Op de eerste vriesavond in Utrecht trekt er onverwachts een dichte mist over de stad en de hoge luchtvochtigheid geeft wanneer je buiten bent een sensatie alsof je door vloeibaar ijs loopt. Of die mist komt van de marihuana van hip-hopduo Run The Jewels dat even verderop in TivoliVredenburg staat op te treden of komt van de rookmachines in De Helling bij Nails is nog onbekend. In ieder geval staat er vanavond in Utrecht Zuid een ongrijpbare grind/hardcore/powerviolence-band op te treden die bijgestaan wordt door twee toffe supports uit Nederland: Teethgrinder en Sick Of Stupidity. Dit maakte het makkelijk om op de fiets te springen naar de Utrechtse poptempel en verslag te brengen. Met dank aan Visual Violence voor het lenen van de foto’s!
De Rotterdammerts van Sick Of Stupidity zijn bij Zware Metalen geen onbekenden. Hoofdredacteur Bart was lyrisch over de plaat One Shot, One Kill en de bandleden hoorden we eerder al bij Jesus Cröst, Gewoon Fucking Raggen en Kugra. Gevestigde namen uit de Nederlandse grindcore-scene dus, en dat is meteen te merken. De band trapt geolied uit de startblokken, maar dan zo geolied dat de motor meteen overtoeren maakt. Wat rost deze grindcore er op los zeg! Natuurlijk springen de twee zangers Zoran en 13 in het oor, aangezien zij samen een veelzijdig en krachtig zangbeeld leveren. Zowel gutterale grunts als ijzingwekkende krijsen passeren de revue. Om het af te toppen leveren de acrobatische spinkicks van beide frontmannen, alsof het Magrudergrind betreft, het geheel extra energie mee.
Wat opvalt is dat de sound live veel weg lijkt te hebben van screamoviolence en oude Converge. Die associatie ontstaat niet alleen door de zang, maar ook door het schizofrene en knotsknettergekke gitaarspel van eenzameling Bruno. Geen bas, één gitaar: c’est tout. De band versnelt en vertraagt als een collectief (al versnelt het meer dan het vertraagt) zonder dat de bandleden elkaar inhalen. Gelukkig kan de vlotte geluidsmix en de flitsende lichtshow het tempo van de vier heren bijbenen. Drummer Lemmy knijpt gepijnigd zijn ogen dicht en houdt zijn mond open, maar weet het geheel op z’n Napalm Death‘s dicht te timmeren. Het succes van Sick Of Stupidity blijkt vanavond af te hangen van de eenzame gitarist, want wanneer hij wat meer standaard riffage etaleert, vervalt het geheel een beetje in 13-in-een-dozijn grindcore. Maar eer dat gebeurt is er al weer een kwartier verstreken en is de set afgelopen. Precies goed.
Dan Teethgrinder uit Zwolle, dé supportband bij uitstek wanneer er een toffe internationale act op de planken staat. Niet alleen in Nederland, maar ook vaak over de grens. Inmiddels heb ik Teethgrinder in anderhalf jaar tijd vier keer op zien treden en iedere keer levert dit viertal weer een prestatie van jewelste af. Deze professionele band verdient zeker meer faam, maar tot die tijd kan heel Nederland genieten van haar opwarmshows. Teethgrinder permitteert zichzelf dezelfde razernijen als Sick Of Stupidity, maar schrijft ook echt nummers. Het combineert moeiteloos swingende breakdowns die doen denken aan Converge ten tijde van No Heroes met d-beat versnellingen, hier en daar een Cannibal Corpse-riff en audiosamples van cultfilms voor de DIY punkattitude. Dit veelzijdige geluid dat tussen de grindcore, hardcore en death metal pingpongt maakt het dat je Teethgrinder als opener kunt zien van zowel Full Of Hell en Magrudergrind als Anaal Nathrakh en Primitive Man, zowel op Obscene Extreme als op Netherlands Deathfest.
Vanavond klapt de band er goed op en het publiek reageert met een zeer enthousiaste mosh-pit. Een enkeling besluit zelfs zijn shirt uit te trekken en het in het gezicht van mensen die aan de rand van de pit staan te wapperen; een soort crowdkilling light. Zanger Jonathan is flink op dreef en zoekt ruzie met een podiummonitor of vreet zijn microfoon tussen de bedrijven door op. Het viertal maakt kort gezegd een even doorgedraaide indruk als altijd en zet een heerlijke show neer. Alleen de overbeladen breakdown van The Pain Exceeds The Fear is dan nog nodig om het geslaagde optreden succesvol af te sluiten.
Wanneer je de kans krijgt om Nails live te zien, pak je die. Je weet immers nooit wanneer de band resoluut besluit om het muziekwereldje voor gezien te houden, zoals eind 2016 gebeurde. Laat het dan ook weer over aan Nails om op stoïcijnse wijze na een paar maanden terug te komen en te doen alsof er niks gebeurd was. Zou Trump het een en ander van de retoriek van dit viertal geleerd hebben? Enfin, Nails trekt zich niks van wat anderen denken aan en brengt in de tussentijd de meest genadeloze en furieuze powerviolence/grindcore/hardcore uit sinds bands als Infest. Het recente You Will Never Be One Of Us pronk hoog op de Zware Metalen Jaarlijst van 2016 en kreeg van ons ook een jubelende recensie.
Als je de brute muziek en de stoere praatjes van de bandleden serieus neemt, zou je denken dat Nails geen tijd heeft voor grapjes. Het tegendeel lijkt echter bewezen wanneer twee roadies aan het begin van het optreden van vanavond een instrumentendoos het podium op rijden. Nadat bassist John Gianelli als uit een foptaart uit de doos opduikt, zijn biertje in één geut leeg drinkt en zijn shirt uittrekt, kan het optreden beginnen. Zanger en gitarist Todd Jones commandeert mensen nader te treden om het vooraf ontstane hoefijzer te dichten. Vertwijfeld stapt het publiek een paar stappen naar voren, want vele toeschouwers hadden ongetwijfeld een grimmigere sfeer in de pit verwacht, mijzelf incluis. Ondanks de stoere prietpraat van de frontman ziet hij er toch meer uit als een lieve knuffelbeer die een brute persona probeert te spelen. Echter, het moet gezegd worden dat zanger Todd Jones naarmate de set vordert steeds meer in zijn rol als de grote boeman groeit. De andere bandleden doen ook hun best om aan het boze imago te adheren door op argeloze wijze lege bierblikjes of volle waterflesjes het publiek in te werpen.
‘I wanna see you slam,’ scandeert voorman Todd Jones meermaals, en dit bevel wordt voornamelijk gehoorzaamd tijdens de gespeelde nummers van debuutplaat Unsilent Death. Deze moderne klassieker herbergt die ontzettend aanstekelijke en opzwepende hardcoregrooves die een dodelijke pit op gang kunnen krijgen. Zo zijn Conform en Scum Will Rise aan het begin van de set alvast een hoogtepunt. Tijdens deze nummers lijken de bandleden zich het beste te realiseren dat juist getimede stiltes tussen de breaks door minstens zo belangrijk zijn voor het doen opborrelen van agressie. Life Is A Death Sentence portretteert op schone wijze de lyrische thema’s van dit viertal: vastzitten in een eindeloze cyclus van vroeg opstaan om naar werk te gaan omdat er nu eenmaal geld verdiend moet worden. Tegelijkertijd spreidt dit nummer die heerlijke d-beat grooves en hardcoreriffs tentoon die vanavond de sterkste kant van Nails blijken te zijn. De razende blaststukken blijven toch een stuk anoniemer. Het hoogtepunt van de primitiviteit is Wide Open Wound met haar introgroove die er zo hard op klapt als Harm’s Way en Code Orange dat kunnen. Plotseling komen de hardcore kids uit de krochten en het riool van Utrecht om op het publiek in te maaien en met de ledematen in het rond te zwaaien. Gelukkig blijft de pit voor de rest van dit optreden relatief beleefd.
Het is belangrijk om nog even stil te staan bij het vette gitaargeluid wat vandaag gepresenteerd wordt. Met de toevoeging van gitarist Leon del Muerte (ex Murder Construct, Exhumed, Nausea en Phobia, om zo maar wat te noemen) is Nails sinds 2017 een viertal, en dat is zeker te horen. Zo komen de polkabeats van afsluiter Unsilent Death nog harder binnen en is er her en der ruimte voor een ambitieuze metalsolo zoals tijdens GBH-cover Sick Boy. Daartussen perst Nails met een duivelse urgentie zoveel mogelijk nieuwe nummers van You Will Never Be One Of Us door de speakers. Nails levert een moordende prestatie af en laat maar weinig heel van De Helling. Veertig minuten. Twintig nummers. Geen encore. Klaar. Tot op Into The Grave volgend jaar!
Foto’s:
Koen DeGus (Visual Violence)
Datum en locatie:
7 november 2017, Tivoli De Helling, Utrecht
Links: