Vengeance – Power Of The Rock- Anthology 1983-1998

Geschreven door op 26-11-2019 om 18:55.

Ah, Vengeance! Uit die eenvoudiger tijd dat harde rock niet depressief, progressief of welke andere “-ief” dan ook hoefde te zijn, maar gewoon leuk was. Een tekst als “Playing with my pistol, I check the mood it’s in, I hope that it is loaded and ready for tonight” uit She’s The Woman is natuurlijk om meer dan één reden hilarisch. Die lol betekent echter niet dat Vengeance geen serieuze speler is geweest in het Nederlandse hardrocklandschap. In tegendeel zelfs! Dertig jaar geleden stond de band eenzaam aan de top in ons kikkerland en op het randje van een grote internationale doorbraak.

De slogan van de band indertijd was “Do you hate hardrock, guess you have never seen … Vengeance” en daar zit zeker wat in. Zelf zagen we de band in 1989 excelleren op Parkpop, toen nog Europa’s grootste gratis festival waar (ook) bands als Living Colour en Faith No More hun eerste massale publiek zagen. De band was in bloedvorm, speelde strak, had meeslepende nummers en vermaakte het publiek met allerlei capriolen waaronder een act met een opblaaspop als ik me goed herinner (maar pin me er niet op vast, het is dertig jaar geleden hè!). Dat de band een plekje veroverde op een dergelijk prestigieus podium was niet meer dan terecht. Het waren de tijden dat hardrock en dan met name de ballads van hardrockbands volle aandacht kregen middels verzamel-cd’s en (in de zomer) een wekelijks programma op de landelijke radio. Die cd’s en programma’s werden volledig beheerst door Amerikaanse acts als Bon Jovi en een enkele Europese uitzondering als Scorpions en Europe. Slechts twee Nederlandse hardrockbands wisten zich hier structureel tussen te werken: Vandenberg en Vengeance. De positie van laatstgenoemde in het hardrockend Nederland van de jaren ‘80 van de vorige eeuw is dan ook niet te onderschatten. Zo groot was de rol dat Pseudonym Records de band nu eert met een box van maar liefst negen cd’s. Geremastered en vergezeld van een mooie uiteenzetting over de geschiedenis van de band. Hieronder zullen we jullie langs de diverse cd’s uit de box loodsen. Daarbij laten we de soaptaferelen die de band ook heeft gekend (zoek zelf maar op als je wilt) zoveel mogelijk buiten beschouwing. Ook zonder boulevardpraat is er namelijk genoeg te vertellen over de inhoud van deze omvangrijke box die laat horen dat het niet aan de muziek heeft gelegen dat de grote internationale doorbraak er niet gekomen is.

Als gezegd bevat de box negen cd’s: zes studio-albums tot en met Back From Flight 19 elk op een eigen schijf en maar liefst drie discs met bonustracks. Op cd 1 treffen we dus het eerste album van de band aan: het gelijknamige Vengeance uit 1984. Hier is duidelijk een jonge band te horen die nog zijn eigen stijl zoekt. Zo lijkt er voor intro en riffs van de overigens uitstekende opener Down And Out nadrukkelijk in de keuken van Whitesnake te zijn gekeken. Een lekker nummer is het niettemin, eentje waarin de klasse, diepte en het scherpe randje van de stem van zanger Leon Goewie meteen duidelijk worden. Ook AC/DC, Status Quo en Dio lijken een belangrijke inspiratie. We denken her en der zelfs wat snippers New Wave Of British Heavy Metal te horen (de breaks in Tonight, Tonight, de diverse vlammende gitaarsolo’s). Het is een gedachte die nog versterkt wordt doordat Goewie in zijn teksten met enige regelmaat het woord metal laat terugkomen. Niet alle nummers zijn echter zo pakkend als Down And Out, zodat het niet verbazend is dat een paar jaar later nauwelijks nog songs van dit debuut de live-set haalden. Het album is overigens net als alle andere platen in deze box “HQ geremastered”. Dat doet er echter niet aan af dat het geluid van het debuut nog steeds behoorlijk dun en droog is, zelfs als we in acht nemen dat de plaat uit 1984 stamt.

Twee jaar later heeft de band al aanzienlijke stappen gemaakt. De kennelijk voor Vengeance niet zo moeilijke tweede plaat We Have Ways To Make You Rock klinkt aanmerkelijk beter en staat vol tijdloze hardrockmeezingers als She’s The Woman, de naamgever van deze box Power Of The Rock, May Heaven Strike Me Down, Love Lies Bleeding en We Shall Rock. Waar de memorabele melodieën op het debuut mogelijk wat dun gezaaid waren, lijkt de band voor dit album een onuitputtelijke bron te hebben aangeboord. Dat ik de songs meer dan dertig jaar later nog woord voor woord kan meezingen zegt alles (inderdaad, ook dat ik een nerd ben ja!). Fraai is de ballad Only The Wind waarmee de band zich verzekerde van een plaats in eerder genoemde rockballadprogramma’s. Opvallend is dat de overigens vrij traditionele hardrockband hier het experiment niet schuwt. In Dreamworld horen we epische koorzang en het gevoelige intro van May Heaven Strike Me Down wordt aangezet met strijkers. Ja, die Goewie moet het wel heel bont hebben gemaakt bij zijn dame dat hij zo diep moet gaan. De remaster lijkt op deze schijf wel zijn werk te doen en we horen een helder rond geluid met ruimte voor zowel instrumenten, zang als achtergrondzang en een voorname plek voor de stuwende bas. Fraai!

Op het snel volgende Take It Or Leave It (1987) lijkt de band een klein stapje terug te doen. Het met dameskoor en talkbox gesierde Rock ’n Roll Shower is een opzwepend feestnummer én titeltrack van het betreurde VARA’s Vuurwerk. Take Me To The Limit nodigt op eenzelfde wijze uit tot een feestje. Sommige refreinen van andere songs missen echter goede hooks of zijn wat eenvoudig (Hear Me Out) waardoor het album als geheel toch iets minder scoort dan de heel knappe voorganger. Slecht of zelfs maar middelmatig wordt het nergens. Daarvoor zijn de riffs, het spel (dat gitaarwerk in het instrumentale Engines doet echt niet onder voor de grotere namen in het genre) en de zang simpelweg te sterk. Noemen we ten slotte nog even dat Goewie in Code Of Honour – met kinderkoor! – mogelijk zijn meest persoonlijke verhaal op tafel legt.

Of het komt doordat de band voor Arabia wel weer “gewoon” twee jaar de tijd nam weet ik niet, maar het vierde album is van begin tot eind ijzersterk en voor velen het hoogtepunt in het werk van Vengeance. De openingsriff van de titeltrack is wonderbaarlijk primordiaal en lanceert je gelijk naar de regio waar de plaat zijn naam aan ontleent. De riff hield zich dan ook gemakkelijk staande tussen het werk van Ayreon en Star One toen Arjen Lucassen hem in Star One Live On Earth nog eens inzette. Maar hoewel Lucassen inmiddels ongetwijfeld de grootste naam uit de line-up van Vengeance was (gevolgd door Oscar Holleman die inmiddels producties van onder meer Within Temptation en Krezip op zijn naam heeft staan), zetten ook de andere leden een uitstekende prestatie neer. Zang, ritmesectie en leads, het klopt allemaal in heerlijke tracks als Cry Of The Sirens met zijn staccato gezongen brug, het beestige Wallbanger en het feestelijke Just What My Doctor Ordered. Juist door de rockballad-rage eind jaren ’80 zal If Lovin’ You Is Wrong vermoedelijk de bekendste song zijn. Helemaal onterecht is dat niet want het is een fraaie sleper met internationale allure. De plaat klonk al goed toen hij in 1989 uitkwam en dat is nu niet anders. Voor de liefhebbers van jaren ’80-hardrock die wat verder willen en durven kijken dan Amerika en Groot-Brittannië is Arabia feitelijk een onmisbare plaat.

<
Waar Arabia een uitstekende basis leek te zijn voor een definitieve internationale doorbraak bleek het tegenovergestelde het geval. De band explodeerde niet, maar implodeerde eerder. Nadat Vengeance door Europa had getoerd gingen band en frontman Goewie uit elkaar. In Ian Parry werd een nieuwe zanger gevonden, maar het bleek in de nieuwe samenstelling niet mee te vallen om een platenmaatschappij achter de band te krijgen. Dat we inmiddels in het door grunge beheerste begin van de jaren ’90 zijn aanbeland zal daarbij zeker niet geholpen hebben, maar als je kritisch kijkt zou je ook kunnen zeggen dat de band met de goede maar meer gepolijst klinkende Parry iets van zijn eigen geluid had verloren. In 1992 werpt de band de handdoek in de ring. Toch zien de opnamen met Ian Parry het daglicht en wel op de oorspronkelijk alleen in Japan uitgegeven plaat Last Of The Fallen Heroes (1994). Het is de vijfde cd van deze box. In openingstrack Wings Of An Arrow zien we door de verheven zang, koorzang en de toetsen al meer dan een glimp van de richting die Lucassen met zijn Ayreon zou inslaan. Een interessant stukje geschiedenis is het op zijn minst. Refreinen van songs als Blood Money en Outta Control zijn ondanks toevoeging van een flinke dot toetsen echter eerder traditioneel te noemen en zijn ondanks alle goede bedoelingen (Blood Money) niet altijd even sterk. Met Trouble In Town en vooral Funky Little Lady lijkt de band wat aansluiting te zoeken bij Extreme, een band die zich in eerste instantie aardig staande hield tussen de Nirvana’s van deze wereld maar uiteindelijk ook commercieel het onderspit moest delven. Sterker zijn de fraaie ballad As The Last Teardrop Falls dat met zijn mooie samenzang vijf jaar eerder gemakkelijk de hitlijsten had veroverd, de lekkere stampers Hold On Tight, Outta My Head en Edge Of Time en One ‘O’ Nine. Laatstgenoemd nummer werd begin jaren ’90 gespeeld in wat vreemde radiosessie met alleen elektrische gitaar en zang. Een vreemde keuze welke ongetwijfeld werd ingegeven door de beperkte mogelijkheden van de radiostudio. Desondanks heeft de tape met de opnames stevig wat beurten gemaakt in mijn walkman. Dat we de song nog steeds woordelijk kunnen meezingen zegt (opnieuw) iets over de kracht van de melodieën die Vengeance schreef.

Daarmee is echter nog niet het hele verhaal verteld, want in 1997 keert Vengeance terug in een bezetting waarvan zowel Leon Goewie, Arjen Lucassen als Jan Somers deel uitmaken. Hoewel de band in een steeds wisselende bezetting ook later nog platen zal uitbrengen is comebackplaat Back From Flight 19 het laatste studioalbum van de box. Openingstrack en single Planet Zilch opent de plaat sterk. Dat het Seattle-gebeuren niet volledig aan de heren voorbij is gegaan horen we in de machtige riff, terwijl we tegelijkertijd opnieuw een inzicht krijgen in de muzikale ontwikkeling van Lucassen naar meer epiek en grandeur. Sowieso is het gitaarwerk op dit album wat zwaarder en meer riffgericht. Zo scheurt Follow A Trend als Zakk Wylde in No More Tears, totdat de track in een afwisselend middenstuk een heus progfeest blijkt te zijn. Niet direct wat je verwacht van Vengeance, maar wel heel tof. Ook tracks als Dreamulator (met Beatlesque koortjes), het super heftige Dark Side Of The Brain en het lange Flight 19 klinken een stuk duisterder en progressiever dan het Vengeance van de jaren ’80, maar zijn aanzienlijk sterker dan The Last Of The Fallen Heroes. Back From Flight 19 is een pareltje dat ik eerder over het hoofd zag, maar hier nu alsnog wat draaibeurten zal krijgen.

De cd’s met extra tracks dan. Deze staan vol met nooit eerder uitgegeven en moeilijk terug te vinden opnames. Nadeel van dergelijke cd’s is vaak dat je vier of vijf versies van hetzelfde nummer krijgt die nauwelijks van elkaar verschillen. Je kent dat wel: de LP-versie, een radio-edit, een net even andere mix enzovoorts. De samensteller van Power Of The Rock is heel behoorlijk om die valkuil heen gelopen. Er is inderdaad een aantal nummers dat in drie of vier uitvoeringen langskomt (May Heaven Strike Me Down, Rock ‘N Roll Shower) maar meestal gaat het toch om demo’s en live versies die voor de echte fan echt wat toevoegen. Maar laten we de cd’s er vooral eens bij pakken.

Op Power Of The Rock 1 staan vooral demo versies van nummers die op de reguliere platen terecht zijn gekomen. Het geluid van de demo uit 1983 wordt geteisterd door wat ruis. De nummers van die demo zijn dan ook vooral leuk om eens gehoord te hebben en op te merken dat de band in het begin inderdaad stevig naar heavy metal neigde (Straight And Fair) en dat met name de zang en het gitaarwerk van meet af aan van hoog niveau waren. De live versie van Tonight, Tonight klinkt alweer een stuk beter, maar het geluid van de volgende opnames is af en toe wat modderig (overbelast). Opnieuw leuk om eens te horen, maar je zult toch vaker teruggrijpen naar de definitieve versies. Indien voorradig natuurlijk, want we horen ook wat nummers die nooit hun weg naar een album hebben gevonden, maar zeker muzikaal niet heel veel onder doen voor de songs die dat wel deden. Meer dan leuk om te horen zijn overigens de hele vroege versie van Only The Wind die nog heel andere teksten had en de cover van Crazy Horses (The Osmonds), ook al omdat het geluid van de opnamen steeds beter wordt.

Het laatste nummer Death Ride To Glory is net als de eerste twee nummers van Power Of The Rock 2 opgenomen voor Countdown Café in 1986. Deze opnamen zijn al eens uitgebracht op de cd-uitgave van We Have Ways To Make You Rock en zouden dus al in je bezit kunnen zijn. Zo niet dan is dit een mooie kans want het was een prima optreden daar voor Veronica. Ook op de tweede “bonus-cd” is de geluidskwaliteit wat wisselend. Zo klinkt de demo 1 versie van Rock ’n Roll Shower eerder een rehearsal. Een song als Cry Of The Sirens daarentegen klinkt dan weer heel behoorlijk met een zeer gemotiveerd knallende Goewie. Leuk op deze schijf zijn verder met name de uitgebreide VARA’s Vuurwerk-jingles en Castles In The Air dat hier nog niet voorzien is van het klavecimbel-intro, maar meteen je voordeur intrapt. Op Power Of The Rock 3 klinken de demo nummers gewoon (soms meer dan) goed. De show wordt echter toch gestolen door de live versies van Dreamworld, Take It To The Limit, Rock ’n Roll Shower en May Heaven Strike Me Down en de daarop volgende studio nummers.

Power Of The Rock – Anthology 1983-1998 is met negen cd’s met een totale speelduur van 510 minuten een groots overzicht geworden van een van de belangrijkste hardrockbands die Nederland heeft gekend (en nog kent). De fan van hardrock als in de jaren ’80 werd gespeeld, maar ook de geïnteresseerde die nou wel eens wil weten wat die Arjen Lucassen nu voor Ayreon deed weet wat hem of haar te doen staat. Op zoek naar deze gelimiteerd uitgebrachte, maar nu nog voor een schappelijke prijs te verkrijgen box. “Take It Or Leave It!”

Label:

Pseudonym Records, 2019

Tracklisting:

Vengeance

  1. Down And Out
  2. Tonight, Tonight
  3. Get Out
  4. You Took Me By Surprise
  5. Metal Days
  6. Destroyer
  7. Prisoners Of The Night
  8. On The Run
  9. Vengeance

We Have Ways To Make You Rock

  1. She’s The Woman
  2. Dreamworld
  3. Power Of The Rock
  4. May Heaven Strike Me Down
  5. I’ll Come Running
  6. Second To None
  7. Only The Wind
  8. Love Lies Bleeding
  9. We Shall Rock

Take It Or Leave It:

  1. Take It Or Leave It
  2. Code Of Honour
  3. Rock ’n Roll Shower
  4. Take Me To The Limit
  5. Engines
  6. Hear Me Out
  7. Women In The World
  8. Looks Of The Winner
  9. Ain’t Gonna Take You Home

Arabia:

  1. Arabia
  2. Broadway – Hollywood – Beverly Hills
  3. Cry Of The Sirens
  4. Wallbanger
  5. The Best Gunfighter In Town
  6. Castles In The Air
  7. If Lovin’ You Is Wrong
  8. Children Of The Streets
  9. Just What My Doctor Ordered
  10. That’s The Way The Story Goes
  11. Bad Boy For Love
  12. How About Tonight

The Last Of The Fallen Heroes:

  1. Wings Of An Arrow
  2. Blood Money
  3. Outta Control
  4. Trouble In Town
  5. As The Last Teardrop Falls
  6. The Last Of The Fallen Heroes
  7. Hold On Tight
  8. Keepin’ Up With The Joneses
  9. Funky Little Lady
  10. Football Crazy
  11. Edge Of Time
  12. Outta My Head
  13. One ‘O’ Nine
  14. As The Last Teardrops Falls (alternative version)
  15. Trouble In Town

Back From Flight 19:

  1. Planet Zilch
  2. Follow A Trend
  3. Dreamulator
  4. Dark Side Of The Brain
  5. Loaded Gun
  6. She Said
  7. Lonely Girl
  8. Right To The Core
  9. Live Or Die
  10. PG 16
  11. Flight 19

Power Of The Rock 1:

  1. Down And Out (demo ’83)
  2. Straight And Fair (demo ’83)
  3. Metal Days (demo ’83)
  4. Death Ride To Glory
  5. Tonight, Tonight (live ’85)
  6. Dreamworld (demo)
  7. Power Of The Rock (demo)
  8. 000 Girls (demo)
  9. She’s Got The Looks (demo)
  10. Trouble (Only The Wind) (demo)
  11. I’ll Come Running (demo)
  12. We’ll Make It Through The Night (demo)
  13. We Shall Rock (demo)
  14. Serious Crime (Love Lies Bleeding) (demo)
  15. She’s The Woman (demo)
  16. Crazy Horses (demo)
  17. May Heaven Strike Me Down (single version)
  18. Death Ride To Glory (live ’86)

Power Of The Rock 2:

  1. Down And Out (live ’86)
  2. Tonight, Tonight (live ’86)
  3. Rock ’n Roll Shower (demo 1)
  4. Take Me To The Limit (demo)
  5. I said Nonono (Ain’t Gonna Take You Home) (demo)
  6. Don’t You See (demo)
  7. Women In The World (demo)
  8. Code Of Honour (demo)
  9. Take It Or Leave It (demo)
  10. Hear Me out (demo)
  11. Love Child (Looks Of A Winner)
  12. Rock ’n Roll Shower (demo 2)
  13. Engines (demo)
  14. Rock ’n Rol Shower Jingles Vara’s Vuurwerk
  15. Ain’t Gonna Take You Home (single version)
  16. Children Of The Streets (demo)
  17. Cry Of The Sirens (demo)
  18. Memories (demo)
  19. Castles In The Air (demo)
  20. That’s The Way The Story goes (demo)

Power Of The Rock 3:

  1. Wallbanger (demo)
  2. Bad Boy For Love (demo)
  3. Arabia (demo)
  4. How About Tonight (demo)
  5. If Lovin’ You Is Wrong (demo)
  6. The Best Gunfighter In Town (demo)
  7. Just What My Doctor Ordered (demo)
  8. In The Cavalry (demo)
  9. Dreamworld (live ’89)
  10. Take It To The Limit (live ’89)
  11. Rock ’n Roll Shower (live ’89)
  12. May Heaven Strike Me Down (live ’89)
  13. Big Fat Car
  14. What The Hell Is Going On
  15. Lonely Rider
  16. Rock ’n Roll Man
  17. Dreamulator (alternative version)
  18. Crazy Horses

Line-up:

  • Leon Goewie – Vocalen
  • Arjen Lucassen – Gitaar
  • Oscar Holleman – Gitaar
  • Jan Bijlsma – Basgitaar
  • Matt Olieschlager – Drums
  • John Snels – Drums
  • Peer Verschuren – Gitaar
  • Jan Somers – Gitaar
  • Ian Parry – Vocalen
  • Roland Bakker – Hammond orgel
  • Leo van Breemen – Gitaar
  • Gerard Haitsma – Drums
  • Barend Courbois – Basgitaar
  • Paul Thisen – Drums

Links: