Interview met Buried Inside
Zo’n type dat ik verwachtte aan de lijn te krijgen na het zien van de bandfoto van de postmetalband Buried Inside (zie
recensie), met zo’n type werd voor mij een interview geregeld. Dat mijn verwachtingen juist waren werd al bewezen toen bleek dat de eerste afspraak bassist Stephen (voor het gemak maar gewoon Steve) Martin ontschoten was. Een nieuwe kans leverde een interessant interview op, hoewel de beste man klonk alsof hij net zijn bed uitkwam en regelmatig lang moest nadenken voordat hij mijn vragen beantwoordde.
Om maar even cliché af te trappen, hoe gaat het met de band?
Met de band gaat het prima. Net dus het nieuwe album uit, en zo nu en dan spelen we ergens een show. We doen een beetje rustig aan, en er zijn plannen voor grotere tours naar onder andere Europa.
En lukt het een beetje om populair te worden met dit soort muziek?
Ja, wat je verwacht. We hebben nooit gehoopt populair te worden, en tot nu toe gaat dat gewoon volgens de lijn der verwachtingen. We vinden het met zijn allen prima zo, we doen wat we doen. De mate van succes heeft nooit een rol gespeeld binnen Buried Inside.
Waar ligt volgens jou het grootste verschil tussen het huidige Buried Inside (vanaf Chronoclast, 2005) met het hectische Suspect Symmetry, en (het voor mij reeds onbekende) In and of the Self?
Je kunt wel horen dat het dezelfde band is. Het draagt een beetje hetzelfde gevoel denk ik, hoewel de muziek wel behoorlijk anders is. Onze manier van songwriting was destijds behoorlijk anders, vooral scherper. Een aantal nummers springt er nog wel uit, maar op bijvoorbeeld het eerste album, waar vooral materiaal op stond uit eind jaren 90, zie ik als ik terugkijk nog een hoop ideeën die beter hadden gekund. Dat hoort denk ik gewoon bij de evolutie die we als band doormaken.
Wanneer ik hem vraag naar hoe het geluid van Buried Inside dan evolueert, kan hij dat niet direct onder woorden brengen.
Als band hebben wij niet een bepaald plan. De manier waarop we structuur aanbrengen in de muziek is volgens mij vooral veranderd. We doen het nu veel meer op gevoel, en proberen niets te forceren. Dat proces gaat echter vooral automatisch, en is moeilijk uit te leggen.
En op wat voor manier ben jij, als bassist, betrokken bij het schrijfproces?
Sowieso schrijven we muziek hoofdzakelijk als groep. Vaker komen nummers direct voort uit jammen dan uit individueel schrijven. Als bassist draag ik daar wel een flink steentje aan bij, want ik zorg met een bepaalde basriff vaak voor de basis van een nummer, hoewel ik bij het schrijven van muziek niet uitga van basgitaar.
En Spoils of Failure is opnieuw een conceptalbum?
Je kunt Spoils of Failure een conceptalbum noemen ja, maar het is meer een collectie van nummers die goed bij elkaar passen dan echt een conceptalbum. In de band ontstaat automatisch wel het gevoel dat we liever nummers hebben die elkaar aanvullen dan een plaat met nummers die allemaal op zichzelf staan, zoals bij ons oudere materiaal het geval is. Dat is ook vooral het verschil met het oude Buried Inside. Tekstueel valt het automatisch op zijn plaats, en dat is meer iets wat voortkomt uit de innerlijke behoeftes van Nick (Shaw, zanger) dan dat hij het met een bepaalde doelstelling schreef.
Tekstueel gaat het bij Buried Inside overigens wel behoorlijk diep. Voorganger Chronoclast droeg als subtitel Selected Essays on Time-Reckoning and Auto-Cannibalism, en ging dan ook diep in over de rol van het gegeven tijd in onze moderne samenleving.
Tekstueel komt het vooral voort uit onze punk-roots. Binnen punk is het gebruikelijk om onderwerpen op een vragende manier te benaderen. Dat doet Buried Inside ook. Chronoclast en Spoils of Failure hangen op tekstueel gebied redelijk samen. Ze gaan over de samenhang van de ontwikkeling van informatietechnologie, de rol hiervan in onze levens en de manier waarop mensen met macht ermee omgaan, taal, tijd, misdaad, rampen, etcetera. Als je ze leest, merk je wel dat het geen geringe onderwerpen zijn.
Als ik hem echter vraag of de songtitels (Romeinse cijfers van een tot en met acht) iets met het thema te maken hebben, blijk ik fout te zitten.
Een beetje een gevolg van hoe wij onze muziek maken. De vocalen worden als laatste aan het nummer toegevoegd, met als gevolg dat ze geen dominerend effect op het nummer hebben. We hadden natuurlijk wel werktitels, maar er sprong nooit echt een zin of woord uit dat goed dienst zou doen als titel. Daarom kozen we voor deze aanpak, waarbij er geen duidelijke definitie vooraf gegeven wordt, en daar kunnen wij ons allemaal in vinden.
Ook mijn verwachting over het artwork blijkt niet geheel juist te zijn, die sluit juist weer niet direct aan op het onderwerp…
Het artwork is gedaan door een vriend die ook het artwork van al onze vorige cd’s deed. Hij is redelijk betrokken bij de band, en dit werkte zo prima voor ons. Het artwork is minder direct gebonden aan de muziek en het tekstuele. Met dit artwork wilden we iets heel puur natuurlijks uitbeelden, een soortement ying-yang equilibrium.
Op de vraag waar deze inspiratie allemaal vandaan komt moet hij wederom even nadenken.
Eerlijk gezegd denk ik dat het gewoon komt door het vele luisteren naar muziek. Zoals ik al zei; we luisteren naast metal veel naar punk rock, en dat is een stijl waarin veel bands een politieke achtergrond hebben, en zich tot op zekere hoogte ‘bewust’ zijn, van alle bullshit in de wereld. Het tekstuele ligt vooral bij Nick, die heeft een groot gedeelte volgens mij uit bepaalde boeken, maar daar houd ik me als bassist natuurlijk niet actief mee bezig.
En de naam?
Eerlijk gezegd kwamen we zo’n twaalf jaar geleden op deze naam doordat we een lijstje maakten met namen, en afhankelijk van ieders smaak ze een voor een weg kruisten. Ik ben er niet ontevreden mee, want het kan op veel manieren geïnterpreteerd worden. Hoofdzakelijk gaat het om de ‘lagen’ in de muziek, die zijn als het ware ‘Buried Inside’.
Grappig dat jullie zo duidelijk punkroots hebben, maar dat je dit in Buried Inside nauwelijks terughoort.
Tsja, punk. Onze inspiratie in Buried Inside ligt denk ik ook meer bij hardcore. Ik luister in mijn vrije tijd meer punk, maar in Buried Inside komt daar weinig meer van terug inderdaad.
De hardcoreinvloed zou je wel in bijvoorbeeld het vocale werk terug kunnen horen…
Klopt, maar het gaat natuurlijk vooral onbewust. Die invloeden verwerken wij er niet bewust in.
Wanneer ik begin over vergelijkbare bands in het genre van Buried Inside, reageert hij een beetje vervreemd.
Waarmee wij vergeleken worden? Qua genre?
Wanneer de namen Cult of Luna en Callisto voorbijkomen, begint er al iets meer te dagen.
Ja, Ik ben me er wel van bewust dat we met die bands vergeleken worden, maar eerlijk gezegd luister ik normaal gesproken zelden naar ze. Ik heb geen platen van een van die bands die echt tot mijn lievelingsalbums behoren.
Het muzikale idee is vergelijkbaar…
Ja, daar heb je wel gelijk in. Al die bands hebben een gelaagd geluid; groots en atmosferisch. Maar dat gaat dus niet echt bij bedoeling. We worden zelfs wel eens vergeleken met Sigur Rós of Godspeed You! Black Emperor, hoewel een stukje zwaarder, en ik kan dat best begrijpen. We dragen denk ik een beetje hetzelfde gevoel in onze muziek.
Kunnen jullie eigenlijk leven van de band?
Nee, niet echt. Misschien, met een andere muzikale aanpak hadden we dat gekund, maar met deze muziek hebben we nooit verwacht om dat te kunnen. We zijn er nu allemaal gelukkig mee zo, ook al is het financieel wel eens behelpen. Ik repareer bijvoorbeeld gitaren voor de plaatselijke muziekwinkel, en Nick heeft een filmwinkel (Invisible Cinema). Het hangt allemaal toch wel een beetje samen, maar ervan leven doen we niet.
En hoe zit het met het muzikale klimaat in Canada?
Best goed eigenlijk. Er gebeurt een hoop, zeker op de gebieden die ik volg, punk en metal. Regelmatig zijn er optredens. Als we bijvoorbeeld Iron Maiden willen zien, rijden we twee uur en dan zien we Iron Maiden. Veel optredens, bands. Prima ja.
En kunnen we jullie nog eens in Nederland verwachten?
Naar verwachting wel ja. Ons eerste overzeese optreden was in Nederland, in Vera geloof ik. Mooi was dat, we komen er hopelijk heen komende tour. Waar woon jij trouwens?
Hij reageert onder de indruk wanneer hij hoort dat het betreffende plaatsje Lelystad zich onder de zeespiegel bevind, en weet zelfs nog te vertellen dat Nederland in Frankrijk les Pays-Bas, de lage landen, wordt genoemd.
We proberen ergens in de komende tour nog bij jullie langs te komen, hopelijk tot dan!
Links: