Interview Axel Rudi Pell
De Duitser Axel Rudi Pell heeft er inmiddels ruim 25 jaar op zitten en
vertoont nog steeds geen tekenen van slijtage. Met Mystica, het inmiddels
alweer zeventiende album van de gitarist wordt dit heuglijke feit gevierd.
Zware Metalen praatte met de blonde gitarist.
Gefeliciteerd met het nieuwe album,
Mystica. Waarom heb je exact die titel gekozen voor deze plaat?
Het is een half conceptalbum. Op het
vorige album Kings & Queens herinner je je misschien de vijf ridders die
de kroon in de lucht houden die ze in het schedelkasteel hebben gevonden, en nu
zijn ze op hun weg terug naar waar ze vandaan komen. Op Mystica proberen
kwade krachten ze tegen te houden. Het is een echt fantasy-verhaal wat dat
betreft.
Is het een conclusie van het verhaal
zoals het begon op Kings & Queens?
Ergens wel, ergens niet. Er worden
bepaalde stukken afgesloten, maar anderzijds ook weer niet. Het is een verhaal
wat zich op de één of andere vorm op meerdere albums zou kunnen gaan uitspelen,
zolang ik de inspiratie daartoe heb.
Inmiddels ben je met Mystica
al bij je zeventiende album aanbeland.
Op het muzikale vlak zit ik nog zo vol
met inspiratie dat ik met gemak ieder jaar een dubbel-CD zou kunnen uitbrengen.
Ik ben wat dat betreft heel creatief en zit thuis veel te pielen op mijn gitaar.
Soms zijn er periodes dat ik mezelf gewoon moet dwingen om minder te schrijven
omdat ik al het materiaal niet kwijt kan. Teveel albums uitbrengen is namelijk
ook niet handig, omdat de kans groot is dat de fans me zat worden. Het moet
natuurlijk wel leuk blijven.
Heb je nooit de neiging gehad om
eens iets anders te doen?
Tot op heden nog niet. Ik kan nog
steeds mijn muzikale en tekstuele ei kwijt in de stijl die ik al jaren hanteer.
De band is ook echt een dagtaak wat dat betreft, althans, voor mij. Ik heb
simpelweg niet eens de tijd om iets anders te doen. Misschien komt dat er ooit
van als ik over vijfentwintig jaar met pensioen ga of zo, haha!
Als je ooit stopt, wat zie je jezelf dan de rest van je leven doen. Blijf je actief in de muziek?
Oh, met muziek zal ik mijn hele leven wel actief bezig zijn. Ik wil gewoon zo lang mogelijk blijven spelen, zolang mijn lichaam en geest het toelaat. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit de neiging krijg me met iets anders fulltime bezig te houden.
Hoe steekt jouw schrijfproces in elkaar?
Ik draag altijd, overal waar ik ga een taperecorder bij me voor als ik een inval krijg. Ik doe mijn ideeën overal en nergens op terwijl ik van alles doe. Het kan zo zijn dat ik midden in de supermarkt ergens tussen de groente en de verse melk een ingeving krijg; zo’n idee kan ik op die manier direct vastleggen voor thuis. Als ik er specifiek voor ga zitten werkt het vaak toch niet.
Binnenkort speel je voor de eerste
keer in Groot Britannië; denk je dat dit een teken is dat jouw soort muziek
populairder wordt?
Volgens mij gaat het daar de laatste
tijd inderdaad stukken beter. Onlangs hebben grotere bands als Whitesnake en
Dio
daar hun recente livealbums opgenomen, dus ik denk dat het er prima uitziet voor
de melodieuze rock/metal. Hopelijk wordt het nog beter.
Heb je ooit de ambitie gekoesterd de
vleugels te spreiden richting de Verenigde Staten?
Totaal niet. Dit komt omdat het genre
van muziek zoals ik die maak daar niet goed in de markt ligt. Er is een relatief
klein percentage mensen die daar van deze vorm van muziek houden, maar dat zijn
er zeker niet genoeg voor een band van dit kaliber om zalen uit te verkopen. Het
zou op een economisch fiasco uitlopen, vrees ik. Johnny woont in Amerika en
heeft het me derhalve ook sterk afgeraden.
Wanneer en waarom heb je besloten
dat je gitarist wilde worden?
Dat is al lang geleden zeg, haha! Ik
denk dat het 1971 geweest is dat ik mijn eerste akoestische gitaar kreeg. Zwaar beïnvloed door Ritchie Blackmore (Deep Purple) ben ik hard
aan het oefenen geslagen. Dat wilde ik namelijk ook, optreden voor een groot
publiek, en dat is aardig gelukt al zeg ik het zelf.
Dat jouw muzikale inspiratie uit het
vaatje van bands als Dio en Purple getapt wordt wisten we al lang,
maar waar komt de tekstuele geestdrift vandaan?
Voornamelijk uit de eigen fantasie,
zoals het fantasy-verhaal wat ik voor Mystica heb geschreven. Wat dat
betreft is Dio een lichtend voorbeeld voor me. Maar ik schrijf ook
teksten over dingen die ik lees en zie, of meemaak. Zo is Rock the Nation
gewoon een feestnummer, gaat No Chance to Live over dieren in
testlabaratoria en Living a Lie over de haat/liefde verhouding die kan
ontstaan tussen een man en een vrouw.
Fantasy is toch een vrij vaak
terugkerend thema binnen de hardrock/metal. Heb je enig idee waarom dit zo is?
Hmm, geen idee eigenlijk. Ik
ben vrij beïnvloed door Bach en Vivaldi, misschien komt het
bij mij daar wel vandaan.
Hoe ver kun je nog groeien als
gitarist?
Nog veel en veel verder. Ik speel nu
stukken beter dan tien jaar terug en er zit nog immer een stijgende lijn in. Ook
al speel ik soms twee maanden niet omdat ik het zat ben na weken in de studio
gezeten te hebben of maandenlang op toernee geweest te zijn, het gaat nog steeds
beter en beter, gelukkig.
Ben je bang om te stagneren?
Nee, zo lang ik vooruitgang boek niet.
De band is in de huidige line-up
vanaf 1998 stabiel. Heeft dit invloed op de muziek?
Een echt muzikale invloed kan ik
persoonlijk niet bekennen, maar de sfeer en de chemie is beter dan voorheen. Dat
is iets wat zich vooral uit in de live-optredens. Op plaat hoor je er denk ik
weinig tot niets van terug.
Alle andere bandleden hebben
allerlei projecten, en Mike Terrana drumt zoals bekend in Rage. Vormt dit
geen probleem bij het opnemen van nieuwe platen of het inplannen van optredens?
Tot op heden gelukkig niet. Ik kan
redelijk om alle andere bands en projecten heen plannen, zodat ik in niemands
vaarwater zit. Zoals Mike, die ik van tevoren vaak een belletje geef of en
wanneer hij beschikbaar is. Als hij dan met Rage onderweg is houdt het
gewoon op, dan ga ik herplannen. Nee, dat gaat gelukkig prima en ik hoop dat dat
zo blijft. We kunnen op deze manier hopelijk nog jaren doorgaan.
Links: