Interview Helloween
31 Oktober – Halloween. Tevens ligt dan, 17 jaar na het tweede Keeper-album, het legitieme vervolg van Helloween’s grootste succes in de platenbakken middels Keeper of the Seven Keys: The Legacy. Een openhartig gesprek met zanger Andi Deris.
Voordat ik vragen mag gaan stellen is de eerste vraag echter van Andi zelf:
In welke taal zullen we het interview doen: Duits of Engels? Of Swahili? Of Japans of Roemeens?
Laten we het maar op Engels houden, de meeste talen beheers ik niet, en ook mijn Duits is kut.
Haha. Ja, dat van mij ook!
Sorry?
Zuid-Duitsland he, ik versta mezelf af en toe niet eens, hahaha!
Andi, ik heb zojuist naar het nieuwe album mogen luisteren…
Het volledige album?
Nee, helaas niet. Door tijdgebrek heb ik sommige nummers halverwege moeten afzetten.
Het is ook een lang album ja. Tachtig minuten prop je niet in vijftig, haha.
Hoe is het gekomen dat het zo’n lang album is geworden?
Lachend: niet expres!
Per ongeluk?
Ja, zoiets. Hoe het zit is zo: we waren aan de nummers aan het werken, toen het idee kwam om er een nieuw Keeper-album van te maken. Vanaf exact dat moment voelden we een immense druk op onze schouders. Gezamenlijk, als band. Maar we wilden het graag; terugkeren naar het concept van de beide Keeper-albums. Lange nummers, epische nummers, een bepaalde verhaallijn tussen de regels door. We waren vastbesloten het Keeper-boek te heropenen.
Toen kwam Markus (Grosskopf, bas) met een hele lading ideeën. Sascha (Gerstner, gitaar) kwam met een hele lading ideeën. Ikzelf had zo ongeveer een hele planeet aan ideeën, en Weiki (Michael Weikath, gitaar) ook nog. We hadden zo heel veel ideeën, fragmenten van songs, halve riffs en stukjes zanglijn toen we de oefenruimtes betraden. We hebben daar zes weken doorgebracht. Oefenen, sleutelen, schrijven, brainstormen. Na die zes weken wisten we nog steeds niet in hoeverre sommige nummers af waren, niet af waren, verbeterd konden worden, noem maar op. We waren verward. We wisten het niet meer.
God zij dank dat Charlie (Bauerfeind, producer) op dat moment zich ermee ging bemoeien, anders hadden we daar nu nog gezeten. Toen hebben we de preproductie gedaan, en daarna zei hij heel simpel: ‘Jongens, dit was het. Gooi dit en dit en dat maar naast jullie neer. Dat zijn ideeën, en meer niet. Stop het in de kast en bewaar het voor een eventuele latere keer, maar nu hebben jullie er niets aan.’ En zo was eindelijk alles geordend. Maar tijdens het hele proces, gewoon halverwege, wisten we niet waar we helemaal mee bezig waren.
Aan het eind van de preproductie kwam Charlie op ons af en vertelde ons dat we meer dan 88 minuten aan materiaal hadden opgenomen. Meer dan 88 minuten! Hij kwam met het voorstel om er drie nummers uit te gooien en te gebruiken als bonustracks voor de singles. Maar dan nog hadden we een absurd lang album. Dus wij zaten daar: ‘What the fuck?’ Een lang album.
Toen zijn we naar de platenmaatschappij gegaan, SPV, en hebben het voorgelegd. Zij zeiden ons dat er een groot probleem kon ontstaan bij de fabriek die de cd’s zou gaan persen, omdat ze ons geen absolute garantie konden geven dat iedere cd-speler 80 minuten kan afspelen. Het was dit, of bitreductie. Dan zouden we van 16 bits naar 14 bits gaan, en dat gaat uiteraard weer ten koste van de geluidskwaliteit van de plaat.
Dus wij riepen allemaal in koor dat dit ook geen goed idee was. Gelukkig was iedereen het daarmee eens. Als je een goede hifi-installatie hebt hoor je dat verschil in bitrate donders goed, dus waarom zou je dat willen als artiest? Alsjeblieft niet zeg! Het was uiteindelijk SPV die voorstelden om er een dubbelalbum van te maken. Dat zouden we dat niet Keeper III en Keeper IV gaan noemen, omdat het geen direct verband heeft met de eerste twee Keeper-albums. Toen kwam Weiki met het idee om het dan The Legacy te noemen. We leven immers in een andere wereld als eind tachtiger jaren, met heel veel nieuwe politieke…uh…shit op deze wereld. Een andere politieke situatie. De Keeper heeft dit keer een andere oorlog uit te vechten dan vroeger.
Dus de Keeper-albums gaan over politiek?
Altijd. Maar dan altijd in de wereld van de Keeper. Als je geïnteresseerd bent in politiek zijn de overeenkomsten met onze huidige wereld er makkelijk uit te halen, denk ik. Als je bijvoorbeeld luistert naar de teksten van King for a 1000 Years, denk ik dat iedereen wel weet waar het over gaat, als je het naar onze eigen wereld vertaalt.
Het album klinkt geweldig, moet ik zeggen.
Charlie is een tovenaar. Een rasechte.
Moet ik je gelijk in geven. Het nummer wat er voor mij het meest uitspringt is King for a 1000 Years, welke ik zojuist pas voor de eerste keer heb mogen beluisteren.
Dat meen je niet? Je hebt toch zeker de single wel gehad van de platenmaatschappij?
Zeker wel. Ze hebben me alleen de Japanse versie gestuurd in plaats van de Europese.
De versie met My Life 4 One More Day dus. Zonde.
Ik overleef het wel. Maar King for a 1000 Years is fantastisch! Zeer herkenbare oude Helloween stijl.
Dank je. Het is vooral een erg lang nummer. Als je er één keer naar luistert is het een gigantische brei informatie tegelijkertijd die op je af komt gestormd. Zeker, lijkt me, als je er als journalist naar luistert, en je moet die informatie ook in je opnemen. Arme jij, haha! Ik denk dat je het nummer zeker drie tot vier keer gehoord moet hebben wil het allemaal duidelijk worden.
Dat geldt zelfs voor ons, terwijl het nota bene ons nummer is! Ik weet nog de eerste keer dat we er naar luisterden toen het af was. Dus met alle koren en harmonieën erop en eraan. Na die veertien minuten waren we alle vijf helemaal gesloopt. Geen greintje energie meer over. Het is een bijzonder uitputtend nummer. Een hele reis. Maar dat is een goed teken, denk ik.
Het hele album klinkt bijzonder geïnspireerd. Heel fris, eigenlijk.
Wij zijn hele frisse, geïnspireerde mensen, hahaha! In de negatieve en de positieve manier. Zoals in de studio, toen we gezamenlijk hebben moeten besluiten dat Stefan (Schwarzmann, drums) zou vertrekken. Eigenlijk was het Stefan’s eigen beslissing. Hij wilde de band niet beperken omdat hij de 198 beats niet trok. Hij kon het gewoon niet. Ik bedoel, op de nieuwe schijf: het middenstuk van Occasion Avenue is megasnel, Silent Rain ook, en hij kon het gewoon niet. Hij heeft ervoor gevochten en gevochten, maar het is een gevecht wat hij verloren heeft, helaas. Een triest verhaal. We hebben samen een tour gedaan.
Stefan is een fantastische kerel, een hele grappige kerel, en om zo iemand te moeten ontslaan omdat hij het muzikaal niet trekt… Tja… Dat is achterlijk, eigenlijk. Aan de andere kant, en dat zijn Stefan’s eigen woorden: je moet je als band niet beperken. Je moet je niet aanpassen aan een muzikant die het niet waar kan maken. Dan moet je verder als band, en op zoek naar de persoon die het wel kan.
En toen werd het zoeken geblazen naar een nieuwe drummer.
Er was hoop, in ons achterhoofd, dat Dani (Löble, drums ) het zou worden. Veel van mijn vrienden, Charlie en mijn vrouw inclusief, kenden hem al, omdat hij met zijn toenmalige band (Rawwhead Rexx) opnames heeft gedaan in mijn studio op Tenerife. Ik kwam terug van tour met Helloween en iedereen riep tegen me wat een fantastische kerel Dani was, en hoe goed hij wel niet kon drummer, en dat het zo zonde was dat ik de jongens gemist had enzo.
Er was dus veel hoop dat dit de nieuwe drummer zou zijn, omdat veel mensen zo lovend over hem waren. Mijn eigen zoon was een fan van die Dani die ik niet kende, kun je nagaan! Dus toen we belden en hij kwam naar Tenerife was het voor hem een soort thuiskomen. Hij had hier al drie weken van zijn leven doorgebracht. De tweede dag speelden we voor het eerst met hem, en we werden omver geblazen! Fuck! Als hij zo door zou gaan zouden we een prima album krijgen.
En het is een prima album geworden, uiteindelijk.
Ja, maar dat wisten we toen nog niet. Charlie was zelfs al met een “Plan B” bezig. Zo van: “Als Dani het niet trekt, halen we gewoon Mikkey (Dee, drummer van Motörhead, heeft het laatste album Rabbit Don’t Come Easy ingetrommeld) terug. Maar dat zou zonde zijn. Je wilt een vast figuur op die plek, iemand met wie je ook mee op tour kunt, en een band mee kunt opbouwen. Niet een sessiemuzikant. Maar nu is het goed zo. Geen beperkingen meer. We hebben geleerd dat je als drummer bij Helloween one hell of a drummer moet zijn, met niet alleen een goede groove of een goed eighties gevoel, en die hebben we in de vorm van Dani God zij dank gevonden!