+ Een korte horizontale en verticale lijn die elkaar precies in het midden snijden: het plusteken (+). Een wiskundig symbool dat wordt gebruikt om een optelling of een positief getal aan te geven. Daarnaast kun je het bijvoorbeeld ook tegenkomen bij internationale toegangscodes van telefoonnummers (België: +32, Nederland: +31) of bij specifieke leeftijdsaanduidingen (alleen geschikt voor 18+). +
+ Vildhjarta heeft er vast ook iets mee. Het nieuwe album + där skogen sjunger under evighetens granar + (wat zich laat vertalen naar: ‘waar het bos zingt onder de eeuwige dennenbomen’) van de Zweedse band begint met een evidente oproep: + byta ut alla stjärnor på himlen mot plustecken +. Mocht je het Zweeds niet machtig zijn: ‘vervang alle sterren aan de hemel met plustekens’. Deze aansporing hiertoe heeft echter alleen geen woorden meegekregen en is vormgegeven in een instrumentaal intro. Een wat excentriek verzoek? Ach, dat past sowieso wel bij de band. Toch? Wat de gedachtegang er achter is, laat zich (vooralsnog?) raden. Is het wellicht een bijzondere oproep om te zoeken naar meer balans, naar meer positiviteit in het leven? Ik kan je het antwoord niet geven, maar zullen we hoe dan ook maar eens in meegaan in de uitnodiging van de band? +
+ Wellicht dat het trio zelf ook op zoek is naar wat meer positiviteit? Het zou niet eens zo verwonderlijk zijn: begin maart (2025) werd bekendgemaakt dat oprichter en gitarist Daniel Bergström geen deel meer uitmaakt van Vildhjarta. Het zat er misschien aan te komen, als je bedenkt dat hij niet heel actief meer binnen het gezelschap was. Op het nieuwe album blijft zijn bijdrage dan ook beperkt tot twee nummers: + spargasso + en + den spanska känslan +. Zijn vertrek betekent weliswaar dat er geen originele leden van de oprichting uit 2005 nog in de band actief zijn, maar het drietal waar de band nu nog uit bestaat uit – zanger Vilhelm Bladin, gitarist Calle Thomér en basgitarist en drummer Buster Odeholm – zijn al jaren actief binnen Vildhjarta. Dat staat er toch vast garant voor dat het zo typische en kenmerkende geluid van het drietal uit Hudiksvall ook op dit derde album gewaarborgd blijft? +
+ Waar op het debuut Måsstaden (2011) de invloed van Meshuggah met hoofdletters en dikgedrukt in de muziek van Vildhjarta was gekerfd, waren die invloeden op het tien jaar later uitgekomen Måsstaden Under Vatten weliswaar nog steeds aanwezig, maar klonk de technische, extreme metal – om de woorden van collega Dypfrys in zijn recensie van het album maar te citeren – “dramatischer en volwassener … meer doorleefd”. De progressie heeft zich doorgezet op + där skogen sjunger under evighetens granar +. Natuurlijk bepalen hoekige staccato riffs, bloemrijke polyritmiek, complexe drumpatronen, vervormde, brommende gitaren en rauwe vocalen nog steeds het voorkomen van Vildhjarta. Toch zijn er – hoe klein soms ook – de nodige nuances aangebracht. Zo komen in diverse nummers (bijvoorbeeld + sargasso +) de riffs consistenter door en lijkt er meer structuur in de composities aangebracht. Minder chaotisch. Ik zou bijna zeggen: pakkender. Geen of veel minder gefrunnik en gefriemel zoals je bijvoorbeeld in een nummer als Vagabond op het vorige album tegenkwam. Ook de frivole spielerei van een nummer als Måsstadens nationalsång (under vatten) blijft achterwege. Net als op eerder materiaal zijn het de atmosferische gedeeltes en zorgvuldig aangebrachte rustige momenten (+ två vackra svanar +, + ylva + en + röda läppar, söta äpplen + en + viktlös & evig +) die niet alleen zorgen voor meer dynamiek op het album, maar er ook voor zorgen dat het allemaal net even meer uitgebalanceerd overkomt. +
+ Waar het voor de één het een verademing zal blijken te zijn dat net dat beetje meer structuur en ordening de luisterbaarheid ten goede komt, zal een ander de frivoliteit missen en het gevoel hebben dat de band zijn eigen esthetiek toch wat achter zich laat. Wat het ook voor je is: + där skogen sjunger under evighetens granar + is niet een album dat makkelijk te bevatten is. Sterker nog: het album lijkt pas tot zijn recht te komen als je er uitgebreid de tijd voor neemt en je echt helemaal onderdompelt in de wirwar aan polyritmiek. Doe je dat niet dan bestaat het gevaar dat de tracks eerder als losse flarden in plaats van steekhoudende, goed uitgewerkte composities op je af komen. De speelduur van bijna een uur maakt dat dit album weliswaar twintig minuten korter is dan zijn voorganger, maar het is en blijft nog best een flinke zit. Voor makkelijk weg te werken muziek ben je hier aan het verkeerde adres. Dit album vraagt – nee: eist! – van je dat je er uitgebreid de tijd voor neemt, de golven van pure expressie over je heen laat komen en beetje bij beetje absorbeert. +
Score:
80/100
Label:
Century Media Records, 2025
Tracklisting:
- + byta ut alla stjärnor på himlen mot plustecken +
- + två vackra svanar +
- + sargasso +
- + ylva +
- + där mossan möter havet +
- + röda läppar, söta äpplen +
- + kristallfågel +
- + ? regnet, the ? +
- + hösten som togs ifrån mig +
- + viktlös & evig +
- + stjärnblödning +
- + den spanska känslan +
Line-up:
- Vilhelm Bladin – Vocalen
- Calle Thomér – Gitaar
- Buster Odeholm – Drums, basgitaar
Links: