Ulcerate – Vermis
Relapse Records, 2013
De dag is dan eindelijk aangebroken. Eén van de releases waar ik dit jaar het langst naar uitgekeken heb is losgelaten op een nietsvermoedende mensheid. Vijfenvijftig minuten aan allesverwoestende, hyper-chaotische, avant-garde death metal staat klaar om avontuurlijke metalliefhebbers over de hele wereld nogmaals van hun sokken te blazen. Het vervolg van het alom geprezen The Destroyers of All uit 2011 krijgt de titel Vermis mee, hetgeen “worm” betekent in het latijn. Een betere titel had de band eigenlijk niet kunnen kiezen. De muziek van Ulcerate is ondergronds duister, ruw, ongrijpbaar en obsceen. Weinig bands komen in de buurt van de krankzinnige dieptes die deze Nieuw-Zeelanders in hun nummers weten te leggen.
De oplettende lezer zal uit bovenstaande paragraaf opmerken dat ik dus met enigszins hoge verwachtingen aan dit album begon. De voorganger opende voor mij destijds de deur naar een uithoek van de metal met een harmonisch spectrum die ik tot dan toe slechts kende van componisten als Schönberg en Messiaen. Ulcerate omarmt samen met bands als Deathspell Omega, Portal en ook het Nederlandse Dodecahedron volledig de atonaliteit. Concepten als consonant en dissonant verliezen elke betekenis wanneer de grenzen van wat “mooi” of zelfs “acceptabel” weggevaagd zijn en alleen de pure relaties tussen de individuele tonen zegevieren.
Met zulke hoge verwachtingen ligt echter ook de kans op teleurstelling op de loer. Als de band ervoor kiest om een andere richting in te slaan wordt het al snel lastig om een nieuw album boven zijn voorganger te beoordelen, en indien dezelfde lijn wordt doorgezet wordt er te weinig vernieuwingsdrang verweten. Ulcerate blijft op Vermis duidelijk de richting die voorheen is ingeslagen voortzetten en dit album is dan ook meer “evolutie” dan “revolutie”. De contrasten zijn voor zover mogelijk nog groter geworden: de bedaardere secties zijn nog introverter, de logge riffs zijn nog zwaarder en tremolo’s zijn nog feller. Elke fan van het eerdere werk zou hier zonder problemen mee uit de voeten moeten kunnen, maar toch voelt het album nieuw en origineel.
En dan is er nog het geniale drumwerk van Jamie Saint Merat. Ik probeer voor de grap wel eens de maatsoorten mee te tellen, maar haak meestal na tien seconden alweer af. De drumpartijen zijn namelijk zover verwijderd van wat we normaal onder een drumgroove zouden verstaan dat het vaak bijna onmogelijk is om nog de eerste tel te ontdekken. De drums zijn als het ware een integraal onderdeel van de gitaarriffs en hebben een haast melodisch karakter. Gekoppeld met de uitermate complexe gitaarpartijen en haast eentonige grunt zijn het juist de meest chaotische en hevige gedeeltes die de meest hypnotische uitwerking op mij hebben.
Ulcerate stelt met Vermis zijn fans dus allerminst teleur. Zoals altijd heeft een album met deze mate van complexiteit de tijd nodig om tot de luisteraar door te dringen. Elke luisterbeurt pel je weer een laag weg, maar nooit dring je door tot de absolute kern. Misschien is daar dan ook een puntje van kritiek te vinden. De muziek voelt voor mij soms iets te afstandelijk aan en mist voor mij de emotionele impact die bijvoorbeeld het album dat Gorguts dit jaar uitbracht op mysterieuze wijze wel op mij had. Dat neemt natuurlijk niet weg dat dit een absolute jaarlijstplaat is en een verplichte aankoop voor elke liefhebber van het genre. Nou nog een Europese tour!
Tracklisting:
- Odium
- Vermis
- Clutching Revulsion
- Weight of Emptiness
- Confronting Entropy
- Fall to Opprobrium
- The Imperious Weak
- Cessation
- Await Rescission
Line-up:
- Jamie Saint Merat – Drums, Percussion
- Michael Hoggard – Guitars
- Paul Kelland – Bass, Vocals
Links: