Trhä – Tálcunnana dëhajma tun dejl bënatsë abcul’han dlhenisë ëlh inagat, jahadlhë adrhasha dauzglën nu dlhevusao ibajngra nava líeshtamhan ëf novejhan conetsë danëctsë kin, ëf tu dlhicadëtrhënna bë ablhundrhaba judjenan alhëtangrasë shidandlhamësë inkom

Geschreven door op 24-05-2022 om 23:37.

Zal ik de titel van dit nieuwe album maar niet hernoemen? Lijkt me een goed plan. Dit éénmansproject zonder verwijzingen naar mens of land intrigeert me mateloos, in de eerste plaats met zijn muziek. In de tweede plaats door alle randelementen, zoals daar zijn de visuele aspecten en het taalgebruik. “Twin Peaks ambient en Arkhtinn/Darkspace/Paysage D’Hiver“, zo gaf ik aan in de review van Endlhëtonëg. “Feestelijke lofi black die me deed denken aan de eindejaarsperiode”, zo liet ik optekenen in de review van lhum jolhduc. Deze keer een enig nummer dat drie kwartier lang duurt, net lang genoeg om de titel van deze langspeler uitgesproken te krijgen.

Na een zweverige intro krijgen we opnieuw lofi black te horen met een heel erg dun en vaak ontbrekend leadgitaargeluid, een postblack basgitaargevoel en (daar zijn ze weer) een pak eindejaarsgeluidjes. Klokjes, xylofoon en belletjes, met een vrij vrolijke gevoel, uplifting en wollig als witte schimmel. Heel apart, zelfs na 25 jaar black metal te hebben gehoord sta ik er van versteld. De schrale blackmetalvocalen contrasteren erg hard met de uit toetsen ontstane sfeergeluiden. Enkel het feit dat ze allen kortlings samen in heel erg dorre en onvruchtbare muzikale ruimte verbleven voor de opname ze vastlegde, maakt hen verwant. Het zou niet mogen, maar het kan, dus het is.

Na een dikke acht minuten gaat de obscure black overheersen en wordt het tempo stelselmatig opgedreven. Voor de toetsen wordt het achtervolgen geblazen, wat resulteert in disharmonie en dissonantie. Waarachtig een zeldzame absurde combinatie van klank en beeld, waarbij je je zo een stervend smurfenbos kunt voorstellen waar alles wat blauw is in grijstinten verandert. Een grimmig sprookje (pun intended). Met een orgelsmurf die als enige halstarrig zijn oude zelf is, terwijl al de andere smurfen een ononderbroken en onverklaarbare stroom aan brandend maagzuur al schreeuwend en kokhalzend uit hun aftakelende lijfjes willen verwijderen. Rond minuut zestien en een half krijg je een Gargamelsolo te verwerken, die als een halve gare de snorharen van Azrael beroert als ware het de clit van de onstuimige nimf Florabella. Florabella komt daarna aan de beurt trouwens, en vindt het tremologedoe meer dan prima. Als compliment naar Gargamel toe, geeft Florabella vervolgens menig palliatieve smurf het laatste duwtje richting de dood met haar multifunctioneel adembenemende squirtsap, dat door een aantal beklagenswaardige smurfjes verkeerdelijk aanzien wordt als potentieel blusmateriaal voor het van binnenuit verterende zuur. Of Hollywood interesse zal hebben in dit script en de bijbehorende soundtrack van Trhä, dat weet ik nog zo net niet. Ik vind het – net als Florabella – in ieder geval meer dan prima.

Tálcunnana dëhajma tun dejl bënatsë abcul’han dlhenisë ëlh inagat, jahadlhë adrhasha dauzglën nu dlhevusao ibajngra nava líeshtamhan ëf novejhan conetsë danëctsë kin, ëf tu dlhicadëtrhënna bë ablhundrhaba judjenan alhëtangrasë shidandlhamësë inkom. Ik kon het niet laten. Prima album. Niet mijn favoriete van Trhä, maar intrigeren doet hij zeker.

Score:

86/100

Label:

Eigen Beheer, 2022

Tracklisting:

  1. Tálcunnana dëhajma tun dejl bënatsë abcul’han dlhenisë ëlh inagat, jahadlhë adrhasha dauzglën nu dlhevusao ibajngra nava líeshtamhan ëf novejhan conetsë danëctsë kin, ëf tu dlhicadëtrhënna bë ablhundrhaba judjenan alhëtangrasë shidandlhamësë inkom

Line-up:

  • Thét Älëf – Alles

Link: