Ben je een beetje bekend met het boeddhisme? Of heb je er al zo in verdiept dat je alle Boeddha’s kent? Dan komt de naam Vipassi je vast bekend voor. Het boeddhisme is een levensbeschouwelijke stroming, die ontstaan is uit de leer die volgens de overlevering werd begonnen door Gautama Boeddha. In het boeddhisme is Boeddha een titel voor degenen die de verlichting, de volmaakte vrede (het nirvana) hebben bereikt én dit bereikt hebben middels eigen inspanningen en inzicht. In de boeddhistische traditie is Vipassi de tweeëntwintigste van inmiddels achtentwintig Boeddha’s.
De formatie met dezelfde naam is een instrumentale extreme band uit Australië, Frankrijk en Groot-Brittannië, met leden van bands als A Million Dead Birds Laughing, Hadal Maw, Infinite Density, Ne Obliviscaris en Virvum. In 2017 bracht Vipassi debuut Śūnyatā uit. De plaat bleek een fraaie, instrumentale speelweide, waarbij de leden alle ruimte kregen hun progressieve ideeën vorm te geven en tegelijkertijd de waarde van de composities geen moment uit het oog verloren werd en overdadig gefriemel op de instrumenten wijselijk achterwege werd gelaten. ‘An exploration of sonic textures.’ (een verkenning van sonische texturen) noemde het viertal het zelf.
Zeven jaar later is het kwartet terug met Lightless. Het nieuwe album ligt in lijn met het vorige werkje. Nog steeds speelt Vipassi, net zoals de band waar een aantal leden uit afkomstig is (Ne Obliviscaris), progressieve death metal, waarbij het viertal rustige, atmosferische gedeeltes heeft geïntegreerd. Reken echter niet op een muzikale kloon van de Australische band. Het viertal heeft een geheel eigen entiteit in het leven geroepen, waarvan het instrumentale aanbod het dichtst in de buurt komt van een muzikale mengeling van bands als bijvoorbeeld Beyond Creation en Fallujah.
Op Lightless bewandelt men iets technischere en meer experimentele paden om tot invulling van de muziek te komen. Ook nu komt Vipassi inventief en uitbundig voor de dag (Neon Rain). Het viertal komt het meest tot zijn recht als de snelheid wat meer opgezocht wordt (Labyrinthine Hex, Phainesthai), al tonen nummers als Morningstar of Promethea heel goed aan waarom de afwisseling van technische vaardigheid en sfeer zo wezenlijk voor het viertal is. Een absolute hoofdrol op het album is weggelegd voor de baslijnen, die worden aangebracht door Virvum-bassist Arran McSporran. Zonder overdreven in de mix naar voren gebracht te zijn, is de bas duidelijk hoorbaar aanwezig, stromen de lijnen vloeiend langs die van de gitaren. Het geeft nummers (Ruination Glow) en een warme toon mee. Net als dat op het debuut de muziek sporadisch werd ondersteund door wat etherische zang en wat gemompel, is ook op het nieuwe album de vocale ondersteuning tot een absoluut minimum beperkt. Vocalen kom je er niet tegen, enkel wat begeleidende tonen naast de klankschalen in het intro van Neon Rain.
Of de band met dit Lightless het ultieme nirvana heeft bereikt, is voor mij niet van belang. Dat Vipassi een zeer technisch, creatief en aansprekend album heeft weten te brengen, staat buiten kijf. “Vipassi’s ‘Lightless’ is more than just an album; it’s a journey, an exploration of emotions, and an invitation to delve deep into the realms of light and dark.” (Vipassi’s ‘Lightless’ is meer dan alleen een album; het is een reis, een verkenning van emoties en een uitnodiging om diep in de rijken van licht en donker te duiken.) schreef Season of Mist ter promotie van het album. Hoe eerlijk is het als promotiepraat nou eens niet uit louter holle klanken bestaat, maar de inhoud perfect weet te omschrijven.
Score:
83/100
Label:
Season of Mist, 2024
Tracklisting:
- Lightless
- Labyrinthine Hex
- Morningstar
- Shapshu
- Phainesthai
- Ruination Glow
- Neon Rain
- Promethea
Line-up:
- Benjamin Baret – Gitaar
- Ben Boyle – Gitaar
- Arran McSporran – Basgitaar
- Daniel Presland – Drums
Links: