Interview met Aborym
Vaste waarde in mijn jaarlijst, zover heeft Aborym het geschopt. Voor mij is de band dan ook een fenomeen, eigenlijk sinds het prille begin van zijn bestaan. Centrale figuur bij de band is Fabban, het brein, de regisseur. Via Facebook nota bene kwam ik in contact met hem en op de voorzichtige vraag naar een interview antwoordde hij enthousiast. Dat bleek ook uit zijn lange antwoorden.
Hallo Fabban, hartelijk bedankt om ons te woord te staan!
Het genoegen is geheel aan mijn kant.
Om te beginnen met het begin, hoe begin jij met het maken van een lied, aan eender welk nummer op Dirty? Bestaat er zoiets als ‘jammen op een synth’?
Allereerst, in de pre-opname-fase van de nummers, maken we alle structuren voor de nummers in onze huisstudio, op de harde schijf. We schrijven er de digitale drumpartijen en maken een studie van de verschillende verder te nemen stappen, plus de bijkomende structuren voor de elektronische drums. Wanneer de stukken worden gefinaliseerd, trekken we de opnamestudio in waar Bard de drums opneemt en dan werken we aan de editing, die we hier en daar corrigeren. Daarna komt het invoeren van de elektronische drumstructuren, samples en al de rest. We werken veel op synthesizers, sequencers en software zoals Steinberg Cubase, met de hulp van verschillende VSTS. Veel liedjes uit Dirty zijn rechtstreeks op de harde schijf geschreven, via midi, gewoon om ervoor te zorgen dat het geluid dat eruit zou komen “squared” klinkt, koud, met een sterk overheersende industriële sound. We besloten door te gaan op deze manier voor het album, om veel meer “electro” te klinken, nog veel meer geprojecteerd naar het industriële. Eenmaal de afstelling gevonden is, komen de structuren… het fundament van de liedjes. Daarna heeft Paolo gewerkt aan het ritme en de sound van de gitaren.
Daarna begint het afstellen van de arrangementen, de samples, de rest van de synthlijnen, de loops, het drummen en de statistieken – de “metrics” – van de stem. Het was verdomd veel werk, maar het was het waard. In verschillende passages spelen gitaren nu parallel mee met de synths, dan werken ze als een echte extra laag ritme. Bijvoorbeeld in Helter Skelter Youth en Bleedthrough… Het mixen van Dirty was een grote beproeving voor onze mentale en fysieke gezondheid. Het was een van de meest complexe mixen die ik in de afgelopen 15 jaar heb meegemaakt. In de post-productie, na het mengen met onze geluidsman Emiliano Natali, hebben we de schijf toevertrouwd aan Marc Urselli van de Eastside Sound Studios in New York en D.Loop (ex-Kebabtraume, nu in Limbo / Kirlian Camera) voor de industria-/electrogedeeltes. We wilden het maximale uit de plaat halen in het mixproces en tijdens de post-productie, ook al was het echt fucking moeilijk…
Dirty heeft kosmische insteken zo te zien. De aarde, de zon… zijn dit onderwerpen die je de laatste tijd bezig houden?
Helemaal niet… “Dirty” gaat over moderne decadentie, crisis, sociale afzondering en isolement. Irreversible Crisis bijvoorbeeld. Ik vond
inspiratie in geschriften die dateren uit de jaren ’70: op het moment dat Amerika werd opgeschrikt door enorme sociale onrust, vaak gewelddadig. Wat er zich toen ontwikkelde was de behoefte aan rebellie tegen een gemeenschappelijke vijand, het Amerikaanse imperium en zijn politiek. Dat verenigde verschillende en ongelijksoortige krachten, van uiterst links naar uiterst rechts. Bewegingen zoals de Weather Underground of de Black Panthers vochten samen en ze hebben daadwerkelijk iets bereikt. Ik geloof dat in sommige gevallen het geweld, als een collectieve explosie, werkte. Dat er resultaten werden geboekt.
Ik denk dat dit met name in het huidige klimaat nuttig kan zijn. De boodschap is: nu handelen voordat je door en door en door geneukt wordt langs alle kanten.
Geen kosmische maar menselijke activiteit dus. Seksuele activiteit, sociale dynamiek, mentale energie… maar niet zozeer mechanisch of cybernetische activiteit. Dat is enigszins afwijkend voor een industrial-achtige band, een genre dat veel flirt met die thema’s.
Seksuele repressie, stedelijk geweld, ziektes, complexiteit en bijkomende instabiliteit, gewelddadige relaties…
Ik schreef over zaken die ik kan elke dag te zien krijg in mijn stad.
Dat is mijn enige bron aan inspiratie, wat er me eigenlijk toe bewoog
om teksten te schrijven. Het dagelijks leven,
mijn dagelijkse zorgvuldige studie over de mensen die ik ontmoet,
elke dag… het is precies een dwarsdoorsnede van de moderne samenleving, teksten die dingen zichtbaar maken voor en over
iedereen. Alles wat ons omringt is een enorme container vol stront en pis
en deze verdomde planeet valt steeds verder uit elkaar.
Ik zie het althans op deze manier. Dirty is volledig gebaseerd op die visie en het is ook losjes gebaseerd op wat we deden in 1992.
Belanden in gevechten, wakker worden met een massieve kater en wakker worden in een vreemd bed,
drugsverslaving, alcoholisme… Bleedthrough bijvoorbeeld,
een reflectie over een typisch koppel dat een complexe, instabiele, vaak gewelddadige soort relatie heeft.
Het wordt over complete pagina’s van de roddelbladen uitgesmeerd
en vaak eindigt het in een bloedbad.
Het gevolg van deze wereldlijke, omgevingsgebonden context, is dat
sommige mensen het album Dirty niet helemaal appreciëren, omwille van
impulsief klinkende taal – veel “hipper” dan voorheen – waar meer in
gevloekt wordt bijvoorbeeld. Voor sommigen voelt dat misschien zelfs adolescent aan.
Begrijp je waar ik heen wil?
Het feit dat we moedwillig een van onze meest “oncommerciële” acties ondernomen hebben met Dirty
en er toch in geslaagd zijn het te intensiveren, is iets waar ik behoorlijk tevreden over ben.
Ik bedoel, deze nieuwe plaat bevindt zich
meer in de industriële electronica sfeer en het is minder “black metal”.
Persoonlijk wil ik nooit in de situatie komen dat
het maken van platen puur gebeurt om de fanbase te behagen,
iets wat veel bands doen, in feite is het wat de meeste bands doen,
platen maken, alleen maar om de fans te plezieren.
Je kunt in je eigen muziek en in je eigen stijl
investeren door er met een persoon engagement/diepte aan te geven,
op die manier wordt het uniek en origineel.
Die manier van werken overstijgt de invloeden van buitenaf.
We kunnen allemaal luisteren naar With No Human Intervention of
Fire Walk With Us of Generator
en achterhalen wat de invloed van die albums op Dirty
zou kunnen zijn, maar tegelijkertijd zijn het
allemaal albums die op hun beurt hun invloeden overstijgen.
Door de kracht van de persoonlijkheid die we hebben kunnen we zorgen dat
iets unieks gemaakt wordt en zo denk ik dat Dirty iets unieks is
in de metalscene. Je kunt zeggen dat het mooi is, maar ook lelijk, het is heel organisch, maar het is erg elektronisch.
Er zijn dingen op deze plaat die metalheads zouden moeten verbluffen of verwarren,
het is “uncategorizable”. Ik vind het trouwens ons beste album.
Ik geloof dat persoonlijk voor de volle 100%.
Veel industrial metalbands maken metal met elektronische invloeden. Aborym is een van de weinige bands die eigenlijk echte industriële/harsch rhytmic noise of aggro injecteert in zijn muziek. Ben je dan ook bekend met de industrial scène, laten we zeggen het Hands Label, Machinenfest, Somatic Responses of Dirk Ivens van Sonar?
Trent Reznor is een held voor mij. Ik bewonder hem absoluut.
Ik zou graag eens met hem te werken. Dirk Ivens, vooral met Dive, en natuurlijk Absolute Body Control, Klinik, Blok 57. Ik zou heel graag met hem samenwerken.
Ik hou verder echt van Alec Empire en er zijn ook veel filmmakers die mij zeker mogen vragen voor een bijdrage aan een soundtrack.
Dat is een ander fascinerend gebied waarin ik heel graag zou
willen werken in de toekomst…
Aborym heeft eigenlijk geen echte begrenzing binnen extreme muziek?
Inderdaad, Aborym‘s muziek kan alles omvatten,
van death metal, black metal tot aan industrial, tot elektronische muziek naar psychedelica.
Soms zelfs een soort van proto-extreme mix. Als mensen openstaan
voor muziek, in een extreem cross-genre, dan denk ik dat Aborym
iets bijzonders kan zijn voor hen, iets om aan vast te houden. Ik hoop het.
Je bent nu een twintigtal jaar actief in de metalscene,
voortdurend breng je uitdagende muziek uit, op een hoog niveau.
Heb je eigenlijk referenties of benchmarks die bepalen of je te ver gaat
of niet ver genoeg op muzikaal vlak?
We zijn bij Aborym niet het soort mensen dat wanhopig op zoek is naar succes en
elke kans grijpt om de studio in te gaan en om ons “Aborym-merk” te onderhouden.
Dat feit geeft me het vertrouwen, we nemen onze tijd eer we
naar buiten komen met meer muziek.
Ik wil goed zijn. Het is niet dat we de fanbasis niet willen teleurstellen, maar in de eerste plaats zijn we
een band die zijn eigen muziek maakt en speelt.
We maken ons geen zorgen over “het bedrijf”, de markt, scenes en ga zo maar door.
Ik heb altijd gezegd dat één van onze grootste krachten is dat we nog steeds
niet écht opgemerkt worden. Het is een grote kracht die er eigenlijk nog steeds voor zorgt
dat wat we doen nog steeds uniek is, zelfs binnen 100 jaar.
Mensen zullen dan nog steeds luisteren naar onze platen en zeggen
fuck ja, ze hadden echt iets bijzonders.
Aborym speelt geen specifieke soort muziek, al vanaf de eerste platen.
Omdat we niet passen in een genre of categorie of bestaande demografische markt, moesten we ons publiek letterlijk zien op te bouwen vanaf de eerste persoon.
We hebben het niet opeens zien aankomen, een kant en klaar publiek van 50.000 mensen die elke plaat van een
death metal-achtige band zou kopen.
Het was echt moeilijk van tijd tot tijd, zelfs om tot op dit punt te komen in onze geschiedenis. Toch
geloof ik dat we uiteindelijk heel blij kunnen zijn met wat
we gedaan hebben, op onze eigen voorwaarden, en ook omwille van het feit dat het
publiek niet van plan is om ons te dumpen omdat we plots te
grillig zijn of anders klinken. Want er is niemand anders die klinkt zoals wij.
Dat merk je ook duidelijk aan de manier dat jullie covers brengen. Hoe heb je de covers op Dirty gekozen? Welke covers hebben het net niet gehaald?
Ik ben een grote fan van Nine Inch Nails, en Pink Floyd is waarschijnlijk mijn favoriete band ooit. We wilden covers van The Smiths, Duran Duran en Misfits
nemen. Uiteindelijk hebben we ook nummers genomen als
eerbetoon aan onze fans, die de gelegenheid krijgen om te luisteren naar twee oude Aborym-klassiekers op de bonusschijf.
Divina Urbs Roma en Fire Walk with Us!, evenals twee tributes aan Pink Floyd en Nine inch Nails
en een derde geflipte cover van Iron Maiden, Hallowed Be Thy Name.
Need for Limited Loss is een lied geschreven door Alberto Penzin CO² (ex-Schizo) met tussenkomst van de vele fans die ons hun ideeën en audio-bestanden opstuurden, die we vervolgens in een uniek nummer hebben geïntegreerd.
We wilden onze fans betrekken in de samenstelling en we deden het op de enige manier die we kennen:
door middel van muziek. We hebben het nummer toevertrouwd aan Alberto Penzin, die de structuur van Need for Limited Loss creëerde
en hij hield meteen van het idee. Hij stuurde ons de baslijnen, drums en gitaararrangementen
en we begonnen de dingen die ons toegestuurd werden door
onze fans in elkaar te zetten: samples, kleine arrangementen, zang, teksten … alles.
Een absurde, schizoïde cut-up. Ik denk dat het de beste manier is om onze fanbase te bedanken: nodig ze uit om een lied te schrijven. Samen met Alberto Penzin.
Je bent niet de typische extreme metalhead, als ik het zo mag zeggen. Er is naast de onconventionele aanpak ook het gele kunstwerk van Dirty en je persoonlijke activiteiten, die je een menselijk karakter geven in plaats van een obscuur of mythisch wezen. Zelfs een aantal positieve energieke elementen zijn merkbaar. Veel extreme metalheads negeren hun eigen onwetendheid en luisteren alsnog naar je muziek. Heb je enig idee wat de oorzaak daarvan is?
Ik behandel alles persoonlijk bij Aborym. Het artwork is
voor mij enorm belangrijk, omdat het artwork je op een bepaalde manier de muziek kan laten
“anticiperen”, het visuele vertelt de inhoud van de schijf. De
binnenzijde van het boekje bevat enkele heel speciale fotografische werken,
in overeenstemming met het thema, met de teksten. De buitenkant van de digipak is geel, een verontrustend en onconventioneel geel naar de normen van extreme muziek.
De cover is een omgekeerde skyline van een verlaten stad.
Iets symbolisch: de stad, een symbool van moderniteit, perfectie, techniek, geld, seks, leven in omgekeerde richting, en dat heeft de neiging om neer te vallen. We voelen ons vaak alleen, zelfs in een menigte, iets wat gebeurt met veel mensen in een grote stad. Het tweede deel van je vraag kan ik beantwoorden met
ik weet het niet… en om eerlijk te zijn: het kan me niet veel schelen.
Mensen moeten vrij zijn om te luisteren naar de muziek die ze willen, om dingen te lezen
die ze willen lezen en hun eigen smaken en filosofie te volgen.
Ik hou er niet van om mensen te beoordelen, net zo min als beoordeeld worden.
Ik geef de voorkeur aan onderwerpen die ik het meest interessant vind en die aan te pakken.
Ik ben soms meer onder de indruk wanneer ik de krant lees, dan wanneer
ik een geit zie die twee semi naakte nonnen of vampieren doormidden klieft… kwestie van smaak.
Dat kun je wel zeggen ja. Hoe gaat trouwens het met Stridulation Records? Ook niet meteen een label voor ieders smaak.
De eerste Stridualtion release zit er aan te komen. Het zal een album van een eenmans noiseband worden. We zijn ermee bezig, maar ik denk dat we zullen moeten wachten tot het najaar om er finaal mee te beginnen.
Met welke andere activiteiten vul je je leven op een zinvolle manier in?
Nou, ik werk aan een aantal video’s… een soort van mix van zeer weirde dingen… we zullen deze video tonen tijdens onze live shows.
Afgezien daarvan, ja, als ik wat vrije tijd heb ga ik graag
ontspannen spelen op de Playstation, doe ik aan fotografie,
films kijken op mijn gigantische tv. Reizen als het kan,
en ik heb mijn werk als grafisch ontwerper in een groot tv-netwerk in Rome.
Natuurlijk hou ik ook van de “party hard” in het weekend met mijn vrienden (lacht).
Muziek luisteren zit er wellicht ook bij. Heb je al wat opwindende dingen gehoord in 2013?
Ik luister naar zo veel verschillende soorten dingen. Op de ene dag kan dat een Slayer-album zijn
en de volgende dag kan ik luisteren naar Duran Duran of Faster Pussycat. Het is heel moeilijk voor mij om te zeggen of er dit jaar al iets uit is gekomen dat ik de moeite vond.
Op dit moment hou ik echt van de nieuwe Alice in Chains.
Ik hou van het laatste Calabrese-album genaamd Dayglo Necros,
de horror-punk band. Het nieuwe album van The Moth Gatherer is cool… terwijl de nieuwe Megadeth
best raar is, ik vind het niet fijn eigenlijk…
Hoe zit het met de live-plannen voor Aborym?
Veel mensen hebben gevraagd wanneer ze Aborym te zien zullen krijgen
en wij zijn pas gelukkig als we die vraag kunnen inwilligen.
Het zal niet gemakkelijk zijn om Aborym tot leven te brengen,
maar het zal heel spannend zijn. Wil is macht.
We zullen spelen op het Brutal Assault festival op Sicilië Metal Camp
in augustus. Direct na de zomer zullen we gaan werken aan nieuwe nummers, remixen en misschien nog een videoclip, wie weet.
In oktober, november en december volgen meer concerten in Italië en de rest van Europa en daarna zou ik het niet erg vinden om een
fucking vakantie te nemen. Iets warms, zoals de Malediven of de Seychellen… je weet wel, die typische plaatsen waar de moeilijkste opdracht bestaat uit
je kont verplaatsen uit je bed en het mee te nemen naar het strand, onder een parasol (lacht op vreemde manier).
Je klinkt alsof je die vakantie wel kunt gebruiken in ieder geval.
Nogmaals bedankt voor dit interview.
Het was cool om jullie te praten kerel.
Ik wens je al het beste met jullie e-zine! Groeten aan de lezers!
Links: