Stonehenge verraste met opmerkelijke toevoeging aan het programma voor de vijfentwintigste editie van het festival op zaterdag 27 juli op het Stationsplein in Steenwijk. Tussen het Morbid Angel-klassiekers spelende gezelschap I Am Morbid, blackmetalclown Abbath, de originele line-up van Altar en de nodige deathmetalbeukers, prijkt opeens de naam van Nembrionic. Aanvankelijk als Nembrionic Hammerdeath, maakte dit gezelschap furore tussen 1993 en 1998 met even brute als verfrissende death metal. Zware Metalen mailde met zanger/gitarist Marco Westenbrink en kreeg per ommegaande antwoord van ‘de hardste band van Europa’.
Stonehenge laat dit jaar oude Nederlandse deathmetaltijden herleven. Naast Altar in de line-up van debuutplaat, staat Nembrionic op het podium. Hoe is dat zo gekomen?
Een volledig onverwachte vraag als opener! Eigenlijk is dit mede op initiatief van Stonehenge. We waren vier, vijf jaar geleden al begonnen te ruiken en te proeven aan een eventuele samenwerking, maar verder dan wat studiosessies zijn we toen niet gekomen. Dennis (Jak, gitarist van Nembrionic -G.) informeerde een jaar of twee geleden of ik zin had op Stonehenge te spelen, maar dan moest ik wel mijn haar laten groeien. Ik luister altijd naar Dennis dus zijn beide uitgekomen. Wel zijn we eerst met z’n vieren weer gaan kijken of we er allemaal uiteraard hetzelfde instonden en dat was natuurlijk het geval. Te tof natuurlijk ook om met de broeders van Altar weer te spelen, we hadden vroeger gouden tijden.
Om bij het begin te beginnen: jullie begonnen als Nembrionic Hammerdeath in 1988. Hoe is de band destijds ontstaan?
Ik zat in een anarchistisch grindbandje wat Mutilated Bones heette en had daarnaast vele andere projecten, waaronder Nembrionic Hammerdeath met de zanger van Mutilated Bones, Nuke, en de latere drummer van Gutwrench: Niels. Op een gegeven moment was ik het gerommel zat en wilde ik serieus verder, dus koos ik Nembrionic Hammerdeath als bandnaam, vroeg een van mijn beste vrienden Dennis als gitarist, Noel (van Eersel -G.) – die bij mij op de Grafische School zat ook als gitarist of bassist (maar die bleek een superdrummer te zijn) en Jamil (Berud -G.) waaide aan omdat ‘ie het langste haar had van onze vrienden. Dat was ergens eind jaren ’90.
Dat had vooral een praktische reden, we noemden eigenlijk de band overal al Nembrionic, wat al een lastige naam was om uit te leggen aan mijn oma. Kun je nagaan als ik moest vertellen dat we eigenlijk Nembrionic Hammerdeath heette. Op het nieuwe shirt dat op Stonehenge te verkrijgen is, brengen we overigens een ode aan de naam Nembrionic Hammerdeath, want het blijft een beuknaam.
Opmerkelijk genoeg was de eerste release na de naamswijziging een split met wederom Consolation, maar ook met Osdorp Posse: de nederhopband met wie jullie samen No Sleep ‘till Brooklyn van Beastie Boys verbasterden tot Geen Slaap tot Osdorp. Hoe kwamen jullie in contact met die band? En hoe leidde dat tot deze samenwerking?
Pascal, rapper Def P. binnen Osdorp Posse en ik zaten samen in de klas op de Grafische School en gingen samen ‘vaak’ op vakantie. Hij had al eens gerapt bij Mutilated Bones en richtte daarna de OP op. Dus het was niet meer dan logisch dat toen wij gingen optreden, we hen vroegen als support om het publiek uit te dagen en open te stellen voor andere muzieksoorten. En dat is een beetje uit de hand gelopen.
Dat kun je wel zeggen, want later namen jullie met Osdorp Posse nog een compleet album op: Briljant, hard & geslepen uit 1996. Het was een tijd dat hiphopacts en metalbands meer samenwerkten. Dat is anno 2019 toch niet meer voor te stellen?
Oh geen idee, van de moderne hiphop wil ik erg ver afblijven. En hoe de rest van de muziekwereld tegenwoordig werkt snap ik ook niets. Ik dank de heer op mijn knieën elke dag dat ik de undergroundscene van pak ‘m beet ’87 tot ’98 volledig heb meegepikt. Dat waren echt superstrakke tijden. Iedereen kende elkaar, het was machtig. Man, je schreef met iedereen, ik schreef met zowel Count Huppelepup als Euronymous, nou, je weet hoe dat is afgelopen. Zo ging dat.
Ik neem aan dat het hoogtepunt van jullie samenwerking met Osdorp Posse op Dynamo Open Air 1996 voor tienduizenden bezoekers was?
Dat was een hoogtepunt maar niet hèt hoogtepunt. Dat we datzelfde jaar openden voor Slayer in Paradiso, dàt was een hoogtepunt. Maar ook een show voor zeventien man in Leiden die helemaal berzerk gingen waardoor we twee keer de hele set speelde die avond, dat was echt brutaal. De cd-presentatie van ons album Tempter: uitverkocht en Dennis lazerde dronken over zijn Marshall heen. Of een show met je enkels in een meter bier, maar ook gewoon het oefenen en samen zijn was eigenlijk jaar in jaar uit te gek. Maar ook dat we twee jaar geleden met ons album Psycho One Hundred op vinyl uitkwamen of dat we door Stonehenge gevraagd worden om te komen rammen: fantastisch.
Nembrionic in de jaren ’90
Psycho One Hundred uit 1995 en Incomplete uit 1998 zijn nog steeds erg sterke albums, met een mooie mix van grindcore en deathmetal, met de nodige luchtigheid en humor. Hoe kijk je nu terug op die platen?
Dank je! Dat met Osdorp Posse was een side-project, weliswaar wat uit de hand gelopen maar het was zeker niet de prioriteit. De prioriteit was harde muziek maken wat iets toevoegde aan de metalscene – mooiste muziek van de wereld – waardoor de scene harder, beter en toffer werd. Binnen de band variëren de mening over die platen, de ene vind Psycho One Hunderd het hoogtepunt, de ander wat anders. Voor mij persoonlijk is Incomplete het beste wat ik ooit gemaakt heb met mijn bloedbroeders dus daar heb jij je antwoord. Ik geniet nog steeds van de groei die we als band doormaakten van simpele demotracks als Necrocide naar songs als Hawkeye en dat in een paar jaar tijd. Dat Roadrunner ons afwees op basis van de demo begreep ik later iets beter als toentertijd, hahaha.
In 1999 was het over met Nembrionic. Waarom was dat?
Ik was nummers voor de nieuwe plaat Satanic Deathforce aan het schrijven, de optredens kabbelden wat voort, en ja, we hadden tropenjaren, ook emotioneel, achter de rug. Ook met projecten erbij als Unlord en andere beslommeringen. Op een gegeven moment ben je niet meer enthousiast. En laat dat nou net een van de basisingrediënten zijn van brute muziek. Toen, in retrospectief, een nieuwe plaat, zou hetzelfde verschil hebben opgeleverd als andere bands die ineens van deathmetal rock gingen spelen. Dus eindigen met je hardste plaat vond ik ook wel belangrijk. Ach, het was nu eenmaal zo. We gingen op een gegeven moment naar Antwerpen om onze nieuwe manager te ontmoeten en we gingen al heen met een gevoel van, ‘moet het?’ Dan weet je al genoeg. Dus op de terugweg lag Noel te pitten en zeiden Jamil, ik en Dennis tegen elkaar, ‘het is mooi geweest’, daarna hebben we Noel wakker gemaakt. ‘Noel, we zijn gestopt met Nembrionic‘, toen mompelde hij wat en sliep verder. De nieuwe nummers die we nu maken zijn overigens ongemeen hard haha, dus geen zorgen daar.
Photoshoot voor Psycho One Hunderd
Wat waren de hoogtepunten in al die jaren Nembrionic Hammerdeath en Nembrionic?
Samen met je beste vrienden het idee hebben dat je de hele wereld aankan en dan ook nog eens in een soort rollercoaster ride terecht komen waar je alleen maar op durfde te hopen. En de meest waanzinnige artiesten ontmoeten. Onze eerste show bijvoorbeeld was gelijk met Malevolent Creation. En doorzakken op de meest rare plekken. We deden een tourtje met Donor, Nocturnus en Confessor in Denemarken, vlak nadat we begonnen waren: hoe kicken was dat? Onderweg met alleen maar leipe bands waar je tegenop keek. En gewoon leveren. Op een gegeven moment hadden we een halve karavaan aan vrienden mee als roadies, het was één groot feest. En dan ook nog vette brute metal maken een paar keer per week in de oefenruimte of live. Wat wil een man meer? Dat, het hele Nembrionic-zijn, was het hoogtepunt.
Hoe kijk jij terug op die jaren?
Voor mij persoonlijk waren de gehele jaren negentig één groot feest en in dat licht had ik in ieder geval de tijd van mijn leven. Nembrionic stond met stip op één qua prioriteiten, dat moet voor mijn partner weleens lastig zijn geweest. Maar het was geweldig. En dat je dan ineens vanuit Denemarken in 2016/2017 benaderd wordt om met Psycho One Hunderd op vinyl uit te komen, dat verzin je niet. Het is prachtig dat we de draad gewoon weer hebben kunnen oppakken.
Een aantal leden van Nembrionic en Consolation was al actief in de blackmetalband Unlord, waarvan de identiteit van de leden aanvankelijk onbekend was. Na drie releases stopte die band in 2003. Waarom was dat?
Unlord was echt helemaal te gek om te doen, spijker-spijkerharde en gemeende black metal. Ik kon er mijn liefde voor satanische teksten nog meer in kwijt. Toffe songs, super line-up. Maar ook daar gold, na drie platen waren Dennis en ik even leeggeschreven, want het moet wel allemaal uit de pen vloeien hè? Als je zolang als wij, toen, in de metalscene zat – van anderen horen we dat we mede verantwoordelijk waren voor een zeer bloemrijke metalscene in Zaandam en omgeving – moet je je kunnen voorstellen dat op een gegeven moment het stokje doorgegeven moet worden.
Marco Westenbrink in de studio anno 2019
Na het einde van Nembrionic zijn gitarist Dennis Jak en drummer Noel van Eersel actief gebleven in de muziek. Dennis Jak met Dauthuz zelfs in hetzelfde genre. Bassist Jamil Berud en jij zijn uit het zicht verdwenen. Was de liefde voor muziek voorbij?
Ja, toen wel. Ik was moe. Jamil is overigens direct doorgegaan. We hebben na Nembrionic nog kort de band Clevage gehad, met Jeroen Booij van The Scene en toen ik vader werd, ben ik gestopt en zijn Dennis, Jamil, Noel en Robert van Gutwrench/Diatribe daarmee doorgegaan als The Untuned. Jamil is nooit gestopt, die speelt nu al jaren in A Million Strong, wat echt – en dat zeg ik objectief – een superband is, de Nederlandse Queens of the Stone Age, maar dan beter.
Vooralsnog is het optreden op Stonehenge de enige aangekondigde show. De grote vraag is nu natuurlijk of er meer op de planning staat? Meer optredens? Een album?
Ja, we gaan in het najaar vier nummers uitkiezen en afwerken voor de EP War Inevitable, dat sowieso. De nummers zijn klaar, er zijn ongeveer vijfentwintig tot dertig nummers om uit te kiezen. Dat gaan we uitbrengen op whatever. Voor mij is de kick van songwriting en recording enorm. Daarnaast hebben we veel aanbiedingen maar doordat Noel, Dennis en Jamil zeer actief zijn met de andere bands, moeten we kieskeurig zijn, maar het komt goed.
Nembrionic backstage op Dynamo Open Air met Tom Araya van Slayer
Wat heb je al die jaren dat je niet met Nembrionic actief was het meest gemist?
Dat is een persoonlijke vraag zeg. De rest is doorgegaan met muziek maken, ik werd ondernemer (waar je ook weer een boek over kunt schrijven, ‘Geldwolven en andere rioolratten’) en vader en ben eerlijk gezegd de eerste jaren na Nembrionic vooral daar mee bezig geweest. Ik was echt moe na al die jaren muziek, we hebben nog wel met Fuckface (Consolation met mij als zanger) gespeeld en een plaat opgenomen, maar de koek was gewoon even op. Maar wat ik op een gegeven moment mistte was het schrijven van nummers. daar begon het allemaal weer mee. En natuurlijk mijn matties, maar die zag ik gelukkig wel met voetbal en zuippartijen.
Links: