Films kunnen een inspiratiebron vormen voor muziek of kunst, of omgekeerd. In sommige gevallen is die wisselwerking zo nauw dat het uitgroeit tot een fenomeen dat de tand des tijds moeiteloos doorstaat. Zo gebruikte de Zwitserse surrealistische kunstenaar H.R. Geiger (die wij allemaal uiteraard kennen van de albumhoes van Celtic Frosts To Mega Therion) zijn unieke artistieke stijl om de antagonist uit de invloedrijke horrorfilm Alien (1979) en alle daaropvolgende films van de franchise vorm te geven. Deze antagonist is een buitenaards, endoparasitisch wezen dat aangeduid wordt met de term “Xenomorph”. De Alien-films vielen niet alleen op door het kunstige design van hun buitenaardse wezen, de compromisloze, gruwelijke beelden en de harde actiescenes, maar ook door een ongekende sfeerschepping, zowel in beeld als in muziek. Deze Tech Noir (een kunstige mix van Film Noir en sciencefiction) films roepen een constant gevoel van angst, dreiging, deceptie en hopeloosheid op, waardoor ze wel wat inspanning vergen van de kijker. Maar net daarom mogen ze ondertussen beschouwd worden als mijlpalen in de filmgeschiedenis.
Of Xenomorphs Delusions Ov Morality óók de geschiedenisboeken zal halen valt maar te bezien, al doet de band er alles aan om zichzelf met zijn ongewone invalshoek op de kaart te zetten. Want ja, in dit geval gaat de spreuk Nomen est Omen echt wel voor de volle honderd procent op. Deze band uit het Amerikaanse Cincinnati heeft namelijk het geniale idee opgevat om de uitzichtloosheid die inherent verbonden is aan de Alien-films te verbinden met de uitzichtloosheid van de Amerikaanse Rust Belt, waar Cincinnati deel van uitmaakt. Deze “Manufacturing Belt”, een gebied ten zuiden van de Grote Meren, was ooit het epicentrum van de Amerikaanse zware metaal- en auto-industrie uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Halverwege diezelfde eeuw begon echter het verval en de leegloop (ten gevolge van uiteenlopende economische oorzaken), waardoor de nu verlaten Manufacturing Belt de nieuwe naam “Rust Belt” (“Roestgordel”) meekreeg: een gebied gekenmerkt door werkloosheid, leegstand en criminaliteit.
Een perfecte voedingsbodem dus voor het zwartste der metalen. Dat is althans de mening van de heer Xenomorph, die twee jaar geleden (volop in die andere depressieve periode van de menselijke geschiedenis) zijn gelijknamige soloproject uit de roestige Amerikaanse grond stampte en in datzelfde jaar ook een gelijknamige demo uitbracht (inclusief Gorgoroth-cover), toen nog onder de naam Xenomorph8472, een vrij voor de hand liggende verwijzing naar Species 8472, een andere, angstaanjagende soort buitenaardse wezens die u zou kunnen kennen uit Star Trek: Voyager. In hoeverre de appendix 8472 momenteel nog gebruikt wordt, is me niet geheel duidelijk, maar dat het de heer Xenomorph om afschrikwekkende aliens te doen is, is dat wel. “Nihilistic Rustbelt Black Metal”, dat werd de toepasselijke naam van de muziek die hij maakte, maar op het debuutalbum Rüstwelt was het toch nog even zoeken naar de precieze betekenis daarvan. De promo vermeldt Darkspace als inspiratiebron en dat is zowel thematisch, sfeermatig als zuiver muzikaal zeker te verantwoorden. Overheersend, geprogrammeerd (?) drumgekletter, ijzig hoog gekrijs, messcherpe, zwartgallige riffs en een flinke portie chaos en waanzin, dat vat de eerste plaat zowat samen. De muziek werd daarnaast gekenmerkt door het veelvuldig gebruik van samples. Rüstwelt was een meer dan degelijk album dat elke liefhebber van wat meer onstuimige en chaotische black metal gelukkig zou maken, al was de productie dusdanig droog en vlak dat het weinig diepgang wist te vinden. Je hoort er Darkspace in, maar evengoed Crimson Moon of oude Emperor. Het was dus niet helemaal duidelijk welke richting Xenomorph zou uitgaan met deze nieuwe EP.
De opbouw is alleszins geweldig. Al te vaak krijg je bij blackmetalreleases een kort aanloopje te horen, waarna de band dan zo snel mogelijk uit de startblokken wil schieten. Niet hier (op Rüstwelt ook niet trouwens). Nee, de intro omvat een volwaardige track van meer dan drie minuten, waar diep dronende synths de achtergrond vormen voor het verhaal van H.R. Geiger en zijn Alien. Net als op het debuutalbum worden er samples gebruikt, in dit geval originele audio van een interview met de kunstenaar zelf. Wel, als je waarachtig wil blijven naar je onderwerp toe, dan is dit absoluut ‘the way to go’. Het zorgt niet alleen voor sfeerschepping (de synths evolueren naar een apocalyptisch kippenvelthema dat je onmiddellijk terug katapulteert naar de horrorfilms van de jaren tachtig: heerlijk!!), maar brengt je als luisteraar ook dichter bij het onderwerp van de muziek. Het monumentale synthgeluid, gecombineerd met de (ongewild) akelige stem van H.R. Geiger, zuigt je onverbiddelijk naar de lichtloze diepten van de eindeloze kosmos, waar bloeddorstige monsters op je wachten. Wat een sterke start, en we hebben nog geen seconde black metal gehoord…
Na deze inleiding krijgen we al onmiddellijk het titelnummer te horen. De ondertussen obligate sample, afkomstig van de eerste Alien-film (hier hoor je ook waar de albumtitel gevonden is…) wordt gevolgd door rauwe, mid-tempo black metal, evoluerend rond breed uitgesponnen, hondsbrute en lompe tremolo-riffs, strak, industrieel drumwerk en ijzige vocalen. Door de repetitieve melodielijnen in de gitaren en het volle, diepe geluid is het een opvallend aangenaam luisterstuk, al mist het wat opwinding en is het ook wat te anoniem voor een titelnummer als je het mij vraagt. Het ligt in de lijn van wat andere raw blackbands brengen, maar vergeleken met het werk van hun genregenoten is Delusions Ov Morality veel tastbaarder, concreter en heeft het (ondanks de bewust “roestige” productie) een veel toegankelijker geluid.
“This little girl survived longer than that with no weapons and no training.”. Als je dan toch een quote uit Aliens wil gebruiken, dan kies je inderdaad maar beter voor deze klassieker. Non Arma, Nulla Militaris betekent ongeveer hetzelfde als die quote, maar in vergelijking met het titelnummer is er hier toch veel meer vuurkracht aanwezig. En dat met precies dezelfde elementen. Xenomorph heeft hier gewoon het tempo wat opgeschroefd, het geluid wat aangescherpt en is wat meer met het ritme gaan spelen. En naar goede Alien-traditie wordt alles deze keer wél flink in lichterlaaie gezet. Non Arma? De vlammenwerpers, weerspiegeld in meedogenloze schreeuwsalvo’s, sproeien hier nochtans onafgebroken dood en verderf…
Het vierde nummer, To the Void (Agnus Dei), neemt ons mee naar Alien³ en is gebaseerd op een aantal quotes van de religieus geïnspireerde gevangene Leonard Dillon, die je doorheen het nummer te horen krijgt. Er is voor deze track dus een duidelijk concept opgebouwd, maar ik heb toch het gevoel dat daar muzikaal te weinig tegenover staat. De eenzaam aanvoelende lead en de opbouw daarvan bij het begin (onderbouw met synths, voortgang met tremolo) vind ik wel geslaagd, alsook de manier waarop de tweede sample voor een naadloze overgang zorgt naar een sneller en feller stuk. Ondanks de duidelijke thematisering (zowel inhoudelijk als in de gebruikte, herhaalde riffs) krijg ik echter nergens het gevoel dat de muziek een even boeiend verhaal vertelt als de film. Het nummer leunt té veel op de samples en te weinig op de muziek. Jammer eigenlijk.
De chronologie blijft ook op Mère Des Monstres behouden, want de sample aan het begin van het nummer is deze keer inderdaad afkomstig van Alien: Resurrection. Deze keer staat Ellen Ripley zelf centraal. Het is voor de film én de reeks een behoorlijk fundamentele quote, maar opnieuw blijft Xenomorph wat ter plaatse trappelen. De rauwe black metal is op zich degelijk, de tremolo riffs komen goed tot hun recht en het geluid is mooi in evenwicht (stem, gitaren en drums zijn allemaal perfect te onderscheiden, iets wat in dit genre al eens een probleem durft te zijn), maar echt memorabel wordt het nergens.
Had Xenomorph ervoor gekozen om deze EP af te sluiten na Non Arma, Nulla Militaris, dan was ik zeker positief geweest over wat ik te horen had gekregen. Geen wereldklasse, maar goed gecomponeerde rauwe black metal met een heel leuk concept. De laatste twee nummers voegen echter niet zoveel meer toe, al snap ik dat ze noodzakelijk waren omwille van de chronologie van de films die doorheen Delusions Ov Morality verweven zit. De impact en furie die eigen was aan Rüstwelt krijgen we jammer genoeg maar met mondjesmaat te horen op deze EP. Zelfs de pompende basdrums zijn grotendeels verdwenen (en vervangen door een veel zachtere versie). Er wordt met name in het tweede deel van deze release teveel op safe gespeeld en daar komt het dan ook wat inspiratieloos over. Alles bij elkaar geraakt Xenomorph hier dan ook niet verder dan “degelijk”. Liefhebbers van raw black metal zullen hier zeker van kunnen genieten, maar ook zij zullen moeten toegeven dat er meer was uit te halen. De intro vind ik dan wel weer helemaal geniaal. Wie Delusions Ov Morality een kans wil geven raad ik dan ook aan om zich te beperken tot de eerste drie tracks. Succes verzekerd.
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- Einleitung. Ein Neuer Messias
- Delusions Ov Morality
- Non Arma, Nulla Militaris
- To the Void (Agnus Dei)
- Mère Des Monstres
Line-up:
- Xenomorph – Alles
Links: