Feinstein interview
Na het reviewen van de schijf Third Wish van power metal band Feinstein kreeg ik de kans om het opperhoofd van deze band David Feinstein te interviewen.
er werd een afspraak gemaakt met zijn manager en op de afgesproken tijd belde ik amerika. Een nietsvermoedende manaher nam de telefoon op en ik vroeg of ik David kon spreken.
Hij wist van niks, er was wat mis gegaan met de afspraak maar hij zou wat proberen te regelen als ik een momentje aan de lijn bleef. Ik had het geluk dat David net thuis was gekomen van de supermarkt
en wel even tijd voor me had. Ik belde hem thuis in central New York state. Een blije en praatgrage David nam de telefoon op wat resulteerde in een interessant en relaxed gesprek. Zie hier het resultaat:
Hej David, Ik heb je promo gekregen via onze website en ik mocht daar dus een review over schrijven. Nou ben ik niet de grootste power metal fan, maar ik was wel erg
onder de indruk van je plaat “Third Wish”…
David:Het is eigenlijk een soort “Old Style” metal plaat en erg melodisch. sommige nieuwe metal platen die verschijnen zijn soms moeilijk te begrijpen, maar dit is
gewoon een “Old School” metal plaat.
Je zat vroeger in de band The Rods, daar ben je toen ter tijd mee gestopt, maar wat gaf je het idee om met Feinstein te beginnen?
David: Well… Zoals zoveel muzikanten soms even een stap terug doen in de muziek wereld deed ik dat ook. Het is eigenlijk zo met elke baan, of je nu muziek maakt of niet
soms krijg je het gevoel dat je er even tussen uit moet stappen om niet al te verveelt te raken en geen burn out te krijgen. Maar als je een muzikant bent zit dat
diep in je gebakken. het maakt net uit hoe lang je er mee stopt, het komt vroeg of laat altijd weer boven borrelen. Een aantal jaar geleden kreeg ik weer ideeen
om muziek te gaan schrijven en misschien wat op te nemen, maar eigenlijk deed ik dat meer voor mijn eigen genot. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik wilde
op dat moment, misschien kon ik wat doen met Dio. Maar dat kon niet echt omdat we meer dan 5000 kilometer van elkaar wonen. Ronnie woont in California
en ik woon in central state New York. Dan is het erg moeilijk, logistiek gezien, om wat samen te doen.
De muziek die ik aan het schrijven was vroeg om iemand
die echt heel goed kan zingen. Ik wist gewoon dat dat erbij moest komen en het liefst iemand met het caliber van Ronnie. Dus ik was aan het muziek schrijven en kwam
bij het magische moment dat ik het wilde opnemen, want ja je weet maar nooit hoe het allemaal klinkt als je het opgenomen hebt. Dus ik begon met het zoeken naar muzikanten
en ik eindigde met de jongens waarmee ik ook daadwerkelijk het eindresultaat mee heb opgenomen. John West is een erg goede vriend van mij en ik ken hem al van voor mijn tijd
in The Rods en hij komt uit mijn stad waar ik woon. Hij heeft ook een aardige carriere op zak, hij heeft albums opgenomen met Real Hunt en Artension en enkele solo
albums. Toen John erachter kwam dat ik dit album zou gaan opnemen vroeg hij mij of hij de zanger op mijn album mocht zijn. En ik zei tegen hem dat dat echt geweldig zou zijn want ik wist
wat zijn vocale capaciteiten waren en dat hij het wel aan zou kunnen met wat ik in gedachten had.
vanaf dat moment begonnen John en ik echt samen te werken. Ik had de meeste songs al geschreven en ik
had al titels en teksten. John heeft geweldig geholpen met het afmaken van de songs en dan met name van het creeren van de melodielijnen, maar ook met het schrijven van teksten.
Het werkte juist erg goed om met hem samen te werken. Ik werk namelijk meestal alleen, zelfs in The Rods schreef ik de meeste nummers alleen. Maar met John was dat anders. Iedere keer als
we een song af hadden namen we die op en zo verder. En toen ik eindelijk de vocalen hoorde bij mijn al geschreven instrumentale stukken was het echt fenomenaal.
Ik heb het album eigenlijk geproduceerd…
Maar was Joey Di Maio van Manowar>/i> niet de producer?
David: Nee, Joey was de executive producer van het album, ik heb het album muzikaal zelf geproduced. Joey en ik zijn al hele oude vrienden en woont vlakbij. Toen hij hoorde dat ik een
album aan het maken was wilde hij het graag horen. Ik zei dat hij toch wel de eerste zou zijn aan wie ik mijn album zou laten horen omdat ik je mening respecteer. En ik liet het aan hem horen en hij
vond het geweldig. Hij bood aan om me te helpen met het album, om me aan een platendeal te helpen en nog meer. Joey heeft ervoor gezorgd dat ik de deal kreeg met SVP omdat hij zo erg geloofde in mijn
muziek.
Over het algemeen ben je dus erg blij met je album “Third Wish”?
David: Ja, ik ben er erg blij mee.
Hoe heeft de media tot nog toe je album ontvangen?
David: Erg goed. Ik heb al heel veel interviews gegeven met journalisten van over de hele wereld en de reviews die uitkomen zijn erg lovend. Ik vond mijn eigen album
goed toen ik er mee klaar was. En dat is natuurlijk heel erg belangrijk, want als je iets aan het doen bent dat je zelf eigenlijk niet leuk vind wat ben je dan in hemelsnaam aan het doen.
Als de artiest zijn album maar goed vindt, dat is belangrijk. Als de media het dan niet goed vindt maakt het niet uit. want dan vind de artiest het toch nog mooi en heeft ie iets gedaan waar hij
zelf in geloofde. Ik vond mijn album erg goed toen het klaar was maar wist niet zo goed hoe mijn album zou worden ontvangen. Allereerst ben ik natuurlijk lang uit de muziekwereld weg geweest. Ten tweede is de
metal die ik maak is niet echt vernieuwend. Ik groeide namelijk op met het luisteren naar Judas Priest en Jimi Hendrix en dat is mijn stijl muziek. Dus ik wist niet hoe dat zou werken op het publiek van
tegenwoordig. Ik was erg verbaasd en blij dat de media mijn album zo goed ontving en dat de stijl muziek gewaardeerd werd. Ik denk dat het is omdat, buiten dat het erg heavy en harde muziek is, het melodieuze muziek
is. Je kunt horen wanneer er een refrein is en een nieuw vers. De structuur is goed te begrijpen. En dat is precies hoe Old School metal vroeger was.
Muzikaal gezien is dit album erg verschillend in vergelijking met de muziek die The Rods toen ter tijd maakte. Heb je besloten om het meer modern te laten klinken?
David: Nee niet echt meer modern, The Rods is meer een soort stijl muziek, ik zing bijvoorbeeld in die band. En ik beschouw mezelf nou niet echt als een goede zanger. Niet zoals John en Ronnie.
Ik beschouw mezelf meer als een “Stylist”. Dus het is meer dat ik een andere stijl muziek wilde maken. Ik wilde mijn muziekschrijven een beetje meer uitbreiden. En wanneer je een zanger hebt zoals John, Ronnie
of bijvoorbeeld Rob Halford, dan ben je niet gelimiteerd in je schrijven. Deze jongens kunnen alles doen wat je wilt. En als ik iets voor The Rods zou moeten schrijven zou ik erg terughoudend moeten schrijven omdat ik
vocaal het gewoon niet zo goed kan. Dat wilde ik dus niet meer. Ik wilde juist met iemand werken die erg goed kan zingen.
Het hele album is eigenlijk erg vocaal gericht, maar het laatste nummer op het album, “Inferno”, is instrumentaal. Ik vind het een erg gaaf nummer maar waarom heb je het op je album gezet?
David: Het is grappig dat je dat noemt, want er zijn eigenlijk 2 bonus tracks die we hebben geschreven. Die hebben we speciaal gemaakt voor de japanse markt, maar er is dus nog een instrumentaal nummer. Een van de gitaristen waar ik veel naar
luisterde toen ik jong was was Carlos Santana. Hij was van grote invloed op mij. En als ik een instrumentaal nummer speel, en je zult zien dat het andere nummer veel meer “latin” gericht is, speel ik dat omdat ik het gaaf vind om te doen.
Echt iest wat ik graag doe.
Ja en dat hoor je erg goed in het laatste nummer, dat jullie echt plezier hebben in het spelen van dat nummer.
David: Jep, ik vind het gaaf om dat nummer te spelen en zelf om er naar te luisteren, het heeft een gave beat, vind ik zelf. Dus “Inferno” staat op de europese release en de andere op de japanse release. En misschien komt dat nummer ook wel in europa
op een special edition uitgave of zo. Deze nummers zijn gewoon deel van mijn gitaar speel style.
Mijn promo kwam helaas zonder boekje, dus tekstueel gezien weet ik niet echt goed waar het allemaal over gaat, zou je daar wat meer over kunnen vertellen?
David: Elke song staat op zichzelf. Het is geen concept album waarbij elk nummer aansluit op het andere. De meeste teksten zijn geschreven door John en ik weet dat de meeste van zijn teksten een dubbele betekenis hebben.
De titelsong “Third Wish” is een relatief lang nummer, en het is mijn favoriete nummer. Het veranderd ongeveer 3 keer van tempo en het start min of meer als een ballad en barst dan uit elkaar in wat meer heavy metal.
maar de titel “Third Wish” hadden we al vanaf het begin en John schreef dit nummer als een verhaal om dit lange nummer heen. Het vertelt een verhaal maar om eerlijk te zijn kan ik me de lyrics niet zo heel goed
herinneren maar er is een flinke diepgang in zijn teksten.
Je hebt zo even al wat invloeden van je genoemd Judas Priest en Jimi Hendrix, zijn er nog meer bands die je muzikaal beinvloeden? Manowar misschien?
David: Ja, Manowar omdat ik en Joey al heel lang vrienden zijn maar ook Eric Clapton staat hoog bij mij in het vaandel.
Maar als je muziek schrijft, denk je dan aan deze voorbeelden en aan de hand daarvan schrijf je je muziek of?
David: Nee, ik heb mezelf meer ontwikkeld door het luisteren aan deze grootheden. Wanneer je dan zelf muziek gaat maken dan probeer je je eigen stijl te creeren. En dat moet natuurlijk komen. Zoiets kan niet geforceerd worden.
Als je een Carlos Santana song hoort weet je dat het Santana is, hetzelfde geldt voor Jimi Hendrix. En ik denk dat ik gelukkig genoeg ben geweest dat wanneer mensen mij horen spelen dat ze mij kunnen identificeren. Ik klink niet zoals
Clapton of zoals Santana maar mijn stijl is misschien een mix van alle gitaristen waar ik vroeger naar luisterde. Vandaag de dag worden veel mensen beinvloed door meer techinsche gitaristen. Yngwie Malmsteen bijvoorbeeld.
Maar in die tijd groeide ik niet op, ik hou er wel van maar het is niet mijn stijl. Plus dat ik er niet van houd om uren per dag zo snel als ik kan toonladders op en neer te spelen. Ik hoorde bijvoorbeeld een week geleden een gitarist hier uit de buurt die een
akoestsiche show weggaf en dat was echt geweldig, maar als ik een akoestische gitaar pak dan is het echt erg moeilijk om er iets fatsoenslijks op te spelen. En dat komt omdat ik er nooit op speel en ook niet de ambitie heb om er iets op te doen.
Het is gewoonweg niet mijn stijl. Iedereen heeft zijn eigen stijl en als je als artiest maar blij bent met wat je doet! Niet zoals het vandaag de dag gaat in de muziek industrie waar alles maar geproduceerd word omdat de mensen het mooi vinden. Nee je moet muziek maken
omdat je het zelf mooi vind, niet voor de commercie.
Hoe zie je de toekomst voor Feinstein
David: De nabije toekomst: ik hoop dat we snel wat data krijgen om live te gaan spelen. We willen erg graag naar europa komen om daar te spelen. Maar eerste moeten die datums geregeld worden.
Dus geen grote zomer festivals die jullie aandoen?
David: Er bestaat een kans dat we dit jaar op het Wacken festival staan, maar dat is nog niet 100% zeker. En verder zijn er geruchten dat we in de herfst op tour gaan met Saxon en dat zou een vrij lange tour zijn in europa. En verder willen we een nieuw album gaan maken
na het touren en dan zien we wel weer verder.
Nog een laatste vraag: Hoe zie je de metal scene op dit moment als je die vergelijkt met je tijd in The Rods?
David: Ik woon in een kleine stad en central New York state en amerika is niet een echt metal-oriented land. Het is een erg groot land. En eigenlijk is het nog hetzelfde als in de tijd met The Rods. Als we dan tourden met bijvoorbeeld Judas Priest was dat in de zuidelijke staten waar
metal wel werd gewaardeerd. En als je in de charts kijkt vandaag de dag staat er niks in wat ook maar enigzins neigt naar rock en metal. In Amerika zijn er dus vrij weinig gaten die te vullen zijn met de muziek die ik maak. In Europa, vanuit mijn ervaring de laatste paar maanden met interview en reviews
kan ik opmaken dat europa meer wil luisteren en meer open-minded is ten opzichte van metal. In europa word meer mijn muziek gemaakt en kan ik dus mijn muziek meer kwijt. Maar over het algemeen is de scene het zelfde als in de tijd met The Rods, alhoewel de metal zich natuurlijk wel heeft ontwikkeld, wat
alleen maar positief is. Het is erg aanmoedigend om dit te weten. Jimi Hendrix was amerikaan maar kon het hier niet maken, hij ging naar europa, was erg succesvol, kwam terug naar amerika en werd een succes ook hier. En dat is vaker gebeurd.
Dus je vind jezelf geen outsider in amerika?
David: Nou niet echt, ik woon hier en de mensen weten wie ik ben en wat voor muziek ik maak en ook Dio komt hier vandaan. dus wat dat betreft valt het wel mee. En ik ben blij met wara ik woon, alles is vrij goedkoop als je het vergelijkt met een van de grote steden, waar het misschien wel makkelijker is omdat
de metal scene wat groter zou zijn maar hier woont mijn familie en kan ik doen en laten wat ik wil zonder geld problemen of de zorgen dat ik mijn huur deze maand niet kan betalen.
David: Je verdient je geld dan, als ik vragen mag, alleen met het maken van muziek?
David: In de tijd van The Rods wel maar toen ik uit die band stapte ben ik in de restaurant-business hier in mijn stad begonnen en dat brengt al het geld in het laatje wat ik nodig heb. Dus wat dat betreft heb ik geen zorgen.
Nou, dat waren al mijn vragen en ik wilde je bedanken voor je tijd.
David: Ja, jij ook bedankt voor het bellen. Ik wist eerst niet eens dat er een interview geplanned stond, maar ik kwam net thuis toen mijn manager belde en toen dacht ik ja graag, ik heb wel effe tijd. Ik hoop dat ik snel naar Nederland kan komen om daar Feinstein te laten zien en horen! Nogmaals bedankt.