Hymnes voor het strijdgewoel

Een nieuwe plaat van Amon Amarth is op zich al nieuws waar je als metalzine niet rond kan. Als je dan te horen krijgt dat ze zich voor het eerst aan een conceptalbum gewaagd hebben en dat ze een totaal andere manier van songwriting gehanteerd hebben; dringt verantwoording zich op. Hoewel aanvankelijk gitarist Olavi die op zich ging nemen, was het plots bassist Ted Lindström die het woord voerde. Ted is tof, maar moest op vele vragen op maat Olavi het antwoord logischerwijze schuldig blijven.

De saga van de Jomsvikingen

Jomsviking is het eerste conceptalbum voor Amon Amarth. Voor het verhaal baseerde zanger Johan Hegg zich op de gelijknamige saga. Die verhaalt over een IJslandse Vikingbroederschap, die zelf de stad Jomburg stichtte en verstevigde met een burcht. De Jomsvikingen opereerden als huurlingen en stonden bekend om hun onverschrokkenheid. Het is bij die groep dat het hoofdpersonage uit het conceptverhaal van Johan zich aansluit. Uit noodzaak, want zijn vorige stam had hem verbannen, nadat hij tijdens een huwelijk de bruidegom per ongeluk de keel oversneed. Hij was hem aangevlogen in een vlaag van verliefdheid en jaloezie, want hij had namelijk ook een oogje op de bruid.

Een liefdesverhaal, dat was nu wel het laatste dat we verwacht hadden van zulke stoere bonken. “We hebben nochtans geprobeerd om de romantische kant van het verhaal niet te zeer te belichten”, lacht Ted. “Onze Jomsviking is inderdaad verliefd, maar het gaat grotendeels over hoe hij vlucht, leeft en een echte krijger wordt.” Een verhaal dat de baardige bruller initieel schreef als filmscript. “Waarschijnlijk kreeg hij de smaak te pakken, toen hij een bijrol mocht spelen in de film Northmen. Mocht de gelegenheid zich voordoen om het alsnog te verfilmen gaan we die zeker benutten, maar momenteel zijn daar geen plannen voor”, duidt de bassist.

Hymnische soundtrack met luisterflow

Muziek schrijven op basis van lyrics was een stap in het ongewisse. ”Onze grootste zorg was dat alle muziek het verhaal atmosferisch moest steunen én dat elke song toch sterk genoeg bleef om alleen te staan. Het was ongewoon om de muziek op de lyrics te schrijven, normaal gaat het andersom, maar in het verleden hebben we zo nog enkele songs geschreven. Dit keer lag er echter een heel album aan teksten klaar nog voor we één noot muziek hadden, dus dat maakte het wel extra lastig,” geeft Ted toe. “Muziek en tekst moeten samen bijdragen tot een goeie luisterflow.”

Heel opvallend is het hymnische karakter van de melodieën. Doen ze wel vaker, maar dit keer staan de heroïsche hymnesluizen echt wel wagewijd open. “Dat hangt samen met die hele cinematografische atmosfeer die we wilden. Dat type nummers doet het live doorgaans heel goed, dus dat is dubbele winst”, vindt Ted, die zelf bekend staat om zijn vrolijke houding op het podium.

Vuurspuwende Drakkarkoppen

Het is maar de vraag of het samenspel even vlot zal lopen met zijn nieuwe ritmepartner. Na het vertrek van Fredrik Andersson konden de Zweden dan wel een beroep doen op ex-Vomitory-slagbeest Tobias Gustafsson om deze plaat in te spelen; voor een vaste plek op de kruk bedankte hij. Er lijkt gelukkig schot in de zaak te komen. “Momenteel hebben we een drummer, waarmee we door de VS gaan toeren en die ook de zomerfestivals voor zijn rekening gaat nemen. Het is Jocke Wallgren, die ken je misschien van Valkyrja en October Tide. Op repetitie sloeg hij zich probleemloos door de songs en hij blaakt van het talent. We gaan bekijken hoe die toer met hem verloopt en daarna gaan we beslissen over de toekomst.”

Aan die komende live-optredens wordt al druk gewerkt. Want uiteraard mag je van Amon Amarth een grote show verwachten. “Jawel en ik zal je al verklappen dat de vuurspuwende Drakkarkoppen, die je ziet in onze video bij First Kill, erbij zullen zijn. Die dingen zijn wel vier meter hoog, dus verwacht ze nu niet in elke club”, glundert het podiumbeest. “Hoe de rest van de nieuwe liveproductie eruit ziet zal je zelf moeten komen bekijken.”

Gruwelijke videoclip

Over videoclips gesproken: hun meest recente voor At Dawn’s FirstLight is er geen voor gevoelige kijkers. Ledematen en hoofden vliegen gutsend in het rond. Ingewanden worden grondig uit onderbuiken gepeuterd. Er zijn al video’s voor minder gecensureerd geweest. “Zo erg hadden we dat niet gevonden. Het zou de interesse alleen maar vergroten om de clip tóch te zien. Hij is evenwel censorvrij en als je ziet wat voor gewelddadige computerspelletjes onze kinderen dezer dagen spelen, vind ik dat maar logisch ook.”

In diezelfde clip trekken de bandleden mee ten strijde. Johan krijgt wapens, maar de gitaristen slaan de vijandige hoofden in met hun instrumenten. “Die dingen hebben we mogen weggooien. Geen noot kwam daar nog uit. Na het gevecht lagen die in honderd stukken”, getuigt treurige Ted. Gevechtstraining hadden de noeste Zweden uiteraard niet nodig om hun rol in het krijgsgeweld te spelen. “Wij zijn Vikingen, dat zit in ons bloed!”

Dramatisch einde

Bij vragen over die Northmen-fim, over veelvuldige Iron Maiden-leads die plots de kop opsteken op Jomsviking, de Amon Amarth-hamburger en over de duidelijk bijgesleutelde gitaarsound hoorde Ted het in Keulen donderen.

Terug naar het conceptverhaal dan maar. Hoe loopt het af? De verstoten Jomsviking komt de bruid opnieuw tegen tijdens de slag bij Hjörungavágr. Een waargebeurde slag trouwens, waarvoor de Jomsvikingen samen met de Deense koning tegen de Noren vochten. In dat strijdgewoel voltrekt zich een drama, waarbij één van de twee geliefden omkomt. Wie het is en hoe de ander reageert, hoor je op het uitmuntende tiende schijfje, dat je zeker moet beluisteren alvorens je je jaarlijst invult.

Links:

• Amon Amarth Facebook
• Metal Blade Records

Interview Amon Amarth

Na twee jaar is het weer tijd voor een nieuw Amon Amarth-album. Twee jaar na Surtur Rising ligt Deceiver of the Gods in de rekken. Hoog tijd voor een interview. Ik kreeg de kans om drummer Fredrik Andersson aan de tand te voelen over succes, vernieuwing, verwachtingen en cleane vocalen.

Dag Fredrik, laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Deze zomer komen zowel de nieuwe Black Sabbath als de nieuwe Megadeth uit, en toch is Deceiver of the Gods misschien wel het album waar iedereen het meest naar uitkijkt. Hoe voelt het om één van de grootste extreme metalbands te zijn?

Fredrik: (moet even nadenken) Wel, we voelen ons in ieder geval niet zo. Geen makkelijke vraag dit. Het is nooit onze bedoeling geweest om de grootste metalband ter wereld te worden. We zijn natuurlijk heel dankbaar dat we hier zijn geraakt en dat zoveel mensen onze muziek goed vinden. Maar eigenlijk zijn we gewoon dezelfde jongens als vijftien jaar geleden en we spelen nog steeds de muziek die we willen spelen.

Daar zeg je zoiets, jullie bezetting is de laatste 15 jaar niet meer veranderd, dat is zeldzaam bij zulke grote bands. Wat is jullie geheim?

We hebben na 15 jaar allemaal nog steeds dezelfde passie. De show en de omkadering is misschien grootser geworden, maar op het podium zijn we nog steeds dezelfde vreemde kerels. Het is natuurlijk ook belangrijk van elkaar genoeg ruimte te kunnen geven. Zeker op een tournee kan het gerust zijn dat je elkaar gewoon even met rust moet laten.

Jullie zijn nog steeds eerder vrienden dan collega’s?

Dat hangt natuurlijk wat af van de situatie. Het is niet zo dat we op tour werkelijk alles samen gaan doen. Als je dan eens tijd hebt ergens, kan het soms nodig zijn van gewoon even alleen te zijn, in plaats van er samen op uit te trekken. Maar daarna kunnen we wel gewoon met z’n allen van een biertje genieten op de bus. We zijn zeker meer vrienden dan enkel collega’s.

In een vorig interview met Zware Metalen vertelde Johan Hegg ons dat het schrijven van de nummers ook echt een groepsgebeuren is. Iedereen smijt zijn ideeën op een hoop en dan wordt er begonnen.

Inderdaad, dat speelt zeker ook een rol. Vele bands hebben ook een frontman, een soort hiërarchie. Niet bij ons, iedereen heeft evenveel inspraak, steekt evenveel tijd in de songs, de promotie enzovoort. Iedereen wordt ook evenveel betaald.

Met songs gaat het net zo. Vaak komen de gitaristen met een riff af, en wordt er in groep beslist hoe we het aanpakken. Iedereen krijgt een zeg, en de meerderheid beslist.

Laat ons eens over het nieuwe album praten. Ik er pas vandaag voor de eerste keer naar kunnen luisteren. Het klinkt duidelijk als Amon Amarth, maar toch is er een en ander veranderd sinds Surtur Rising. Het klinkt veel melodischer bijvoorbeeld.

Dat kan kloppen. Op dit album hebben we een hoop ideeën verwerkt die we anders misschien hadden vermeden. We zijn altijd voorzichtig met nieuwigheden. We zijn nooit een band geweest die heel sterk wil evolueren of van sound veranderen. Uiteindelijk zit je toch wel in met wat je fans er van gaan vinden. Steeds toen we voorheen met zaken experimenteerden werd dat maar matig onthaald. Deze keer zijn we er gewoon voor gegaan. We hebben een grotere stap gezet, we zijn er ondertussen volwassen genoeg voor. Maar aan de andere kant zijn er ook die vinden dat er weinig is veranderd, het ligt echt ‘in the eye of the beholder’.

Het is wel even wennen, in As Loke Falls hoor ik bijvoorbeeld even de pagan metal van Månegarm passeren, kan dat kloppen?

Neen, niemand van ons luistert naar die band, dat moet toeval zijn.

Oké, Warriors of the North dan maar, dat is het langste nummer dat jullie ooit hebben gemaakt.

Inderdaad. We wisten sowieso dat dit het epische nummer van de plaat zou worden, maar vroeger zouden we het waarschijnlijk ingekort hebben om meer aan de verwachtingen te voldoen. Deze keer zijn we er gewoon voor gegaan en dit is waar we zijn uitgekomen.

Het resultaat mag er zijn! Op Hel gaan jullie wel heel erg ver, met een gastoptreden van Messiah Marcolin van Candlemass duiken er plotseling cleane vocalen op! Even verschieten moet ik zeggen. Hoe is dit nummer ontstaan?

Het idee is eigenlijk al enkele jaren oud. We hadden al langer de ingeving om eens een nummer met cleane vocalen te doen. Enkele jaren geleden zijn we aan de praat geraakt met Messiah, waar we na een paar biertjes plannen hebben gesmeed om samen een nummer op te nemen.

Toen we Hel schreven leek dit nummer ons perfect om de sprong te wagen. We hebben Messiah toen gecontacteerd. Hij kwam eerst een beetje uit de lucht vallen, hij herinnerde zich de avond nog wel, maar dacht toch dat het dronkenmanspraat was. Maar hij was nog steeds enthousiast. We hebben hem de demo opgestuurd en nadat hij het nummer een keer had ingezongen hebben we hem uitgenodigd in onze studio.

We zijn echt opgetogen over het resultaat. Stiekem zijn we allemaal ook echte Candlemass-fanboys, dus het was echt geweldig met Messiah samen te werken. Het gebeurt overigens wel vaker dat een idee enkele jaren blijft liggen om uiteindelijk toch gebruikt te worden. Soms schrijft Olavi een riff waar we op dat moment niets aan hebben en die dan jaren later perfect in een nummer past.

Ook nieuw is jullie studio. Voor het eerst in jaren zijn jullie het buiten Zweden gaan zoeken. Meer bepaald bij Andy Sneap in het Verenigd Koninkrijk. Hoe zijn jullie daar terecht gekomen?

We leerden Andy kennen op Bloodstock en het leek ons een geweldig idee om samen te werken. Ook Andy was enthousiast, dus het was redelijk snel geregeld en zijn we naar Engeland afgezakt.

Welke invloed had Andy op het album?

Andy heeft ons vooral veel ruimte gegeven. Tijdens de opnames brengt iedereen veel tijd alleen met z’n instrument door. Andy heeft ons gemotiveerd om onze ideeën uit te werken en wat te experimenteren. Voor hem waren er geen grenzen waar we ons aan moesten houden.

Ik denk dat onze tijd er bijna op zit, dus vroeg ik me nog af waar het idee van de Loki buste vandaan komt die je bij de box set krijgt. Gaan jullie na het Surtur-actiefiguurtje van vorige keer steeds verder experimenteren?

Goh, we kwamen op het idee toen we met ons platenlabel aan het bespreken waren wat we dit jaar als collector’s item zouden meegeven. Loki loopt sowieso als een rode draad door dit album, dus het leek ons wel toepasselijk. Het moest natuurlijk ook betaalbaar blijven, maar waar we vooral trots op zijn is dat het album zelf deel uitmaakt van de buste. De standaard van beeldje is eigenlijk gewoon het doosje van de cd.

Gaan jullie hiermee verder? Krijgen we bij volgende albums bijlen of zwaarden toegestuurd?

We proberen toch steeds iets onverwachts te doen. Een drinkhoorn is wat iedereen van ons zou verwachten, dus we proberen het toch iets verder te zoeken.

Ik ben benieuwd! Bedankt voor dit interview!

Graag gedaan, hopelijk zijn onze Hollandse fans dit najaar op post!

Links:

• Amon Amarth

Interview met Amon Amarth

De Zweedse Vikingen van Amon Amarth hebben zojuist met Surtur Rising hun achtste album uitgebracht. Zware Metalen werd uitgenodigd om in Amsterdam naar het nieuwe album te luisteren en om een praatje te maken met zanger Johan en gitarist Olavi. Onder het genot van een biertje en een schaaltje nootjes bleken de heren relaxte gesprekspartners.

Goedemiddag Johan en Olavi. Ik heb net voor het eerst naar jullie nieuwe album Surtur Rising geluisterd en ik moet zeggen mijn complimenten! Het is een gevarieerd album geworden met enkele opvallende songs. Met name het nummer The Last Stand Of Frey smaakt naar meer.

Johan: Bedankt. Het is een goed nummer.

Vertel eens hoe het opnameproces is verlopen

Olavi: We zijn eind mei begonnen met het schrijven van het album. Bij ons is het echt een bandgebeuren. Iedereen schrijft mee. Vervolgens zijn we in oktober de studio ingedoken.

Johan: Nou, ja in de zomermaanden zijn we nog op tour geweest. We hebben toen voornamelijk festivals aangedaan.

Al met al zijn jullie dus best wel voortvarend te werk gegaan. Ik bedoel wanneer je de hele zomer op pad bent dan heeft dat vast en zeker invloed op het schrijfproces, toch?

Johan: We schrijven nooit tijdens het toeren dus het is eigenlijk niet van invloed geweest. Aan de andere kant is het ook zo dat je wat tijd vrij hebt, zodat bepaalde ideeën wat kunnen rijpen. Het zit allemaal in je hoofd dus dat gaat er ook niet meer uit.

Olavi: Nou, ja dat hangt ervan af hoor. Met ons vorig album (Twilight Of The Thunder God) heb ik voornamelijk tijdens het toeren mijn stukken geschreven. Ik had tot dan toe niet eerder een gitaar en opname apparatuur meegenomen tijdens een toer en ik dacht het gewoon eens te proberen. Voor dit album heb ik juist besloten om pas te gaan schrijven na afloop van het festivalseizoen. Dus ja ik weet niet. Johan, onze andere gitarist schrijft continu. Dus voor hem maakt het in ieder geval niet uit. Het ziet er misschien zo uit dat we in korte tijd het album hebben geschreven, maar wanneer wij schrijven en repeteren dan doen we dat heel intensief.

Jullie gooien alle ideeën op een hoop en bekijken dan wat goed werkt en wat niet?

Olavi: ja, precies. We nemen iedere dag demo’s op. Die luisteren we dan thuis nog eens goed na. Later in de studio bespreken we dan wat we er van vinden. Dan schaaf je hier en daar wat af of voeg je ergens anders wat toe. Eenieder brengt zo zijn ideeën in.

Johan: Dat was voornamelijk ergens begin mei. Toen heeft iedereen zijn ideeën op tafel gegooid.

De vorige albums zijn geproduceerd door Jens Bogre. Ook voor Surtur Rising hebben jullie ervoor gekozen om met hem te werken. Vanwaar die vastigheid?

Johan: Hij is gewoon een goede producer en heeft voor ons altijd goed werk geleverd. Voorafgaand aan het schrijven van dit album hebben we met hem besproken wat wij wilden, geluidstechnisch gezien. Jens heeft toen een aantal goede voorstellen gedaan en we bleken toen al weer aardig op één lijn te zitten.

Olavi: Jens heeft ons nooit teleurgesteld dus er was voor ons geen enkele reden om naar een ander om te kijken.

Tot in hoeverre reikt zijn invloed dan bij de totstandkoming van de nummers?

Olavi: Voor dit album hadden we hem als een echte producer. Met de vorige albums kwam hij pas kijken wanneer we daadwerkelijk gingen opnemen. Nu was hij al vanaf het begin betrokken. Toen we iets van drie nummers af hadden kwam hij een dagje bij ons in de oefenruimte zitten. Hij gaf aanwijzingen waar naar zijn mening de stukken wat krachtiger moesten zijn en dan herschreven we bepaalde stukken ter plekke. Wat dat betreft was hij nu veel meer betrokken. Het is niet zo dat hij muziek voor ons schrijft of melodieën verzint. Het gaat meer om het knip en plakwerk en het toevoegen van de orkestraties.

Over orkestraties gesproken. Ik heb net dus het album voor het eerst gehoord, maar ik meende hier en daar wat violen te hebben gehoord.

Olavi: Ja, dan heb je goed geluisterd! (lacht). Ze zijn wat op de achtergrond gemixt, maar ze zijn er wel. Op het laatste nummer Doom Over Dead Man zijn ze daarentegen juist heel erg in de voorgrond geplaatst. Ik vind dat dit soort elementen ervoor zorgen dat nummers beter worden. Ik denk dat je meerdere keren naar het album moet luisteren om dit soort toevoegingen goed te kunnen waarnemen.

Mee eens! Het zorgt voor meer diepte naar mijn mening. Het zijn kleine toevoegingen die de luisterervaring ten goede komen. Maar klopt het dan ook dat je bij het einde van het nummer A Beast Am I het typische geluid van een oude platenspeler hoort?

Olavi: Oh, ja?

Johan: Ja, dat klinkt wel typisch iets voor Jens. (lacht)

Jullie hebben het niet gehoord?

Olavi: Eh, nou ja het is inderdaad wel iets voor Jens om er zoiets in te stoppen (gniffelt)

Juist. Even wat anders dan. Typisch voor Amon Amarth vind ik dat jullie kleine verhalen vertellen in jullie nummers.

Johan: (haakt meteen gretig aan nog voor ik mijn vraag kan stellen) Ik geloof dat ik daar de schuldige van ben. (lacht). Nee, kijk, weet je, ik verzin vaak de teksten bij de muziek, maar soms heb ik al wat op papier staan en vraag ik de jongens de muziek erbij te schrijven. Het is sowieso een groepsgebeuren dus eenieder heeft zo zijn ideeën waar bepaalde nummers naar toe moeten gaan.

Olavi: Johan schrijft meestal in de oefenruimtes zijn teksten. Hij luistert dan naar wat wij spelen en schrijft vervolgens de teksten. Voor het nummer Doom Over Dead Man gaf hij mij een velletje papier met enkele zinnen. Ik heb daar toen de muziek voor geschreven. Zo gaat het dan soms ook. Voor Töck’s Taunt daarentegen hadden we eigenlijk helemaal geen teksten.

Johan: Oh, ja dat is ook zo. We hadden niet echt een idee voor het vocale gedeelte, maar we wisten wel wat we muzikaal gezien met het nummer wilde doen. Pas toen het nummer nagenoeg klaar was kreeg ik er een beetje zicht op wat ik tekstueel kon doen met het nummer.

Zo te horen verloopt het schrijfproces dus redelijk spontaan.

Olavi: Ja, best wel eigenlijk. Uiteraard hadden zowel Johan als ik de basis riffs en hooks al geschreven, maar je kan best stellen dat we door te jammen de nummers hebben geschreven.

Op het album zijn best veel toffe solo’s te horen die bovendien erg goed in de mix staan. Is dat een bewuste keuze geweest, want volgens mij strooien jullie nooit zoveel met solo’s.

Johan: Ik denk dat hier het werk van Jens om de hoek komt kijken. Zoals we al zeiden was hij nu veel meer betrokken. Zijn handelsmerk is toch wel om bepaalde elementen, zoals de solo’s, meer op de voorgrond te krijgen zonder dat het helemaal apart van het geluid komt te staan.

Olavi: Wij hebben nooit solo’s geschreven om op te scheppen of om onze nieuwe “licks” te laten horen. Mijn solo’s heb ik echt geschreven om deel uit te maken van een nummer. Sommige nummers hadden daarentegen helemaal geen solo nodig. Wel is het zo dat we nu meer solo’s op het album wilden hebben. Ik geloof namelijk niet dat er op Twilight Of The Thunder God zoveel solo’s staan.

Johan: Bovendien hadden we nu meer betere ideeën eigenlijk.

Olavi: Ja, dat is ergens wel waar. Maar je moet ook weten dat ik op het vorige album helemaal geen solo’s had.

Hoe komt het dan dat je op het vorige album geen solo’s had en nu wel?

Johan: Degene met het beste idee wint! (lacht)

Olavi: Ja, dat is zo. Ach, ik weet niet. Ik heb nu meer mijn best gedaan op het schrijven van solo’s. Het maakt bij ons niet uit wie wat speelt. Wij hebben geen ego’s die ons in de weg staan. Wat dat betreft doen we gewoon alles samen als een band en dat is belangrijk voor ons. Zo werken we al geruime tijd.

Dat blijkt wel, want jullie hebben een vrij stabiele line-up. Zeker sinds 1998 is er niks meer veranderd.

Johan: Ja, dat klopt. In 1998 zijn Johan en Frederik erbij gekomen. De rest zit er al sinds 1992 in.

Het album komt in verschillende versies uit. Zo kan je cd alleen krijgen, maar ook met een bonus-dvd, zijn er 2 verschillende LP’s en komt er een boxset uit met daarin de cd, de bonus-dvd en een poppetje.

Johan en Olavi (in koor): Niet een poppetje, maar een action figure! (lachen)

Ja, alsof dat wat uitmaakt. Wiens idee is dat geweest? Van de platenmaatschappij zeker?

Olavi: Nee, van ons zelf eigenlijk.

Echt?

Olavi: Ja, we wilden eens wat anders doen. Iets cools en iets speciaals. Gewoon iets wat niet veel andere bands ook hebben gedaan. Natuurlijk heb je Eddy, een action figure van AC/DC en Lemmy en weet ik veel wat nog meer. Maar in onze muziek zijn er niet veel bands die dit eerder hebben gedaan. Toen we Surtur zagen voor de albumhoes wisten we meteen dat we er een action figure van wilde maken. En zie nu, wij hebben een action figure! (lacht)

Juist. En jullie denken dat de fans in Europa hier strak op gaan? (ik kijk wat bedenkelijk)

Johan: Eh, nou ja… (kijkt me onderzoekend aan).

Olavi: Gelukkig hebben we met Metal Blade een label dat niet afwijzend staat tegenover onze maffe ideeën. Toen we het idee voor het eerst presenteerde gingen ze helemaal uit hun plaat. Kijk in Amerika zijn action figures heel populair.

Johan: Wij hebben altijd iets speciaals voor de fans gedaan. Neem nu bijvoorbeeld de bonus-dvd met de vier shows die we toen met Bloodshed over Bochum hebben gedaan. Dat is best veel materiaal dat je dan toch maar mooi als bonus krijgt. In het verleden hadden we ook nog een editie waarbij je ons met opblaashoofden kreeg. Dat was best grappig.

Olavi: Nou, ja kijk om helemaal eerlijk te zijn. Sommige distributeurs eisten van ons dat we met iets extra’s zouden komen. Neem nu bijvoorbeeld EMP. Zij wilden echt iets speciaals hebben. Toen zijn wij dus met Surtur op de proppen gekomen. Veel bands geven bijvoorbeeld een poster bij de cd en dat is het dan. Kijk een poster geven is dus geen extraatje. Nee, wij willen dan iets extreems doen en dan krijg je bij ons dus een action figure en een bonus-dvd. Als je de kans krijgt geboden om zoiets te doen, waarom zou je het dan niet doen?

Nou, omdat een action figure wellicht wat kinderachtig is? Nee, even zonder dollen. De boxset ziet er heel verzorgd uit. Zo ook de LP versies. Ondanks de economische crisis komt ook dit album weer in verschillende versies. Is dat iets wat jullie je hard voor maken?

Olavi: Er zijn nog veel mensen die LP’s verzamelen dus aan die mensen willen we graag tegemoet komen. We proberen dan ook daar met iets moois te komen. Ik zal niet liegen door te zeggen dat Metal Blade er geen problemen mee heeft. Zij vinden dat we teveel materiaal weggeven. Zeker als je je bedenkt dat op de bonus-dvd vier volledige optredens staan. Dat is meer dan drie uur aan materiaal! Wij hebben echter zoiets van zoek het uit! Wij willen de fans zoveel mogelijk materiaal geven.

Hebben de Bloodshed over Bochum shows jullie geïnspireerd voor de An Evening with Amon Amarth tour in Amerika?

Olavi: Ja, ergens wel. Het lijkt ons erg leuk om te doen. We spelen eerst het volledige Surtur Rising album. Na een korte pauze spelen we onze reguliere set. We zijn er best gespannen onder wanneer we er over nadenken. Wat zeg ik, we zijn gewoon zenuwachtig man! (lacht). We willen voor onszelf bewijzen dat we geen voorprogramma nodig hebben. Het gaat echter wel heel zwaar worden. We hebben zoiets nog niet eerder gedaan dus we kijken er erg naar uit.

Johan: Toen dit idee bij ons opkwam moesten we zeker even denken aan de Bloodshed over Bochum shows. In zekere zin voelt dit als deel 2, maar dan nu met het nieuwe album. Het is zeker een enorme uitdaging en het wordt heel hard werken. Maar als we het redden zal het zeker heel cool zijn.

Jullie nemen hier best veel risico mee, maar ik kan me voorstellen dat het veel voldoening zal geven wanneer jullie het voor elkaar weten te krijgen.

Olavi: Oh, zeker maar dat is onze filosofie. Als je geen risico neemt, dan win je ook niets. Wat ook meespeelt is dat we veel vertrouwen hebben in het nieuwe album. We rekenen er dan ook op dat niemand in slaap valt. (lacht)

Nou, ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ik bedoel het album is behoorlijk gevarieerd uitgevallen. Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik bij jullie vorige albums meestal halverwege afhaak. Dan heb ik het idee alles wel gehoord te hebben, maar op Surtur Rising heb ik dat gevoel helemaal niet.

Olavi: Dat is zeker onze bedoeling geweest. Wij willen zoveel mogelijk leren van de fouten die we op de vorige albums hebben gemaakt. Nou, ja fouten. Op onze vorige albums staan zeker een aantal nummers die erg op elkaar lijken. Van Surtur wilde we dan ook een wijd album maken. We wilde alle hoeken bereiken. Dat wil zeggen we wilde de meest aggressieve, snelste, langzaamste en zwaarste nummers maken, maar ook de meest doom-achtige. En op ons volgende album zullen we deze aspecten zeker verder uitwerken. Dan zullen we proberen nog hoger en nog lager te komen.

Johan: Lager? Ja, precies dan maken we ons beste nummer, maar dan meteen ook ons meest waardeloze nummer! (lacht)

Even wat anders, want de tijd dringt. Jullie hebben onlangs op het 70.000 Tons of Metal festival (op een cruiseschip) gespeeld. Hoe was dat?

Johan: Verdomd leuk! Het was vijf dagen vol chaos. De shows waren goed en het was gewoon leuk om met al die bands en de fans samen te zijn. Echt heel cool allemaal. Het was een killertrip.

Olavi: Het was net een grote backstage feestje. Het maakte niet uit of je in een band speelde of dat je fan was. Iedereen was aan het feesten. Als ik niet in een band zou zitten zou ik zeker weer gaan. Ik zou alle festivals overslaan en al mijn geld bij elkaar schrappen om alleen daar naar toe te kunnen gaan. Ik vond het echt fantastisch! Kijk wij Noord-Europeanen zitten in de winterperiode continu in de kou en de sneeuw. Dan zit je daar gewoon in fucking Mexico met temperaturen van 27 tot 28 graden midden in de dag bier te zuipen en te luisteren naar fucking thrashmetal man. Ongelofelijk man!

Volgend jaar bestaan jullie 20 jaar. Gaan jullie daar nog iets aan doen?

Johan: We werken er aan.

Olavi: We gaan volgend jaar weer zwaar toeren. Dit jaar doen we geen festivals aan, maar volgend jaar zeker wel. We zullen een speciale set gaan brengen. Voor de rest bedenken we vast wel iets.

Goed ik begrijp dat we door de tijd heen zijn. Willen jullie nog iets kwijt?

Johan: Nah. (lacht)

Olavi: In mei gaan we op pad met The Black Dahlia Murder en Evocation. We spelen dan ook in de Melkweg in Amsterdam. We pakken uit met onze grootste toer productie ooit. Het staat vast dat we dan veel nieuwe nummers zullen gaan spelen. Dus dat gaat vast heel cool worden. Er is geen enkele reden om thuis te blijven zitten!

Goed dat was het. Bedankt voor jullie tijd en veel succes met alles!

Links:

• Amon Amarth
• Amon Amarth MySpace
• Metal Blade Records
• Metal Blade Records MySpace