Year Of The Knife – Internal Incarceration

Nee, Year Of The Knife is niet de Kelly Family van de hardcorescene. Wel spelen er twee broers en een echtpaar in de Amerikaanse band. Flauwe vergelijking overigens, want met dit vijftal ga je absoluut niet lachen. De straight-edge hardcore is agressief tot op het bot zoals een goed collectief in het genre betaamt. Year Of The Knife levert met Internal Incarceration een dijk van een debuut af. De nodige interesse was al opgeëist na het uitbrengen van een drietal overtuigende EP’s die later als compilatie zijn uitgebracht onder de naam Ultimate Aggression. Metsel alvast een buitenschil om je woning en wees gewaarschuwd, de dertien nummers laten namelijk geen spaander heel van je toko en laten de voegen uit je metselwerk trillen.

Als het groovende This Time losgelaten is, valt meteen de rauwe, goed passende geluidsproductie op. Niemand minder dan Kurt Ballou (Converge, Code Orange, Nails) stond tijdens de opnamen achter de knoppen. Alsof de ongepolijste hysterie van Converge is overgeheveld naar het vijftal tijdens dit proces. Het is vooral de oprechte agressie die letterlijk door je boxen heen sijpelt en niet zozeer de ingewikkelde of vernieuwende muziek.  Zo is single Virtual Narcotic met zijn korte speelduur ook niet overmatig uitgedost. Herkenbaar en overtuigend is het wel. De dubbele basdrums aan het eind van dat nummer maken het net even af. Verder is het snelle, opgefokte hardcore dat de klok slaat. Ook tijdens opvolger Stay Away knokt Year Of The Knife zich met korte slagen door een hoop verdriet en onvrede heen. Het verbaast dan ook niet dat de teksten vooral verhalen over de gitzwarte zijde van het leven. Het persblad beschrijft het precies goed: mensen die affiniteit met de muziek hebben en deze levensfases herkennen, voelen de emotionele trekker die de band op Internal Incarceration overhaalt.

Als Year Of The Knife breaks of moshparts in zijn hardcore verwerkt, zijn dat ook gelijk voltreffers in de roos. Zo is het aanstekelijke Get It Out lekker brutaal en komt de groovy break halverwege het nummer binnen als een olifant die door de porseleinkast stampt. Though The Eyes kent eenzelfde einde en hoewel het misschien als standaard wegleest hier, is één luisterbeurt genoeg om tot de conclusie te komen dat Year Of The Knife er toch een eigen draai aan weet te geven. Internal Incarceration en Sick Statistic hebben een vlot, old school tempo meegekregen en grijpen je vanaf het begin bij de strot om je vervolgens niet meer los te laten. Sick Statistic was overigens eerder te horen op een Pure Noise Tour EP die vorige maand verscheen. Favoriet nummer van dit debuutalbum is Eviction, mede door de moddervette afwisseling tussen snelle en tragere passages en de overtuigende zang van Tyler Mullen. De messcherpe vocalen zijn namelijk erg overtuigend en passen uitstekend bij het totaalplaatje.

Dan de passage van deze review waar ik mee begonnen ben na een paar luisterbeurten. Beter en oprechter dan Year Of The Knife‘s Internal Incarceration gaat het dit jaar namelijk niet meer worden mensen. Zet de verwachting van rare fratsen en onverwachte hoogstandjes maar in de koelkast en neem pure, agressieve schoonheid in de hand. Het vijftal gaat met dit debuut dan ook zeker succes oogsten buiten de eigen grenzen. Geef Internal Incarceration een kans als je überhaupt nog twijfelt. Ik rijd alvast naar de dichtstbijzijnde bouwmarkt voor een paar pallets met stenen en cement, om die buitenschil te fixen weet je nog. Tegelijkertijd support your locals, ook lekker hardcore natuurlijk!

Score:

88/100

Label:

Pure Noise Records, 2020

Tracklisting:

  1. This Time
  2. Virtual Narcotic
  3. Stay Away
  4. Manipulation Artist
  5. Final Tears
  6. Internal Incarceration
  7. Premonitions Of You
  8. Though The Eyes
  9. Sick Statistic
  10. Eviction
  11. Nothing To Nobody
  12. Get It Out
  13. DDM

Line-up:

  • Tyler Mullen – Zang
  • Aaron Kisielewski – Gitaar
  • Brandon Watkins – Gitaar
  • Madison Watkins – Basgitaar
  • Andrew Kisieleweski – Drums

Links: