Het artwork van Keeper of the Seven Keys: The Legacy is prachtig. Wat stelt het voor jou voor, die afbeelding van een strijd tussen de Keeper en die Duivel?
Het klassieke gevecht tussen goed en kwaad. We wilden een klassieke cover hebben. Natuurlijk is het allemaal 3D en modern, maar de afbeelding op zich is tijdloos. Wat we probeerden te doen is het kwade iets goeds meegeven, en het goede iets kwaads. Daarom is er op de hoes geen standaard afzichtelijke Duivel te zien, met hoorns of slijm of zo, maar ook geen heilige Keeper. De wereld is veranderd, zowel die van ons als die van de Keeper. Goed is niet altijd goed meer, en slecht niet enkel slecht. Het hangt er heel erg vanaf aan welke kant van de tafel je zit. Soms is de slechterik achteraf helemaal niet de slechterik, en is de good guy niet specifiek de good guy. Misschien is hij ook niet slecht, maar het is zeker niet meer de good guy zoals we die vroeger kenden. De wereld is grijs geworden in plaats van zwart/wit.
In onze wereld heb ik moeten leren dat schijn bedriegt. Ik dacht dat ik het wist. Wij waren de goede kant, en dat was de slechte kant. Zoals altijd zal blijken zijn wij ook niet heilig, en van zonden gespeend. Dat proberen we te zeggen met het artwork. De Duivel op de hoes hebben we zelfs lang blond haar en borsten gegeven. Het zou een vrouw kunnen zijn. Maar zijn vrouwen niet altijd goed in onze wereld? Ook daar kan schijn in bedriegen. Kwaad teken je immers niet als een vrouw. Daarnaast zou je veronderstellen dat de Keeper wel goed moét zijn. Daarom hebben we hem minder sympathiek proberen te maken. Daarom zie je hem ook van de achterkant, hij, zij of het zou van alles kunnen zijn; goed of kwaad. Natuurlijk wéten we dat de Keeper goed is, maar zéker weten doen we het niet.
Deze hele wereld is “done by mirrors;”wie liegt tegen wie? Wie vertelt de waarheid en wie niet? Wie kun je vertrouwen? Ik weet het niet. Ik weet niet wie er gelijk heeft.
Hebben jullie er niet over gedacht om de hoes te laten doen door Uwe Karczewski te laten doen? Hij deed immers ook het artwork voor de eerste twee Keeper-albums.
Uwe was eerste keus, eigenlijk. SPV had contact met hem, gelukkig, omdat hij wel meer met het label heeft gewerkt. Hij levert altijd puik werk, dus waarom niet?
Dus het artwork is wél door hem gedaan?
Voor zover ik weet wel. Of niet? Er waren drie gasten. Je begint nu lastige vragen te stellen. Je brengt me in verwarring, haha! Er waren drie artiesten met wie we al eerder hadden gewerkt.
Vervolgens gilt Andi over tafel naar de tafel achter ons, en een dialoog ontstaat:
‘Weiki?’
‘Ja?’
‘Wer hatt’n das Artwork gemacht?’
‘Ja?’
‘Wer?’
‘Ein neues kerl’
‘Ja?’
‘ Im jedes fall nicht Karczewski’
‘Also, das war nicht Karczewski?’
‘Nein.’
‘Wer dann?’
‘Ein neues kerl?’
‘Ja?’
‘Heisst Hoisler oder so.’
‘Ach so.’
‘Ja.’
Shit, ik dacht het echt. Ik dacht dat het Karczewski was, maar niet dus. Ik wist het niet.
Nu wel.
Ja, nu wel, haha.
Hoe is de samenwerking met Blackmore’s Night zangeres Candice Night tot stand gekomen?
Puur toeval. Het was een idee van Markus nadat hij mijn demo had gehoord. De stukken waar Candice nu zingt had ik daar door een goede vriendin uit Oostenrijk laten doen. Markus en de anderen vonden dat een prima plan, en het idee werd geopperd om een zangeres hiervoor te vragen. We hebben eerst een hele poos zitten dubben over wie het zou worden. We wilden die zangeres van Within Temptation vragen, of dat meisje van Evanescence of iets dergelijks, maar dat is zo standaard, om in je eigen muzikale hoek te gaan zoeken. Prima bands, maar daar is dan niets speciaals meer aan. Markus kwam toen met Candice. Vervolgens was het contact snel gemaakt, aangezien Blackmore’s Night onder contract staat bij SPV, net als wij. Candice vervolgens wilde het graag doen, als het nummer haar aan zou staan. Gelukkig was dit het geval, en zo staat het dus nu ook op het album.
Het is de enige ballad op het album.
Ach, er zitten veel ballade achtige stukken, zoals in het midden van Occasion Avenue, of stukken in King for a 1000 Years. Het middenstuk van Invisible Man. Waarom nog een ballad doen als we al zoveel dergelijke stukken in de nummers hebben verwerkt?
Hoe houden jullie de band, en het geluid van de band zo fris na al die jaren?
We klinken helemaal niet fris, hahaha! Ik denk dat het momenteel heel erg ligt aan Dani, onze nieuwe drummer. Een drummer zorgt voor de drive in een band, en in het geluid. Als de drums dodelijk saai zijn, hoe kan een gitarist of bassist het dan nog spannend maken? Dat is bijna onmogelijk.
Dus Dani heeft Helloween een gigantische trap onder de kont gegeven?
Dat kun je wel stellen ja, haha. Hij is gewoon heel gedreven, en ik kan me niet voorstellen dat hij iets saais zou kunnen spelen. Die jongen heeft het zo ongelooflijk naar zijn zin, en dat kun je zien en horen aan de manier waarop hij speelt.
Het album klinkt een stuk vrolijker dan sommige van de vorige albums. De oude speelsheid van de band lijkt weer hervonden.
We hebben er ook een hoop plezier aan beleefd. We zijn heel tevreden en gelukkig met het materiaal, en dat heeft heel erg gescheeld. We hadden zo veel materiaal dat we ons geen zorgen hoefden te maken, en dat kun je denk ik horen op het album. Of het nu wel of geen Keeper had geweest; in ieder geval hadden we aan het einde van de dag een goed album gemaakt, en dat kon niemand ons meer afnemen. Wat vooral belangrijk is, is om een goede balans te vinden tussen ouderwetse Helloween en een modern geluid, en daar zijn we denk ik prima in geslaagd. En aan het eind van de dag, als het werk erop zit, kun je er niets meer aan veranderen. Toen zijn we gaan zitten, vrienden en familie erbij, en hebben naar het hele album geluisterd. Het verhaal was er, de woorden klopten, de muziek ook, dus er valt niets te klagen. 78 minuten lang. Je moet alleen niet beide albums achter elkaar luisteren, want dat is heel lang. Er moet een pauze zitten tussen de eerste schijf, die meer ouderwets is, en de wat modernere, progressieve tweede schijf, die meer voor de nieuwe fans bedoeld is. Een hoop nieuwe fans zijn ooit met The Dark Ride gekomen, voornamelijk in Amerika. Toen hebben we ook direct gezegd dat het een prima album is, maar geen Helloween, en dat ze ook maar eens naar het oudere materiaal moesten luisteren. Het verweer was dat het oudere materiaal oubollig klinkt. Nu hebben we gelukkig een geluid wat tussen het oude en het nieuwe zit, en dat hebben we voornamelijk aan Charlie te danken. Heel knap, want het geluid had het album volledig kunnen verknallen. Een Korn-geluid op King for a 1000 Years had het kunnen verzieken, maar een midden jaren tachtig geluid evengoed. Ik denk dat dit een prima resultaat is geworden voor zowel de oude als de nieuwere fans.
