Kataklysm is een band die toch vanwege het drumgeluid bekend staat. Toch hebben jullie al 4 drummers versleten. Is het niet moeilijk voor jullie om iedere keer weer dat geluid terug te krijgen?
Het drumwerk van Kataklysm is altijd erg lastig geweest. De meeste drummer vertrokken ook om persoonlijke redenen. Max ging bijvoorbeeld weg omdat het tourleven gewoon niks voor hem was. Hij bleef liever thuis bij zijn gezin. Nick was ongeveer hetzelfde, in de tijd dat hij erbij zat was Kataklysm veel kleiner dan dat we nu zijn en het verdiende ook nog niet zo goed. Na een lange tour wachten er thuis nog een boel rekeningen op je en die kon hij niet meer opbrengen dus toen is hij ermee gestopt. Ik denk dat we op onze oudere albums steeds een ander geluid hebben neergezet maar vanaf The Prophecy hebben we toch onze draai gevonden met het drumgeluid. Sindsdien hebben we geprobeerd dat geluid zo te houden maar natuurlijk wel te verbeteren. Daarvoor hadden we altijd wel problemen met het drumgeluid. Nooit waren we echt tevreden ermee en dat is sinds The Prophecy wel anders.
Op het nieuwe album Serenity In Fire is het drumgeluid soms gewoon te extreem, vooral bij de intro van Blood On The Swans. Hoe kijk je daar zelf tegen aan?
We zijn gewoon altijd een extreme band geweest. Niet iedereen zal het drumgeluid even fijn gevonden hebben maar het hoort wel bij Kataklysm. Onze nieuwe drummer Martin kan echt geweldig drummen en mensen gaan hem daardoor ook steeds meer waarderen. We laten hem nu ook tijdens ieder optreden tijdens deze tour een drumsolo doen om zijn talent te laten horen. Vanavond zal dat dus ook het geval zijn.
Op jullie vorige cd, Shadows And Dust, zijn in het artwork o.a. foto’s te zien van massale oorlogsgraven en artillerie. Waar komt de interesse bij jullie hiervoor vandaan?
De man die het boekje ontworpen heeft heeft alles zelf gedaan en toen hij klaar was liet hij dat aan ons zien en wij vonden het geweldig en lieten het ook ongewijzigd. We hadden van te voren aan hem de muziek laten horen met het verzoek of hij iets kon doen wat bij de muziek past. We lieten hem dus ook steeds de teksten lezen en hij heeft op de laatste 3 albums alles ontworpen.
Nemen jullie voor of na een tour eens de tijd om bijvoorbeeld oude slagvelden te bekijken, of zouden jullie dat nog een keer willen doen?
We hebben er nooit echt de tijd voor genomen omdat we een druk schema hebben. Maar we houden van reizen en als het dus eventjes kan dan gaan we ook vrienden of mooie plaatsen bezoeken. Maurizio is in Polen met de gasten van Vader naar wat plekken geweest. Ik ben zelf 2 weken in Parijs op vakantie geweest en ik heb daar de oude binnenstad bezocht. Ik heb hetzelfde in Chicago gedaan. Ik hou van reizen en ik ben bijvoorbeeld ook in Schotland geweest in december. Maurizio is toch meer de gene die zich in de geschiedenis interesseert. Hij kijkt ook vaak naar discovery.
Temple Of Knowledge was een conceptalbum, hebben jullie het idee om nog een keer een conceptalbum uit te brengen?
Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren. Onze eerste zanger, Sylvaine Houde, was meer iemand van het concept gebeuren. Hij schreef de teksten voor de eerste albums. Voor toen was het gewoon echt geweldig. Wel moesten we de nummers aanpassen vanwege zijn teksten. Soms kwam hij met 4 pagina’s tekst aanzetten en toen moesten we ook nummers van 8 minuten gaan schrijven daarvoor. Toen hadden we ook zoiets van dit is niks voor ons. Dat was een van de redenen dat hij uit de band is gestapt in 96. Er was gewoon een te groot verschil in wat hij met de band wilden en wat wij met de band wilden.
Hoe is de metalscene in Canada eigenlijk, is er nog meer dan Cryptopsy, Annihilator, Anvil, Devin Townsend en Voivod?
Er zijn echt heel veel getalenteerde bands, we hebben een hele sterke metalscene in Canada. Ik kan zo 10 a 15 bands uit Montreal opnoemen die het in Canada goed doen maar waar je in de rest van de wereld niks over hoort. Maar ook de fans zijn geweldig, we speelden op de release party van Serenity in Fire en daar speelden we nog met wat lokale bandjes en er kwamen bijna 1000 mensen opdagen. Maar daar zijn we eigenlijk nog steeds een lokale band. Bands van buiten Canada vinden Montreal ook een van de beste steden in Noord-Amerika om in te spelen. In het Franse gedeelte van Canada is het eigenlijk het beste. Als bands als Dimmu Borgir, Cradle Of Filth of zelfs In Flames hier spelen dan krijgen ze een concertzaal dat met 2500 man bomvol zit. Holland bevalt ons trouwens ook erg, steeds als we hier spelen hebben we een volle zaal te pakken. In Noord-Amerika heb je maar 3 steden met een leuke opkomst, in de andere steden krijg je zo’n 500 mensen als je geluk hebt.
Dat is wel effe wat anders dan Zuid-Amerika?
Ja dat moet een hele grote scene zijn. Helaas zijn we er nog nooit geweest, we hebben wel eens in Mexico getourd maar nog nooit in het zuiden. Ik denk dat de scene daar zo sterk is omdat ze daar veel minder vaak goede bands hebben. Hier in Noord-Amerika worden we gewoon verwend en het is gewoon normaal voor de mensen gekomen en daardoor komen ze wat minder naar optredens.