Om financiële ondersteuning aan Oekraïense vluchtelingen te bieden brengt Pelagic Records nu een mixtape uit: Ukrainian War Refugee Support. Waarbij 100 procent van de winst naar het goede doel Be An Angel gaat. Een sympathiek gebaar.
Om de aanschaf hiervan aantrekkelijk te maken heeft het label er een mooi product van gemaakt dat unieke waarde heeft. Zo komt deze verzamelaar alleen uit op een dubbele cassettetape met geschilderde kleuren van de Oekraïense vlag. Daarnaast staat er muziek op die niet eerder uitgebracht is. De bands leveren allerlei nummers aan en of het nou een remix is, een live nummer of een nieuw nummer, de gemene deler is dat de nummers niet eerder te vinden zijn geweest op reguliere releases.
Alle bands komen uit de Pelagic Records-stal en zijn zeker niet de minste. Zo leveren Mono, Year Of No Light en Som een nummer aan, maar er zijn ook minder bekende bands als Enphin en Shy, Low die hun bijdrage doen. Grote afwezige is in mijn ogen The Ocean, de band van labelbaas Robin Staps. Waren de nummers op? Waren de b-kantjes kwalitatief veel minder dan de (uiterst) sterke recente releases, of was er geen materiaal meer blijven liggen?
Dan het gebodene.
Mono trapt af met het toepasselijk getitelde War for Peace. Het voelt niet zozeer als een nummer, maar meer als een intro voor wat komen gaat. Serene klanken met een ondersteunend koor. De remix van Oslo Tapes is eigenlijk net zo voortkabbelend als het nummer van Mono. De mix van elektronica en postrock blijft niet hangen. Net als het nummer van SOM, die een remix in elkaar heeft geknutseld van het nummer Black Out The Sky. De elektronica die wordt toegevoegd aan het nummer doet wat misplaatst aan. Het klinkt alsof er gewoon een laag met geluiden over het bestaande nummer is geplakt.
Er zijn echter ook hoogtepunten. De kwaliteit van Year Of No Light blijft onmiskenbaar duidelijk. Dat het in dit geval om een ietwat krakkemikkig klinkend demonummer gaat (Teukhe) maakt daarin niets uit. De manier waarop de gitaarriffs voor dreiging zorgen is een eerste hoogtepunt op deze compilatie. In de categorie hoogtepunten is ook Shy, Low noemenswaardig. Deze band brengt kalme postrock in de stijl van Tides of Nebula en American Dollar. Het hele nummer staat propvol ideeën, en klinkt wonderwel coherent. Van een kabbelend postrock begin naar een explosie waar een G!YBE zich niet voor zou schamen. Het klinkt zowel ritmisch als ruimtelijk. Met een keer de basgitaar in de hoofdrol.
Dan Nyos. De heren werken nogal op mijn zenuwen. Dat komt vooral door de ADHD manier waarop de postrock gespeeld wordt. Een soort American Dollar op 78 toeren. Drums en hooggestemde gitaren buitelen over elkaar heen. Gelukkig neemt de drukte tegen het eind van het nummer langzaam af en weet de band met een repetitieve en fijne melodie het nummer af te sluiten.
Bij het nummer van Enphin moest ik mijn volumeknop even terugdraaien. De kreten en industriële geluiden klinken te schel. Het zorgt echter wel voor een opgefokte sfeer in hun bijdrage Dominion.
Er staan ook een paar live nummers op deze release. Waarbij vooral de nummers van Bruit en Psychonaut opvallen. Laatstgenoemde speelt een live uitvoering van The Fall of Consciousness en doen dat buitengewoon goed. Het geluid is goed, de instrumenten zijn goed te horen, maar de hoofdrol gaat naar de zang. Het gebulder enerzijds en de cleane zanglijnen anderzijds komen hard binnen. Hier wordt vol overgave gespeeld!
Bruit brengt The Machine is Burning, gespeeld in een Toulouse kerk. Ik heb de videoclip bekeken waarin je de band los ziet gaan in een bijzonder fraaie setting. Het nummer zelf is (één) van de hoogtepunten van het album. De post-rock wordt heel zorgvuldig opgebouwd, om tot een climax te komen die gedragen wordt door ruimtelijk klinkende gitaren, harde doffe drums en een cello. Heel fraai!
Minder fraai vind ik Blessings, maar dat is een kwestie van smaak. Hun nummer Seven Blessings duurt zo’n tien minuten. Het geluid klinkt wat schel, met name de gitaren schuren iets te veel tegen de houterige mokerslagen op de drums. Ook de zang is niet helemaal toonvast, maar past wel bij de stijl van deze muziek, die zich bevindt op het kruispunt van noise, punk en indie.
De meeste nummers op deze compilatie zijn lang. De vijfminutengrens lijkt een minimum te zijn. Er zijn echter ook behapbare nummers.
Arabrot bijvoorbeeld , die brengt het eerste nummer met zang. Zij vonden het een goed idee om een T. Rex cover op te nemen: Children of the Revolution. Ook het nummer van John G. Winther is kort, en lijkt vooral een doel als afsluiter te hebben.
Ben ik dan nog een band vergeten? Ja: Briqueville. Die pijen dragende mannen bouwen gestaag aan hun carrière en gooiden hoge ogen met hun vorige plaat Quelle. Zij leveren Requiem I aan. Een vervaarlijk en ongemakkelijk nummer vol geluidscollages en drones.
Al met al een prima verzamelaar, met een goed doel. Het geeft je bovendien de gelegenheid je cassetterecorder weer eens uit de kast te halen. Of er een vinyl release uitkomt is nog niet bekend.
Label:
Pelagic Records, 2022
Tracklisting:
- Mono – Pray For Peace
- Oslo Tapes – Cosmonaut (Inner Space Remix by Amaury)
- Year of No light – Teukhè (Demo)
- Nyos – Curiousity
- Arabrot – Children of the Revolution (T.Rex cover)
- Psychonaut – The Fall of Consciousness (live performance)
- SOM – Black Out The Sky (Cinderella City Remix)
- Enphin – Dominion
- Bruit ≤ – The machine is burning – Live at Gésu church
- Shy, Low – Instinctual Estrangement
- Briqueville – Requiem I
- Blessings – Seven Blessings (Live at Studio Skogen)
- Johan G. Winther – The Waters
Link: