De Belgische metalscene staat de laatste jaren bekend als een scene die zich weinig aantrekt van heersende conventies en vooral lekker haar eigen gang gaat. Het gevolg is dat het een van de meest creatieve en interessante scenes in de metal van nu is, waar altijd verrassende muziek uit voortkomt. Het Belgische Wayward Bound past zeker in dat plaatje ondanks dat het niet per se allemaal metal is wat de klok slaat. Het instrumentale soloproject van David Lenaerts is begonnen om zijn liefde voor old-school heavy metal met post rock te combineren. Na twee uitstekende platen levert de Belg met The Denihilist zijn derde plaat af, waarin we horen dat ook onder andere psychedelische invloeden hun weg weten te vinden in het muzikale project.
Met dit album wilde Lenaerts enkele positieve en negatieve zaken die hem de afgelopen jaren bezighielden op muziek zetten. Wat we vooral eerst horen als we de plaat aanzetten, zijn de negatieve zaken. De plaat zet met In Niz Bogzarad een bijzonder dreigende sfeer neer. De onheilspellende gitaar die halverwege het nummer wordt ingezet geeft het gevoel alsof je rechtstreeks richting je einde marcheert, en heeft een climax alsof je de dood recht in de ogen kijkt. Waar het eindigt met een muzikale cliffhanger, begint How Did We Get Here opvallend rustig en opbeurend. In een ruime zes minuten wordt rustig de tijd genomen om het muzikale thema uit te werken en je langzaam in vervoering te laten raken. Het daaropvolgende titelnummer lijkt op dezelfde tred door te gaan totdat als donderslag bij heldere hemel de distortion erin vliegt.
Turn the Tide evalueert van een sterk basgedreven begin via een van de zwaarste riffs op het album naar een rustig einde. De titel is voor dit stuk is dan ook perfect gekozen en het geheel voelt het meest compleet aan. Echt los gaan we echter op Tear Down the Waltz. Hierop is de metalkant van Wayward Bound te horen. Met name de drums waar goed hard op geramd wordt, spelen een prominente rol. Dit klinkt wellicht wat vreemd op een site als Zware Metalen. Je mag er bij het gros van de albumrecensies hier vanuit gaan dat er goed los op de drums wordt gegaan, maar Wayward Bound is anders. Verwacht absoluut geen keiharde metal, maar complexe, rustige soundscapes die bij vlagen ruig worden, maar het toch met name moeten hebben van de sfeer die ze neerzetten. Het album sluit bijvoorbeeld af met World of Ruin dat ondanks de naam bijzonder euforisch klinkt en je met een dito gevoel achterlaat.
Naar dit album geluisterd hebbende weet ik nog steeds niet echt wat het nu eigenlijk is. De muziek is bij vlagen bijzonder dreigend, en dan weer uitermate opgewekt. Het is zowel hard als rustig en je hoort allerlei verschillende stijlen. Het is niet in een hokje te vangen, wat mijns inziens alleen maar een goed teken is. We horen iemand die zijn eigen gang kon gaan en zijn eigen persoonlijk gevoel volledig in de muziek heeft kunnen leggen. Een achttal heerlijke soundscapes om steeds maar weer nieuwe dingen in te ontdekken. Wat dan wel weer jammer is, is dat – omdat het een eenmansproject betreft – we het waarschijnlijk niet live gaan zien. Want wat zou deze plaat goed tot zijn recht komen in een live setting.
Score:
82/100
Label:
Eigen beheer, 2020
Tracklisting:
- In Niz Bogzarad
- How Did We Get Here
- The Denihilist
- The History of Fish
- One Step at a Time
- Turn the Tide
- Tear Down the Waltz
- World of Ruin
Line-up:
David Lenaerts – Alles
Links: