De Duitse Metalscene begint te vergrijzen. De één na de andere band viert achtereen porseleinen dan wel zilveren jubilea. Zo ook Grave Digger. 25 Jaar oud en nog steeds bijzonder veerkrachtig. Een ontspannen gesprek met drummer Stefan Arnold over de vergrijzing van de Duitse scene, het verleden en de toekomst, en uiteraard over het gloednieuwe album The Last Supper.
Ten eerste: gefeliciteerd met bijna 25 jaar lang Graf Graven!
Hehe, bedankt. Het is een lange tijd, en als je dan nagaat dat ik er pas 10 jaar bij zit kun je bedenken hoe lang het voor iemand als Chris is, haha. Ik had het nooit durven dromen vantevoren, maar inmiddels ben ik na Chris het langst mee draaiende bandlid.
Het lijkt alsof de Duitse metalscene een soort van natuurlijke vergrijzing door maakt of zo. Twee jaar geleden Running Wild, in 2004 Rage, en nu weer Grave Digger. De Duitse oer-scene wordt oud!
Haha, ja! Maar zo voelen we ons gelukkig nog lang niet!
Is de Duitse metalscene erg veranderd sinds begin jaren tachtig?
Muzikaal gezien valt het allemaal wel mee. Het zijn met name de onderlinge relaties tussen de verschillende bands. Vroeger, toen we nog jong waren was het allemaal bittere competitie. Wie verkoopt de meeste concertkaartjes en wie verkoopt de meeste platen, je kent het wel. Tegenwoordig is het meer één grote familie. De bands zijn nog grotendeels hetzelfde, eigenlijk, met in veel gevallen gelukkig nog dezelfde stemmen. Chris (Boltendahl, zanger) heeft zijn eigen karakteristieke stem, Rolf van Running Wild heeft zijn eigen typische stem en ga zo maar door. Het is alleen muzikaal allemaal hoogdravender geworden.
25 jaar Grave Digger. Hoe gaat dat gevierd worden?
Er komt naar alle waarschijnlijkheid een live DVD en CD, al kan ik je nog geen concrete details vertellen over waar alles opgenomen gaat worden en wanneer het materiaal uit komt. Verder komt er een speciale collector’s box in de vorm van een doodskist, die in het Hard Rock Café in Köln gepresenteerd zal worden op 7 januari. Dat wordt een gezellig feestje.
Het nieuwe album dan, The Last Supper, is het een conceptalbum?
Niet precies, al hebben alle songs wel een bepaalde rode draad in de vorm van het geloven in dingen.
Dus het is niet geïnspireerd door de bijbel, of het verschijnen van Mel Gibson’s film The Passion of the Christ?
Nee, al zou je dat bijna wel denken natuurlijk. Zo gaat Black Widow over de Tsjetsjeense zwarte weduwen, die zelfmoord plegen voor waar ze in geloven. Het titelnummer gaat dan weer over hoe het er met de wereld tegenwoordig voor staat, dat we zo langzamerhand, als we geen actie ondernemen, inderdaad binnenkort kunnen beginnen aan ons laatste avondmaal, omdat het daarna allemaal afgelopen zal zijn. Crucified gaat dan uiteraard over de kruisiging van Jezus, maar de songs gaan op diverse wijzes in op het concept “geloven.”
Is religie belangrijk voor je?
Niet in het bijzonder, nee. We zijn in feite allemaal opgegroeid met de Christelijke manier van opvoeden, en zo voeden we onze kinderen ook op, maar behalve met kerstmis komen we zeker niet iedere zondag in de kerk of zo.
Tot mijn grote spijt zag ik The Last Supper alweer voorbijkomen op diverse downloadsites op internet. Hoe sta je daar tegenover?
Dat meen je niet?! Pffff. Tja, wat zal ik zeggen? Je kunt er zo weinig tegen doen. Het enige wat we kunnen doen is een mooie package er van maken, met prachtig, hoogstaand artwork en foto’s en bonusmateriaal en zo. Gelukkig is het binnen de metalscene ook grotendeels zo dat het merendeel van de fans het materiaal gewoon op CD zullen en willen kopen, in plaats van alleen de muziek te downloaden. Ze willen het boekje er bij hebben met de teksten en de liner notes en de foto’s en dergelijke. Dit in tegenstelling tot die grote mega acts als een Michael Jackson, waarbij je alleen de muziek wilt hebben en verder niet. Dat is het voordeel binnen ons genre nog, denk ik. Je hebt qua artwork nog niets gezien aan The Last Supper, kan ik je vertellen. De cover is nog het zwakste van alles. Je zou de binnenkant van het boekje moeten zien. Alles is geschilderd door een Hongaarse schilder, en het ziet er fantastisch uit!
Hij komt uit als digipack?
Ja, met twee bonustracks. Er komt ook een normale versie uit zodat je als fan kunt kiezen.
Het nieuwe album klinkt ouderwetser en straighter dan de vorige albums.
Dat klopt. Rheingold was natuurlijk een bombastische plaat, net zoals de trilogie over de middeleeuwen. Met The Grave Digger hebben we het al geprobeerd, maar nu, met The Last Supper, zijn we op een muzikaal niveau zoals het jaren geleden klonk. Eerlijk en rauw, maar dan uiteraard met een betere productie, haha.
Was Rheingold achteraf gezien niet een klein beetje teveel van het goede, bombastisch gezien?
Achteraf gezien kan ik me inderdaad wel wat vinden in sommige recensies die ik heb gelezen. Uiteraard was het een, voor Grave Digger begrippen tenminste, complex album, zowel muzikaal als tekstueel gezien. Anderzijds hoort het er natuurlijk wel bij, als je een album maakt wat gebaseerd is op de werken van Richard Wagner. Ik bedoel, hoe kun je dat nou niét bombastisch brengen? Wagner was de aartsvader van de heavy metal bombast, bijna, haha!
Grave Digger is een conceptalbum band, bijna, om het zo maar eens te noemen. Jullie albums zijn tekstueel echter gebaseerd op mythes en legendes, in plaats van de fantasy teksten die de power metalscene zo typeren. Waar komt de inspiratie vandaan?
Chris komt er mee. Bij de middeleeuwen trilogie hadden we twee albums gedaan (Tunes of War en Knights of the Cross, respectievelijk) en wisten we even geen onderwerp voor het derde. Chris kreeg het idee voor Excalibur vervolgens via een fan die hij gesproken had. Chris leest erg veel en surft veel op internet naar dat soort zaken, voor mythes en legendes en zo, en dit keer was het een plan om iets over religie te doen.
Uiteraard moet je ook veel lezen en naslag doen als je een conceptalbum wilt baseren op bekende verhalen. Iedereen kent deze zaken, dus is het belangrijk dat je het goed krijgt.
Zeker. Dat merk ik ook in de interviews die ik zelf doe. Zo hing in voor Rheingold met een Amerikaanse journaliste aan de telefoon, en zij kende het verhaal van Wagner’s Ring dusdanig goed dat ik letterlijk met de mond vol tanden zat te luisteren. Chris kan zich nog aardig uit zo’n situatie lullen, maar ik helaas niet, haha.
Ik herinner me 1995, toen ik Grave Digger via MTV’s Headbanger’s Ball leerde kennen, het album Tunes of War kocht en een verslag voor school moest maken, wat ik aan de hand van de begeleidende teksten in het boekje van het album maar gebaseerd heb op de historie van Schotland.
Haha, cool! Ik hoor dat wel vaker, dat scholieren ons werk gebruiken als naslagwerk. Dat is altijd leuk om te horen, en is een groot compliment voor het werk wat we hebben geleverd, tekstueel gezien. We horen het zelfs van leraren, die onze muziek en onze teksten gebruiken om de lessen wat interessanter te maken, haha.
25 Jaar. Wat doet Grave Digger over 25 jaar?
Haha, dat is wel erg ver weg! Ik hoop dat mijn zoon dan mijn drumstokjes heeft overgenomen omdat ik daar dan veel te oud voor ben. Maar serieus, we gaan gewoon door zolang we het kunnen en leuk vinden om te doen, maar ik denk niet dat we het nog eens 25 jaar gaan redden.
Tegen die tijd gaat het ook lijken op de Stones.
Precies! We krijgen daar geen satisfaction van, en al helemaal niet als ik dan het podium opgereden word in een rolstoel, haha!
Had je verwacht dat Grave Digger het zo lang zou uithouden?
Het is grappig, want ik herinner me nog een tournee met Helloween in 1986, waar ik als knulletje vooraan geplakt stond tegen het podium, headbangend op Heavy Metal Breakdown. En nu drum ik in diezelfde band! Eind jaren tachtig was het over voor de band, toen we even door het leven gingen als Grave, maar vanaf The Reaper gaat het stap voor stap, heel minutieus steeds beter met de band. Dat komt door de constante aanwezigheid van onze bandleider Chris. Hij is de band, hij leeft de band! We hebben het grotendeels aan zijn uithoudingsvermogen te danken.
Chris heeft uiteraard ook een heel duidelijk beeld van waar het met de band heen moet.
Jazeker, dat is ook erg belangrijk. Hij ziet er misschien niet helemaal uit als een heavy metalman, maar hij zit heel diep in de scene, ook met zijn promotieagentuur Flying Dolphin, natuurlijk.
Praten jullie veel over de toekomst, binnen de band?
Af en toe wel. We hebben concrete plannen tot en met 2007, eigenlijk.
Heb je nog wat te zeggen tegen onze lezers?
De hartelijke groeten aan alle Nederlandse en Belgische fans, en hopelijk krijgen we het dit keer eens voor elkaar om eindelijk weer in de buurt te spelen, al is Duitsland natuurlijk ook wel in de buurt!
Okay dan, Stefan, bedankt voor het interview, en al het beste!
Jij ook bedankt voor je tijd, en aan alle fans: stay heavy!
Voor meer informatie:
Grave Digger
Nuclear Blast