Voordat ik begin met het recenseren van dit album, moet ik toegeven dat ik even schrok toen ik de tracklist van Vrîmuot’s debuutalbum zag. Songtitels als Palingenese en Wolffsangel liegen er namelijk niet om. Beide lijken namelijk te verwijzen naar extreemrechtse sympathieën. In een genre als neofolk, waar dit soort gedachtengoed wat meer aanwezig is dan in andere genres, zou dit geen grote shock zijn. Ik had de recensie daarom ook op een heel andere manier ingestoken. Voordat ik haastige conclusies op het internet zou plaatsen, besloot ik om contact op te nemen met T.S., het brein achter deze band. Ik vroeg hem naar de thema’s die hij in zijn muziek aanstreept en de manier hoe hij in het leven staat. Dit was gelukkig erg verhelderend. Van dubieuze ideologieën bleek totaal geen sprake.
Albumtitel O Tempora, O Mores (o tijden, o zeden) is een perfecte samenvatting van de thema’s van het album. Het is namelijk een citaat van Cicero waarin hij zich beklaagt over het morele verval van het Romeinse rijk. Dit soort nostalgische weemoedigheid weerklinkt in iedere track. De emotionele, lage stem van M.R. die wordt ondersteund door het gebruik van traditionele instrumenten voeren je mee naar vervlogen tijden. Naar tijden voordat onze levens het verderf in gejaagd werden door consumptie en individualisme. Een soort geïdealiseerd verleden waarin de mens in harmonie leefde met zijn natuur en de natuur. Waar tradities en heldendom nog hoogtij vierden. Om terug te keren naar de menselijke natuur is er een soort wedergeboorte nodig. Een oproep hiertoe vinden we in de track Palingenese. Als we willen dat het ooit nog goed komt met de mens, dan moeten ondanks de snijdende wind met ferme pas voorwaarts gaan.
Vrîmuot is zich er echter van bewust dat de menselijke natuur ook zijn verval kan betekenen. Een voorbeeld hiervan vinden we in Nymphaea Alpha: de Latijnse benaming voor de witte lelie. Het nummer bezingt een mooie nimf voor wie de protagonist zichzelf opoffert. Door zijn daad raakt de lelie besmeurd met bloed en wordt ze zodanig van haar puurheid beroofd. De bittere ironie van bloed, offers en vermoorde onschuld. Dat de menselijke natuur met al haar begeerten ook zijn keerpunt heeft, komt ook terug in Wolffsangel. Een Wolfsangel is namelijk een val die men in het verleden gebruikt om een wolf te vangen en te doden. De angel is een soort metalen haak waar vlees aan werd gehangen. Als de wolf het vlees opat, beet hij zich vast in de haak waardoor hij een akelige dood stierf. In deze metafoor betekende het toegeven aan de begeerte (de honger) letterlijk de dood van de wolf. Hierin zou je paralellen kunnen trekken naar de liefde, maar ook naar drugsverslavingen of individualisme.
O Tempora, O Mores is een goed geproduceerd, mooi uitgevoerd album. Het doet zeker niet onder voor neofolkgrootheden als :Of the Wand and the Moon: en Death in June. De instrumentatie is meeslepend en de oprechtheid in de stem van T.S. doorklinkt in alle woorden. Bandnaam Vrîmuot, wat oud-Germaans is voor openhartigheid is daarom zeer passend. De kalme, warme klanken verlenen zich perfect voor lange boswandelingen en zelfreflectie. Waar sta ik als individu, en waar staan we als maatschappij? Hoe verhouden we ons tot de vervlogen tijden, hoe kijken we vooruit?
De goed gearticuleerde, poëtische teksten bulken van het leed en de schoonheid:
Ein Lied. Ein Brief. Ein Neubeginn
Wo die Donau ihre Schleifen zieht
Wo mein Traum am Boden kniet
Zwaar metaal is het zeer zeker niet, maar muzikaal is het een prachtig album. Ik weet zeker dat ik het vaker zal opzetten.
Score:
85/100
Label:
Prophecy, 2020
Tracklisting:
- Aufbruch
- Nymphæa alba
- Palingenese
- Erwachen
- Wolffs Angel
- Ewiger Mond
Line-up:
- T.S. – Alles
Links: