Vorig jaar verdwenen drie grote spelers uit de Zwitserse formatie Eluveitie en besloten ze een nieuwe band op te richten. Ik belde Anna Murphy even op om haar wat vragen te stellen over haar zielskindje Cellar Darling.
Dag Anna. Jullie zijn gestart met een nieuwe band Cellar Darling en met zo’n naam heb je gewoon het gevoel dat er een verhaal achter zit. Heeft het iets te maken met wat die vieze Oostenrijker Josef Fritzl gedaan heeft?
(lacht) Het zou best wel morbide zijn als dat het verhaal erachter was. Nee, de bandnaam komt eigenlijk van mijn solo-album dat die naam draagt en dat komt omdat daarop een nummer staat dat gaat over een vrouw die mensen vermoordt in haar kelder. Het oorspronkelijke verhaal erachter maakt dat het dus wel een donkere herkomst heeft. We vonden het echter een fijne bandnaam omdat het goed klinkt, maar ook omdat het een diepere betekenis heeft voor ons. We hadden heel wat creativiteit en ideeën die doorheen de jaren verborgen bleven en die we niet konden gebruiken, gewoon omdat we de tijd of de plaats niet hadden ervoor. Het voelt aan alsof die ideeën ons ‘schatje’ zijn, dat nu het licht heeft gezien. Ik vind ook de combinatie van woorden erg geschikt. ‘Cellar’ is iets vrij donker en ‘darling’ is het licht en de schoonheid, en de combinatie daarvan legt perfect uit waarover onze muziek gaat.
Het is voor jullie de verderzetting van jullie muzikale carrière na Eluveitie, maar dit is wel compleet iets anders. Genoeg van de catchy Chrigel-folk en over naar iets anders?
We wilden niets forceren en maakten geen plannen. We begonnen gewoon zaken te schrijven en dit is wat er gebeurde. Alles verliep erg natuurlijk. Om eerlijk te zijn hebben we voor dit genre zelfs geen naam, we schrijven gewoon maar.
Jullie zijn vooral bekend door Eluveitie, maar het is de eerste keer dat jullie drie zelf jullie eigen gang konden gaan. Hoe verliep dit schrijfproces?
Onze band is teamwork, het is een symbiose van ons drieën en dat kan je echt horen. Er is geen meesterbrein dat zegt wat we wel of niet moeten doen. We zitten dus erg vaak in de repetitieruimte te jammen en proberen heel wat ideeën uit die van Ivo of mij komen. Er zijn ook wat persoonlijke nummers van ons twee waarmee we dan aan de slag gaan om het helemaal uit te werken. Op het einde kan je dus horen dat het om een combinatie van ons drieën gaat.
Het moet een fijn gevoel zijn om bevrijd te zijn na al die jaren.
Ja, klopt. Het werpt echt zijn vruchten af om zo vrij te zijn en geen grenzen te hebben.
Wellicht zijn er wel wat verschillen bij het opnameproces. Ik denk dat er op de laatste plaat Origin van Eluveitie vijf of meer studio’s bij kwamen kijken. Was dat nu anders?
Zeker. We hebben het album opgenomen verspreid over drie sessies. De twee nummers die we vorig jaar in de zomer uitbrachten, namen we op in Soundfarm Studio in Lucerne en toen deden we de eerste sessies voor het album in januari in New Sound Studio. Na een kleine pauze waarin we dan nog wat schreven en reflecteerden over wat we al hadden, namen we in maart de laatste sessie op in New Sound Studio.
Het verschil is dat we erg betrokken waren in dit proces. We waren steeds met drieën aanwezig in de studio en we probeerden telkens nieuwe dingen. We leefden toen in de studio. Op de laatste Eluveitie-plaat was dat anders, want hoewel we het grootste deel ook in New Sound Studio hadden opgenomen, werkte ieder aan de opnames van zijn eigen deeltje.
Ik las dat jullie ‘verhalenvertellers’ zijn. Is dit een metafoor of werken jullie nog steeds met folkverhalen die jullie willen overbrengen?
Nee, we willen niet werken met folkverhalen die al bestaan maar we willen wel een soortgelijke atmosfeer creëren. Ik wil dat mensen zich in een andere wereld voelen door die teksten. Zelf gebruik ik heel wat metaforen en wil ik telkens een schilderij maken met de lyrics. Elke song heeft zo zijn eigen verhaal en het is vooral de atmosfeer die ik vergelijk met folkverhalen. Je zit voor het haardvuur en vertelt verhalen. Daar komen folkverhalen eigenlijk vandaan, van gevoelens en ervaringen die mensen deelden op een plek en generaties lang naverteld werden. Dit zijn dat mijn eigen verhalen.
De meeste mensen gaan naar Tenerife om in de zon te liggen en cocktails te drinken, maar jullie gaan er videoclips opnemen.
(lacht) We deden het allebei eigenlijk.
Het resultaat was die vrij donkere clip van het catchy nummer Black Moon. Wil je als verhalenverteller hierbij dan ook een boodschap overbrengen, want dat zit hier naar mijn gevoel wel in.
Het gaat niet om een echte boodschap. Meestal heb ik een beeld in mijn hoofd en schrijf ik dat met de muziek uit. Wat ik dan zie in mijn hoofd schrijf ik nadien uit in de lyrics. In dit lied gaat het eerder over de connectie tussen verschillende culturen omdat ze geloven dat er een apocalyps op komst is. Ze zien tekens en geloven daar ook in, maar op het einde gebeurt er niets. Hoe vaak is het al niet gebeurd dat het einde van de wereld voorspelt wordt, maar dat er niets gebeurt? Daar gaat het eigenlijk over, een abstract verhaal waarin al die mensen collectief gek worden over dat eindidee, dat eigenlijk niets voorstelt.
Fabienne Fellmann duikt in deze clip op, maar ook in jullie andere clips speelt ze een belangrijke rol. Vanwaar deze samenwerking?
Naast het feit dat ze actrice is, is het ook een goede vriendin van mij. Ik heb de inspiratie opgedaan van de Australische popzangeres Sia, die steeds weer een dansend meisje gebruikt in haar videoclips. Dat is een wederkerend thema in haar video’s en zo is er een connectie tussen al die clips. Ik vind het leuk om zo’n element in je clips te hebben dat steeds hetzelfde blijft en zo ben ik bij haar terecht gekomen. Zij vormt die connectie.
Het is tijd om deze muziek nu voor te stellen aan het publiek en jullie hebben ook al wat shows gedaan. Is dit nu een andere ervaring voor jou?
Zeker, het voelt echt alsof we terug opnieuw beginnen, ook al hebben we een pak ervaring. Het is zo anders om op de planken te staan met een handvol mensen; je voelt je ook erg in de schijnwerpers staan. Zeker voor mij is het anders als frontdame, want ik vond het wel fijn met mijn rolletje aan de zijlijn bij Eluveitie, dat paste wel bij me. We moeten dus wel wat werken aan onze shows en daar is ervaring en tijd voor nodig. Daar gaan we nu dus mee aan de slag moeten.
In het begin zal het vooral draaien om het brengen van alle nummers op deze plaat, maar wat is jullie doel op lange termijn? Gaan jullie de catchy meezingers brengen, of mikken jullie echt op sfeervolle shows waarop al de verschillende vibes van deze plaat hun aanwezig zijn?
Zeker de sfeervolle shows, daar gaat het bij ons om. Het gaat om de ups en downs, de duisternis en het licht en zo moeten onze live shows ook zijn. Ik denk dat het een foute keuze zou zijn om gewoon de zwierige nummers eruit te halen, want daar gaat het niet om. Het gaat bij ons om dynamiek en dat moet het publiek ook kunnen meemaken. Dat mis ik vaak bij rock- en metalmuziek; het energieniveau is steeds gelijk. Dat vind ik zo geweldig aan klassieke muziek. Bij zulke concerten kan het gaan van erg luide en wilde stukken tot erg rustige en stille fases. Dat soort gevoel wil ik bereiken met een rockband.
Liggen jullie shows nu allemaal vast of mogen we nog wat verwachten? Nederland is met Tilburg reeds onder de gelukkigen, nu België nog.
Het is moeilijk om alles te plannen voor de plaat er effectief is, ik hoop dat de bal aan het rollen gaat als de release achter de rug is. Er is nu een gig met Evanescence na de release, want een officiële releaseshow is er nog niet gepland. Ik denk dat we op die dag gewoon samenkomen en een biertje drinken. Het fijne is ook dat we nu met bands kunnen spelen die een ander muziekgenre brengen, want ik heb wel een erg open muzieksmaak. Er zijn immens veel groepen waar ik graag eens mee zou willen optreden, maar ik neem aan dat heel wat combinaties voorlopig nog niet zouden kloppen. Blind Guardian is een band waar ik echt wel eens iets wil mee doen, maar ik zag onlangs dat ze niet toeren tot 2019… We zien gewoon nu wel wat ons pad opkomt. Ik neem aan dat België op het lijstje staat, want ik weet uit ervaring dat we daar geweldige tijden beleefd hebben. Voorlopig dus nog niets, maar mijn vingers zijn gekruist. Kom anders al maar een biertje drinken in Tilburg!
Links: