Interview met A Forest of Stars
Ik ken de heren van A Forest of Stars en hun werk al enkele jaren en hun experimentele muziek lijkt alsmaar dieper te gaan. Het nieuwe album Beware The Sword You Cannot See is voor mij tot nu toe het topalbum van het jaar. Hoog tijd dat er wat vragen gesteld werden aan deze Britten over hun obscuur en diepgaand werk. Zanger Mr. Curse en toetsenist The Gentleman stonden me te woord.
Gegroet heren, alweer gefeliciteerd met het kunstwerk dat jullie net loslieten op de wereld. Ik sta gewoon versteld van de overvloed aan melancholische elementen die ik bij jullie blijf terugvinden, gegoten in een unieke donkere en romantische sfeer. Hoe voelen jullie zelf jullie laatste creatie aan? Is dit tot dusver jullie magnum opus?
Mr. Curse: Lang geleden! Bedankt voor de erg aardige woorden. Op vlak van de lyriek en de vocalen ben ik zelf erg tevreden met dit album. Ik had niet op een plaat durven hopen die completer aanvoelde dan deze. (Ik ben ook erg tevreden over de muziek, maar ben gewoon niet machtig om daarop te antwoorden aangezien ik er zelf niets van geschreven heb.)
The Gentleman: Klopt, we zijn nogal trots op ons nieuwe album, maar er bestaat dat gezegde dat hoogmoed voor de val komt, dus we zullen maar voorzichtig blijven… Uiteraard gaan we als band altijd zeggen dat de laatste plaat het best klinkt, alle artiesten doen dat in die mate dat het cliché aanvoelt. Het zal dus interessant zijn om binnen enkele jaren terug te kijken naar dit moment en vast te stellen wat we er dan van denken. Wie weet, misschien zit onze creatieve piek er al op? Enkel de tijd zal ons vertellen of dat het geval is. Of we kunnen ook gewoon onze kop in het zand steken en doen alsof we relevant zijn ofzo, dat doen we toch al heel onze carrière lang!
Het is niet de eerste keer dat jullie verschijnen op onze webstek, maar ik veronderstel wel dat lezers in België en Nederland niet al te bekend zijn met jullie. Jullie spelen niet de alledaagse atmosferische blackmetal, maar creëren jullie eigen stijl (toch naar mijn gevoel). Hoe komt een product als dat van jullie tot stand? Gaat het om het gevolg van een uitgebreide jamsessie, of zijn er knappe koppen in de band met alle ideeën?
The Gentleman: Op vlak van het schrijfproces kwamen we zeer snel tot de conclusie dat je met zeven mensen in één kamer gewoon niet aan een nummer kan werken zonder dat het vervalt tot een gigantische hoop nonsens. Dus werken we individueel of per twee aan een basis voor nummers. Wanneer we vinden dat die voldoende gelegd is dan leggen we ze voor aan de andere leden van de groep en beginnen we ze te verfijnen. Ofwel worden ze keihard geweigerd, we leggen de lat soms wel gevaarlijk hoog.
Ik heb het gevoel dat Mr. Curse prominenter naar voren komt op deze plaat, of is dat maar een gevoel? Hoe vult hij zijn rol in tijdens dit schrijf- en denkproces?
Mr. Curse: Ik zou niet zeggen dat ik prominenter aanwezig ben op deze plaat in vergelijking met de vorige albums, maar misschien krijg je wel die indruk door de hoge dosis aan lyrics die dit keer voorbij komt. Ik wou zelfs wat kortere teksten schrijven deze keer, maar dat zat er niet in, jammer. Op vlak van het schrijven van muziek ben ik geen muzikant in de traditionele zin van het woord (lees: ik ben een verschrikkelijk muzikant), dus ik laat het over aan de anderen om met muziek op de proppen te komen, en laat ik hen zelfs wat suggesties maken over de zanglijnen (ik ben veel meer een ‘voeler’ dan een technisch iemand). Op vlak van de lyriek: ik schrijf de teksten en laat ze dan lezen door de rest van de band om zeker te zijn dat niemand zich te hard stoort of schaamt over de inhoud. Vanaf dat dit proces erop zit nemen we het vervloekte ding op en zit het op de volgende plaat. Inhoudelijk is mijn enige doel om met die teksten alle blije zielen, of zelfs maar diegenen met een positieve inkijk op het leven, een oorveeg te geven. I am the party killer.
Is jullie aanpak dan veranderd in vergelijking met A Shadowplay for Yesterdays? Wat zijn de grootste verschilpunten als jullie kijken naar het resultaat?
The Gentleman: Het voelt niet aan alsof er werkelijk iets veranderd is eigenlijk, hoewel je altijd wel wat tracht te verfijnen in vergelijking met het voorgaande werk. Deze manier van werken was er ook op de vorige plaat, maar er waren wel minder individuele schrijvers, waardoor A Shadowplay for Yesterdays misschien ook iets eenzijdiger bleef klinken. Dit keer was er veel meer input van iedereen. Het gaat erom dat je weet wat je capaciteiten zijn, en dat je inziet wat het beste werkt voor de nummers en hoe alles in mekaar moet vloeien (welk instrument de melodie moet nemen, zulke zaken). Het is een constant leerproces waarin onze vorige fouten van belang zijn en waarbij we hopen dat we het gewoon beter doen in de toekomst. Ik heb echt een lijst die zo lang is als mijn arm, vol met zaken die beter kunnen de volgende keer, op basis van mijn ervaring met dit album, maar die lijst trachten we keer op keer wat korter te maken. Wie weet is het die onperfecte status die deze plaat maakt tot wat ze is? Ik hoop het wel – ik haat die blinkende en afgeborstelde perfectie.
Wat mij meteen opviel, was de wondermooie Pawn on the Universal Chessboard-saga. Zit er een specifiek idee achter deze cluster aan songs en achter deze aanpak in verschillende delen? Was dit jullie bedoeling dat er zes delen zouden verschijnen? Is het iets dat los staat van het voorgaande?
Mr. Curse: Op vlak van de teksten is het een verhaal over verbijstering; over jezelf verliezen in het donker en niet weten welke kant op te gaan. Het gaat om een gevecht dat niet gewonnen kan worden, simpelweg omdat de tegenstrever te alomvattend is. Langs de andere kant gaat het ook over het feit dat het niet uitmaakt welke kant je opgaat, en dat je gewoon met volle kracht blijft vechten tegen die smeerlap, ongeacht diens veronderstelde onovertrefbaarheid.
The Gentleman: Op muzikaal vlak schreef ik het merendeel van die track, en hield ik ze voor mezelf alvorens deze aan de rest te laten horen en ze verder af te werken. Het meeste zat al vanaf het begin in mijn hoofd, maar niet de indeling ervan, ik wist enkel dat er zo’n twintig minuten aan muziek was (dat was mijn doel, een kant van de vinyl). Ik was echter overtuigd dat ze ingedeeld moest worden in tracks, zodat elk lied ook op zich kon staan (en gespeeld worden). Toen alles meer vorm kreeg, kwamen de overgangspunten tussen de nummers ook automatisch. Het voelde gewoon juist aan om te stoppen en verder te gaan op die punten. Gaandeweg werd de som belangrijker dan de delen, maar ik denk dat het moeilijk is om daar een oordeel over te vellen als je er zo dicht bij zit.
Een van de andere hoogtepunten is uiteraard Drawing Down The Rain en de aparte maar intense clip die jullie ontwikkelden. Gatherer of The Pure had een donker maar duidelijk verhaal, maar ik heb het gevoel dat deze video en het lied op zich veel abstracter in mekaar zitten. Kan je ons wat vertellen over het idee hierachter?
Mr. Curse: Het lied gaat over steden en gedachten die vergaan. Het gaat over de vuige haat die ik ontwikkeld heb voor het irritante, luidruchtige en hersenloze klotenvolk dat deze verdoemde stad overspoelt met hun shit. Kortom, het gaat over misantropie; over het kijken naar hoe mensen hun thuis en omgeving als een toilet gebruiken, gewoon om tot de conclusie te komen dat ze er niet meer willen blijven eens ze de plek vervuild hebben en nog STEEDS geen enkele vorm van verantwoordelijkheid nemen ervoor. Don’t move to Bradford, kids..
Nu we het over gezellige thema’s hebben: ik vroeg me altijd al af wat de link was tussen het thema op de cover, de referenties naar ‘het universum’ en ‘de sterren’ en het Victoriaanse tijdperk. Is er een verband tussen jullie melancholie, The Victorian Age en de sterren?
Mr. Curse: Van mijn kant uit gaat het allemaal om schaduwen en metaforen. Ik hou er echt van om te staren naar de sterren als de opportuniteit zich voordoet, maar als je leeft in een stad dan is dat haast onmogelijk, tenzij je rondreist. Mijn eigen link met het Victoriaanse tijdperk is maar dunnetjes, hoewel het album vol zit met referenties naar sociaal en maatschappelijk verval. Ik ben een kind van deze tijd, maar ben wat te laat geboren. Dat gezegd zijnde heb ik wel een zekere affiniteit met the old ways; vooral met het heidendom. Het artwork op de cover wil een scenario voorstellen waarin concepten en gebeurtenissen vanuit de songs naar voren komen. Als je door de lyrics gaat dan vind je de referenties wel en worden de links normaal wel duidelijk.
De vraag die menig lezer uiteraard nog op de lippen brandt: wanneer gaan jullie deze magie onze kant op sturen aan de hand van wat live events? Is er al nieuws over de Harakiri For The Sky-tour?
The Gentleman: Omdat zeven mensen hier wat jongleren met hun ‘normale’ levens (ja, we moeten de realiteit soms nog bezoeken en ja, dat is een jammere zaak), kunnen we niet zoveel touren als we zelf willen. De tour met Harakiri For The Sky staat ongeveer op punt, maar we wachten nog tot alles 100% zeker is, alvorens we iets aankondigen, gewoon om teleurstellingen te vermijden. Maar ik kan al wel zeggen dat we vast en zeker jullie oord gaan bezoeken. Het is wel onmogelijk om overal te zijn, wat – geloof me – zeker zo frustrerend voor ons is als voor de fans. We proberen ons best te doen, maar sommige mensen zullen gewoon teleurgesteld worden, wat hartverscheurend is (en dan heb ik het nog niet over al die mensen die ons live komen zien). Op een dag doen we het ongetwijfeld een pak beter, doen we een langere tour en zien we iedereen, dat is absoluut één van de top of the list-dingen voor ons. We moeten er gewoon eerst voor zorgen dat enkele werkgevers op ‘mysterieuze wijze’ verdwijnen.
We wachten dus nog even vol ongeduld af. In elk geval hoop ik jullie snel nog eens terug te zien!
Mr. Curse: Het was een plezier om op je vragen te antwoorden, Yves. Bedankt!
The Gentleman: Yves, Good Sir, enorm bedankt dat je aan ons dacht en het is gewoon altijd schitterend om van jou iets te horen!
Links: