna zijn we dat beginnen te verdelen. Ook Jack en Allen deden hun deel van het werk, iedereen eigenlijk. Ik vind het nog steeds uitdagend om ziekelijke verhalen te verzinnen. Het is niet zo dat ik de meest creatieve ben op dit vlak, ik doe gewoon mijn deel, zo goed mogelijk. En met plezier. Ik ben niet de meest sinistere persoon van de band, dat ga ik niet beweren. Het schrijven van teksten moet gebeuren en het gebeurt.
Dat lijkt me een goed georganiseerd gebeuren eigenlijk. Cannibal Corpse heeft ook wel dat imago, zeker ook wanneer de “Making of” DVD’s bekijkt. Soms is het precies een bedrijf of vennootschap. Hebben jullie dan ook meetings om nieuwe “business-propositions” te bespreken of zaken te evalueren zoals tours of merchandising?
Ja, er zijn bandmeetings, zeker tijdens de tours die we maken. Verder gebeurt er veel via mail, maar het management neemt de meeste taken voor zich. Als er belangrijke zaken besproken moeten worden dan houden we een conference call. Alle beslissingen gebeuren democratisch, zo hou je de machine goed geolied en levendig, alle onderdelen zijn evenwaardig en belangrijk. We hebben allemaal rekeningen te betalen weet je.
Jullie houden het ondertussen ook al 24 jaar uit samen, dat is meer dan de meeste relaties.
Ja klopt, de meeste relaties blijven zo lang niet duren. Goede communicatie doet er echt veel aan.
Misschien is het wel omdat jullie geen seks met elkaar willen.
Mwaa… nee, ik denk niet dat dat zou lukken.
Is het daarom dat Chris (Barnes) vertrokken is?
(lacht) Dat moet je eens aan hem vragen.
Euhm… misschien later. Nu, het is wel zo dat jullie een behoorlijk groot gedeelte van jullie levens samen hebben doorgebracht. Naast het gore en macabere, komen er ook diepzinniger, filosofische gesprekken van?
Dat hangt er vanaf eigenlijk. Dat gebeurt wel, maar dan is dat meestal met andere mensen erbij. De crew, mensen die backstage komen bij optredens… Wanneer we voor een optreden zitten te wachten gebeurt dan ook wel eens ja. Dat is normaal denk ik, we gaan ook gesprekken over bijvoorbeeld politiek niet uit de weg.
Gebeurt dat nu meer dan vroeger? Met ouder worden bedoel ik.
Ja, de voldoening die je haalt uit de dingen die je doet in het leven, dat blijft. Alleen verschuiven sommige zaken. Zoals ik me nu kleed bijvoorbeeld, wanneer ik niet op tour ben of naar een concert ga. Ik kan me niet voorstellen dat ik vroeger zo rondgelopen zou hebben. Voor andere mensen is dat dan weer helemaal verschillend. George trekt nog steeds zijn Krisiun shirtje aan om naar de bakker te gaan bijvoorbeeld, dat zal wellicht ook nooit veranderen. En daar hebben we respect voor, ieder van ons heeft zijn eigen manier om voldoening te krijgen in zijn leven en onze gemeenschappelijke bron is Cannibal Corpse. Dat blijft en dat verbindt ons.
Heb jij dan ook persoonlijke streefdoelen, idolen bijvoorbeeld, mensen waar je met respect naar opkijkt.
Absoluut. Dave Lombardo! Tijdens de Mayhem Tour heb ik hem langs alle kanten aan het werk kunnen zien en hij is echt waar een gigantische bron voor inspiratie voor mij. Die man is werkelijk fantastisch. Geen twijfel over mogelijk.
Ik heb aan onze forumbezoekers voorgesteld om mij enkele vragen door te spelen en ik heb er drie geselecteerd.
Laat maar komen.
Waarom heb jij zo een vreemde familienaam?
Oef, die kan ik beantwoorden. Wel, ik ben 100% van Poolse makelij. Niets dan Pools bloed in mijn aderen. Dat verklaart veel waarschijnlijk.
Nog niet weinig. Tweede vraag: heb je thuis een soort heiligdom met alle Cannibal Corpse-uitgaves en spullen die ooit zijn uitgebracht.
Ja! Ik heb thuis een collectie memorabilia opgeslagen in een bergplaats, werkelijk alles wat ik kon bemachtigen, alle speciale edities, verschillende uitgaves. Ik vind dat heel belangrijk, kunnen terugkijken op het verleden en letterlijk alles kunnen overzien.
Heb je al gedacht wat je gaat doen met die nalatenschap, het is tenslotte wel iets waar heel veel fans niets dan wild van zouden worden mochten ze dan kunnen zien.
Kijk, dat is heel toevallig dat je er over begint. Ik ga wellicht alles aan mijn dochter geven als ik er niet meer ben, maar ik ben er natuurlijk nog een hele tijd. En wat ga ik doen na Cannibal Corpse bijvoorbeeld.
Je bedoelt een soort museum?
Inderdaad! Er zijn zoveel mensen die zich passioneel met death metal bezig houden en daar een grote fascinatie voor hebben, waarom bestaat er dan geen death metal-museum of zo? Een showcase met echte “artefacts”? En waar beter kun ja dat doen dan in Tampa Bay? Nergens toch? Ik speel nu al even met dat idee en het is alleen maar gegroeid. Zo’n showcase met unieke stukken, voor de generaties death metal-liefhebbers die na ons komen. Waarom niet? Het zou zo jammer zijn dat er zaken verloren zouden gaan onder tijd en stof terwijl er zoveel passie en interesse voor is.
Ik vind het een prima idee. Death metal-toerisme zoals black metal-liefhebbers naar Noorwegen trekken.
Precies!
Om af te sluiten heb ik nog één vraag. Wat was er eerst: de “Cannibal” of de “Corpse”.
(lacht) Man, wat vraag je me nu. Ja, dat is er zo eentje waar je tot in de eeuwigheid kunt over palaveren. Geen idee eigenlijk. Het gaat er over of je denkt dat je met kannibalistische neigingen geboren kunt worden of dat je pas als kannibaal beschouwd kunt worden eens je een kadaver gegeten hebt.
Zoiets ja. Denk je dat je een aantrekking tot het morbide en gore krijgt door er mee in contact te komen of door zaken mee te maken die je er naar toe drijven, of word je daar mee geboren?
Ja man, ik denk dat we gaan afsluiten (lacht). Nee, een interessante vraag, wellicht ligt het ergens tussen de twee, zoals meestal het geval is. Er zijn persoonlijke factoren die meespelen, omgeving, geschiedenis… wie weet zit de potentie in de genen.
Zullen we maar meteen de volgende keer daar een boompje over opzetten dan?
Goed idee.
Deal! Tot aan album dertien dan maar. Bedankt voor dit interview.
Jij ook. Bye Bart!
Links: