Interview Ancient Rites
Het vorige interview dat Gunther deed met ZM was om verschillende redenen
speciaal. Als fan van Ancient Rites heb ik toen een beetje advocaat van de
duivel gespeeld en Gunther alle mogelijke kritieken op zijn band voorgelegd.
Gunther praatte toen erg openhartig en eerlijk over zijn band en de waas van
onbegrip, boycots en andere perikelen die er rond hangen. Ik ga Gunther niet
weer in de verdediging duwen, want dat zou nogal erg makkelijk en vooral flauw
zijn. Ik hoop desondanks toch weer een openhartige Gunther te horen.
Vooreerst gefeliciteerd met je nieuwe plaat. Mijn impressie is dat de nieuwe
Cd complexer en gelaagder is dan de voorgaande. Het is mijns inziens een groeiplaat. Toch
hoor ik hier en daar weer meer invloeden van jullie vroege werk. Kan je je in
deze korte omschrijving enigszins vinden?
Dank je wel. Ik ben het volledig met uw omschrijving eens. Rubicon is gelaagder en complexer en ondanks de muzikale evolutie toch typisch
Ancient Rites. De plaat groeit na meerdere luisterbeurten. Toen we een
aantal nieuwe songs brachten in Duitsland en Engeland (nog voor de cd release)
was ik aangenaam verrast dat het publiek de nieuwe songs snel oppikte. Vooral Invictus
ging er goed in, waarschijnlijk vanwege het krachtige en herkenbare chorus.
Hoe ga je in godsnaam met zeven mensen aan de slag tijdens het
schrijfproces? Dat lijkt me toch een helse karwei, niet?
Dat is het ook, haha De songs die Rubicon haalden zijn nummers waar we allen mee
leven kunnen, een hoop materiaal haalde het niet terwijl de schrijver in kwestie
er misschien erg over te spreken was. Zeven mensen, zeven verschillende smaken,
zeven verschillende visies. Het is best bizar maar als je de bandleden ontleed
zal men tot de conclusie komen dat we weinig gemeen hebben behalve dat we
geloven in deze band en muziek brengen die recht uit het hart komt. Op de
tourbus leidt onze uiteenlopende smaak vaak tot hilarische situaties: de een zit
te freaken op zijn favoriete band terwijl de ander dan zit te balen en hoort een
ander dan zijn favoriete muziek zit de rest te kokhalzen. Er is geen band waar
we met zijn allen samen écht van houden…Vaak beluisteren we totale onzin en erg
foute muziek om samen plezier te hebben. Logischerwijze spelen meestal mensen
met dezelfde muzieksmaak in eenzelfde band, Ik denk echter dat onze
uiteenlopende invloeden en achtergronden bijdragen tot de authenticiteit van
Ancient Rites.
Dit is ondertussen al de derde studioplaat die jullie met Olivier Phillipps
hebben opgenomen. Ben je opnieuw even tevreden als voorheen? (Wat mij betreft
hadden de drums wat vetter gemogen, maar da’s misschien een kwestie van smaak.)
Ja, de studio is er technisch weer op vooruit gegaan en ik vind het belangrijk
hoe producers Oliver en Christian de touwen strak in handen houden. Elke noot,
harmonie wordt gecheckt, alles moet strak en correct. De drums kregen vaak
kritiek omdat er met triggers werd gewerkt, wat nochtans eigen is aan goed
geproduceerde Death en Black Metal. Deze keer opteerde Walter voor een
meer akoestische sound wat een warmer resultaat geeft. Als diezelfden nu gaan
beweren dat het niet vet genoeg is laten we ze drumstokjes opvreten, haha
We kunnen denk ik gerust spreken van een ietwat moeilijke relatie met jullie
vorig label. Voor deze plaat tekenden jullie bij Season of Mist. Zie je nu al
enig verschil?
Ik heb niets tegen de mensen achter de labels maar soms worden er beslissingen
genomen die mijn inziens tegen de band werken en daar word ik dan niet goed van.
De weigering van de vorige platenmaatschappij om onze dvd te distribueren
vanwege een financieel dispuut tussn het label en de dvd productie maatschappij
vond ik zo’n verkeerde zet waar band noch fans mee opschieten, temeer omdat we
zelf in de dvd investeerden, niet met winst als doel, maar men hoopt tenminste
dat de geïnteresseerde doelgroep het resultaat en harde werk te zien zullen
krijgen, dat men "artistiek" toch wat erkenning krijgt. Season of Mist
lijkt een
goed geoliede machine. Hammerheart was destijds een groeiend label en deed het
eigenlijk goed aanvankelijk, ik weet niet wat er allemaal mis is gegaan. De
distributie lijkt echter beter bij Season of Mist. We hebben een gevoel van
verbetering, zonder twijfel.
Ik herinner me een interview van zo’n 12 of 13 jaar geleden met
Hellhammer
van Mayhem waarin hij zei dat Ancient Rites één van zijn favoriete bands is. We
kennen ondertussen allemaal de bewogen geschiedenis van die band. Hoe voelt het
om nu samen met hen op één label te zitten?
Wat mij persoonlijk charmeerde is dat Season of Mist blijkbaar oog heeft voor
pioniers in het genre: Mayhem, Rotting Christ, Arcturus,
Ancient Rites…
Ancient Rites is ondertussen uitgegroeid tot een zevenkoppige band met
maar liefst drie gitaristen. Een vrij unieke situatie (Iron Maiden daargelaten).
Hoe kwamen jullie op dat idee?
Ik kwam met dit voorstel tijdens een repetitie aanzetten, vertelde dat ik zelfs
al een kandidaat had. Toen iedereen wat "bekomen" was van dit bizarre voorstel
bracht ik ook het nieuws dat ik bas spelen bij Ancient Rites graag aan onze
ex-toetsenist zou overlaten die tenslotte steeds snarenplukker is geweest. Ik wees op de muzikale mogelijkheden die binnen bereik zou komen te liggen en
kijk, een zevenkoppige draak vergt discipline en strakheid maar het is
motiverend en het werkt. Rubicon is onze meest "gelaagde" schijf tot nu toe.
Terwijl één gitaar een zwaar ondersteunend ritme speelt kunnen twee andere
gitaren aan de slag met twin leads zònder dat er aan heaviness wordt ingeboet.
Het is onorthodox maar Rites speelde het nooit echt volgens de regels…En als
onze Britse vrienden het mogen, dan mogen wij Vlamingen en Nederlanders het toch
ook? Elke verbetering, hoe ongewoon ook, dient in overweging genomen te worden,
als het resultaat er maar is.
Gunther, voor eens en voor altijd, hoe zit de vork aan de steel in het
Danse Macabre-verhaal? Hoe zit het nu met de rechten op die naam en komen er
überhaupt nog Danse Macbre-platen uit in de toekomst?
De situatie tussn Ancient Rites en Yrlund werd onhoudbaar en escaleerde op tour.
Na zijn ontslag informeerde ik bij het label hoe het nu zat met de Danse Macabre
cd Memories are Made of This, die klaar was voor release. Wat mij betrof kon
de plaat uitkomen ongeacht de vervelende situatie. Geschiedenis dient niet
herschreven te worden, ere wie ere toekomt. De plaat kon een samenwerking
symbolisch afsluiten. Toen informeerde het label mij dat Yrlund de bandnaam
gekocht had en dat mijn teksten en vocalen gewist zouden worden. Ik wees hen op
het feit dat dit ethisch niet correct was, ze waren immers aanwezig bij de
oprichting van Danse Macabre in Athene, jàren voor ik Yrlund uitnodigde om de
band te vervoegen. "Niets aan te doen" zei de platenfirma, "de bandnaam is
legaal gezien niet langer de uwe". Toen ontving ik een mail van Yrlund,
onder de noemer Danse Macabre, waarin werd meegedeeld dat ik gedurende tien jaar de
bandnaam kwijt was. Er werd mij ook een voorstel gedaan omdat “men de kwaadste
niet was”. Ik moest in de pers vertellen dat ik op vrijwillige basis en wegens
tijdgebrek de bandnaam had afgestaan. In ruil zou ik dan niet aangevallen worden
in interviews, verder zou men de waarheid aangaande mijn teksten niet onthullen.
Met dit laatste doelde hij op mijn inspiratie bronnen als Baudelaire of
Lord Byron. Ik kreeg een paar dagen bedenktijd. Ik antwoordde negatief.
Onlangs verscheen Memories are Made of This onder de bandnaam Satyrian
en met een andere titel. Sommige idees zoals Invictus heeft men echter behouden; vandaar
dat er nu twee cd’s uitgekomen zijn met deze ode aan de schrijver Ernest Henley
die de "Invictus" tekst schreef. Het resultaat is dat nu zowel op Yrlunds‘
Satyrian schijf als op de nieuwste Ancient Rites een Invictus staat, ik kon
niet weten dat mijn idee zou behouden zijn, men had immers gesteld dat al mijn
inbreng gewist was. Henley zal tevreden zijn over zoveel posthume aandacht, haha.
Omdat ik het spelletje niet meespeelde valt Yrlund Rites en mij nu aan in
Satyrian interviews, waarin hij ons afschildert als bommenleggende terroristen
en zichzelf als de reïncarnatie van Mahatma Ghandi. Als gevaarlijke lui met wie
hij niet wilde samenwerken. Jammer dat het zoveel jaren en albums heeft geduurd
voor dat hij inzag hoe gevaarlijk we wel niet zijn. Wat die aanvallen in
interviews betreft: daarin heeft hij tenminste zijn belofte gestand gehouden en
is hij heel eerlijk in geweest. Er was teveel protest tegen Jans’ Macabre en
dus werd er wijselijk voor een andere bandnaam gekozen. Maar zelf mag ik legaal
gezien dus niet langer werken onder mijn bandnaam. Een rechter bekijkt zulke
zaken niet emotioneel of wie de geestelijke vader is, men kijkt enkel wie de
copyright heeft opgeëist en gekocht. Ik schreef erg persoonlijke teksten voor
Danse Macabre, het overlijden van familieleden en dergelijke. Bizar om het
anderen te horen vertolken onder uw bandnaam. Ach, het is weer een mooie les
geweest en ik schrik nergens nog van in deze muziekwereld. Yrlund heeft
voldoende talent, waarschijnlijk zal hij wel nooit inzien dat dit geen
constructieve en eerlijke zet was maar misschien oogst hij voldoende succes om
zijn hetze te vergeten. Koop zijn plaat, luitjes, stel de man tevreden! Voor
alle veiligheid heb ik de rechten voor de bandnaam Ancient Rites gekocht, want
als het met Danse Macabre kon, kan het met Ancient Rites ook, ongeacht dat
iedereen weet wie de oprichter is. Zou ik een cd opnemen onder de naam DanZe
MacabrA? Haha…Grapje folks!
Ik geniet als historicus telkens weer van de korte stukjes die je naast de
songteksten aan de luisteraar meegeeft. Je weet qua thema’s toch steeds de
krenten uit de historische pap te vissen. Hoe ga je te werk bij het schrijven?
Tijdens mijn reizen bezoek ik historische locaties en laat de plek op mij
inwerken. Als ik thuis kom sluit ik mij af van de buitenwereld en verdiep mij in
oude geschriften, raadpleeg mijn bibliotheek, zoek extra info op het net en ga
dan aan de slag. Het is een intens proces waar ik zelf ook veel aan heb. Ik vind
het heerlijk om wat met die kennis en indrukken te kunnen doen. Soms verlies ik
mijzelf dan, de oorspronkelijke liner notes waren veel uitgebreider maar Season
of Mist liet mij weten dat ik het toegestane aantal pagina’s overschreed. Te
begrijpen vanuit hun financieel oogpunt, het was een heus boek geworden, ha ha.
Het is de bedoeling om de integrale tekst later op de website te plaatsen. Ik
denk dat mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in de thema’s die we aansnijden
toch wat hebben aan de achtergrond informatie die ik tracht te geven, het geeft
een meerwaarde aan de songs. Toont ook aan dat het geen Conan the Barbarian
(Librarian?)
type teksten zijn, geen werelden met historisch incorrecte vikings met
vleugeltjes op de helmen of een koning Arthur in een harnas uit de 15de eeuw
…Kijk, ik moet leven met mijn werk, dan vind ik historische correctheid toch wel
belangrijk. De teksten die ik schrijf spelen zich als bewegende beelden in mijn
hoofd af. Ik hoop dit over te kunnen brengen op de luisteraar. Tijdreizen is
helaas onmogelijk dus moeten we ons behelpen met de beschikbare middelen…
Vooral de tekst van Ypres heeft indruk op mij gemaakt. Men kan zich gaan
afvragen waarom niet meer bands de tragische thematiek van WO I uitdiepen. Hoe
komt dat denk je?
Ik vermoed dat in de Metal vooral zwaarden nog steeds de bovenhand hebben, haha. Loopgraven, prikkeldraad en gifgas staan niet voor heraldiek. Door een thema als
WO I aan te snijden overtreed ik eigenlijk ook een beetje de zelf opgelegde
regels dat Ancient Rites zich vooral op oudheid en middeleeuwen concentreert.
Aanvankelijk schreef ik de tekst voor Danse Macabre en namen we die op voor de
nooit verschenen cd Memories are Made of This. Na de breuk met mr. Yrlund
werden de tekst en mijn vocalen gewist en kwam de plaat onlangs uit onder de
noemer Satyrian, de song zal nu wel een andere tekst hebben. Maar het thema
greep mij aan en ik vond het zonde om nooit wat met die thematiek te doen. De
tekst ontstond toen ik op een nieuwjaarsnacht in de Westhoek op een boogscheut
van de loopgraven tussen de vergeten graven stond. Dat moment was écht. De
troosteloosheid van die omgeving, het desolate stond in schril contrast met het
feestelijke vuurwerk dat ik enkele kilometers verderop hoorde. Toen de stilte
volgde bleef ik er bezinnen en het leek of ik de aanwezigheid voelde van de
onbekende soldaat, in al zijn tragiek, de duizenden zonder stem. Ik nam mij voor
dat ik mijn ode moest redden en sprak gitarist Raf aan die vrij sterk is in het
schrijven van melancholieke muziek. Met het onderwerp en mijn ervaring in
gedachten schreef hij de muziek rond mijn tekst. Het resultaat is Ypres. Nu heb
ik het waarschijnlijk naïeve maar toch bevredigende gevoel dat ik wat gedaan heb
voor de vergeten geest die mij gezelschap hield op die winternacht. De geest die
duizenden vertegenwoordigde ongeacht aan welke kant ze moesten strijden. Het is
gek maar als men zelf soldaat is geweest valt het moeilijk de vijand te haten
omdat die in hetzelfde schuitje zit, ons kent ons, he. Ik voel steeds woede
opborrelen als ik krijgsgevangen mishandeld zie worden. Dat strookt niet met de
ware soldatenziel. Gelukkig zijn er ook andere voorbeelden: zo is er het
aangrijpende W.O. I verhaal van Fransen, Britten, Belgen en Duitsers die op
Kerst spontaan het vuur staakten, elkaar in niemandsland ontmoetten en
geschenken uitwisselden en wijn deelden. Hallucinant en absurd doch menselijk.
Stel, dat er morgen een oorlog zou komen: dan zou ik in gewetensnood komen te
zitten. Patriot in mijn hart maar ook wereldreiziger. Met mijn wereldwijde
kennissenkring zou ik waarschijnlijk geconfronteerd worden met vrienden aan de
overzijde! Mijn vader, voormalig officier bij de Para’s bedacht onlangs nog toen
we met Lion’s Pride op tour waren en met een band uit de voormalige D.D.R. een
kamer deelden dat dit tijdens de koude oorlog onmogelijk zou zijn geweest.
Hoffelijkheid tijdens barre oorlogstijden ontroeren mij steeds weer en onnodige
wreedheden doen mij kokhalzen. Ach, nu klink ik haast als een pacifist op
sandalen, bah, dat kunnen we niet hebben, he! Ik heb een asociaal imago hoog te
houden. Volgend onderwerp!
Je staat erom bekend dat je geen blad voor de mond neemt. Vind je het na al
die jaren nog altijd even fijn om de politiek correcte wereld te provoceren? De
cover van Rubicon laat bijvoorbeeld een adelaar zien. Gegarandeerd komt daar
reactie op. Je moet er toch van houden om telkens wanneer je iets verkondigt of
doet de goegemeente op je dak te krijgen?
Geloof het of niet: de adelaar was een idee van de designer. De enige
richtlijnen die ik gegeven had waren de songteksten en de vraag dat het artwork
de oudheid moest uitstralen op een authentieke manier. Oorspronkelijk had de
ontwerper de adelaar als inlay artwork bedoeld en was op de cover enkel de
rivier te zien. In combinatie met de adelaar vond ik het echter sterker
overkomen. Het is louter historisch bedoeld maar dit zijn toch twee vliegen in
één klap? Ik hou van het militaire en strakke, van het episch/heraldische. Dit
straalt het oude Rome uit op een krachtige manier. Ik dweep al met het oude Rome
sinds mijn zesde. Zit wel met een beetje met een schuldgevoel wat dat betreft
omdat mijn voorouders tenslotte ook onder de voet werden gelopen daarom moest ik
ook Cheruscan schrijven waarin ik de Germaanse voorouders in de bloemen zet
die de Romeinen op hun donder gaven haha! Alles is een kwestie van ballans,
uiteindelijk. Als ik het thema Rome ga aansnijden probeer ik dit vanuit diverse
standpunten te belichten. Waarom mijn voorliefde voor militaire heraldiek? Ik
kom uit een militaire traditie, mijn voorouders en familieleden dienden bij de
Huzaren, cavalerie, commando’s en para troopers. Zelf heb ik ook gediend bij het
eerste Bataljon Para. De geitenwollen sokken brigade heeft moeite met mijn
politieke incorrectheid. In feite ben ik een tamelijk tolerante mens in het
dagelijkse leven, maar u kent me blijkbaar goed: ik hou er wel van om te
provoceren. Misschien lijk ik in dat opzicht een beetje op jullie Van Gogh
(Ik ben Vlaming, Gunther, het is niet mijn Van Gogh).
Kwestie van tijd voor mijn keel overgesneden wordt, denk ik dan, maar ach: zo
belangrijk ben ik dan ook weer niet. Ik word echter geregeld gevraagd door de
nationale TV, men verwacht extreme uitspraken terwijl ik naar hun smaak dan te
diplomatisch en te redelijk uit de hoek kom, past niet in het sensationele beeld
dat men wil schetsen van de Metal en Oi! scenes waarin ik vertoef. Deze week
ontving ik dagelijks telefoons van de nieuwsdienst omdat iemand gekleed in lange
leren jas en zware boots aan het nodig vond om op straat lui omver te knallen.
Men wilde een special rond mij en mijn bands doen, me een aantal dagen volgen
met de camera en de pers vrijgeleide geven in de underground scenes die
wantrouwig staan tegenover de pers. Toen kerken werden afgebrand werd ik ook
constant door de pers aangesproken. Men negeert al 25 jaar lang mijn muzikale
werk, gebeurt er iets waanzinnig dan weten de openbare omroepen mij ineens te
vinden en willen mij waarschijnlijk laten opdraven als een of andere extremist.
Nee, bedankt. Kijk, daar heb ik weinig voeling mee en dat is ook niet de
boodschap die ze hopen dat ik uitdraag. Meestal werk ik dus niet mee aan zulke
programma’s omdat beelden kunnen gemanipuleerd worden, commentaarstemmen en
achtergrond muziek kunnen een negatieve of beangstigende sfeer creëren en de
kijkers zullen er massaal in trappen, deze zaken aan mij linken, wat ook geen
goede zaak is voor mijn bands of private leven. Ik verwoord mijn mening indien
gevraagd op een kalme manier, met respect naar iemand anders mening toe maar ik
wens geen verantwoording af te leggen in programma’s die sowieso een negatieve
klank hebben. Men slaat geen goed figuur als je op TV vertelt dat mijn muziek
een gezonde uitlaatklep is en voor en na men in beeld komt toont men excessen
van geweld door anderen die hetzelfde genre beluisteren. De wereld is niet
zwart/wit en ik denk genuanceerd over zaken. Maar goed, ondertussen mag ik de
mensheid graag wel wat plagen. Ze verdienen het, haha! Onlangs verscheen er een
artikel over mij bij Antifa (schrijver bleef anoniem natuurlijk). Een combinatie
van halve waarheden en totale leugens (bij gebrek aan feiten zaken uitvinden om
te compromitteren), er werden woorden in mijn mond gelegd die ik nooit uitsprak
of zinnen uit hun context gerukt, zo werd mijn kritiek op islam-fundamentalisme
als antisemitisme gebracht, etc. Zo werkt de pers. Nu kunnen ze hun hart ophalen
aan de Adelaar, fijn toch? Trouwens de dierenrechten organisaties moeten mij
toch dankbaar zijn, niet iedereen plaats ten slotte een beschermde diersoort op
zijn album cover! Haha…Wat controverse is nooit weg. Soms wensten managers of
labels of voormalige bandleden dat we het imago wat zouden oppoetsen maar is het
dan nog wel Ancient Rites? Nee, de schorpioen mag zijn angel nooit verliezen. Ik
richtte deze band niet op om de kerkgemeenschap te charmeren noch ambieerde ik
ooit een plekje op Band Aid. Sommige genres horen een beetje subversief te zijn.
Het moet niet allemaal te "safe" en "braaf" zijn…Verder hou ik van krachtige
symboliek en de adelaar is al sinds de oudheid in diverse culturen een symbool
van majestueuze kracht geweest. Ik heb me nooit laten leiden door de politiek
correcte dictatuur en wens ik oudheidkundige runen of symbolen te gebruiken die
de weldenkende goegemeente onaanvaardbaar vinden, so what?
Ik ben je bijdrage aan Iron Clad en Lion’s Pride de laatste tijd erg gaan
waarderen. Beide bands lijken te zijn gegroeid de laatste jaren. Wat is jouw
visie daarop?
Fijn om horen. Beide bands zijn inderdaad geëvolueerd. Met Lion’s Pride speelden
we diverse concerten in binnen- en buitenland en de aanhang blijft groeien. Na
het debuut Stand and Defend verschenen we op diverse compilatie cd’s en werd
de split cd met Iron Clad uitgebracht via Nepherex. De band heeft nu ook twee
video clips op haar palmares. Ook Iron Clad krijgt aanbiedingen voor live gigs
maar daar de lead gitarist naar de States is verhuisd ligt dat praktisch gezien
veel moeilijker. Lion’s Pride maakt momenteel een moeilijke periode door daar we
op zoek zijn naar een nieuwe lead gitarist. Als de Rubicon storm wat
overgewaaid is maken we daar weer werk van.
Gunther, je bent ondertussen al meer dan twintig jaar met muziek bezig.
Verlang je nooit naar een stabieler bestaan?
Wanneer ik muziek beluister die mij inspireerde in mijn jeugd; dat kan Punk,
Metal, Hardcore, Rock’n Roll, Oi! of Hardrock zijn, dan voel ik diezelfde gloed
als toen ik dertien was. Die drang om met die adrenaline zélf aan de slag te
gaan. Onlangs nog heb ik al mijn platen en cd’s van The Vibrators (een obscure
’77 Punk Rock band) boven gehaald. Headphones op en genieten, adrenaline jongen!
Toen ik eindelijk uitgeraasd was zag ik dat het alweer licht was en tijd om te
gaan werken. Misschien las ik vandaag wel een Venom, Ramones, UFO of
Cockney Rejects avond/nacht in. Ik ben in ’79 begonnen met mijn eerste bandje en die
muziekvlam blijft maar onverminderd doorbranden. Tot het lichaam niet meer mee
wil. Wat zal ik die dag haten. Dan maar vanuit de rolstoel… Mijn bloeddruk
scheert hoge toppen maar ik kan niet anders…Het ongeregelde muzikanten bestaan
is vrij zwaar en ik tracht ook wel rust te vinden in boeken, reizen en mijn
grote passie: paarden. Vaak trek ik naar het platteland. Dan werk ik met boeren
in hun stallen. Ik ben lid van diverse ruiterclubs (zowel de traditionele clubs
met prachtige elegante warmbloed paarden als onconventionele verenigingen die
werken met reusachtige, majestueuze koudbloeden). Man, ik verlies me uren in de
natuur en op weides tussen tientallen nazaten van paarden waar de Franken mee
streden, of tussen Brabantse trekpaarden die eeuwenlang onze gronden bewerkten.
De interactie en band met die dieren is fantastisch. Ik leer ook diverse
rijstijlen. Dàt is mijn rust. Maar op een gegeven moment voel ik het rusteloze
bloed weer pompen en dan moet ik weer naar de intense muziekwereld toe. Alles
draait om evenwicht.
Tot slot: hoe lang gaan jullie als Ancient Rites nog door, denk je?
Het idee om onze muziek als tachtigers op te voeren in een klassiek theater met
een groot klassiek orkest ter ondersteuning lijkt mij wel wat. Iedereen in gala
kledij of op naaldhakken in de mosh pit! Voor de geïnteresseerden:
Ancient Rites