Op het moment van schrijven laat een nieuwe aanwinst voor Zware Metalen ook een verslag los op onze pagina van Pain. Als grote Pain-fan besloot hij maar liefst ruim 200 kilometer te rijden voor het optreden in de Casino van Koksijde, in België. Voor mij is het echter een ander verhaal en trok ik als casual liefhebber van de band, van muzikale duizendpoot Peter Tägtgren, naar het pand van de Metropool in het Twentse Hengelo, waar ik tot voor kort nog op kruipafstand naar toe kon. Pain is voor het nieuwe album, getiteld Coming Home, op tournee en daarin heeft de Metropool de band kunnen strikken voor een exclusieve Nederlandse show, iets waar ondergetekende dan ook zeer content mee is. Ter plaatse was ook Christel Janssen, die dit verslag heeft voorzien van de bijbehorende foto’s.
De muziekavond wordt ingeluid door het Italiaanse Sawthis, met hun nummer Divided Place. De frontman doet het gehele optreden zijn best als hypeman, om iedereen warm te krijgen voor de band waar ze eigenlijk voor komen. Toch is de muziek van deze heren niet bepaald mijn smaak. Hoewel de band zeer competent is en een behoorlijke technische laag in zijn metalcore weeft, is dit niet het genre waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Met name door de nu-metalinvloeden die constant op de voorgrond treden ben ik het al snel zat, maar blijf ik toch in de Jupiler Zaal om te aanschouwen wat de heren kunnen. En toch moet ik hierin vooropstellen dat de band beschikt over een ronduit uitstekende slagwerker. Zo nu en dan duiken er ook zeker wat fijne grooves op en hoor ik met name geregeld invloeden van Slipknot terug. Echter, de afwisselingen tussen de melodieuze vocalen van de gitarist en het geblaf van de frontman zijn van een te hoog nu-metalgehalte, iets waar ik al zeker vijftien jaar niet meer op zit te wachten. Ligt dit, in tegenstelling tot mijn smaak, meer in jouw persoonlijke metalvoorkeur, dan is Sawthis zeker een aanrader. Na ruim een half uur spelen verlaat de band het podium, begeleid door de zang van Dean Martin’s That’s Amore uit de installatie. Want ja, het blijven immers Italianen.
Corroded is de tweede band op het programma en is net als de headliner afkomstig uit Zweden. Ook met deze band ben ik niet bekend, en vanuit achter de zaal, waar ik de hele avond verblijf, laat ik me verassen door de Zweedse gezelschappen deze avond. De band oogt overigens als een motorclub, blijkt niet veel later. Allen dragen de bandleden hetzelfde leren vestje met daarop wat patches om de uitstraling te voltooien. Ingeleid wordt er met een veelbelovend akoestisch intro (via tape), dat vervolgens overgaat in een gitaarriff met doom metalroots. Hierdoor is mijn interesse meteen gewekt en klinkt dit als een uitstekende band om wat koude gouden rakkers bij te consumeren. Maar wat ik vervolgens te horen krijg, weet mij helaas ook niet optimaal te bekoren. Hard rock of heavy metal, geef het beestje een naam, maar de nummers zijn naar mijn mening, over de grote lijn, te vlak en te wisselvallig om interessant te blijven. Zo val je van een dondersfijne passage ineens in een Volbeat-achtig scenario, en laat ik juist aan de muziek van die band een gruwelijke hekel hebben. Toch zal Corroded het type band zijn dat onder fans van Volbeat en bijvoorbeeld Black Label Society wel gewaardeerd kan worden.
Bovendien zijn de heren constant in voor een lolletje met het publiek, beginnend met het uitdelen van een plaagstootje richting de tamme toeschouwers, door te benadrukken dat het er erg gezellig is, maar geen bibliotheek betreft. Het komt bij de aanwezigen goed over en het enthousiasme van de voor driekwart gevulde zaal neemt toe. Ook is er nog ruimte voor wat Nederlands getetter door de gitarist en wordt het publiek opgesplitst in twee, voor eerst een spelletje welke-helft-produceert-het-meeste-geluid en vervolgens iets dat een wall of hugs moet voorstellen. Ja, je leest het goed: geen brute kracht, maar lekker plakken met elkaar. Persoonlijk nam ik dan ook genoegen met mijn plek achterin de zaal. Corroded vertrekt uiteindelijk in ieder geval onder luid applaus van het podium en dat is ook niet meer dan terecht. Uitstekende performers, al zal ik er zelf geen schijf van aanschaffen…
Dan is het tijd voor Pain, dat hun geweldige optreden inluidt met het fantastische Lux Aeterna van Clint Mansell, het bekende leidmotief uit de film Requiem For A Dream. Inmiddels heeft iedereen deze compositie al wel eens gehoord, en hoef je er de film niet eens voor gezien te hebben. Feit is dat dit een perfect intro is voor menig metalconcert van vrijwel de meeste subgenres. Maar dan komt Peter met zijn band op het podium om Dancing With The Dead in te zetten, het feest is nu echt begonnen! Een aardig gedeelte van het publiek begint uitzinnig te worden en tot aan het einde van het optreden blijven de aanwezigen genieten. Hoe kan dat ook anders, wanneer nummers als Black Knight Satellite, Same Old Song, Dirty Woman en The Great Pretender de revue passeren. Ook de leadsingle van Coming Home, Call Me, wordt uiteraard gespeeld. Evenals het semi-akoestische titelnummer. Call Me is op het album een samenwerking met Joakim Brodén van Sabaton, maar tijdens deze tour worden diens vocalen uitgevoerd door gitarist Greger Andersson. En wat mij betreft heeft Peter Tagtrgen – die zelf ook goed bij stem is – met deze line-up een uitstekende bezetting te pakken. Het klinkt immers alsof ze al jaren samen spelen, terwijl er een groep staat die pas sinds 2016 samen het podium deelt. Wel opvallend is dat er geen gebruik wordt gemaakt van een live toetsenist, waar juist de toetsen een grote stempel drukken op de kenmerkende sound van Pain. Het deert echter niks, want het klinkt allemaal lekker toegankelijk en het gaat heerlijk in elkaar over. De nummers worden als een salvo afgevuurd op het publiek, en ook de band heeft er overduidelijk zin in.
Na On And On vertrekken de heren van het podium, maar wetende dat de grote klassieker nog niet gespeeld is, is het slechts wachten op de onvermijdelijke terugkeer. Na eerst You Only Live Twice aan de man te hebben gebracht, wordt er nog een vleugje nostalgie losgelaten met een The Beatles cover van Eleanor Rigby. En hoewel ik toch meer van The Stones ben, is dit gewoon een dondersfijne cover, die absoluut een plek verdient in Zware Metalen’s Covember! Dat terzijde, want dan komt de afsluiter, de knaller, waarbij het dak er af hoort te gaan: Shut Your Mouth! Menige liefhebbers zingen het keyboardloopje mee en wetende dat dit het laatste nummer is, gaat het dak er ook af. Wanneer het afgelopen is sta ik dan ook met een grijns te staren naar het afscheid van Pain in Metropool. Dit was genieten!
Setlist Pain
- Dancing With The Dead
- Monkey Business
- Black Knight Satellite
- Suicide Machine
- Dirty Woman
- The Great Pretender
- Just Hate Me
- Zombie Slam
- Call Me
- Same Old Song
- End Of The Line
- Nailed To The Ground
- Coming Home
- On And On
- You Only Live Twice
- Eleanor Rigby
- Shut Your Mouth
Fotografie
Christel Janssen
Datum en locatie
10 november 2017, Metropool Hengelo
Link