Niet één, maar twee albums van het Canadese fenomeen Unreqvited verschenen er dit jaar. De bekendste release betreft Stars Wept To The Sea, een album dat het waarschijnlijk goed zal doen in de jaarlijsten. Niet onbegrijpelijk, want de postblack/shoegaze die in het straatje van Violet Cold ligt, is enorm aangrijpend, ontroerend en uplifting. Tranentrekkend mooi.
Ook hier krijg je van Unreqvited postblack, atmosblack, ambient black… black metal met een bitterzoete smaak, die overhelt naar epische en feeërieke postrock. Vaak instrumentaal en voorzien van heel wat kilobar aan emodruk, die mooi resoneert met zowel bands als Cult of Luna en Panopticon als een Myrkur, maar vooral Midnight Odyssey en Mesarthim. Het is niet allemaal organisch (al klinken de drums op dit album net iets aardser dan op Stars Wept To The Sea, maar de organische elementen klinken wel alsof ze net uit de strot of vingers gevlogen komen van de respectievelijke functionarissen. Mosaic I: l’amour et l’ardeur is een stukje dromiger en intiemer, nog meer postrock dan Stars Wept To The Sea, waardoor ik de andere prefereer, maar laat je daardoor vooral niet tegenhouden en neem ook dit werkstukje maar in als een welgekomen Zolpidem zonder kwalijke neveneffecten. Heerlijk dit, een sprookje.
Score:
82/100
Label:
Northern Silence, 2018
Tracklisting:
- Sunrise
- Dreamscape
- Radiant
- Balance
- Permanence
Line-up:
- 鬼
Links: