Ufomammut – Fenice

Geschreven door op 19-05-2022 om 19:00.

Als het ware opgestraald door een ufo was Fenice van Ufomammut even kwijt op onze redactie. Vandaar dat hij pas boven water kwam toen Ufomammut zijn tiende album daadwerkelijk uitbracht. Beter laat dan nooit luidt het gezegde, en dat geldt in het geval van Fenice zeker.

Op dit album is voor het eerst Levre op de drums te horen, na het vertrek van Vita. In 2020 kondigde de band opvolgend een korte pauze aan, om in 2021 weer actief te worden. Levre werkte al een tijdje samen met de heren, maar dan vooral op commercieel gebied. Nu laat hij echter zijn drumkwaliteiten horen. Omdat Ufomammut zo zwaar leunt op drums in zijn muziek maakte dat van Fenice een nog spannender release.

Ufomammut staat bekend om zijn ronkende tracks die onder zware cymbalen en een ruizige basgitaar de spanning opvoeren. De zware stukken worden verrijkt met psychedelische stukken en af en toe wat vocalen of gesproken tekst. Altijd is er een soort spanningsboog die de band volgt. Op Fenice is de band ook op dat pad gebleven. Toch begint Duat een heel stuk lichtvoetiger dan we gewend zijn. Wat mij opvalt is dat de drumstaccato’s wat harder uit de verf komen. Levre is precies in zijn aanslagen, en wat minder primitief en onbezonnen dan Vita. Na de eerste tien minuten wordt gelijk een intermezzo toegevoegd, om vervolgens snoeihard uit te halen met Psychostasia. Het nummer bouwt voort op het voorafgaande intermezzo, en blijft eerst in een kosmische vibe hangen. Plotseling volgt een tempoverandering die het geheel openbreekt. Pyramind is een ander hoogtepunt waar de band vanaf het begin al zwaar inzet, met een lang psychedelisch tussenstuk, om weer zwaar te eindigen. Metamorphoenix laat horen dat de band op dit album verrassend veel heeft meegenomen van het album XX, waar de band zijn psychedelische kant meer onderzocht. De ontwikkeling in het nummer is subtiel maar bewust. Het afsluitende Empyros is dan weer een zware knaller die maar kort duurt.

Fenice is een album waarin de band zijn evolutie voortzet. De psychedelische kant wordt benadrukt en krijgt maximaal de ruimte. Het is alsof de band even wat denkruimte pakt. De drumstijl van Levre past bij deze meer dynamische aanpak. Het wordt afgewisseld met onvervalste zware doom, die er door de vele lichte stukken extra hard uit knalt. Als je het album als geheel eenmaal luistert, met enige concentratie, komt hij het beste uit de verf. Om Fenice meerdere keren direct achter elkaar te luisteren is er teveel rust op de plaat. Het wordt enigszins vervelend om hem in de herhaling te gooien. De zwaardere delen blijven toch het hardst raken, vooral op Psychostasia met zijn geweldige opbouw. Een nummer als Metamorphoenix leent zich minder voor een herhaalde luistersessie, en is bijna vrijblijvend.

Het is herkenbaar dat de band het album zelf als een nieuwe frisse start ziet, als een intiem en vrij album. Fenice is Italiaans voor fenix, en de betekenis met betrekking tot het album laat zich raden. Fenice is daardoor alleen over de gehele linie niet overal trefzeker. Ik heb wel het gevoel dat de band met nog iets meer herpakte focus op het volgende album zichzelf nog meer gaat ontstijgen. Dit is in die zin pas een begin.

Score:

80/100

Label:

Neurot Recordings, 2022

Tracklisting:

  1. Duat
  2. Kepherer
  3. Psychostasia
  4. Metamorphoenix
  5. Pyramind
  6. Empyros

Line-up:

  • Poia – Gitaar, keyboard, geluidseffecten
  • Urlo – Zang, basgitaar, keyboards, geluidseffecten
  • Levre – Drums

Links: