Ooit van Stars Wept to the Sea van Unreqvited gehoord? Of van het opvolgende wonderschone album Mosaic I: l’amour et l’ardeur? Stuk voor stuk sprookjes van formaat die blackgaze en vooral ambient black ademen. Met Mosaic II: La déteste et la détresse (ofwel haat en angst) vervolgt deze Canadees onder de naam 鬼 zijn sprookje, of vervallen we plotsklaps in een nachtmerrie?
Het is een abum voorzien van de nodige blackmetalriffs en bijpassend drumwerk, op het reeds gekende geschreeuw na blijft het hoofdzakelijk een instrumentale aangelegenheid. Nightfall begint veelbelovend met spannende en melancholieke gitaren. Een mooi in elkaar verweven mix. Een ambientgeladen sfeerzetting, met afwisselend drumwerk. Dit smaakt in eerste instantie wel degelijk. Wasteland klinkt een stuk drukker en voller qua geluid. Op zich niet verkeerd, maar het aanwezige monotone ééndimensionale geschreeuw begint mij hier nu toch wat te storen. Het nummer lijkt met ruim negen minuten wat aan de lange kant om een zekere spanningsboog vast te houden. De simpele gitaarlijnen en elektronica tegen het einde kunnen het geheel helaas niet redden. Vooralsnog blijf ik nog wat op mijn honger zitten. Pale blijkt ook een erg licht verteerbaar stuk muziek zonder piek of dal momenten. Er verstrijken hier minuten lang dezelfde simpele riedeltjes zonder enige onderbreking, totdat er na drie minuten een wat stevigere gitaarriff wordt ingezet. Die is vooral mooi in de letterlijke zin van het woord. Het voelt voor mij een tikkeltje te plastisch aan. Zeker in combinatie met het vrijblijvende pianospel. En haat en angst is in geen velden of wegen te bekennen. Hier had 鬼 toch wel meer uit kunnen halen, of is dit soms de bedoeling?
In plaats van een slaaptablet op een natuurlijke manier in slaap vallen en gewoon dit album even beluisteren? Eerlijk toegegeven: Disorder doet het vervolgens toch iets beter. Hier zit net even een beetje meer swung en rondtollende cadans in, waardoor je haast zin krijgt om een klein dansje te maken. Dat is uiteraard vooral inherent aan het ambient karakter. Het ambient-drieluik Transience laat mij wederom aan één stuk door geeuwen en luister ik maar met moeite volledig af. Dit wekt bij mij directe gevoelens van haat op en tijdens Transience III ben ik angstig genoeg geworden, vanwege het feit dat ik een negatief oordeel over deze plaat moet vellen. Ironisch genoeg is de albumtitel alsnog bijpassend. Conclusie is dat Mosaic II: La déteste et la détresse mij op enkele spaarzame momenten na niet kan overtuigen. En dat is na de eerder genoemde albums toch wel een nachtmerrie. Jammer!
Score:
50/100
Label:
Prophecy Productions, 2020
Tracklisting:
- Nightfall
- Wasteland
- Pale
- Disorder
- Transience I
- Transience II
- Transience III
Line-up:
- 鬼
Links: