Interview Lion’s Share
Met Emotional Coma begeeft Lion’s Share zich na een jaren durende afwezigheid eindelijk weer terug aan het front. Over dat nieuwe album, de wisselingen in de line-up en de toekomstplannen van de band spraken we met gitarist Lars Chriss.
Het laatste album ligt inmiddels alweer zo’n zes jaar achter ons.
Na het Entrance-album en de daarbij behorende tournee was ik het volledig beu. Het is in die tijd en de acht jaar daarvoor zo druk geweest rondom de band dat ik tegen een burn-out aan zat. Over één nacht ijs ben ik toen volledig in elkaar gestort, waarna gitaarspelen – toch altijd een grote hobby van me – me niet eens meer kon bekoren. Toen, in december 2001, heb ik besloten dat het voorlopig welletjes geweest was en heb ik de andere bandleden verteld dat ze maar iemand anders moesten zoeken om mee samen te spelen.
Het eerstvolgende jaar heb ik min of meer in een shocktoestand doorgebracht. Ik was verbaasd dat zoiets als een burn-out mij kon overkomen. Was ik immers niet altijd de motor van de band, de persoon met de teugels stevig in handen? Ik kon vroeger nooit bevatten waarom mensen op vakantie gaan, kinderen opvoeden en zich druk maken om hun werk en carrière. Uiteindelijk hebben acht lange jaren van doorwerken me eindelijk doen beseffen dat ik er tussenuit moest. Na een tijdje begonnen gelukkig de ideeën weer te komen en ben ik langzaamaan weer dingen gaan opnemen. Die tijdelijke break, de nieuwe line-up en de nieuwe songs zijn de factoren waardoor ik er inmiddels weer volop zin in heb.
Daarnaast ben ik druk bezig geweest met een project wat Audiovision heeft. Dat is het solo-album van Narnia-zanger Christian Rivel waar ik op zijn verzoek aan gewerkt heb. Ik heb gecomponeerd, ingespeeld, geproduceerd en gemixt en ben bijna een heel jaar met die plaat bezig geweest. We hadden een hoop grote namen voor die schijf zoals Jeff Scott Soto, Bruce Kilick, Mic Michaeli en Mats Levén. Die plaat is in 2005 uitgekomen. Toen Sampo (Axelsson, bas) zich bij Lion’s Share voegde hebben we een aantal songs geschreven die zich in een andere richting begaven dan waar we met de band heen wilden. Die songs hebben we dan weer uitgebracht onder de naam Road To Ruin Ik ben druk geweest, haha.
Hoe ging het opnameproces met het hervormde Lion’s Share?
Emotional Coma is in verschillende studio’s in en rondom Stockholm opgenomen. We hebben de gitaren, de bas en de zang opgenomen in een kleinere studio, terwijl de drums en het mixen gedaan zijn in een grotere studio onder de bezielende leiding van Ronny Lahti. Het enige oude nummer op de plaat is Cult Of Denial, een nummer wat ik oorspronkelijk schreef rond de tijd van Fall From Grace (uitgebracht in 1999). Ook sommige stukken van Soultaker en een riff van The Edge Of The Razor zijn al vrij oud en heb ik weer opgepakt voor dit album. De meeste muziek voor Emotional Coma heb ik zelf geschreven, terwijl de teksten door onze zanger Patrick Johansson geschreven zijn. Het meeste werk was dus al gedaan toen Sampo er bijkwam.
Was het moeilijk nieuwe bandleden te vinden?
Ik had al een bepaalde visie en een bepaald geluid in gedachten, dus heb ik de mensen specifiek kunnen uitzoeken op wat ik op dat moment voor de band nodig had. Mijn favoriete zanger aller tijden is Ronnie James Dio, dus gaat mijn voorkeur logischerwijze uit naar een zanger met een soortgelijke stem. In 2003 heb ik ergens een fragment gehoord van Patrik, net voordat mijn Space Odyssey album uitkwam. Ik heb toen contact met hem gezocht, hem wat nummers laten horen waar hij zeer over te spreken was en zo is die samenwerking tot stand gekomen. Op dat moment was ik er echter nog niet klaar voor me weer volledig in de muziekwereld te begeven, dus hebben we het nieuws wat betreft die samenwerking nog even onder ons gehouden.
Sampo heb ik ontmoet tijdens een optreden op het Sweden Rock Festival in 2004. Het klikte direct tussen ons en hij is ook bijna direct bij ons ingestegen. Hij heeft de nodige ervaring opgedaan tijdens tours met Glenn Hughes, voordat Glenn weer zelf bas ging spelen.
Hoe is de beslissing tot stand gekomen bij AFM Records te tekenen?
Ik had AFM al een aantal jaar in de smiezen met de gedachte dat dit een perfect label zou zijn voor het soort muziek wat wij maken. Gelukkig voor ons hebben hun A&R Markus en ik een gezamenlijke vriend, dus zodra we het nieuwe album afhadden was het contact snel gelegd. Ik heb de jongens van het label nu een paar keer ontmoet en het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. De onderlinge sfeer is heel goed en we zijn, hoe cliché ook, één grote, gelukkige familie. Ik had niet meer tevreden kunnen zijn.
Je hebt een paar aardig prominente gasten weten te strikken voor een gastbijdrage; hoe is die samenwerking tot stand gekomen?
De studio waar we onze meeste demo’s hebben opgenomen is eigendom van de voormalige voorzitter van de Zweedse Kiss Army, dus toen Bruce Kulick in Stockholm was voor een conventie was ik er als de kippen bij hem via, via te vragen voor een gastsolo. Ik ben een grote Kiss-fan sinds mijn achtste dus het staat buiten kijf dat ik op een moment als dit zat te wachten. Gelukkig vond Bruce de songs goed en heeft hij een solo gespeeld in The Edge of the Razor. Die solo is zelfs op mijn gitaar gespeeld omdat het nummer vrij laag getuned is en hij mijn whammy bar wilde gebruiken.
Glen Drover van Megadeth ken ik inmiddels een paar jaar nadat ik met hem heb samengewerkt met zijn band Eidolon. Ik heb hem gevraagd of hij een solo wilde doen en dat vond hij geen probleem. Die solo heeft hij in Canada opgenomen en daarna naar ons toegestuurd. Eric Peterson van Testament was ook nog bezig met een solo voor ons maar helaas moesten we met mixen beginnen voordat hij klaar was. Mats Levén is een oude vriend van me die ook de achtergrondvocalen voor onze eerste twee albums heeft gedaan, dus dat was een voor de hand liggende keuze. Zijn stem klinkt goed in combinatie met die van Patrik.
De sound op Emotional Coma is veel meer heavy dan op voorgaande albums.
Ik heb vrij vroeg tijdens het schrijfproces besloten dat er meer energie in het materiaal moest zitten en dat ik een meer modern drumgeluid wilde hebben. Mijn achtergrond is keyboardloze metal, dus nu we geen vaste toetsenist meer hebben was het min of meer terug naar mijn roots. In principe is mijn manier van schrijven niet veranderd, het enige wat nu miste in het schrijfproces waren de keyboards, die ik voorheen altijd achteraf pas toevoegde. We hebben geprobeerd de hardste en meest rauwe plaat te maken die we in gedachten hadden en ik ben van mening dat we daar aardig in zijn geslaagd.
Wat zijn de toekomstplannen? Gaan jullie touren? Wanneer verschijnt de volgende plaat?
We zijn begonnen met wat Zweedse festivals. In juli hebben we vervolgens het Magic Circle Festival gedaan, waarvoor we geloof ik ook met twee songs op de nieuwe Manowar-dvd staan. Verder hebben we met onder anderen Testament en Dimmu Borgir gespeeld op het Metal Heart Festival in Noorwegen. Binnenkort doen we wat headliner shows en hopelijk daarna een volledige Europese tour. Inmiddels zijn we al bezig met de nieuwe plaat, die volgend jaar het levenslicht zou moeten zien. Dan pas hebben we onze comeback écht bezegeld!
Links: