Lacuna Coil is zonder twijfel een van de meest succesvolle exportproducten van de Italiaanse metal. Op 14 februari brengt het vijftal alweer hun tiende plaat Sleepless Empire uit. In de muziek geen greintje sleet. De band weet hun geluid verder te perfectioneren en doet dat door middel van een elftal nieuwe tracks waarin agressie en melodie weer perfect in balans zijn. Het is duidelijk dat er veel tijd is gaan zitten in dit werkstuk, zowel in de muziek als in het artwork. Zo wordt er een heuse boardgame toegevoegd aan de fysieke release. Daarover, en over de nieuwe plaat en gedachte erachter wilden we meer weten. We spraken met Andreas Ferro, zanger van Lacuna Coil.
Goedemiddag Andreas, fijn dat je even tijd vrijmaakt. Jullie gaan al een hele tijd mee. Ik moest eraan denken dat de eerste keer dat ik jullie zag op Dynamo Open Air 1999 in Mierlo was.
Ah ja, dat was een van de eerste festivals die we ooit speelden. Verder herinner ik me nog dat we heel laat optraden en in een tent speelden.
Nu zijn we 25 jaar verder. Jullie zijn er nog altijd en brengen nog altijd nieuw materiaal uit. Hoe zijn jullie ooit begonnen?
We zijn rond 1996 begonnen met een band. Toen heetten we nog geen Lacuna Coil en speelden we hardcorepunk. Dat mocht overigens geen naam hebben; we repeteerden vooral in garageboxen. Toen we dingen serieuzer gingen nemen en Christina er in 1997 bij kwam, hebben we onze bandnaam ook gekozen. We veranderden qua stijl en gingen veel meer de doom/gothic/death metal kant op. Een beetje vergelijkbaar met het vroegere Paradise Lost.
Toch heb ik Lacuna Coil nooit echt een gothic metalband gevonden. Ik hoor die elementen erin terug, en de zang is wel vrouwelijk, maar gaat eerder richting het vroegere The Gathering dan naar pure gothic metal.
Klopt, ik weet eigenlijk ook niet zo goed hoe ik onze stijl zou moeten noemen. Er zijn namelijk veel invloeden in onze muziek terug te horen. Wij hebben wel gothic-invloeden, maar dat geldt voor veel uiteenlopende bands. Neem Korn, die hebben in hun langzame songs ook wel invloeden van The Cure. In die zin zijn er meer bands gothic, maar ik zou het geen gothic metal noemen. Maar overigens alles beter dan term female-fronted metal. Vreselijke term.
Goed, over naar de reden van dit interview. Jullie nieuwe plaat, Sleepless Empire, komt over enkele weken uit. Wat mij opvalt is dat de muziek voortborduurt op Black Anima. Ik hoor meer groove in de nummers en er wordt af en toe ook vrij stevig uitgepakt.
Dat is niet bewust zo gedaan. Ik denk overigens dat wij op Delirium al begonnen zijn met steviger werk. Dat was ook de eerste plaat waar double bass op te horen was en ik mijn gruntzang weer van stal haalde. Het is dus een proces geweest van Delirium naar Black Anima en nu naar deze nieuwe plaat. Wij bewegen stap voor stap richting een zwaarder geluid. Dat heeft ook te maken met de wisselingen in onze line-up. Neem bijvoorbeeld onze drummer Ryan, die technisch vrij begaafd is. Hij is veel meer gewend om met double bass te spelen. We besloten dat talent te benutten en onszelf te pushen naar een stijl die we daarvoor niet konden spelen. Ik denk dat we daarmee ook de perfecte balans tussen agressie en melodie hebben gevonden.
Over die agressie gesproken: het is wel ironisch dat het nummer Wish You Were Dead, met de meest hatelijke titel, het meest catchy nummer is.
Dat hebben we bewust gedaan. Het is een heel toegankelijk nummer, maar de titel moet je niet letterlijk nemen. Die is ironisch bedoeld, wij voegen er ook de tekstregel Inside My Head aan toe. Tekstueel is dit nummer bedoeld als een soort bevrijding van bepaalde emoties. Wij hebben overigens voor dit nummer onze nieuwe videoclip geschoten.
Over de teksten gesproken: hoe werkt de rolverdeling bij jullie? Werken jullie samen aan de teksten?
Ja, Christina en ik doen dit samen. Vaak heeft een van ons wel een idee waar een nummer over moet gaan. Dat doen we overigens pas nadat we de zanglijnen hebben bepaald. Zodra die geschreven zijn, werken we de teksten verder uit. Wij vinden het belangrijk dat de woorden goed overkomen. Het komt wel eens voor dat wij een woord graag in een nummer willen stoppen, maar dat het gewoon niet past. Dat maakt dat er veel tijd gaat zitten in het afronden van de teksten.
Jullie teksten zijn soms vrij melancholisch. Hoe werkt het dan als de een heel blij is en de ander down?
We schrijven al zo lang samen dat dat geen probleem is. En hoewel de teksten soms zwaar kunnen zijn zin wij zelf niet depressief of terneergeslagen. Wij zijn eigenlijk best gelukkige, normale mensen. Dat willen we ook terug laten komen in de teksten. Het moet niet alleen maar zwaar zijn; wij proberen wat hoop in de teksten terug te laten komen, dat licht aan het eind van de tunnel te laten doorschemeren. We hopen ook dat mensen dat oppikken en dat de songs voor iedereen persoonlijk een betekenis kunnen krijgen. Dat is ook het mooie van de muziek; iedereen ervaart een nummer op zijn of haar eigen manier en waar diegene dat wil, of nou dat nou in de Gym is of voor een feestje. Wij schrijven de nummers, brengen dit uit en dan is het aan de luisteraars om te bepalen wat ze ermee doen.
Zijn jullie nog nerveus om een nieuwe plaat uit te brengen? Een band als Lacuna Coil krijgt een hoop reacties op een nieuwe plaat.
We zijn eigenlijk nog steeds enthousiast bij het uitbrengen van een nieuwe plaat. We weten ook dat we zowel positieve als negatieve reacties krijgen. Sommigen zullen het ongetwijfeld haten omdat we niet meer hetzelfde klinken als twintig jaar geleden. Maar dat zul je altijd hebben, iedereen heeft vast wel een favoriete periode van een band waar hij/zij fan van is. Wij zijn niet de band die keer op keer dezelfde plaat uitbrengt, zoals AC/DC of Iron Maiden. Die zijn heel trouw aan hun geluid. Daar is niets mis mee maar zo zijn wij dus niet. Ook al zijn de veranderingen niet supergroot, maar we willen wel ons geluid blijven ontwikkelen.
Ik hoor dat vooral ook terug in details die in de muziek verwerkt zijn. Zeker met een hoofdtelefoon op hoor ik veel extra lagen en geluiden in de nummers. Niet alleen qua instrumenten, maar ook de vocale arrangementen zijn heel sterk uitgewerkt. De achtergrondzang, al dan niet subtiel aanwezig, is goed doordacht. Er is hoorbaar veel werk in gestoken.
Dat is het werk van onze gitarist Marco. Hij schrijft het merendeel van onze muziek en doet ook de achtergrondzang. Dat zijn soms meer geluiden dan woorden. Dus als je van die vreemde harmonieën hoort, dat is allemaal van zijn hand. Hij is ook degene die onze plaat, net als de vorige, heeft geproduceerd.
We hebben dit keer ook wat langer aan het productieproces gewerkt. We wilden dat alles goed klinkt en dat elk instrument juist tot zijn recht komt. Vaak hoor je op een metalplaat vooral veel zang en daaronder wat drums en gitaren. Wij wilden dat alle details goed te horen zijn en hebben ook veel lagen aan de muziek toegevoegd, zeker wat betreft synthesizers. Maar we hebben ook gebruik gemaakt van bijvoorbeeld een viool.
Dat is te horen. Nog even terug naar de teksten. Een nummer heet Sleep Paralysis. Is dit gebaseerd op persoonlijke ervaringen?
Niet die van mij, maar Christina heeft er in het verleden wel ervaringen mee gehad, al is dat alweer een tijd geleden. Maar we gebruiken het nummer echter meer als een metafoor. Het is niet specifiek voor mensen die dit probleem hebben ervaren, maar het gaat meer om het onvermogen om te reageren op bepaalde situaties wanneer je dat juist zou willen. Het gevoel van verlamming. Dat kan op persoonlijk vlak, maar ook werk gerelateerd zijn. Soms kun je geen oplossing in bepaalde zaken meer zien. Daar gaat het nummer over. Ik vind dit overigens wel een hele toffe song, omdat het net geen ballad is en de groove duidelijk afwijkt van de andere nummers.
Je noemt hier een metafoor. Is dat ook het geval met de titel van de plaat?
Het is geen conceptplaat, maar de nummers hebben wel een gemeenschappelijk thema. Je kan het zien als een soort soundtrack van een film die verschillende personages belicht. Sleepless Empire gaat over de huidige maatschappij, en hoe we altijd verbonden zijn. We hebben onze telefoon 24 uur per dag in de hand, zelfs in bed. We hebben alle informatie tot onze beschikking en kunnen altijd communiceren met iedereen. Maar dat is juist het probleem: we zitten altijd maar naar een scherm te turen in plaats van een leven te leven. Dat geldt zeker voor de nieuwe generatie.
Wij zijn opgegroeid in tijd waar er nog geen internet was. Terwijl deze nieuwe generatie niet meer zonder kent en zonder kan. We willen meegeven dat we moeten proberen om meer te genieten van het echte leven, want uiteindelijk is dat niet zo lang. Dat is wat we observeren op onze nieuwe plaat. We zien een wereld vol zombies, en daar komt het slapeloze vandaan. Zombies slapen ook niet. En zijn altijd afhankelijk van hetgeen ze nodig hebben om mee te voeden. Zoals in dit geval social media of het internet.
Toch legt het hele social media jullie ook geen windeieren.
Nee, wij hebben zelfs een metal hammer award gewonnen voor social media-helden. Wat overigens een vrij curieuze award is. Maar goed, wij houden ook wel van social media omdat het de kans geeft met mensen over de hele wereld te praten. Wij gaan wel mee met die flow, al zetten we niet alles op social media. Daar stellen we wel grenzen aan, zoals ons privé leven ,dat houden we het liefst privé. Dus ja; het heeft goede en slechte kanten.
Het internetgebeuren heeft er wel voor gezorgd dat een app als spotify of apple music de fysieke versies steeds meer vervangen. Hoe trouw is het metalpubliek bij jullie als het aankomt op het kopen van cd’s en vinyl?
Ik denk dat metal in het algemeen wel een genre is waar veel mensen nog trouw blijven aan de band en het fysieke product kopen. Wij mogen daar ook niet over klagen. We verkopen niet meer zoveel als in het begin, maar nog altijd een heel aardig aantal, ik denk zo’n 50.000 exemplaren. Wij besteden ook altijd veel aandacht aan onze releases. Zo hebben we onlangs nog een cassette-box uitgebracht met al onze albums (staat op en laat de fraai ogende box zien). Dit was heel gelimiteerd, er zijn er maar 300 of 400 van. Ook voor de nieuwe plaat hebben we een spel uitgebracht die bij de speciale editie zit. Het is een boardgame stijl-spel, waarbij de dobbelstenen geen cijfers hebben, maar alchemistische symbolen. Elk symbool staat voor een fase van een nummer. Als je twee dobbelstenen gooit kun je de symbolen met elkaar combineren.
Daar is zichtbaar aandacht aan besteed. Dat zal de trouwe fanbase ook tof vinden. Jullie gaan ook weer uitgebreid touren om de fans te zien?
Ja, over anderhalve maand start onze tour. We beginnen deze in Zuid-Amerika, daarna trekken we door naar de Verenigde Staten en Canada. Het is een lange tour, maar het zal ongetwijfeld een toffe tijd worden. We touren in de Verenigde Staten met Machine Head, In Flames en Unearth. We zijn allemaal vrienden dus ik kijk er erg naar uit. In oktober gaan we als headliner een tour door Europa doen, maar dan niet met andere bands. We zullen Holland niet overslaan!
Ten tijde van publicatie is bekend dat Lacuna Coil op 14 November Doornroosje aandoet, op 18 november in Brussel staat en op 20 november te zien is in de Effenaar. Tot een van deze data.
Links: