De nieuwe plaat Helix van het Zweedse Amaranthe was al een tijdje uit, maar in februari kon de band deze eindelijk eens deftig presenteren aan de massa via een headlinetour. Ik wist in Antwerpen gitarist/toetsenist Olof te strikken voor wat vragen.
‘The goal is not to live forever. The goal is to create something that will.’ Dat is de intro van jullie nieuwste plaat Helix. Heb je het gevoel dat het gelukt is?
De ontvangst van de nieuwe plaat was absoluut geweldig. Ik denk dat we met de vorige plaat Maximalism wat de controversiële richting op gingen, toch voor het metalpubliek. Ik denk dat we dat gemis aan metal wat voelden voor we Helix begonnen te schrijven en daarom zit dat er ook meer in. Als gevolg wordt het ook door metalheads beter ervaren in vergelijking met de laatste plaat. Los daarvan vind ik het ook wel de beste plaat die we tot op dit moment gemaakt hebben, en dat meen ik vanuit het diepste van mijn hart. Het is echt cool dat mensen de plaat door hebben en ze er zo’n goed oordeel over vellen. De comments die ik online lees zijn ook erg goed.
Jullie zijn ook net begonnen met de releasetour en dat gaat best wel ver, binnen enkele maanden staan jullie bijvoorbeeld ook weer in Japan. Wat zijn de nummers die het live goed doen en wat is de reactie van het publiek?
Dat is het toffe van de zaak. We hebben al wel wat shows gedaan vorig jaar om deze plaat te promoten, maar het merendeel ervan waren support shows in het voorprogramma van Powerwolf. Ik denk dat we samen ongeveer een vijftigtal shows gedaan hebben. Als je die nummers plots kan brengen voor een publiek waarbij je de headliner van de avond bent, dan merk je ook dat het allemaal blijft hangen en ze die tracks ook al kennen. We zijn nu acht jaar bezig sinds het debuut en dan worden de oudere tracks best al wel oud. De mensen die nu twintig zijn, die waren bijvoorbeeld twaalf toen de eerste plaat verscheen. Je ziet ook wel dat er een generatieovergang is en er andere leeftijden aanwezig zijn. Nu zijn we de hoofdact en dan is het je doel om een indruk na te laten, je moet de pletwals van de avond spelen. Je moet daar als band over reflecteren uiteraard, hoe je dat gaat doen, zowel op emotioneel als dynamisch vlak.
Bij dat reflecteren komt de nieuwe zanger Nils ook kijken. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend voor mensen buiten de band, maar is het dat ook? Hoe verliep het toetredingsritueel met Nils?
Het verliep eigenlijk verrassend makkelijk. Jake liet de band al tegen het eind van 2015 weten dat hij ging stoppen. Pas een jaar en half later was het dan echt zo ver, en dat betekent dat we best wel veel tijd hadden om na te denken over een goede vervanger. We probeerden wel enkele zangers uit, maar toen kwam Nils en dat was mijn eerste keuze, net als die van enkele andere leden in de band. We probeerden de samenwerking in maart 2017 en een paar maand later vroegen we hem de band te vervoegen, want het klikte ook gewoon perfect. Niet alleen als zinger, maar ook als persoon. Dat vind ik echt enorm belangrijk, want je moet zo veel tijd met mekaar doorbrengen. Op dit moment zit hij minder dan een jaar en half in de band en het voelt alsof hij er al jaren bij zit. Dat uit zich ook op de manier waarop hij zingt binnen Amaranthe.
Het lijkt wel alsof hij er altijd al was. Een beetje zoals Jacob Hansen, die ook weer de producer was van deze plaat. Waar schuilt Jacob in jullie werk volgens jouw?
We zijn op vlak van ideeën uiteraard zelf wel betrokken bij het mixproces, maar het fijne van de zaak is dat Jacob altijd weet welke richting we uit willen. Hij kan onze gedachten lezen en luistert daarbij naar de demo’s die we afleveren met daarop de gitaar- en drumpartijen en zanglijnen. Hij kijkt dan welke mix past bij het album, want als je het nagaat heeft elk van onze platen een andere ideologie, net als een andere mix en sound. Hij gebruikt dus niet enkel zijn oren als hij een plaat maakt, als je begrijpt wat ik bedoel. Daarnaast is hij ook een geweldige vocal producer, hij haalt echt het beste uit elke zanger waar hij mee samenwerkt. Ik denk dat het zelfs nooit bij ons is opgekomen om iemand anders te zoeken, want hij zorgt er steeds voor dat de plaat klinkt zoals ze moet klinken.
Wat is de ideologie achter deze plaat, die de naam Helix meekreeg? Wellicht is het weer wat wiskundig of wetenschappelijk, waar ik vrij slecht in ben, maar ik zal een poging doen om het te begrijpen. Elize liet al vallen dat het meerdere betekenissen had.
Voor mij gaat het echt om de zoektocht naar het eigenlijke DNA van het Amaranthe-geluid. Er zijn wel wat elementen die naar voren komen op de eerste twee platen en die we sindsdien niet meer gedaan hebben. Die muzikale ideeën borgen we op in de kast gedurende een vijf of zes jaar. Meestal zoekt een band naar het juiste geluid en dan blijven ze daarbij, om het verder uit te werken. Ik denk dat we het iets anders aangepakt hebben, want die twee albums klonken best wel anders in die tijd, ze waren vrij revolutionair. De meeste genres lagen vrij vast toen. Met dit album willen we op die manier kijken naar de toekomst, maar staan we ook zeker stil bij het verleden. Die twee elementen komen samen, net zoals een helixspiraal eruit ziet. Zoiets, maar het is inderdaad wel een wat mysterieuzere titel dan de voorgangers.
Wat inspireert jullie als Zweedse band? Greta Thunberg is ondertussen jullie nationale trots. Zingen jullie graag over globale problemen, of blijft Amaranthe persoonlijk?
Beide eigenlijk. Als het aankomt op lyrics, dan kunnen die verschillende betekenissen dragen. Ze maken iets menselijk, maar je kan het zeker uitrekken en er een bredere betekenis aan geven, en er zo echt een filosofisch gedachtegoed in aanbrengen. Er zijn zeker zo’n elementen op deze plaat, maar met de twee laatste albums zijn de lyrics echt wel een pak persoonlijker geworden. Op het derde album staat bijvoorbeeld Digital World, waarbij de boodschap ook is dat we steeds meer afhankelijk zijn van de digitale wereld. Als toevallig je telefoon uitvalt, dan is het vaak onmogelijk om je weg nog te vinden als je in een nieuwe stad bent. Niemand kan bijvoorbeeld nog een kaart lezen. De problemen met de natuur en hoe wij daar een rol in spelen, die komen zeker ook wel in enkele van onze nummers naar voren. Het verschil vind ik wel, in vergelijking tot veel andere bands, dat onze lyrics vaak positiever getint zijn. Het is één ding om het te hebben over een probleem, maar het is iets anders om het over een mogelijke oplossing te hebben.
Denk je dat Greta hier als medeburger van Zweden een oplossing klaar heeft?
Ik denk dat het van belang is dat je mensen hun aandacht kan richten op een probleem. Elke manier is goed, zolang je mensen maar niet aanvalt of eigendom van een ander stuk maakt. Dan vind ik dat je daar voor moet gaan, zeker als het zo’n belangrijk onderwerp betreft.
Wat is de droom van de band op dit moment? Ik zag dat jullie er een lied over schreven, dus ik veronderstel dat het een waardevolle vraag is.
Het is zeker een waardevolle vraag. Op een manier zijn we nu echt wel aan het leven. We brengen muziek uit, we zijn op een headlinetour en de fans houden van hetgeen we doen. Je mag zeker nooit vergeten dat je daar echt dankbaar voor moet zijn. Dat durft wel eens te gebeuren, want dit touren kan ongelofelijk vermoeiend zijn. Dan probeer ik steeds terug te denken aan wie ik was toen ik veertien of vijftien was, om dan stil te staan bij het feit dat je echt veel bereikt hebt. Maar ook na dat gezegd te hebben: er zijn altijd nieuwe doelen en uitdagingen. We hebben net een managementshift gehad en we geven echt alles om naar het volgende niveau te klimmen. Niet op vlak van succes of geld, maar daarmee kan je wel een mooiere show maken en meer mensen bereiken. Dat is veel meer waard dan het geld zelf.
Hoort Japan daar eigenlijk bij? In elk geval is het al een tijd geleden dat jullie daar waren, als jullie er al gespeeld hebben.
Ik denk dat we er al zo’n negen keren stonden, maar het is inderdaad wel een hele tijd geleden. De laatste keer was denk ik eind 2016 en we speelden er een aantal keer in onze vroege carrière. Dan wordt het gewoon lastiger om er te geraken, want al speel je er twee shows, dan moet je nog een hele week of zelfs anderhalve reserveren om er naartoe te gaan, inclusief de vlucht en jetlags die eraan verbonden zijn. Dat wordt dus wel erg fijn om er terug te spelen.
Ben je een sushifan? Of zijn er andere guilty pleasures die jullie hebben in een land zijn als Japan? Ik gok op mode.
Ik ben zeker een sushifan. Op vlak van mode past Elize volledig in dat plaatje, ze is gek op shoppen. Ik denk dat mijn guilty pleasure dan is dat ik op zoek ga naar alles wat met geschiedenis, architectuur en cultuur te maken heeft. Ik lees ook erg graag en dan is het geweldig om ook op zoek te gaan naar de plekken waarover je gelezen hebt, zeker als dat een plek is waar je niet al te vaak komt. Ik zat vroeger in een Griekse band en ook toen was dat geweldig. In Griekenland ging ik dan bijvoorbeeld naar Thermophylae of andere plaatsen die bekend zijn vanuit het oude Griekenland. Die zaken interesseren me.
Is er al zicht op de zomerfestivals? Graspop dit jaar is misschien iets te veel van het goede.
Klopt, we speelden er al in 2018 en 2016 als ik me niet vergis. Het is uiteraard wel een van mijn favoriete festivals, als het al niet mijn favoriete festival is. Samen met Wacken misschien. Er komen nog wel wat festivals aan, ze zijn enkel nog niet officieel verkondigd. We hebben nog wat andere plannen deze zomer ook en dan wordt het moeilijk, want je weet dat er heel wat goede zaken zijn waar je nee op moet zeggen. Je bent in de verleiding om op alles ja te zeggen, maar je moet ervoor zorgen dat je jezelf als band niet overboekt. Zoals vorig jaar bijvoorbeeld, toen hadden we tussen juni en augustus in totaal 52 vluchten. Dat geeft je een idee van hoe druk de zomer was.
Maar nu eerst die tour dus en de show vanavond. Nog een laatste boodschap?
Het is erg fijn om hier terug te zijn en als headliner te spelen vanavond. We speelden hier al heel wat keren en ik denk dat de eerste keer zo’n veertien jaar geleden was met mijn andere band Dragonland. Het is interessant om vandaag met toen te vergelijken, want toen dacht je dat alles in kannen en kruiken was en je alles al wist. Nu besef je dat je toen eigenlijk nog niets wist.
Links: