Yyrkoon – Dying Sun
Ik had eerlijk gezegd nog nooit van deze Franse band gehoord, maar de aanprijzing thrash klonk mij natuurlijk al als muziek in de oren. Een blik op het hoesje deed me aan de andere kant weer het ergste vrezen. Enkele bomen tegen een donkerblauwe hemel, een black metal-achtig hoesje en een titel als ‘Dying Sun’. Heel even vreesde ondergetekende dan ook weer met de zoveelste retro-black/thrash band te maken te hebben. Met een behoorlijke dosis scepsis duw ik het schijfje in mijn Cd-lader.
De intro begint met een wolkbreuk, een keyboardlijntje en daarna een laagje strijkers. En net als ik denk dat ik me weer mag ‘verheugen’ op een kleine drie kwartier matig geraas, barst het eerste nummer ‘Crystal Light’ los. Tjonge, was ik even op het verkeerde been gezet. Deze band heeft helemaal niks weg van al wat ik hierboven beschreef. Yyrkoon speelt namelijk een niet-conventionele soort melodieuze thrash doorspekt met invloeden van bands als Iced Earth, (oude) Megadeth en (een klein beetje) Iron Maiden. Me dunkt niet meteen de muziek die je op elke hoek van de straat hoort tegenwoordig.
Het eerste nummer ‘Crystal Light’ begint met een erg gedreven ritme. Als de vette grunt inzet bedenk ik me heel even dat de muziek niet zou misstaan met wat melodieuze zang. En jawel hoor, zanger Stéphane Souteyrand bewijst in het refrein maar meteen dat hij een verdienstelijke zanger is. Als er dan nog eens een aan Megadeth herinnerende solo de revue passeert kan het voor mij natuurlijk helemaal niet meer stuk.
Wat volgt is werkelijk de ene knaller na de andere. Het navolgende ‘Flight of the Titan’ is grotendeels opgebouwd rond dezelfde ingrediënten, maar wordt verrijkt door de sfeerscheppende keyboards van ‘Geoffrey Gautier’. Geen honingzoete, romantische riedeltjes, maar functionele melodieën.
In het vierde nummer (intro meegerekend), ‘The Clans’, experimenteert de band op uiterst geslaagde wijze met wat göthenburg-melodieën (of was het nu Maiden?). Ook hier een pakkend, melodieus refrein.
Het beste nummer (naar mijn idee) is de vijfde track, ‘Thrash ‘em All’. De titel verraadt natuurlijk al wat ons te wachten staat, een thrash-nummer zoals ze voor het laatst in de tweede helft van de jaren tachtig werden geschreven. Dit is zes en een halve minuut lang bangen. Heerlijk! Leuk zijn in dit nummer ook de geweersalvo’s die hier en daar de drumbreaks vervangen.
Het instrumentale ‘Gods of Silver’ heeft weer een wat melodieuzere aanpak. De verschillende soli van zanger/gitarist Stéphane Souteyrand en gitarist François Falempin staan hier logischerwijze centraal.
Opvolger ‘Stolen Souls’ is wat mij betreft in eerste instantie een wat onopvallend nummer, maar weer weet men met een pakkend refrein te overtuigen en weer zijn de leads werkelijk intimiderend.
Achtste track ‘Screamer’ ademt één en al jaren tachtig uit. Je zou bijna gaan denken dat dit nummers zijn van een superband die vijftien jaar geleden één keer de studio heeft bezocht en daarna de opnames vijftien jaar heeft verborgen. Alleen de modernere productie verraadt eigenlijk de leeftijd van deze opnames.
Het afsluitende ‘Back to the Cave’ begint met het geluid van de donder en gaat daarna verder in de lijn van al het voorgaande. Niet de sterkste song van deze plaat, maar wel de leukste soli.
Echt geëindigd wordt er dan met een soortgelijk keyboard hoorspelletje als in de intro. Absoluut niet wereldschokkend.
Al bij al een plaatje dus die baadt in de sfeer van de roemrijke jaren tachtig. Dat kan voor een enkeling zoals ik wel leuk zijn, maar ik vrees dat deze band gedoemd is om nooit door te breken. Dit soort muziek wordt, hoe prachtig ook, door nieuwe metalfans nauwelijks geapprecieerd. En al mag de productie modern zijn, de stoffige mix doet toch ook veeleer denken aan 1988 dan aan 2003. Het zijn dingen die ik allemaal naar waarde weet te schatten, maar die voor de gemiddelde luisteraar als storend zullen worden ervaren. Nu, mij kan het op zich weinig schelen, want als er van deze plaat een opvolger verschijnt rep ik mij in allerijl naar de CD-boer om het kleinood aan te schaffen. Iets wat iedereen die de jaren tachtig een warm hart toedraagt ook met deze plaat zou moeten doen.
Tracklisting:
1. Idols are Burning (intro)
2. Crystal Light
3. Flight of the Titan
4. The Clans
5. Thrash ‘em All
6. Gods of Silver (instrumentaal)
7. Stolen Souls
8. Screamer
9. Back to the Cave
10. Dying Sun (outro)