Interview Death Angel
Mijn eerste interview voor zwaremetalen is meteen een grote klus geworden: niemand minder dan gitarist Rob van Death Angel belde mij van de week op. Death Angel heeft met hun nieuwe album The Art Of Dying een meesterwerk afgeleverd en dat gaf genoeg gespreksmateriaal voor het volgende interview.
Rob, jullie nieuwe cd is bijna uit, ben je tevreden met het nieuwe album?
Dit is nu ons vierde studioalbum en ons eerste album in 14 jaar tijd. Onze bedoeling was om een album te maken dat Act III perfect opvolgt zodat luisteraars niet horen dat er 14 jaar tussen de 2 albums zit. We hebben de inspiratie vooral uit onze eigen muziek gehaald en we zijn afgelopen jaar veel op tour geweest en toen speelden we bijna alleen maar nummers van de eerste 3 albums. Daardoor kwamen die albums weer naar boven bij ons. Toen we de studio ingingen wilden we het beste van The Ultra Violence, Frolic Through The Park en Act III gebruiken. We wilden dat het album klinkt als waar we nu zijn en dat het de tijdsperiode markeert waar we nu zitten. We vinden dat dat gelukt is en dus zijn we tevreden met het nieuwe album.
Op de nieuwe cd zetten jullie duidelijk de stijl van The Ultra Violence voort, hebben jullie daar bewust voor gekozen?
We wilden echt teruggaan naar onze “Roots” en we wilden daarom de rauwe elementen uit The Ultra Violence gebruiken. Veel mensen hadden niet verwacht dat we dit konden en we moesten ook 18 jaar terug om dat te kunnen doen. Sterker nog, sommige nummers zijn zelfs 20 jaar oud. Maar omdat we de nummers zoveel live hebben gespeeld was het gevoel er nog bij ons. Het was niet moeilijk om daar terug te komen omdat het deel uitmaakt van onze wortels.
Mensen luisteren naar dit album op verschillende manieren, de een vindt dat het op The Ultra Violence lijkt terwijl een ander zegt dat het op Act III lijkt. Dat is een goede zaak omdat we elementen van alle albums wilden combineren, nouja daar heb je het dan.
Hoe gaat het schrijven binnen een band als Death Angel, komt iedereen evenveel aan bod?
Dat verschilt per nummer, iedereen heeft natuurlijk zijn inbreng en dat is een goeie zaak want dat maakt onze band wat ze zijn, met de verschillende leden en hun invloeden. Ik schrijf zelf de meeste muziek en steeds komt er iemand die daar zijn inbreng in geeft. Als je het over de teksten hebt dan komt het er op neer dat ik de meeste teksten schrijf en anders schrijft Andy of Mark. De muziek schrijf ik meestal en anders schrijven Dennis en ik of Andy,Dennis en ik. Het nummer Spirit is helemaal door Andy geschreven. Dus je krijgt een grote variatie in nummers.
Persoonlijk vind ik The Art Of Dying jullie beste album tot nu toe, hoe kijk je daar tegen aan, ben je het met me eens?
Voor mij is ons nieuwe album ook het beste dat we ooit gemaakt hebben en nu horen we van anderen dat het ons beste album is, man dat voelt echt goed.
Kan je iets over de teksten vertellen, waar gaan ze over?
Verschillende teksten zijn door verschillende personen geschreven en komen daardoor ook uit hun belevenis van de wereld. Ik kan eigenlijk alleen maar over mijn eigen teksten spreken ook al weet ik waar de andere teksten vandaan komen. Het scheelt ook per nummer en het album is zeker geen conceptalbum. Over het algemeen gaan de nummers over hoe wij dingen uit het leven opvatten. We proberen ze zo te schrijven dat de luisteraar ze toch persoonlijk opvat. Dat hij/zij niet zit te luisteren en denkt dat het over de problemen van de schrijver gaat maar dat hij/zij ze opvat als dingen uit zijn/haar eigen leven. Iets waar men zijn eigen leven aan kan relativeren.
Maargoed verschillende nummers hebben verschillende onderwerpen, bijvoorbeeld een eigen nummer Thrown To The Wolves is het meest vuile nummer op het album en daarom wilden we het album daar ook mee openen. Het nummer gaat over uitgestoten en verraden worden door mensen die jij vertrouwde. Het nummer is ook weer op veel manieren te zien maar ik denk dat iedereen wel in zijn leven een moment gehad heeft dat je mensen op een bepaalde manier vertrouwt en dat ze je in de steek laten en je eigenlijk voor de wolven gooien.
The Devil Incarnate gaat eigenlijk over verschillende vormen van kwaad in de wereld en om ons heen die in verschillende manieren naar voren komen en in het nummer gaat het over dat de duivel maar steeds terug blijft komen in verschillende vormen. Het is eigenlijk een metafoor voor wat er in de wereld gebeurt maar dan vanuit een duistere beleving.
Het laatste nummer Word To The Wise is daar weer bijna het tegenovergestelde van. Het nummer gaat over dingen in de wereld en om je heen die een effect op je hebben en dit is juist een positieve blik erop die je probeert duidelijk te maken dat er ook hoop is voor de wereld om je heen en voor je problemen. En dat je problemen en je angst je leven niet moeten beinvloeden maar dat je optimistisch moet zijn omdat er genoeg mensen zijn die weten dat dat soort dingen de wereld niet moeten overheersen en geen mensenlevens mogen kosten.
Heb je het nu over oorlog en terrorisme?
Dat maakt er deel van uit ja.