Een paar weken geleden leerde ik de Zeeuwse band Bullcreek kennen, met de debuutplaat Osschaert. Die viel goed mee. Wat zeg ik? Die viel zeer goed mee. Prima death metal in oerdegelijke nummers en met een solide sound. Reden genoeg voor een interview met de band.
Dag Bullcreek, alles goed?
Natuurlijk Bart, met jou?
Relatief goed. Jullie zijn een Zeeuwse band, die dit jaar debuteerde, maar jullie zelf zijn geen beginnelingen. Vertel eens wie jullie zijn.
(Martijn:) We kenden elkaar al allemaal een beetje uit de lokale muziekscene, maar we zijn eigenlijk min of meer bij elkaar gerold toen onze bands, waar we destijds in speelden, op een laag pitje stonden. Onze eerste drummer Eddy, waar ik altijd mee in Mindlink had gezeten, speelde toen samen met Angelo, die vroeger met Erwin en onze toenmalig tweede gitarist Frank in Mordancy had gezeten. We zijn gewoon een keer bij elkaar gekomen en wat gaan jammen en het klonk wel oké. Die eerste tijd hadden we regelmatig bezettingswijzigingen, waardoor we weer van voor af aan moesten beginnen. Toen uiteindelijk Peter er bij kwam, waar Erwin ook mee in Burial speelt, hadden we wel het gevoel dat we de sound hadden gevonden waar we naar op zoek waren. Omdat we zo snel mogelijk een album wilden opnemen, ik graag mijn eigen uitgewerkte gitaarpartijen wilde opnemen en geen zin had om alweer een nieuwe gitarist in te werken, hebben we een tweede gitarist maar achterwege gelaten.
Jullie brengen death metal, death metal met een aantal kanttekeningen. Hoe omschrijf je zelf de muziek die jullie brengen?
(Martijn:) Hoewel Angelo, Erwin en Peter die-hard death metallers zijn en altijd binnen het deathmetalgenre muziek hebben gemaakt, is het voor mij mijn eerste deathmetalband. Het is wel de muziek die ik luisterde toen ik in mijn vroege tienerjaren begon met gitaarspelen, dus ik ben wel sterk beïnvloed door de goeie ouwe tijd, death metal van begin jaren negentig en eind jaren tachtig. Toen halverwege jaren negentig de meeste van deze bands wel over hun top heen waren en er elke week een kruiwagen vol met bagger werd uitgebracht, is mijn smaak veel veranderd naar het beste uit de grunge-periode (Alice in Chains, Soundgarden, etc.), Bands als Tool en Deftones, en ik ben een groot fan van jaren zeventig rock-/prog-bands als Pink Floyd, Yes, Black Sabbath, Rush en dergelijke. De demo’s die ik maak zijn dan ook niet altijd persé death metal, maar het zijn Peter, Angelo en Erwin die het echt death metal maken. En onze omlaag gestemde instrumenten en een bak distortion natuurlijk. Die samensmelting geeft ons een eigen geluid. Het is grappig dat we vaak met bands worden vergeleken waar ik vaak nog nooit van had gehoord voor onze plaat uitkwam.
(Angelo:) Erwin en Peter brengen de old school deathmetalvibe door hun sporen in Burial. Alle vier afzonderlijk hebben we onze eigen muzikale voorkeur, met uitzondering van jaren negentig metal is er maar weinig wat ons alle vier verbindt, mogelijk is dat nog de werkende formule. Voor Bullcreek haal ik m’n inspiratie bij de eerste albums van bands als Cathedral, Paradise Lost, Tristania en My Dying Bride. Het is een compliment om te horen dat we gepruimd worden door liefhebbers van verscheidene genres binnen de metal en dat we niet makkelijk te klasseren zijn.
(Angelo:) We hadden geen behoefte aan cliché dood-en-verderf-teksten. Politiek en religie verdeelt slechts mensen en dus bleef er weinig over. Ik heb de vrijheid gekregen van de band om een concept te bedenken. Osschaert is een legende uit onze geboortestreek en dit concept zat al jaren in m’n kop. Als klein ventje logerend bij m’n oma, speelde ik tot het reeds donker was buiten en om me naar binnen te kunnen lokken, riep m’n oma dat ik maar moest opschieten voordat Osschaert zou komen. Geen idee wie dat was, maar het klonk weinig goeds belovend. Toen ik een jaar of zeventien was, had ik een vriend die het leuk vond om bij nietsvermoedende maten in de rug te springen terwijl hij dan heel hard “Osschaert!” riep. Ook hij had die folklore van z’n grootouders. Lang leve internet en bibliotheken, want door de jaren heen heb ik veel gelezen over Osschaert en zijn oorsprong. Lang voor er allerlei media waren, entertainden mensen elkaar met allerlei volkse verhalen en legendes. Het bijzondere aan Osschaert is dat je zowel de katholieke moraal van die tijd terughoort, als ook demonische spookverhalen. De tegenstellingen van goed versus kwaad hebben me altijd geboeid. Tekstueel kan ik ook erg genieten van bands zoals Sabbat (UK), Powerwolf of Holy Hell, waarin ook deze thema’s terugkomen. In ons nummer Monastery zitten zowel Bijbelteksten als quotes van de occultist Aleister Crowley en de satanist Anton Szandor LaVey.
Interessant. Hoe waren de reacties en reviews over het algemeen?
(Martijn:) We hebben tot nu toe al hele positieve reviews gehad! Dat is natuurlijk altijd fijn om je album te promoten. We hopen dat we er op één of andere manier mee in de lift komen, en we misschien eens mogen optreden op de grotere festivals, of interesse van een platenmaatschappij wekken die onze volgende plaat wil bekostigen bij een bekende deathmetalstudio/producer. Dan Swäno zou leuk zijn, bijvoorbeeld? (Lacht)
Het is voorlopig nog wishful thinking helaas…
Is Bullcreek een typisch voorbeeld van een hobbyband van vrienden, of hoe zit dat in elkaar?
(Angelo:) Peter en Martijn ken ik uit onze lokale metalscene, het is door Bullcreek dat er vriendschap is ontstaan. Erwin ken ik al meer dan dertig jaar. Al drie decennia delen we muziek en gaan we samen naar concerten en festivals. Als je je ware vrienden op één hand kunt tellen, dan is hij een vinger. Doe, gezien zijn voorliefde voor 020, maar de middelvinger. In ruzie maken als band zijn we ook heel goed, maar omdat we al wat ouder zijn, kunnen we de boel heel houden. Zolang er nog veel gelachen wordt en we nog steeds genieten van lawaai maken, blijft Bullcreek bestaan.
Jullie zijn een live band verneem ik, wat haal je er zo uit als je live lawaai staat te maken voor een zaal vol metalheads?
(Martijn:) Natuurlijk vinden we het heerlijk om voor een fanatiek publiek onze nummers te laten horen, het is geweldig wanneer je mensen tekeer ziet gaan op iets wat je zelf heb gecreëerd. Het zijn tot nu toe alleen kleinere zaaltjes en kroegen met een podium geweest. We zouden graag eens op wat grotere podia staan en vaker optreden, maar ja, we moeten het allemaal zelf nog regelen en kunnen gezien ons levensonderhoud ook niet zomaar elk weekend…
Heb je naast het maken en spelen van death metal nog tijd over om actief met metal bezig te zijn? Opzoeken, beluisteren, concertje meepikken, etc.?
(Angelo:) Elke dag download ik, maar boven alles wil ik nog steeds de originele releases van m’n favoriete bands scoren. Naast Bullcreek zing ik ook nog bij het Vlaamse Gotmoor en er gaat geen maand voorbij zonder een concert te bezoeken. Mijn ipod vol metal maakt de werkdagen dragelijk en ik wissel nog steeds graag muziek uit met vrienden.
Wat doe je nog zoal in het dagelijks leven?
(Angelo:) Voetbal, horror en porno kijken, foute moppen tappen, recreatief drugs gebruiken en bier drinken. Maar eigenlijk vooral werknemer, echtgenoot en vader zijn.
(Martijn:) Met dat bier drinken sluit ik me aan en voor de rest; liefst zo min mogelijk eigenlijk (lacht).
Inspirationeel… Goed, dat is het voor mij. Heb je nog wilde plannen de komende tijd?
(Angelo:) Wilder dan dit kan het lichaam niet aan. Binnenkort de studio in met Gotmoor en ik ben druk schrijvende aan ons nieuwe concept: “Reynaert”
Bedankt! Misschien nog een laatste vraag: wat is volgens jullie de meest onderschatte deathmetalplaat aller tijden?
(Angelo:) Eternal Solstice “The Wish Is Father To The Thought” uit 1994.
(Martijn:) Ik vond het Finse Ghost Brigade met de albums “Isolation songs” en “Until Fear no Longer Defines Us” echt niet de aandacht krijgen, die het verdiende. Dat klonk echt super. Helaas viel het laatste album tegen en zijn de heren ermee gestopt. Zonde!
Links: