Xoth is een technische deathmetalband uit Amerika. Uit Seattle om precies te zijn. De stad waar in de jaren ’90 de grunge scene ontsproot en floreerde, met bands als Nirvana, Pearl Jam, Alice in Chains en Soundgarden. Het tekende de stad als een muzikale voedingsbodem. Nu, vele jaren later, probeert Xoth even vernieuwend te zijn. De band brengt al sinds 2014 muziek uit, in de vorm van een EP en twee langspelers. De muziek van Xoth is naar eigen zeggen een kosmische mix van moderne black, technische death en thrash metal. De eerste releases zijn onder eigen beheer uitgebracht en uiteindelijk heeft het Nederlandse Dawnbreed Records Xoth opgepikt en de tweede langspeler Interdimensional Invocations uitgebracht op vinyl in 2020. En nu, onder dezelfde vlag, krijgen we ook de derde plaat van Xoth te horen: Exogalactic. De band heeft nog weinig aandacht gehad bij Zware Metalen, totdat recentelijk op de burelen van de redactie een wanhoopskreet werd geslaakt: waarom is deze plaat nog niet gerecenseerd? Schande!
Met het schaamrood op de kaken liep uw redacteur van dienst door de lijst promo’s heen en vernam dat de plaat er inderdaad gewoon tussen stond en aan ieders aandacht was ontsnapt. En dat voor een release die zomaar bij menig metalhead in een jaarlijstje zou kunnen belanden. Daar twijfel ik niet aan. Want waren de eerdere pogingen van Xoth middels de in eigen beheer uitgebrachte langspelers Invasion of the Tentacube en het eerder genoemde Interdimensional Invocations nog niet genoeg om naam en faam te maken, dit Exogalactic moet de band de doorbraak geven die hij eigenlijk wel verdient.
Waar Xoth op de eerdere releases al een indrukwekkende instrumentbeheersing etaleerde, was het productietechnisch nog niet helemaal daar waar het zijn zou moeten. Ook de zang kon op gegeven momenten wat irritant overkomen met die raspende vocalen. Het talent om riffs en solo’s te schrijven daarentegen was ontegenzeggelijk al aanwezig. Xoth heeft een eigen stijl van nummers schrijven, waar melodieuze refreinen de ruggengraat van de meeste nummers zijn. Op zich vrij normaal natuurlijk, het is de manier waarop Xoth het op eigen wijze uitvoert, wat met name op de tweede LP te horen is. Daarnaast laaft de band zich in technisch hoogwaardige uitspattingen die gepaard gaan met brute blastbeats of anderzijds progressieve passages. Hierbij is meer dan genoeg ruimte om de individuele muzikanten te laten soleren en hun kwaliteit te tonen.
Dit is ook precies wat gebracht wordt op de laatste langspeler Exogalactic. Alleen nog beter. Het is duidelijk te horen dat Xoth de tijd heeft genomen om de nummers te schrijven en te verfijnen. Ook is de productie met stappen verbeterd en de zang is voornamelijk meer gruntend en daarmee voor mij persoonlijk een stuk aangenamer. Niet alleen dat, de zang varieert hoe dan ook veel meer. En wat ook duidelijk is, is dat de band het beste brengt van de voorgaande uitgaves en daar een schepje bovenop heeft gegooid. Naast de zelfbenoemde muzikale richting waar Xoth zich op beroept hoor ik zelfs wat powermetal- en heavymetalklanken erdoor. Met een beetje fantasie hoor ik hier en daar zelfs Iron Maiden loopjes. De band brengt zo nog een breder scala aan stijlen. Het maakt het allemaal nog interessanter en afwisselender, al was er aan afwisseling al totaal geen gebrek eigenlijk. Wat een riff- en solofestijn maken de mannen ervan! En het knappe vind ik dat het niet verzandt in continue gepiel. De nummers zijn over het algemeen erg goed geschreven en bevatten een solide thrash-/deathmetalbasis, waardoor de band een bepaalde bruutheid behoudt en tevens de ruimte genereert om de technische frivoliteiten ten toon te spreiden en die dan ook nog eens functioneel in te zetten.
Het album begint met het nummer Reptilian Bloodsport dat een spacy start kent, met galmend gitaarspel. Heel snel al gaat het gas erop, om via één of ander intergalactisch signaal het nummer echt te beginnen. Opvallend hier al de variatie in zang, wat van gruntend varieert tot meer gesproken zangstukken en ook wat cleanere stukken. Het nummer vliegt van de ene riff naar de andere, van de ene tempowisseling naar de andere tot echt langzamer stukken waar de nadruk op heavy wordt gelegd. Tegen het einde krijg je dan de ware apotheose van dit nummer. En wat een einde! Ik vind dit echt een gaaf slotstuk: een cliffhanger tegelijk, die je hunkerend naar het volgende nummer achterlaat.
Luister zelf:
Ik hoop dat bovenstaande een goed idee geeft van wat je te wachten staat. Ik overwoog om elk nummer van commentaar te voorzien, maar het eerste nummer is echt indicatief voor wat zal volgen. Xoth en Dawnbreed Records hebben de handen ineengeslagen en ik hoop dat dit de combo is die voor de grote doorbraak gaat zorgen. Het zou in mijn ogen terecht zijn, want Xoth levert hier een denderende plaat af. Het laat horen een grote stap te hebben gemaakt ten opzichte van eerder materiaal en het geheel klinkt geluidstechnisch veel beter. Maar ook Xoth klinkt veel volwassener. Mocht je jaarlijst nog niet helemaal in steen gebeiteld zijn, dan zou deze plaat er zomaar tussen kunnen sluipen.
Fans van onder andere The Black Dahlia Murder, Revocation, Obscura, Bal-Sagoth en Gorod kunnen hun borst al nat maken.
Score:
91/100
Label:
Dawnbreed Records, 2023
Tracklisting:
- Reptilian Bloodsport
- Manuscript of Madness
- Sporecraft Zero
- The Parasitic Orchestra
- Saga of the Blade
- Reflective Nemesis
- Battlesphere
- Map to the Stars, Monument to the Ancients
Line-up:
- Tyler Sturgill – Gitaar, zang
- Woody Adler – Gitaar
- Ben Bennett – Bas
- Jeremy Salvo – Drum
Links: