Welle:Erdball – Der Kalte Krieg
SPV, 2011
De mogelijkheid tot het leveren van commentaar op Zware Metalen-artikelen wordt onder meer gebruikt om op te merken dat iets misschien wel niet metal genoeg is. Dit overkwam een review van Green Day, oké. Dit overkwam recensies van enkele synthpop- en punkbandjes, ook nog te begrijpen. Dit overkwam zelfs een artikel over een Marillion-plaat, en zelfs daar kan ik nog wel bij komen. Maar mocht er nu op metalsites waar over deze plaat geschreven wordt geen comments verschijnen over hoezeer dit wel geen metal is, dan is dat waarschijnlijk doordat er een absurd kolossale aura van Duitse slechte smaak rond deze plaat hangt, want deze cd staat op alle fronten echt recht tegenover metal. Er moet echter nog wel even de kanttekening geplaatst worden dat mijn reviewexemplaar om onbekende redenen enkele nummers mist die wel op de winkelversie zouden moeten staan.
Mijn versie begint in ieder geval met een misplaatste adaptie van Tsjaikovski’s Zwanenmeer. Niet (zoals de rest van de plaat) iets met bitpop te maken hebbend, maar als uit een speeldoosje. Wat mij betreft geen goed idee als je er de meest cheesy keyboardjesriedeltjes denkbaar achter aanplakt en je eigen “muzikale” input met een overdreven “Jetzt!” inluidt. Het muzikale gedeelte? De meest simpele en kazige synthpopbeat mogelijk met Duitse zang die bijna met opzet zo “fout” lijkt te zijn opgenomen. Het wordt er gedurende de volgende vier minuten niet beter op, en bij de rest van de nummers (hoofdzakelijk staat deze cd vol met covers en herbewerkingen van oude nummers) vraag je je af of dit niet gewoon een grote grap is van muzikanten die stiekem beter kunnen. Wat geeft een titel als Deutsche Liebe überhaupt al aan? Ook hier doet de absurd “foute” zang je je wenkbrauwen verder fronsen dan je dacht dat muziek ooit mogelijk zou maken. En dan, Ein Bisschen Frieden, het nummer waarmee Nicole namens Duitsland in 1982 het aandurfde de rest van Europa te bestrijden tijdens het Eurovisie Songfestival, ongeveer het Duitse equivalent van Sieneke, hoewel misschien nog wel een tikkeltje slechter.
En warempel, de cover maakt het nog vijf maal slechter. Waarom dat overdreven accent, waarom die opgedreven jaren negentig-housebeat? Dit gaat mijn verstand te boven. Hetzelfde zien we op Ein Neue Zeit (ook een cover) en Feuerwerk, een nummer waarvan men blijkbaar dacht dat het nog niet slecht genoeg was zónder de combinatie van de Yankee Doodle en Beethoven’s negende gespeeld op het lelijkste keyboard wat ik ooit bij een Duitse band hoorde. Net als de bitpopversie van het James Bond-thema trouwens. Zo makkelijk, zo overbodig. En dan heb ik de cover van If you want to sing out, sing out nog niet eens genoemd. Daar wordt de Cat Stevens-liefhebber niet goed van. Misschien had Slagsmalsklubben nog iets met Karl der Käfer aangekund, maar dan wel zonder de zang. Gewoonweg verschrikkelijk!
In de last.fm-biografie wordt de band vergeleken met Kraftwerk, en ik weet niets van het eerdere werk van deze band, maar met een plaat als deze is Welle:Erdball die vergelijking voor de kleinst meetbare fractie van een meter niet waardig. Dit is gewoon een studentikoos experiment in hoe fout je een album kunt maken… Dat hoop ik, althans. Anders is dit een nieuwe bevestiging van de onmiskenbaarheid van de Duitse slechte smaak. En ik kan me niet voorstellen dat de nummers die dus niet op mijn versie staan het veel beter maken.
Tracklisting:
- Welle:Erdball
- James Bond-Thema
- Deutsche Liebe (C=64)
- Feuerwerk
- Eine Neue Zeit
- Amerika
- Kabinett
- If you want to sing out, sing out
- Vor all den Jahren
- Starfighter F-104S (The Girl & The Robot Remix)
- Karl der Käfer (C=64)
- Der Kalte Krieg
- Ein Bisschen Frieden
- Sendeschluss
Line-up:
- Hannes Malecki – Vocals
- Alf Behnsen – Programming
- Frl. Venus – Percussions, vocals
- Plastique – Percussions, vocals
Links: