Met 7 Sinners is het Duitse metal-instituut Helloween weer helemaal terug aan het front met een plaat die stukken steviger is dan al het materiaal sinds The Dark Ride. Op de vooravond van een geslaagd optreden in de Eindhovense Effenaar voelden we opperhoofd Michael Weikath aan de tand.
Michael, het nieuwe album 7 Sinners klinkt op het eerste gehoor een stuk heftiger dan de laatste paar platen die jullie uitgebracht hebben.
Ik denk dat dat wel meevalt eigenlijk. Als je kijkt naar Gambling With the Devil staan daar toch ook vrij stevige songs op. En natuurlijk is heftig of heavy een relatief begrip, maar als je daarbij bedoelt dat het materiaal aggressief en snel klinkt dan denk ik niet dat we op dit album iets heel erg anders hebben gedaan dan op de vorige platen. Het kan ook zo zijn dat het zo lijkt na de release van onze jubileumplaat Unarmed, die puur akoestisch was. Helloween probeert altijd voort te borduren op het voorgaande studiowerk en in dat opzicht is 7 Sinners wel degelijk een continuatie van wat we met de voorganger hebben ingezet. Zo zal het waarschijnlijk ook weer zijn met het hierop volgende album. Wel kan ik je vertellen dat de nieuwe plaat het erg goed doet. We staan bovenaan in de Japanse Burrn!-charts en naar verluid schijnen we zelfs aardig goed te verkopen in Engeland, wat ook voor het eerst in jaren is, dus in dat opzicht mogen we niet klagen.
Hoe kijk je zelf tegen de plaat aan nu deze al even uit is?
Het is duidelijk hoorbaar dat het dit keer om een echte groepsplaat gaat. Ieder individueel bandlid heeft actief meegeschreven aan de nummers en ideeën aangedragen. Dat kun je, als je de bandleden kent, goed horen.
(Op de achtergrond begint inmiddels Trick or Treat te spelen, waar Weikath even verstrooid van opkijkt) Het is alweer even geleden dat jullie hier gespeeld hebben.
Inmiddels alweer een jaar of drie terug, denk ik. We zijn natuurlijk veel op tour geweest en begin 2010 hebben we dat Unarmed-album nog uitgebracht. Daar zijn we dan niet zo enorm veel mee bezig geweest, maar er gaat toch tijd in zitten. We hoefden echter geen materiaal te schrijven omdat dat er al was, dus uiteindelijk valt dat allemaal wel mee. En we hebben ook nog een klein jaar pauze gehad tussendoor, waarbij Helloween niet actief geweest is.
Vanuit alle mogelijke hoeken hebben jullie kritiek gehad op het Unarmed-album. Had je dat verwacht?
Natuurlijk hadden we dat verwacht. Ik heb dat van tevoren ook tegen onze manager gezegd, dat je er vanuit mag gaan dat de helft van je fanschare er helemaal niets mee zou kunnen. Om eerlijk te zijn hadden de kinderkoortjes in I Want Out van mij niet gehoeven, maar de rest van de plaat vind ik erg vermakelijk, en zo’n jubileum is een uitgelezen kans om zoiets geks te doen. Mensen moeten zo’n plaat alleen niet te serieus nemen en los zien van de rest van onze discografie. Het is een geintje en meer niet.
Doen jullie dit soort dingen ook niet bewust, om een beetje te jennen?
(lacht) Soms wel, maar dit keer echt niet. We wilden ons jubileum op een ludieke manier vieren en er ook niet teveel moeite voor doen, omdat we al druk zat waren. Uiteindelijk was dit het idee van onze manager. We hadden een meeting waarbij iemand opperde de songs gewoon unplugged te doen, maar dat vonden we te gewoontjes. Toen zei iemand dat het misschien leuk zou zijn de songs in een klassieke uitvoering op te nemen. Op zich een goed plan, maar dan liever niet op de manier waarop Scorpions, Rage of Metallica het gedaan heeft. Het is dus een combinatie van die twee geworden, met een aantal songs erop die ik erg goed vind werken in de nieuwe versie. Met name A Tale That Wasn’t Right is erg goed gelukt, vind ik. Maar dat niet iedereen dat vindt snap ik ook wel.
Na 25 jaar zou je verwachten dat een band uitgeblust begint te klinken, maar Helloween lijkt momenteel wel bezig aan een tweede jeugd.
Dat is één van de gevolgen van die pauze die we gehad hebben. Na de tour voor Rabbit Don’t Come Easy waren we allemaal wat uitgeblust, en de laatste keer dat we echt een pauze hebben ingelast was dan ook alweer jaren geleden, dus op zo’n moment is het hoog tijd even de voet op de rem te zetten en aan jezelf te denken. Dat heeft ons als individuën en als band enorm goed gedaan. Als je nagaat dat we de afgelopen jaren van label, van bandleden en van manager gewisseld zijn dan is dat niet niks, en dat soort veranderingen gaan je ook niet in de koude kleren zitten. Nu konden we voor het eerst in tijden eindelijk weer eens met een helder hoofd aan nieuw materiaal gaan zitten en dan is het ook logisch als de nieuwe songs weer fris en energiek klinken.
Jullie nemen al jarenlang jullie platen op in Tenerife; ik kan me goed voorstellen dat zo’n omgeving ook bijdraagt aan een bepaalde rust tijdens het opnemen.
Het is een mooi eiland met goed weer, maar het is ook een uitstekende studio waar we zitten, en dat helpt ook enorm als je kijkt naar het gemak wat we ervan hebben. Daarnaast is het ook gewoon kostenbesparend dat we er al jaren komen en daar inmiddels de weg weten als het gaat om het fabriceren van een goed geluid.
Inmiddels is de huidige line-up van Helloween ook alweer een goede zes jaar stabiel. Voelt de band inmiddels ook weer meer als een eenheid?
Absoluut. We kunnen goed met elkaar overweg en we hebben qua samenwerking absoluut geen klagen. Ook tijdens de tours gaat het uitstekend.
Kun je nog wel van dat touren genieten na vijfentwintig jaar?
Op zich heb ik geen hekel aan touren, alleen hoeft het tijdens de koude wintermaanden van mij niet zo. Maar goed, tegenwoordig moet je wel een beetje aangezien je alle festivals mist als je je tour in de zomermaanden plant, en de festivals zijn enorm belangrijk om je band op de kaart te zetten en te houden. Dus plan je je tour voor de winter. Kijk, ik ben naar Tenerife gegaan omdat ik gewoon een hekel heb aan winter en kou en als het aan mij zou liggen kwam de band met dit weer ook gewoon niet buiten. Maar het is niet anders en het hoort erbij en als ik op het podium sta geef ik gewoon de volle honderd procent. Op het moment dat je op het podium staat maakt het allemaal ook niet meer uit.
De titel van de nieuwe plaat, 7 Sinners, is dat een referentie naar de Seven Keys van de Keeper-platen?
Zeker weten. Aan de binnenkant van het hoesje kun je dat ook zien, dat het de vijf bandleden betreft en de Keeper en de pompoen. Het artwork is ook best bruut, een beetje Rammstein-achtig met al die messen en zo. Maar uiteindelijk moet men het allemaal niet zo serieus nemen; bij Helloween gebeurt bijna alles met een knipoog.
Wat echter wat meer serieus is, is de song Long Live the King, welke geschreven is voor de overleden Ronnie James Dio.
En voor Rob Halford. Het is een ode aan die oude metal-giganten waar we mee opgegroeid zijn. Overigens was Andi al met de song bezig voordat Dio stierf.
Inmiddels behoort Helloween zelf tot die metal-giganten.
(schiet in de lach) Laten we het daar over tien, twintig jaar nog maar eens over hebben.
Links: