Na een bewogen en bijzonder onzekere periode voor de doomgiganten van My Dying bride, en dan vooral voor zanger Aaron Stainthorpe (bij wiens dochtertje kanker was vastgesteld) zag in maart dan toch het veertiende album van de band, The Ghost of Orion, het levenslicht. De nieuwste creatie van deze koningen van de doom is een pakkend, sereen en emotioneel meesterwerk geworden, met verwijzingen naar ouder werk, maar ook met enkele nieuwe elementen. Aaron Stainthorpe zelf was beschikbaar voor een gemoedelijk gesprek over het nieuwe album. Een dergelijke kans om met deze artistieke grootheid van gedachten te wisselen over het album, persoonlijke emoties, knuffelbare dieren, de bijbel en moderne poëzie konden we écht niet voorbij laten gaan. Hieronder vindt u het verslag van deze conversatie die tot stand kwam tussen lockdown België en lockdown U.K.
Goedenavond, meneer Stainthorpe. Eerst en vooral: bedankt voor deze kans om je enkele vragen te stellen over het nieuwe album, dat ik alleszins als zeer smaakvol en kwalitatief hoogstaand heb ervaren.
Dankjewel!
Laat ik beginnen met een wat voor de hand liggende vraag. Hoe ervaar je de huidige lockdown en de noodzaak om een sociale afstand te behouden? Is het voor jou een vloek of een zegen? Of een beetje van beiden?
Om eerlijk te zijn: ik heb geen enkel probleem met deze lockdown. De situatie hier in het Verenigd Koninkrijk is wat versoepeld momenteel (begin juni, n.v.d.r.), maar dat maakt voor mij eigenlijk geen verschil. Ik blijf de volgende weken gewoon nog steeds weg van andere mensen, want het is beter om voorzichtig te blijven dan om er weer onmiddellijk in te vliegen. Daarnaast is mijn dochter nog steeds een stuk kwetsbaarder dan een normaal kind, dus moeten we sowieso wegblijven bij andere mensen. We hebben vrienden en familieleden die onze boodschappen doen en dus moeten we niet per se mensen zien. Dit is nu week elf voor ons en alles verloopt prima: we hebben geen last van claustrofobie, we worden hier niet knettergek van en we hebben veel quality time nu met ons tweetjes.
Als band hebben we natuurlijk een aantal festivals gemist, wat zeer jammer is. Maar dat is zo voor elke band momenteel. Om eerlijk te zijn: we hebben al meer dan drie jaar geen live optredens meer gegeven, dus eigenlijk is dit alleen maar een verlenging van die periode. Dus nee, de lockdown heeft niet zo’n grote invloed op ons. Voor andere bands is dat wel een probleem, dat besef ik. Ik sprak enkele weken geleden met Chrigel van Eluveitie. Die gasten spelen honderd shows per jaar normaal gezien, dus die worden echt compleet gek momenteel. Wij doen er in een normaal jaar maar vijftien tot twintig, dus ja dat is wel anders.
Een beetje social distancing is eigenlijk wel oké af en toe vind ik, al zijn we het niet gewoon en kunnen sommige mensen er beter mee omgaan dan anderen. Ik vind het persoonlijk niet zo erg.
Dat is goed nieuws. Wat doe je momenteel met al die creatieve energie?
Ik heb helemaal geen creatieve energie momenteel! Ik sta op, ik ontbijt samen met mijn dochter en dan beginnen we te werken aan wiskunde, Engels, aardrijkskunde, kunstlessen… En dan is het alweer tijd voor het middageten. In de namiddag maken we samen een wandeling en doen we wat spelletjes en voor je het weet is het dan alweer tijd voor het avondeten. Vervolgens nog een beetje wat ontspanning en dan is het bedtijd. Na zo’n dag ben ik zo vermoeid dat ik al rond 20-21 uur onder de veren kruip. Dan probeer ik nog wat te lezen, maar meestal val ik gewoon in slaap. Eigenlijk heb ik nu dus véél minder vrije tijd dan dat ik daarvoor had. Vóór de lockdown bracht ik mijn dochter naar school en had ik daarna zeven uur de tijd om zelf creatief bezig te zijn. Nu ben ik zélf de school en heb ik absoluut geen vrije tijd meer over. En daarom heb ik dus de laatste elf weken niet één letter meer geschreven.
Weet je: ik vind het eigenlijk allemaal niet zo erg. Dit is nu eenmaal hoe de wereld momenteel draait. Klagen zal niets oplossen, dus pas ik me gewoon aan de situatie aan en probeer er het beste van te maken.
Even een persoonlijke vraag: hoe gaat het nu met jullie, met jou en met je dochtertje?
Het gaat eigenlijk heel erg goed met haar. Ze heeft net leren fietsen! Haar haar begint nu ook weer goed te groeien, want uiteraard is ze dat door de behandeling verloren. Maar ja, ze leert graag dingen bij: wiskunde, Engels, aardrijkskunde… Ik heb overigens de beste manier ontdekt om haar de verschillende landen van de wereld te leren kennen: ik stel haar voor aan de schattigste dieren die in dat land voorkomen: dat vindt ze echt geweldig!
Het is wel zo dat ze een heel jaar school heeft gemist omdat ze een jaar in het ziekenhuis moest blijven, en eigenlijk geeft de lockdown me nu de kans om haar persoonlijk te helpen om die achterstand opnieuw in te halen. Het is echt één op één onderwijs en dus probeer ik haar kleine hersentjes zoveel mogelijk vol te proppen met allerlei informatie, zodat wanneer ze terugkeert naar school, en dat zal ten vroegste in september zijn, ze voldoende gewapend is om het nieuwe schooljaar aan te vatten.
Je bent nu een vader en jullie zijn net samen doorheen een heel moeilijke periode in jullie leven gegaan. Kijk je nu anders tegen het leven aan en heeft dit ook jouw visie op muziek veranderd? Schrijf je nu bijvoorbeeld je lyrics op een andere manier?
Het heeft me wel veranderd op persoonlijk vlak. Vóór dit incident kon ik me sneller ergeren aan gewone dingen, zoals geen internet hebben, je telefoonbatterij die het plots opgeeft, zondagsrijders op de weg… Van dergelijke zaken werd ik vroeger soms echt boos, maar nu besef ik hoe banaal die dingen eigenlijk zijn. Ze zijn het gewoon niet waard om me er zorgen over te maken! Ik word gewoon veel minder snel boos dan vroeger. In die zin ben ik echt een veel zachtaardiger en meer ontspannen persoon geworden.
Nu, wat het schrijven van lyrics betreft: dat is een moeilijke vraag eigenlijk. Ik heb bijvoorbeeld wel Tired of Tears geschreven, met teksten gebaseerd op de recente gebeurtenissen, maar ik wou (The Ghost of, n.v.d.r.) Orion niet vullen met nummers die allemaal over deze stresserende periode zouden gaan. Anders zou het zo een zwart en verschrikkelijk album geworden zijn, dat ik er nooit nog naar zou willen luisteren. Maar omdat dit zo een duistere en levensveranderende gebeurtenis is geweest zal waarschijnlijk elk toekomstig album van My Dying Bride wel één of ander element uit deze periode van mijn leven bevatten. Ik voel echt de nood om erover te praten, wat heel natuurlijk is eigenlijk. Want door erover te praten, en het te delen, verminder je de mentale stress. Als je alles blijft opkroppen word je gewoon gek.
Anderzijds is het moeilijk te voorspellen hoe dit mijn schrijfproces in de toekomst zal beïnvloeden, want door de lockdown kom ik momenteel niet aan schrijven toe. De volgende keer dat ik nog eens iets op papier zet zou bijvoorbeeld pas in september kunnen zijn, en ik heb geen idee hoe ik me dan zal voelen.
Laten we het even hebben over het nieuwe album. Persoonlijk vind ik het een zeer sereen en discreet album, wat toch wel opmerkelijk is als je de vergelijking maakt met het vorige album Feel the Misery, dat toch een stuk agressiever en harder was. Was het tijd voor iets rustigers?
Ik denk van wel. Zelfs wanneer we nog bij Peaceville Records zaten hadden Andrew en ik al besloten dat ons volgende album ietsje toegankelijker zou worden voor de gemiddelde luisteraar. We hebben doorheen onze carrière best wel wat ‘moeilijke’ muziek geschreven, die lastig was om te waarderen. En dat is begrijpelijk, want als jonge muzikant wil je mensen vooral overdonderen met wat je allemaal kan: je technische vaardigheden. Dan maak je muziek die niet per se mooi is om naar te luisteren, maar wel technisch interessant, waardoor sommige mensen het sowieso goed zullen vinden. We zijn nu echter al 30 jaar bezig (het interview werd opgenomen drie dagen voor hun 30e jubileum, n.v.d.r.) en we vonden dat het tijd was om het technische aspect wat te laten rusten en plaats te maken voor iets zachters, iets makkelijkers. Met riffs die mooi en soepel in elkaar zouden doorlopen, in plaats van continu te wisselen. Nu zijn we weg bij Peaceville Records en hebben we getekend bij Nuclear Blast, maar dat idee hebben we wel behouden.
Het resultaat mag er zijn, vind ik zelf. We hebben wel nog dat scherpe randje behouden dat onze muziek net dat tikkeltje minder toegankelijk maakt. Weet je, het is niet onze ambitie om Iron Maiden-fans of AC/DC-fans te overtuigen, want die bands schrijven redelijk korte, snelle, toegankelijke rocksongs, en dat is op zich fantastisch. Maar wij schrijven nummers van negen minuten vol obscure, vreemde, benauwde dingen (lacht). Voor ons persoonlijk is dit ons meest toegankelijke album, en het was eigenlijk wel fijn om het zo te schrijven, zonder al te veel rekening te moeten houden met allerlei regeltjes. Het was eigenlijk gewoon meegaan met de flow: wanneer ik het gevoel had dat het vocale element moest afgewisseld worden, dan deed ik dat. Hetzelfde geldt voor de riffs: in plaats van ergens nog een half rifje toe te voegen en dan te wisselen naar een volgende riff en weer terug, wat technisch waarschijnlijk heel interessant was geweest, wilden we gewoon alles mooi en vloeiend in elkaar laten overlopen.
Tot dusver is de feedback die we kregen van de fans en de media uitstekend, dus ik denk wel dat we de juiste ingrediënten hebben gebruikt.
In die zin lijkt het toch wel wat op The Angel and The Dark River, wat toch ook een iets rustiger album was. Jullie vorige album bevatte dan weer wat meer elementen van jullie oudste werk. Daarom vroeg ik me af of jullie met jullie huidige geluid opnieuw een stapje terugzetten in de tijd, of is dit gewoon een logische volgende stap in jullie evolutie als een band?
Ik zie die connectie met het verleden eigenlijk niet zo. Nochtans zijn er verschillende mensen die iets gelijkaardigs hebben geopperd, bijvoorbeeld dat het hen deed denken aan onze muziek uit de tijd van A Line of Deathless Kings. Maar wij zien dat gewoon niet, want wij luisteren niet naar onze albums zoals onze fans naar onze albums luisteren. We luisteren enkel naar ons eigen werk om een selectie van nummers te kiezen voor de setlist van onze optredens, maar ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren wanneer ik nog eens een My Dying Bride-album van begin tot einde heb beluisterd. Dus eigenlijk luister ik niet op dezelfde manier naar onze muziek als jij, en daarom zie ik dat verband niet.
Wanneer we Mark Mynett kozen als de producer en studio-ingenieur voor dit album, hebben we wel een aantal albums beluisterd die hij gerealiseerd heeft en we vonden het resultaat verbluffend. Toen waren we er van overtuigd dat we ook een dergelijk geluid wilden hebben: een grote productie met verschillende extra instrumenten en vocalen. We wilden zoveel mogelijk lagen in onze muziek hebben als mogelijk. Daarom ook dat ik die connectie met het verleden niet zie, want een dergelijke productie hebben we tot nu toe nog nooit gehad. We begeven ons momenteel op onbekend terrein.
De nummers zijn als mijn kinderen: ik zie ze totaal anders dan jij, dus ik zie die verbanden niet, al weet ik zeker dat ze er wel zijn. We hebben echt nooit de intentie gehad om een album te schrijven dat zou klinken zoals ons ouder werk. We denken enkel vooruit.
Als ik het goed voorheb hoorde je pas de eerste noot van The Ghost of Orion nadat Andrew alle muziek al had geschreven. Klopt dat?
Wel, ik had eigenlijk wel al een aantal demo’s gehoord, enkele riffs die Andrew me via email had gezonden, maar dat waren geen volwaardige nummers. En ik kan me ook niet goed meer herinneren welke riffs dat precies waren, want ik moest continu naar het ziekenhuis en eerlijk gezegd besteedde ik er toen ook niet zoveel aandacht aan.
Voelde je je op een bepaalde manier vervreemd van deze muziek, als iets dat niet van jezelf kwam?
Nee, nee, helemaal niet. Ik was heel de tijd bezig met mijn dochter en de band kon me even gestolen worden. Zij bleven muziek maken en dat wist ik ook, maar ik voelde mij helemaal niet meer bij dat proces betrokken. Ik wou op dat moment geen muziek schrijven, maar ik wist dat ze het album aan het opnemen waren en ik besefte dat ze me op een bepaald moment zouden vragen om mijn bijdrage te leveren. Wanneer het er beter begon uit te zien voor mijn dochter voelde ik dat het tijd werd om mijn aandacht weer te verplaatsen naar My Dying Bride.
En wanneer ze met dus vroegen: ‘Het album is nu afgewerkt, wil je er nog aan deelnemen?’, zei ik dus onmiddellijk ‘Ja!’. Vervolgens beluisterde ik alle nummers en ik vond de muziek echt fantastisch. Ik besefte dat ze een geweldig album bij elkaar hadden geschreven en eigenlijk hoefde ik er zelfs niet op te gaan zingen want de muziek was op zich al zo goed. Maar goed, ik deed toch wat ik moest doen en ben tevreden met het resultaat.
Heb je een andere band met dit album dan met andere albums?
Ja, vanzelfsprekend, want ik was dus totaal niet betrokken bij de ontwikkeling ervan. Normaal gezien ben ik daar wel heel erg bij betrokken, al speel ik dan geen instrument. Wanneer we nummers creëren en ik heb een bepaald idee, dan probeer ik dat normaal gezien te vertalen naar Andrew. Dan breng ik hem een bezoekje, hij neemt dan zijn gitaar en ik vraag hem bepaalde noten te spelen op een bepaalde manier. We maken dan gebruik van een drummachine en schrijven zo samen de muziek. Deze keer is daar dus niets van in huis gekomen. Andrew heeft het meeste werk alleen gedaan, met een beetje hulp van Lena en Shaun. Ik heb de nummers persoonlijk niet zien evolueren, dus toen ik ze voor de eerste keer hoorde voelden ze voor mij in zekere mate niet aan als My Dying Bride-nummers. Het leken wel nummers van een andere band die me gevraagd had om enkele gastvocalen in te zingen voor hun nieuwste album.
De nummers kwamen afgewerkt op me af en dat is iets wat voorheen nog nooit was gebeurd. Dus ja, in zekere zin voelden ze wel wat vreemd aan, wat ook de reden is waarom ik het zo moeilijk had in de studio neem ik aan. Ik leefde nog in het verleden, terwijl Andrew verder was gegaan en de lat bijzonder hoog had gelegd bij het schrijven van de nummers. Ik dook de studio in en produceerde een aantal standaardvocalen, maar dat was simpelweg niet goed genoeg. Ik moest mezelf als het ware herontdekken en uitzoeken op welke manier ik nog kon bijdragen aan My Dying Bride. Het was niet meer voldoende om gewoon te herhalen wat ik in het verleden al eens gedaan had, dat punt waren we al voorbij. Het werk in de studio verliep moeizaam, maar ik wist dat als je ergens hard voor werkt de beloning het bloed, het zweet en de tranen waard zou zijn.
Wanneer je de openingsakkoorden hoort van Your Broken Shore, dan klinken die bijzonder sterk en zelfverzekerd. Dit staat in schril contrast met de hartverscheurende treurnis van Tired of Tears. Zo heeft elk nummer op het nieuwe album wel zijn eigen stemming en lijkt het wel alsof er een verhaal wordt verteld met verschillende hoofdstukken. Maar heeft The Ghost of Orion eigenlijk wel een centraal verhaal?
Nee, eigenlijk niet. Het was veel te moeilijk om een concept in dit album te integreren. Toen ik lyrics begon te schrijven dacht ik dat ik daar klaar voor was, maar wanneer ik daar nu op terugkijk was ik dat absoluut niet. De songs zijn allemaal verschillend van elkaar omdat ik toen gewoonweg de vaardigheden niet bezat om ze allemaal met elkaar te verbinden. Ik werkte elk nummer individueel af: ik schreef de teksten, oefende die thuis in en ging vervolgens naar de studio om de vocalen op te nemen, wat soms weken in beslag nam omdat ik het keer op keer verkeerd deed. Ik raakte hierdoor gefrustreerd en moest verschillende keren naar de studio terugkeren tot ik helemaal tevreden was. Wanneer ik op die manier een nummer had afgewerkt keerde ik terug huiswaarts, luisterde naar het volgende nummer en herhaalde dat proces zich opnieuw. Op die manier werden alle nummers wel heel geïsoleerd van elkaar behandeld.
Er is dus geen centraal thema, al komen dezelfde thema’s die we in het verleden al eens gebruikten uiteraard terug: religie, liefde en al de rest… Ik moet wel toegeven dat ik eigenlijk gehoopt had dat ik een overkoepelend concept zou kunnen vinden dat had gepast bij de titel en de albumcover, om op die manier indruk te maken op iedereen en te tonen hoe scherpzinnig we wel niet zijn. Maar blijkbaar ben ik dan toch niet zo pienter (lacht). Dat is misschien iets voor het volgende album!
We hadden het er al eens over dat Tired of Tears voor jou een heel persoonlijke connotatie heeft. Hoe moeilijk was het om jezelf open te stellen en te schrijven over je eigen emoties?
Dat was makkelijk. Zoals ik al zei: hoe meer je je gedachten deelt met anderen, hoe duidelijker alles wordt. Je kan dat niet allemaal blijven opkroppen, want dan word je gek. Gelukkig heb ik een grote familie die me heel veel steun heeft gegeven in deze periode, en het luchtte op om met hen en met mijn vrienden te praten over wat er gebeurde, gewoon om alles even uit mijn systeem los te laten. Erover schrijven is zelfs een nóg betere manier om alles even los te kunnen laten. Als je namelijk face to face met iemand praat zijn er altijd bepaalde grenzen aan wat je tegen die persoon kan zeggen. Want zeg nu zelf, je wil toch niet heel de tijd in tranen beginnen uitbarsten. Maar wanneer je pen op papier plaatst en je bent helemaal alleen, dan zijn er geen beperkingen en kan je neerpennen wat je maar wil. Wanneer je schrijft voel je bijna letterlijk de stress uit je geest wegvloeien. Wanneer ik klaar was met de lyrics voor Tired of Tears, voelde ik me zoveel beter. Het was echter wel een lastig nummer om te zingen in de studio en ik kan je nu al zeggen dat de kans heel klein is dat we dit nummer ooit live zullen spelen.
Ja, dat was dus mijn volgende vraag…
Goh ja, er zijn zoveel songs die we nooit live spelen. We hebben een enorm aantal nummers om uit te kiezen, ik denk meer dan 200. Er is dus altijd voldoende materiaal waar de mensen naar kunnen luisteren, maar Tired of Tears zal er waarschijnlijk geen deel van uitmaken.
Wel, Andrew schreef een gitaarstuk genaamd The Solace, een nummer dat ik persoonlijk echt prachtig vind: het is heel dromerig en etherisch. We hadden al besloten dat we er geen drums zouden op gebruiken. We dachten dat het wel een goed idee zou zijn om mijn stem en viool eraan toe te voegen. We konden er echter ook een vrouwelijke stem in horen, als een kalm briesje of als fluisteringen. Andrew en zijn partner, Debora, kennen Wardruna vrij goed en dus polsten ze bij Lindy-Fay om te zien of ze interesse had om met haar stem een bijdrage te leveren op het album. We stuurden haar de muziek op en ze vond het een geweldig idee. Ze nam alles op in Noorwegen en zond de opname naar ons. En het was zo goed dat ik onmiddellijk zei: ‘Ik ga niet zingen op dit nummer, want ik ga alles verpesten. Het klinkt prachtig: we hebben geen violen, drums of basgitaar nodig, laten we het gewoon houden bij gitaar en haar stem.’ En net omwille van die keuze is het zo een bijzonder nummer geworden, dat een ongewoon gevoel toevoegt aan het album.
Hoewel we op voorhand geen specifieke plaats hadden vastgelegd voor elk nummer, wisten we wel dat we wilden openen met Your Broken Shore en zouden afsluiten met Your Woven Shore. En we wilden The Solace in het midden van het album, omdat het je als het ware toelaat om uit die donkere, zware, beklemmende muziek te klimmen die dat nummer omringt. Als een stapsteen van maanlicht, een verademing tussen al die donkere woede eromheen.
We proberen altijd cello’s in onze albums te verwerken. Als we geen echte cellist(e) vinden proberen we het soms na te bootsen met keyboards, maar eigenlijk is dat niet hetzelfde. In het verleden maakten we daarom soms gebruik van studenten of vrienden om bepaalde stukken in te spelen, en dat was oké, maar niet perfect. We vroegen aan Mark (Mynett, n.v.d.r.) of hij een cellist(e) kende, en hij bleek Jo Quail persoonlijk te kennen. Diezelfde dag nog antwoordde zij met een duidelijke ‘Ja!’ en enkele dagen later kwam ze al over uit Londen. Ik vond haar uitvoering bijzonder professioneel: het was verbazingwekkend om iemand bezig te zien die zo één was met haar muziek. Ze was echt hypnotiserend om naar te kijken. Ze speelde eerst de stukken die Shaun, onze vioolspeler, had geschreven, maar voegde daar ook haar eigen ideeën aan toe. Wij hadden zoiets van: ‘We hebben je hier nu toch voor een volledige dag: speel gewoon een hele dag door cello en we kiezen er dan wel de interessantste stukken uit.’ En dat vond ze een goed idee! En dus speelde ze een hele dag cello voor ons: een geweldige ervaring. Achteraf plaatsten we dan de meest geschikte stukken bij de juiste nummers.
En uiteraard heeft ze ook deelgenomen aan de Your Broken Shore-video. Echt, als we ooit de kans krijgen om haar op het podium een stuk live te laten spelen zullen we dat ook zeker doen!
Dat is een moeilijke vraag, want we zien onze ex-bandleden eigenlijk best wel nog vaak. Op die manier mis ik hen dus zeker niet.
En met betrekking tot hun bijdrage aan jullie muziek? Want momenteel zijn het enkel Andrew en jij die de muziek schrijven.
Vroeger werkten Andrew en Hamish altijd samen, zonder mij. Geen idee hoe dat verliep, want ik was er niet bij (lacht). Maar ja, Hamish bracht echt wel geweldige ideeën aan in het verleden. Maar nu doet hij zijn eigen ding en wij zijn ook verder gegaan als band. Hetzelfde geldt voor Shaun, onze ex-drummer, maar die zie ik ook nog steeds regelmatig. Ik denk ook aan Calvin, Adrian en Martin. Ze hebben allemaal bijgedragen en elk voor zich hun persoonlijke stempel gedrukt op My Dying Bride. We hebben ondertussen jammer genoeg best wel veel ex-leden, dus we kunnen ze niet allemaal missen hé (lacht).
Het is fijn om de input te krijgen van andere bandleden. Ook voor dit album en het vorige: Feel the Misery. Wel, Hamish verliet de band echter net daarvoor en Andrew schreef Feel The Misery dus helemaal alleen. En net dat album kreeg sommige van de beste reviews van onze hele carrière. En nu schreef Andrew The Ghost of Orion ook helemaal alleen, en ook dat album krijgt lovende kritieken. Dus eigenlijk moet je gewoon concluderen dat, hoewel de bijdrage van andere bandleden zeker geapprecieerd werd, Andrew heel erg bekwaam is om een paar verdomd sterke nummers te schrijven.
Ik ben zelf vader van een dochter van tien en ik moet toegeven dat telkens wanneer ik luister naar Tired of Tears, dat nummer toch wel sterke emoties bij mij naar boven brengt. Je liet zelf al weten dat het schrijven van teksten een soort therapeutisch effect heeft voor jou. Sta je er echter ooit bij stil welk effect jouw lyrics kunnen hebben op de luisteraar, welke emoties ze kunnen ontlokken?
Daar denk ik eigenlijk niet bij na als ik aan het componeren ben. Alles wat ik schrijf komt namelijk recht uit mijn hart. Ik kan echt niet beginnen nadenken over het effect op andere mensen, want dat zou mijn schrijfproces beïnvloeden. Dus eigenlijk gaat het enkel en alleen over mezelf. Dat klinkt misschien wat egoïstisch, maar je begrijpt me wel. Ik moet kunnen schrijven waarover ik wil schrijven. Het is pas na het uitkomen van het album dat je de feedback krijgt van de fans over het effect dat de nummers op hen hebben en dat is echt fantastisch om te lezen. Heel wat mensen hebben moeilijke tijden meegemaakt met verschillende familieleden en geven aan dat My Dying Bride hen op de één of andere manier heeft geholpen in die periode.
Maar wanneer ik die teksten aan het schrijven ben, denk ik daar dus niet aan. Ik zou bijvoorbeeld kunnen beslissen om niet meer te schrijven vanuit mijn eigen hart, maar enkel te schrijven wat iedereen mooi zou vinden. Ik zou zonder probleem mijn teksten kunnen aanpassen aan wat andere mensen willen horen, maar dat wil ik gewoon niet. Het werkt zo niet voor mij. Ik zou misschien wel meer geld kunnen verdienen door commerciëlere songs te schrijven voor een breder publiek, maar dat lukt me gewoon niet. Ik schrijf wat ik wil schrijven.
Misschien is net dát de sterkte van je teksten. Misschien is My Dying Bride net zo populair omdat je je teksten vanuit het hart schrijft.
Je zal wel gelijk hebben, maar eerlijk: ik weet gewoon niet hoe ik anders zou moeten schrijven. En ik wil het ook niet, want als je je eigen creaties gaat modelleren naar wat anderen willen dan zou je er misschien ergens nog wel plezier in kunnen vinden, maar dat is gewoon niet wie ik ben. Dan is het niet mijn ziel die er in ligt en heb ik het gevoel dat ik mijn ziel heb weggegeven.
Enkele basisthema’s in de teksten van My Dying Bride zijn god, de dood en begeerte. Passen deze onderwerpen gewoon het best bij de muziek of heb je hier ook persoonlijke motieven voor? Ik vraag me bijvoorbeeld af of er plaats is voor een god in jouw leven.
Nee, maar ik hou wel van religieuze teksten, gewoon omdat het fantastische verhalen zijn. Er zijn veel verschillende personages, gekke onderwerpen en ideeën, en dat is eigenlijk de manier waarop ik graag teksten schrijf. Ik vind het bij momenten zelfs heel inventief. En uiteraard is het ook heel vaak bijzonder hypocriet en slaat het allemaal op niets, maar dat vind ik best wel fijn. Anderzijds doet het me ook nadenken: hoe en waarom hebben mensen voor zichzelf beslist dat dit het boek des levens is? Dat dit een handleiding zou zijn over hoe je je leven moet leiden.
Ik snap het ook niet altijd hoor. Denk bijvoorbeeld aan Adam en Eva. Adam en Eva hadden kinderen en hun kinderen hadden ook kinderen en die hadden dan seks met de moeder van hun vader. Dus op een bepaald moment denk je: ‘Wacht eens even, dit loopt hier danig uit de hand!’ (lacht). Maar blijkbaar kiezen sommige mensen ervoor om daar niet teveel aandacht aan te besteden en er over te lezen. Ook al dat stenigen en onthoofden, oog om oog, tand om tand: blijkbaar maken sommige mensen daar geen probleem van. Ze nemen eruit wat ze graag willen geloven en negeren de minder leuke elementen.
Maar goed, voor mij is het gewoon een leuk verteld verhaal, als Lord of the Rings zeg maar. Wat me wel dwarszit is de manier waarop sommige mensen voor zichzelf beslissen dat iets correct is, maar als andere mensen een andere mening toegedaan zijn, ze die op de één of andere manier willen pijn doen. Dat is ook helemaal niet waar hun god voor staat eigenlijk. We zien dat tegenwoordig fout lopen in de Verenigde Staten: echt een nachtmerrie! Ik herinner me een recente foto van Donald Trump die voor een kerk staat met een bijbel in zijn hand, alsof hij wil zeggen: ‘Kijk, ik ben een christen, ik vergeef iedereen en hou van alle mensen.’ Maar tegelijkertijd schiet hij zijn eigen mensen neer. Hij is de perfecte verpersoonlijking van een religieus fanaticus, die overal uitroept hoe geweldig hij is, terwijl hij eigenlijk gewoon een moorddadige klootzak is. En in de bijbel lees je dat ook, hoe mensen elkaar een mes in de rug drijven.
Als ik in mijn teksten over religieuze onderwerpen schrijf, is dat daarom altijd met enige bitterheid en woede. Ik weet namelijk dat ze een bijbel in de ene hand kunnen hebben, maar evengoed een mes in de andere. En dat is een schandalige manier om je te gedragen.
Na 30 jaar en 14 albums zijn jullie ondertussen een heel gerespecteerde en invloedrijke band. Worden jullie echter zelf nog steeds beïnvloed of geïnspireerd door andere bands? Of komt de inspiratie volledig uit jullie zelf?
Inspiratie komt echt van overal. Toen ik jonger was, las ik honderden boeken en daar haalde ik meestal de inspiratie uit voor mijn teksten. Ik lees nog steeds veel boeken, maar ik laat de inspiratie tegenwoordig echt van overal komen: mensen die ik ontmoet, boeken, het leven zelf… Uit tv-programma’s dan bijvoorbeeld weer niet. Als je ouder wordt en meer ervaringen opdoet, heb je ook een breder pallet om uit te kiezen. Eén van de redenen waarom we soms lange periodes hebben tussen twee albums is dat we tijd nodig hebben om te groeien. Moesten we elk jaar een album uitbrengen, dan zouden die allemaal hetzelfde klinken. Als de periode tussen twee albums te kort is, hebben we gewoon te weinig ervaringen kunnen opdoen waarover we kunnen schrijven. Wanneer je er een langer hiaat tussen laat, ben je ondertussen geëvolueerd tot een nieuw persoon en heb je meer ervaringen om over te schrijven. Je hebt meer verhalen te vertellen.
Dus ja, inspiratie komt uit het leven en uit boeken, maar ook uit muziek natuurlijk. Ik ben een grote fan van Nick Cave and The Bad Seeds, maar ik hou ook van klassieke muziek en opera, en zelfs af en toe van wat Rammstein. Recent kocht ik nog enkele bundels met hedendaagse poëzie van een aantal lokale dichters. Hedendaagse poëzie vind ik wel een stuk lastiger om in te komen, maar ik lees hoe dan ook graag allerlei vormen van poëzie gewoon omwille van de structuur in de teksten: de manier waarop de zinnen zijn samengesteld. Ik ben zelf overigens ook bezig met het samenstellen van een boek met poëzie, kortverhalen en allerlei ideeën. Maar ook bij het schrijven van lyrics probeer ik niet alleen mooie woorden te schrijven, maar deze woorden zo bij elkaar te passen dat de totaalvorm veel sterker is dan de samenstellende onderdelen.
Soms gebeurt het dat ik iets lees dat geschreven is door één of andere gek, en het complete chaos is. Maar tegelijkertijd doet het me glimlachen en dan denk ik: die gast heeft alle regeltjes overboord gegooid en die schrijft maar iets, maar eigenlijk vind ik dat nu net inspirerend. De regels zijn er eigenlijk als een soort handleiding, maar als je de regels kent kan je de regels ook doorbreken. Daarom gebeurt het dat als ik teksten schrijf ik de tekstconstructie soms met opzet wat laat wankelen en een beetje off-topic durf te gaan, waardoor het misschien niet zo vlotjes leest als de klassiekers (Byron, Keats, Wordsworth…) en wat gefragmenteerd, wat scherper klinkt. Maar op een andere avond ben ik dan ineens weer helemaal old-school, neem ik een paar glazen rode wijn en lever ik gewoon degelijke, ouderwetse, 18e-eeuwse poëzie af. Het hangt dus helemaal af van mijn stemming op dat moment, en van wat ik die dag heb meegemaakt, of gelezen, gehoord of gezien heb (een interessant boek, een interessant muziekstuk, een interessante film…). Je kan uiteraard niemand volledig gaan kopiëren, maar soms lees, hoor of zie je iets dat zich als een zaadje in je hoofd laat planten en dat je later kan laten uitgroeien tot een totaal nieuwe entiteit, iets dat vaak heel verschillend is van wat je oorspronkelijk hebt geobserveerd.
Het hangt er ook vanaf van waar je je bevindt. Als ik mijn deur uitstap en vijf minuten wandel bevind ik me in prachtige natuur met heuvels, rivieren en watervallen. Ik moet daar maar eventjes in rondwandelen en ik word vervuld van inspiratie. Misschien zie ik een oude boom die door de bliksem is getroffen en die er uit ziet als een oude, gebogen man en dan voel ik dat daar iets is, al weet ik nooit wat het precies zal worden. Ik neem altijd pen en papier mee en maak overal notities van. Wanneer ik dan thuiskom en ik in een creatieve bui ben ga ik schrijven, schilderen of fotograferen.
Dat is voor mij het moeilijke aan de lockdown: iedereen lijkt massa’s vrije tijd te hebben, maar ik heb eigenlijk helemaal geen tijd om creatief te zijn! (lacht) Wanneer mijn dochter terug naar school gaat in september zal ik dus waarschijnlijk exploderen met ideeën.
Dat zal vonken geven! Nog een allerlaatste vraag. Later dit jaar mogen we een EP verwachten: Macabre Cabaret. Wat mogen we precies verwachten van deze EP?
De nummers op deze EP werden opgenomen samen met alle nummers van The Ghost of Orion. Nuclear Blast wou oorspronkelijk namelijk 75-80 minuten aan muziek van ons: voldoende voor een album én nog iets extra. We namen dus elf muziekstukken op, maar konden zelf niet goed beslissen welke nummers we nu precies op het album wilden (behalve dus Your Broken Shore, Your Woven Shore en The Solace, zoals hierboven reeds vermeld) en welke op de EP. Dus lieten we dat over aan Nuclear Blast en zij kozen de drie nummers voor de EP. Verder is alle technische verwerking precies op dezelfde manier gebeurd als bij The Ghost of Orion, dus deze EP zal dezelfde kwaliteiten hebben als het album. Met andere woorden: wie The Ghost of Orion goed vindt zal Macabre Cabaret ook wel kunnen smaken. Ook het artwork is al afgewerkt en dat ziet er verbazingwekkend goed uit. Het hangt nu compleet af van het label wanneer deze EP wordt uitgebracht. Een releasedatum is er nog niet, maar we hopen dat het mogelijk zal zijn om de EP tegen het einde van het jaar uit te brengen. Al kan het dus ook 2021 worden. Geen idee eigenlijk hoe het virus een effect zou kunnen hebben op het uitbrengen van een EP, maar het zou zomaar kunnen natuurlijk.
Dankjewel, dat was de laatste vraag. Dankjewel voor je tijd, dankjewel om ons de gelegenheid te geven om met jou te praten en dankjewel voor al die prachtige muziek. En laten we hopen dat we jullie binnenkort ook eens opnieuw live aan het werk kunnen zien.
Links: