Het Duitse Edguy heeft zich in betrekkelijk korte tijd weten op te werken tot
één van de absolute vaandeldragers van de Duitse Metalscene. Na vijf
studio-elpees vonden de heren het nu tijd voor een live-document. Een sterke
live-plaat die barst van de spelvreugde en goede songs, en eens te meer weet te
onderstrepen met wat voor een klasse-band we hier te maken hebben. Hoogste tijd
om de band eens aan de tand te voelen en een balans op te maken van de afgelopen
jaren. Zanger Tobias Sammet ontpopt zich als een onderhoudende en bovendien
bijzonder sympathieke gesprekspartner.
Ten eerste, gefeliciteerd met het werkelijk briljante live-album
Burning
Down the Opera; ik heb begrepen dat de plaat zonder de gewoonlijke
overdosis overdubs is uitgebracht.
Dat hangt er van af wat je precies bedoelt met de gewoonlijke overdosis
overdubs. We hebben het inderdaad zo weinig mogelijk proberen te doen, maar er
zijn nog steeds overdubs te vinden op de plaat. Ik vind het echter geen schande
om overdubs te gebruiken; het laatste live-album wat zonder overdubs is gemaakt
was volgens mij Deep Purple’s Made in Japan (niet dat ik toen al geboren
was 🙂 ). Maar dat was een andere tijd. Het publiek is tegenwoordig een hogere
standaard gewend als het om het geluid van een live-cd gaat.
We hebben tegen elkaar gezegd: we kunnen het op twee manieren doen. Eén manier
is om totaal geen overdubs te gebruiken, waarbij, als mijn microfoon uit mijn
handen valt of een gitaar-snaar breekt, je twintig seconden zonder gitaar of
vocalen zit. Zoiets is leuk als documentaire, of bootleg misschien, maar ik denk
dat mensen daar niet op zitten te wachten. Ze willen een mooi, vol geluid als ze
de schijf in de stereo stoppen. We hebben echter veel shows gedaan, en
nadrukkelijk beluisterd welk materiaal zo authentiek mogelijk was, en dat
materiaal hebben we dan ook zo veel mogelijk gebruikt.
Hoe kijk je terug op Edguy’s eerste headliner tour?
Sommige plaatsen hadden we al in een headliner positie gestaan, zoals
Scandinavië of Duitsland, maar dit was echt onze eerste wereldwijde tour. Ik
denk dat het een groot succes was, terwijl niemand dat echt had verwacht. Toen
we begonnen met shows boeken, hadden de fans er veel zin in, en keken er echt
naar uit, maar de promotie-bureaus en de bookers zeiden ons: “Dit wordt niets,
er komt vast niemand.” Zij hadden er totaal geen vertrouwen in. Uiteindelijk
hebben we een vrij goed bezochte wereldtoernee gedaan, en ze het tegendeel
bewezen.
Wat is het mooiste wat je deze tour hebt mee mogen maken?
Er waren zoveel mooie dingen, maar ik denk Australië, omdat het een locatie
was waar weinig bands ooit komen. Echt zo’n soort East-Bumfuck, haha; je gaat
niet op tournee en zegt dan tegen jezelf: “ach, als we toch onderweg zijn,
kunnen we net zo goed even naar Australië.” Je kunt nergens heen waar Australië
toevallig ook op de route ligt. Wij wilden daar echter spelen, en mensen zeiden
ons: “Doe het niet, er zijn daar geen metalfans.” Wat zij waarschijnlijk
bedoelden is dat er geen groot geld te verdienen valt. Maar wij wilden er graag
spelen, en zijn tot de conclusie gekomen dat onze muziek overal leeft. We zijn
niet afhankelijk van de grote media; metalfans halen hun nieuws wel van
internet, en importeren dan hun cd’s. Het is een hele zelf-dynamische scène. We
dachten: okay, er zijn daar 20 miljoen mensen en sommige erg grote steden – je
kunt ons niet vertellen dat je naar Melbourne gaat en geen powermetal-fans tegen
komt om voor te spelen. De club was echter afgeladen! Het zelfde in Sydney. Maar
we zijn ook voor het eerst in de V.S. geweest. De eerste keer Japan, waar alle
grote bands hun live-cd’s hebben gemaakt, was gaaf. Het was eigenlijk allemaal
cool!
En het slechtste wat je hebt meegemaakt?
Da’s een moeilijke. Er was niet veel echt beroerds. Het mooie aan mensen is
dat alles draait om herinnering; de mooie dingen onthoud je, terwijl je de
slechte dingen snel weer vergeet. Het ergste aan touren is echter wachten. Je
zit constant te wachten. Je wacht op de bus, je wacht tot het vliegtuig
vertrekt, vervolgens wacht je tot het vliegtuig weer land. Je wacht en wacht en
wacht. Omdat de sfeer in de band echter zo goed is, is bijna iedere situatie wel
dragelijk. Dus zelfs als er in het vliegtuig een meisje constant zit over te
geven in de stoel voor Jens (Ludwig, gitaar) kan dat lollig zijn. Tenminste,
zolang Jens maar dichterbij de stank zit als ik :).
Onvermijdelijke vraag: komt er ook nog een live-dvd van deze toer?
Nee. We hebben het wel geprobeerd, maar uiteindelijk afgelast, omdat het
resultaat niet perfect was. Je kunt beter een volgende keer een voor honderd
procent sterke dvd afleveren dan dat je nu een dvd uitbrengt die maar voor
zeventig of tachtig procent geslaagd is.
Nog een onvermijdelijke vraag, misschien: waarom staan er op Burning
Down the Opera geen songs van The Savage Poetry?
Je bent niet de eerste die het vraagt, maar ik begrijp de vraag wel, omdat
het ook het enige album is wat compleet “vergeten” is. Het was echter geen
politiek besluit of zo. Het is niet zo dat we met elkaar hebben besloten om “die
afschuwelijke klotezooi” maar niet te spelen, hahaha!
Songs als Key to my Fate of Hallowed bijvoorbeeld zouden het
live perfect doen.
Dat denk ik ook, maar we hebben al zoveel nummers die we gewoon moeten
spelen, dat als je bijvoorbeeld Hallowed speelt en bijvoorbeeld Save
us Now niet, dat mensen op je afkomen met de vraag waarom je dat nummer weer
niet gespeeld hebt. Je kunt helaas niet iedereen tevreden stellen. Setlist
discussies zijn altijd vervelend; je kunt niet alles spelen. Hoe meer platen we
doen, hoe lastiger het ook zal worden.
Maar waarom dan wel de keuze voor maar liefst twee Avantasia-songs;
te weten Avantasia en Inside?
Omdat een hoop mensen het verwachtten. Avantasia deed het zo
ontzettend goed, dat we wisten dat veel mensen er op zouden wachten. Inside
hebben we trouwens niet overal gespeeld.
Het is wel wat eigenaardig. Je ziet bijvoorbeeld Iron Maiden geen Bruce
Dickinson-songs spelen, terwijl ook daar een hoop mensen op hopen/wachten.
Dat komt omdat Bruce Dickinson ook niet meer elpees heeft verkocht als Iron
Maiden. Avantasia is in sommige regionen veel succesvoller geweest als we daar
met Edguy ooit zijn geweest. We wisten, toen Mandrake uitkwam, dat
Avantasia vele malen beter had verkocht als Edguy ooit heeft gedaan. Ik denk
persoonlijk dat, om op je voorbeeld door te gaan, dat als Iron Maiden een zanger
had gehad die een concept-album had uitgebracht wat meer had verkocht dan
verscheidene Maiden-albums, dat ze het misschien ook hadden gedaan.
Voor veel bands is een live-elpee een manier om een tijdperk af te
sluiten, en soms om een iets andere richting op te gaan. Wat is nu de volgende
stap voor Edguy?
Wel, onze deal met AFM records is afgelopen. Niet dat dit de reden was voor
de live-plaat, hoor, dat was gewoon een bonus, bovenop het contract.Inmiddels
hebben we dertien nieuwe tracks geschreven, waar we volgende maand mee de studio
in gaan. Het zal dit keer wat langer gaan duren, omdat we met het Babelsberger
film-orkest zullen spelen. Ze zullen niet op ieder nummer spelen, wees niet
bang; slechts op een nummer of vier, vijf.
Maar het wordt nog steeds heavy, mag ik hopen?
Jazeker! Sommige songs zullen zelfs nog heavier zijn dan wat we ooit hebben
gedaan. Maar wees niet bang, het wordt geen “Metallica-heavy”; we zullen niet
onze oefenruimte-opnames gebruiken, hahaha. Maar op het moment klinkt het erg
goed. We zullen onze tijd nemen in de studio, maar ik denk dat je eind van het
jaar een nieuw Edguy-album mag verwachten.