De line-up van de metaldag van de Lokerse Feesten was dit jaar behoorlijk indrukwekkend, dus voelden we ons haast verplicht om hier aanwezig te zijn. Dat is een sentiment dat gedeeld wordt door menig andere liefhebber van het genre in België en daarbuiten, want deze dag was volledig uitverkocht. Tijd om af te zakken naar Oost-Vlaanderen, om een avondje te genieten van de betere muzikanten binnen het genre, en van de betere shows binnen het genre.
Om vier uur wordt de aftrap gemaakt door een der grote Belgische beloften: Fleddy Melculy. Ik luisterde al wat tracks van deze band, maar dit was het eerste optreden dat ik van deze band mocht meemaken. De band is op tour om de plaat Helgië te promoten en is van meet af aan van plan om de boel kort en klein te spelen. Wat een muur van geluid brengt deze band toch voort, je oren doen er haast pijn van. Deze band bezit Vlaamse teksten die wat aanvoelen als die van Belgian Asociality, enkel is de muziek vijf keer harder. Beukend thrashen, smerige grooves en wat hardcore-agressie, het zit er allemaal in en ook de houding is aanwezig om het podium te veroveren op de grote festivals. De aanhang gooit nu al met volle zakken brood, uiteraard omwille van het gelijknamige nummer, maar daarnaast heeft Apu van de Nightshop nu ook zijn verschijning op de planken. Alles om een lekkere show te creëren, maar ook met de nodige humor en dat had Lokeren als opener gewoon nodig.
Vergeleken met Fleddy Melculy staat The Amity Affliction al veel langer op de planken. Vorig jaar lieten deze Australiërs hun vijfde plaat op de mensheid los en Lokeren is één van de tientallen plaatsen waar ze deze zomer langskomen om die plaat te verkondigen. Wellicht zijn het de immense tour en de jarenlange ervaring die ervoor gezorgd hebben dat deze band hier staat, want puur muzikaal is dit niet echt speciaal. Metalcore die hier en daar wel wat lekkere grooves heeft, maar daar genrespecifiek ook erg mee breekt om flauwe zang aan te brengen. Wellicht zijn enkele liefhebbers van het genre ermee gediend op deze metaldag, maar het merendeel vindt dat het tijd is om een pintje te gaan halen. Dit concert blijft mij in elk geval niet bij.
Gelukkig is dat wel het geval bij Apocalyptica. De Finnen zijn bezig met hun Metallica-tour en focussen zich dus louter op het brengen van covers. Bij aanvang van de set is dat wat knarsetanden, want de vier cellisten nemen het wel erg nauw met hun “Metallica played by four cellos” en laten de drums dan ook achterwege op Enter Sandman en Master of Puppets. Een enorm gemis, want uiteraard staat het geluid nog niet op punt tijdens de eerste songs en zo klinken deze covers erg futloos. Gelukkig verandert dat met hun versies van Fight Fire With Fire en For Whom The Bell Tolls, waarbij de drums eindelijk wat pit aanbrengen in de set. Even zakt de band weer terug met Nothing Else Matters (Dit is iedereen toch beu, niet?), maar dan pikt ze de draad majestueus op door, voor het eerst ooit, Orion te spelen. Een magisch moment, waarbij de heren hun staaltje techniciteit ook weer kunnen aantonen. Na Battery en Seek & Destroy zit het erop, en blijven we weer verbluft achter. Compleet omvergeblazen door wat deze vier heren uit hun strijkinstrument kunnen halen, en dan weten we het weer: dit was Apocalyptica.
Max & Igor Cavalera staan vervolgens op het programma en dat interesseert me wel, vooral omdat ik de set op Graspop grotendeels moest missen door de afname van een interview. Dit keer kan ik dus wel luisteren naar de plaat Roots, die met uitzondering van enkele nummers volledig gespeeld wordt. Aftrappen met Roots Bloody Roots heeft duidelijk zijn voordelen, want het zorgt ervoor dat het publiek meteen wakker is, maar het grote nadeel is ook dat het bekendste nummer meteen achter de rug is. Lokeren volgt de set van de broers nauwgezet, maar we moeten toch bekennen dat deze twintig jaar wel erg zwaar is gaan wegen bij deze twee heren (pun intended). Het drumwerk van Igor is prima om te volgen, maar wat worden deze slappe jaren negentig vibes uitgemolken op de planken. Tel daar nog eens het gegrommel van Max Cavalera bij op en je komt tot de slotsom dat deze reünie misschien lichtjes nostalgisch valt te noemen, maar geen recht doet aan de oude kracht van de band. Als je de versie van Ratamahatta van het huidige Sepultura ernaast legt, dan kun je zelfs vaststellen dat die een pak steviger is en dat is geen reclame voor deze broers. Misschien had er ergens nog een meerwaarde gezeten in het brengen van Refuse/Resist als afsluiter, maar het werd dan maar de weinig creatieve oplossing om Roots Bloody Roots nogmaals te spelen. Hoogtepunten van de set waren het ietwat stevigere Dictatorshit en cover Ace of Spades, maar dit was bovenal erg pijnlijk.
Ik moet eerlijk zijn: Megadeth is nooit mijn band geweest. Het kindje van Ellefson en Mustaine lag me in het verleden niet, omdat de liveshows hun vruchten niet afwierpen, de nummers niet memorabel genoeg waren en de stem van Mustaine een kwelling voor het oor was. Op de Lokerse Feesten is er geen uitweg naar een ander podium waar een band gelijktijdig speelt, dus begeef ik me naar het zwakke broertje van The Big Four. Ik zou die uitspraak over Megadeth nog veranderen tegen het eind van de show, want op Lokeren gebeurt iets wat ik niet had zien aankomen: een knaller van een show, met heel wat instrumentale intensiteit en erg lekkere visuals. Hoewel Dystopia nog maar een jaar oud is, focust de band niet enkel op het brengen van die tracks, maar komen er ook heel wat klassiekers voorbij (Hangar 18, Mechanix, Peace Sells, …). Dat deze Noord-Amerikanen die indruk maken, heeft veel te maken met de heren in de band die niet uit de VS komen. Gitarist Loureiro zorgt voor een indrukwekkend schouwspel aan gitaarsolo’s en drummer Dirk Verbeuren leeft zijn reputatie na. Beide heren tillen deze band op en samen met de cinematografische insteek (die in het begin heel even wegvalt, maar gelukkig snel hersteld is) is Megadeth plots een spektakel om mee te maken live. Petje af.
Het was even geleden dat ik Alice Cooper live zag, maar je weet dat dit steeds (of toch meestal) een interessante show wordt. De man is in ondertussen 69, maar dat belemmert hem langs geen kant, en het gevolg is dat het publiek in Lokeren getrakteerd wordt op een dik uur aan heerlijke hardrock, maar vooral aan spektakel. Het meezinggehalte is uiteraard op geen ander moment zo hoog geweest als tijdens deze set, met No More Mr. Nice Guy, Poison en School’s Out uiteraard als hoogtepunten. Deze warme hardrock is natuurlijk erg aimable en het helpt dan ook als het geluid op punt staat. Daarnaast brengt deze man ook steeds wat muzikanten mee die wel wat moois kunnen brengen tussen de nummers door. Gitariste Nita Strauss draait heden ten dage mee in de band en je mond valt gewoon open van wat deze dame uit haar gitaar krijgt. Het hoogtepunt van de show is uiteraard het spektakel, en daar zijn alle aanwezigen van op de hoogte. Toch blijft het schrikken om die immense Frankenstein on stage te zie tijdens Feed My Frankenstein en de guillotine aan het werk te zien tussen Killer en I Love The Dead. Een laatste noemenswaardig momentje is het duet I’m Eighteen, met meneer Manson. Een van zijn hoogtepunten deze avond, en dan heb ik het niet over Alice Cooper. Neen, eigenlijk had de avond moeten stoppen met deze show en dan had het gevoel anders geweest, maar goed. We draaien het om in ons hoofd en bewaren dit als hoogtepunt.
Aan shock rocker van dienst Marilyn Manson om de keet te sluiten. Neen, u moet niet alles geloven wat u in de kranten leest, want Cooper en Manson hebben Lokeren niet platgespeeld op zondagavond, hoewel die uitspraak wel voor de helft waar is. Of waren de verwachtingen dan toch gewoon te hoog gespannen voor de afsluiter? De plaat uit 2015 beloofde in elk geval wat goede muziek, want The Mephistopheles of Los Angeles en Third Day of a Seven Day Binge klonken heerlijk en dat was toch materiaal om live te brengen? Manson beslist dat dat niet het geval is en brengt vijf draken die op de nieuwe plaat staan. Een saaiere song als opener Revelation #12 had de man eigenlijk niet kunnen kiezen. Uiteraard zijn het de bekendere tracks/covers zoals This is The New Shit, Sweet Dreams, Disposable Teens en Beautiful People die deze man overeind houden, gewoon door het herkenbaarheidsgehalte, maar op vlak van de show laat dit te wensen over. Manson gedraagt zich als een 48-jarige puber op de planken, door geïrriteerd wat statieven om te gooien, achter de drummer te gaan staan om een van zijn stokken af te nemen, een gitaar op de grond te leggen en daar wat op te hameren met drumstokjes. Het hoogtepunt van de show is Sweet Dreams, waarbij Manson met stelten aan het podium opstapt en zijn gal uitspuwt. Daar is die man heer en meester in, op zijn Mansons kwelen en miserie uitgalmen, maar dat maakt dit alles nog niet tot een act waar we door weggeblazen worden. Misschien dat we lichtjes wat kunnen reflecteren over de kunstzinnige leegte die deze anarchistische rocker over Lokeren uitstortte gedurende dit uur (aangezien de rest van de tijd verloren ging door ellenlange intro’s en changeovers), maar persoonlijk had ik liever gereflecteerd over een krachtige, diepgaande en spectaculaire show. Dat hebben we niet gekregen.
Jammer van de afsluiter, jammer van de broertjes Cavalera, maar vier andere bands hebben hier wel een topavond van gemaakt. Hopen dat Lokeren volgend jaar nogmaals zo’n knaller van een line-up prijsgeeft, dan verschijnt Zware Metalen met plezier weer op dit prima georganiseerde festival.
Foto’s:
Gerard Hamels
Datum en locatie:
6 augustus, 2017 te Lokeren, België
Link: