Winterage – The Inheritance of Beauty

Geschreven door op 02-02-2021 om 18:40.

De Italianen van Winterage komen met album nummer twee. Na het aardige The Harmonic Passage volgt The Inheritance of Beauty. Volgens de band betreft dit album een ‘gevecht van de schoonheid tegen decadentie’. Dan moet je vooral vioolgedreven symfonische (power) metal gaan maken toch?

Dat doet deze groep in elk geval wel. Dit is oude Rhapsody van voor tot achter, hoewel de invloeden van dit spektakel een stuk breder zijn. Het is bovendien geen slap aftreksel, maar het heeft een eigen stempel, vooral door de vocalen. De strijd tegen decadentie wordt gevoerd door stampende drums, epische melodieën, glorie, dramatische overgangen, jubelende dames, koren, klassieke violen en een stijlvolle tenor. Enige affiniteit met klassieke muziek is dus gewenst.

De klassieke scholing van tenor Daniele Barbarossa is onmiskenbaar. Hij zingt met dikke vibrato’s en een lyrische stijl die mij af en toe aan Andrea Bocelli doet denken. Die kan hij alvast in zijn zak steken! Wat wel opvalt is dat hij nogal verschillende zangstijlen gebruikt, met wisselend effect. Op Of Heroes and Wonders zingt hij popachtig en op Oblivion Day expres wat dissonanten, maar het effect is een beetje ongemakkelijk. Kwestie van haten of liefhebben zeg ik. Zodra je dit plaatje aandoet zou je zweren dat je een onontdekte versie van Triumph or Agony hebt opgezet. Tenminste, nadat je een dikke vier minuten aan (koper)blazers hebt verteerd bij de intro. De gitaarsolo’s zijn technische show-offs en in de songwriting zijn legio details toegevoegd. De aandacht en techniciteit die worden getoond zijn uitstekend, hoewel soms toch ook wat plastisch. Een voorbeeld daarvan zijn de vioolarpeggio’s aan het einde van The Inheritance of Beauty. The Wisdom of Us focust meer op folkmuziek. Ook als je naar de drums luistert merk je dat dit niet zomaar een stelletje garagemuzikanten is. De snelheid waarmee de dubbele kicks worden aangezet, en de souplesse waarmee verschillende powermetalbeats worden ingezet laten de kwaliteit duidelijk naar voren komen.

Nog maar een positief punt: de songs zijn vrij catchy, en je vindt jezelf neuriënd, vaker dan je zou willen. Wat te denken van Mutineers? Een lekkere middeleeuwse shanty. De zanglijnen zijn wederom harmonieus en heel erg Rhapsody (laatste keer dat ik die band noem, beloofd). Het start met een samenwerking tussen viool, bouzzouki, fluit, een koor en de vocalen van Daniele Barbarossa. Het bootst dit keer een typisch piratendeuntje na dat niet had misstaan op een album van Ye Banished Privateers. De manier waarop de verschillende instrumenten hun passages uitwerken is heftig genoeg om onderscheidend te zijn. Het eindigt met een ‘ARR!’ acapella onder het geluid van golven en het getik op de rand van de trommels. Het is tekstueel een lofzang op piratenhol Tahiti, dat vroeger Otaheitei heette. Dit is echt mijn guilty pleasure: foute piratendeuntjes, heerlijk!

Het klassieke vraag-antwoordspel vinden we op Orpheus and Eurydice. Ditmaal tussen een contrabas en sopraan. Op de koop toe haalt de viool nog eens lekker overdreven sentimenteel uit. De verteller gooit er wat Italiaanse teksten doorheen, waarna de power metal weer aanvangt. De nadruk ligt ondanks de opzet op de metal in de muziek, waarmee de potentie van dit liedje wat ondersneeuwt. Iets meer nadruk op het klassieke vraag-antwoordspel was een minder veilige keuze geweest, maar had meer het karakter van deze song beter benadrukt. Nu is het nogal ruig voor de bedoeling.

La Morte Di Venere is de verplichte ballad. Een soprane mag de tranentrekkende viool en keyboardpingels vergezellen van melancholische Italiaanse teksten. Het is een verplicht nummertje op een album als dit. Net als de afsluiter: De band sluit af met een zestien minuten durend epos genaamd The Toy Maker. Het is een beproefd concept, waarin nog eens een grote veelzijdigheid aan muzikale invalshoeken tentoon wordt gespreid. Veel vertelsels en cabaret, en op de koop toe nog een easter egg van Sugar Plum Fairy van Tschaikovsky na zo’n zeven minuten. Gossie.

Eindoordeel: een beetje kitscherig, een beetje veel Rhapsody, maar wel een aantal uitstekende en complexe liedjes, waar de emotie lekker dik bovenop ligt. Muzikaal wordt ingezet op veelzijdigheid qua instrumenten en stijlen, met een duidelijke invloed van klassieke muziek. The Inheritance of Beauty is uiteindelijk een meer dan degelijke plaat voor liefhebbers van technische symfonische power metal. Favorieten: The Inheritance of Beauty, The Wisdom of Us, Mutineers

Score:

85/100

Label:

Scarlet Records , 2020

Tracklisting:

  1. Ouverture
  2. The Inheritance of Beauty
  3. The Wisdom of Us
  4. Of Heroes and Wonders
  5. The Mutineers
  6. Orpheus and Eurydice
  7. Chain of Heaven
  8. La Morte di Venere
  9. Oblivion Day
  10. The Amazing Toymaker

Line-up:

  • Daniele Barbarossa – Vocals
  • Gabriele Boschi – Viool
  • Gianmarco Bambini – Gitaar
  • Matteo Serlenga – Basgitaar
  • Luca Ghiglione – Drums

Links: