Interview met Ahab
Een grote kanshebber voor de top tien in vele jaarlijsten komt dit jaar ongetwijfeld van het Duitse Ahab. De band leverde net een parel van een plaat af met opnieuw heel wat zeemansthematiek. Tijd om drummer Cornelius er even bij te halen.
Dag Cornelius. Het mag stilletjes aan gezegd worden dat jullie een monument in de underground zijn en dat binnen een genre waarin het toch wel moeilijk is om een vorm van identiteit aan te brengen. De Pequod is voor de vierde keer uitgevaren. Op welke manier was jullie trip dit keer anders? Wat was anders in het schrijven en opnemen?
Veel beter dan de andere keren! Het schrijfproces verliep echt veel natuurlijker dan voorheen. Dat betekent ook dat alle nummers door ons vieren gecreëerd werden. Uiteraard komt heel wat van het basisgedachtegoed van Daniel, zoals altijd, maar het uitwerken van deze muzikale bouwstenen verliep volledig in onze repetitieruimte.
Ook het opnemen was veel cooler. We namen de instrumentale tracks semi-live op. Onze bassist Stephan en ikzelf namen de drums en bas samen op. We spelen al een eeuwigheid samen, dus beslisten we ook om het proces samen door te nemen om iets te bekomen dat je kan bestempelen als magie. Dat onbeschrijfbare gevoel dat gebeurt tussen muzikanten. Hetzelfde was waar voor Daniel en Hector, zij spelen immers al samen in bands sinds hun geboorte. Dus was het evident dat ze het ook op die manier zouden aanpakken. Er was uiteraard wel wat gevloek toen ze op die stukken in de nummers kwamen waar Stephan en ik ‘even vrijaf’ hadden genomen op vlak van het volgen van de click (lacht).
Ten tijde van jullie eerste plaat, The Call of The Wretched Sea, zaten er nog andere bands in de pijplijn, zoals Midnattsol. Hebben jullie het gevoel dat er nu meer hart en ziel in Ahab gelegd wordt, of kozen jullie ervoor om van meerdere bands naar een focus te gaan omdat jullie stilaan al wat jaren ouder worden?
Hier zou ik het vooral met de kapitein eens moeten over hebben, maar ik denk dat ik zijn motivatie om toen op te stappen wel kan verwoorden. In de eerste plaats was Midnattsol een andere muzikale richting uitgevaren die Daniel (en Hector die veel eerder weg was) niet wilde volgen. Dat was zelfs voor onze eerste plaat, als ik het me goed herinner. Het duurde gewoon een lange tijd voor hij effectief weg was, omdat hij een wezen is dat leeft op gewoontes en erg trouw is. Dus er zijn zeker geen intriges of negatieve gevoelens aanwezig. Hij stapte vooral op omdat hij zich bij die visie niet meer goed voelde.
Het lijkt wel alsof jullie, op elk album dat ik te horen krijg, telkens die balans tussen harmonie (die me vaak wat richting kalme Opeth doet denken) en zware funeral doom verder op de proef stellen. Dat valt me vooral op als ik deze nieuwkomer vergelijk met het voorgaande. Voel jij die evolutie ook?
Die interactie tussen zachtheid, met soms een psychedelisch element, en de brutaliteit is meer en meer de definitie van Ahab geworden. Vooral op The Boats of The Glen Carrig zijn we naar mijn gevoel erin geslaagd om goede nummers te schrijven met dat kenmerk erin. Ik veronderstel dat ik je niet moet zeggen dat ik trots ben op deze plaat, he (lacht)?
Maar als puntje bij paaltje komt dan is Ahab nog steeds iets dat rechtstreeks vanuit onze ziel komt. We spelen geen muziek, we laten onze gevoelens de vrije loop. Als iets juist aanvoelt, dan blijft het ook. Dus ik zou niet stellen dat we iets ‘op de proef stellen’.
Een mooi voorbeeld krijg je meteen al met jullie opener, die erg rustig en vredelievend opent en waarbij plots de storm losbarst en je verloren bent in het midden van de oceaan. Kom je ooit mensen tegen die het moeilijk hebben met die extreme schommelingen? Mensen die liever blijven varen op de kalme zee of het haten dat die onweerswolken weer gaan liggen? Zou je hen ooit willen geven wat ze willen, in deze of een andere band?
Absoluut nooit! Ik pleeg nog liever zelfmoord dan muziek te maken voor iemand anders. Als het op muziek aankomt dan ben ik echt een egoïst. Wanneer ik er niet tevreden mee ben dan wordt het ook niet opgenomen. Gelukkig hebben we dan de regel binnen de groep dat we zo lang doorwerken tot we allemaal tevreden zijn. Echt ieder van ons, anders lukt het niet. Geen uitzonderingen. We zijn te oud om onszelf nog voor de gek te houden!
Dat geldt ook voor mijn andere bands. Maar zeg nu zelf, wie zou er in godsnaam ooit experimentele deathmetal (Dead Eyed Sleeper) of sludge/D-beat/grind (Ekranoplan) maken om goed bevonden te worden (lacht)?
Uiteraard zijn er mensen die graag blijven varen op de kalme zee, dat zijn ook meestal de mensen die totaal niet te vinden zijn voor zware muziek, zoals mijn moeder. Die vallen op dat vlak dus al wat uit de boot. Ook kom je wel wat hardliners tegen die niet te vinden zijn voor het kalme materiaal, maar moet echt iedereen voorbestemd zijn om wild te zijn van Ahab? Is het zo belangrijk?
Speelt dit genre eigenlijk in jullie dagelijkse leven een belangrijke rol, of is Ahab echt iets dat gebeurt tijdens de repetitie en op het podium? Luisteren jullie vooral doom en funeral doom, en praten jullie vaak over dit genre? Of zitten jullie veel breder in mekaar door jullie achtergrond met andere bands?
Uiteraard speelt doom een belangrijke rol in ons leven. We zouden niet spelen in Ahab als we niet diep geraakt werden door dit type muziek. Ik zou ook nooit ‘een masker dragen’ op het podium. Het gaat gewoon om ons vieren, en geen andere artificiële personages.
Het gaat echter niet alleen om de muziek. Ik denk dat ik dit wel kan zeggen over de doommensen in het algemeen. Uiteraard vind je overal wel wat eikels, maar er zitten er minder in de doomscene. Dus het gaat vooral om de muziek en het volk om deze speciale vibe te creëren.
Zoals je al aanhaalde is het ook maar één onderdeel van onze achtergrond. Het kan wel eens de grootste zijn, dus we voelen ons wel erg verbonden met dit kleine deel van de scene. Maar uiteindelijk kan ik wel stellen dat ik niet in genres denk. Ik denk vooral in twee stappen: is het goed? En als het goed is, vind ik er dan ook zelf wat aan?
Tot slot zijn we allemaal complete muzieknerds dus uiteraard spreken we veel over muziek. Het percentage dat uitgaat naar doom is erg hoog in die gesprekken (lacht).
Het verhaal van Herman Melville en nu het verhaal van William Hope Hodgson als inspiratiebron. Ik neem aan dat jullie heel wat van jullie creativiteit in het schrijven van teksten ook halen uit het lezen van boeken in het algemeen. Waarom was dit boek net zo belangrijk voor jullie? Ik weet dat het over de zee gaat, maar wat nog?
“Doesn’t matter who you are within the elements’ fierce ire”, is een zin die komt uit Red Foam – The Great Storm. Die slaat de spijker op de kop. Dit is de diepere boodschap die we terugvonden in dit fascinerende horrorverhaal, tussen de regels die vol staan met creepy schepsels en angstaanjagende momenten. Vooral gericht op de keren dat we de boodschap overbrachten dat ‘elke mens gelijk is’, dat is echt een erg belangrijke boodschap volgens ons…
Dit artwork is ook wel erg knap. Het viel me op dat dit dezelfde kunstenaar was als vorige keer, maar dit keer is de stijl heel anders, met een pak kleur. Wilde hij iets anders doen of vonden jullie dat deze stijl echt beter zou passen bij jullie verhaal? Is er een link met het verhaal?
Ja, er is een link. De grote kunstenaar Sebastian Jerke schilderde dit schitterende kunstwerk onder de invloed van wat later ons album zou worden. Hij vroeg me om hem wat opnames vanuit de repetitieruimte te sturen en hij las het boek ook. Als je het zelf leest dan zal je ook de meeste wezens herkennen die je ziet in dit artwork.
Al die kleuren waren het idee van Hector. Sebastian stuurde soms wel enkele delen van zijn werk op voor feedback, maar aan het eind van de rit werd het gewoon een ‘echte Jerke’. Ik weet niet of hij dit keer erop uit was om iets anders te maken. Ik denk dat hij dat gewoon… deed, en dit is het resultaat.
De clip van Like Red Foam breekt wel compleet met jullie thematiek over de zee en laat ons een gijzelaar/gevangene zien die vervolgens gemarteld wordt, met ook een duidelijke boodschap op het einde. Was dit de winnaar van jullie wedstrijd? Waarom lieten jullie hem samen gaan met deze track?
Wel, ik zal hier trachten wat diplomatisch te zijn. Eerst en vooral: hier spreek ik alleen voor mezelf.
Ja, deze kerel heeft gewonnen voor de kwaliteit van zijn werk, dat staat vast. Er zitten hier tonnen toewijding en overgave in. Maar wat het uiteindelijk geworden is, is anders dan wat ik wilde zien als Ahab-clip. Het is een erg controversieel onderwerp geworden, en daar gaat het ook niet om hier. Ik houd best van controverse, maar ik voel het verband niet met een clip van mijn band Ahab.
Deze band is erg democratisch ingesteld, dus het is echt mijn eigen fout dat die clip niet overeenkomt met mijn beeld, omdat ik er ook totaal niets toe bijgedragen heb. We hadden een team gevraagd om de clip op te nemen. Die mensen vroegen ons constant om suggesties, maar ik wist niet hoe ik kon bijdragen tot wat ze vroegen. Dus ik haalde altijd mijn schouders maar op. Het is wel goed dat ik nu weet hoe ik volgende keer kan helpen, nu ik deze eenmaal gezien heb. Dus het is uitgedraaid tot iets positiefs, ook al ben ik er geen fan van…
We kozen ook deze track omdat die gewoon minder dan tien minuten lang is… Makkelijk, toch?
Op vlak van de live shows merkte ik er nog niet zo veel op. Ik heb ergens het gevoel dat jullie vrij selectief zijn in de gigs die jullie doen, anders zouden er wel meer staan. Of is het toch moeilijker om podiumplaatsen te bekomen binnen dit genre? Wat zijn jullie verwachtingen als band voor live shows? Wat is van belang voor jullie atmosfeer?
Wel, we werken allemaal. Een paar dagen vrij krijgen lukt wel, maar geen zes maand per jaar. We houden er echt van om live op te treden, we hebben nu een tour van tien of elf optredens gepland in de herfst, vooral in Duitsland en sommige gigs in Frankrijk. Volgend jaar gaan we absoluut nog wat andere landen bezoeken. De ideeën zijn er, maar nog niets concreets.
Het belangrijkste voor een goede atmosfeer zijn vriendelijke mensen en lekker eten. Dat mag best dom klinken, maar stel je voor: als het eten fantastisch is en de mensen om je heen waren de hele dag geweldig… wat kan er dan nog mis gaan met de show? Buiten dan de technische problemen die overal en altijd kunnen gebeuren… Mijn verwachtingen zijn altijd erg basic geweest: nieuwe en interessante mensen leren kennen, muziek spelen en me amuseren met de andere bandleden.
Nog enkele afsluitende woorden van de kapiteit tot zijn bemanning in België en Nederland?
Nog even geduld, we zetten nog koers naar jullie! Bedankt voor de support en toewijding!
Links:
Christian: Die is hier trouwens op dit festival te verkrijgen (laat mij proeven uit zijn glas). Een vriend van onze bassist, ‘den Benny’, is een grote Ahab– en metalfan en hij produceert die appelwijn. Puur voor de gein heeft hij daar eens iets over gepost op Facebook en we zijn dat sindsdien beginnen drinken. Hij geeft ons regelmatig een kratje om te verkopen, waarvan we de opbrengst mogen houden. Op elk van onze optredens is het te krijgen.