Drie jaar na hun veelgeprezen debuutalbum Ash In Realms of Stone Icons keert de progressieve blackmetalband Tómarúm terug met een nieuw album: Beyond Obsidian Euphoria. Ook deze vindt zijn weg weer via het Amerikaanse label Prosthetic Records. Was Tómarúm ten tijde van het debuut nog een tweetal, is de band inmiddels onder bezielende leiding van oprichters Kyle Walburn en Brandon Iacovella uitgegroeid tot een vijftal. Gitarist Matthen Longerbeam (ex-Proliferation), bassist Michael Sanders (Scorced Moon), en drummer Chris Stropoli (Dawn of Ouroboros, Lamentations, Monotheist) hebben zich bij Tómarúm aangesloten. Een dusdanige uitbreiding van bezetting brengt vast een wat andere dynamiek met zich mee en de nieuwe bandleden zullen vast hun eigen creatieve gedachten met zich meebrengen. Dan is het echt niet zo ondenkbaar dat dit een (kleine) muzikale koerswijziging met zich meebrengt, toch? Hoe pakt dat uit op het nieuwe album van Tómarúm?
Ook op Beyond Obsidian Euphoria versmelten zwartgeblakerde deathmetalpassages onberispelijk en wonderschoon met progressieve melodieën. Intrigerende gitaarlijnen, prachtig soleerwerk en gedreven blastbeats nemen het voortouw, waardoor het vijftal een afwisselend muzikaal panorama tevoorschijn tovert. De nummers zijn een aaneenschakeling aan tempo- en sfeerwisselingen, waarbij de band weet te voorkomen dat ze als fragmentarisch, als aan elkaar geplakte flarden, doorkomen. Tómarúm heeft ervoor gekozen hun ingenieuze, ragfijne ideeën veelomvattend uit te werken. Dit betaalt zich uit in veelal langgerekte, nauwgezette composities (In Search of the Triumph Beyond… (Obsidian Overture), The Final Pursuit of Light). Slechts Blood Mirage en de twee intermezzo’s (Introspection II en Becoming the Stone Icon (Obsidian Reprise)) duren tussen de drie en vier minuten, de rest van de composities gaat de zeven minuten ver, ver voorbij. Drie nummers (vooruit, het openende In Search of the Triumph Beyond… komt één seconde tekort, maar tel ik gewoon mee) duren langer dan tien minuten. Ondanks de uitgestrektheid van de nummers en de lengte van het album (ruim meer dan een uur) gaat het nergens, vooral door de gedetailleerde uitwerking, vervelen.
Ook deze keer krijg je een veelheid aan verschillende vocale stijlen voorgeschoteld, waarbij opvalt dat die invulling nog uiteenlopender is dan dat op het debuut al het geval was. In Introspection III en Becoming the Stone Icon (Obsidian Reprise) kom je een vertelling door Brandon Iacovella tegen. Als ware het sir David Attenborough of Morgan Freeman die boeiend zijn tekstlijnen over de muziek drapeert. Het pakt dan ook heel fascinerend uit. De weids aanwezige harmonieuze vocalen bepalen in veel nummers (In Search of the Triumph Beyond…, Shallow Ecstasy, Shed This Erroneous Skin, Halcyon Memory: Dreamscapes Across the Blue, Silver Ashen Tears) nadrukkelijker het geluid. Ze vormen weliswaar vaak een sterk contrast met de zware brul, maar nemen daarnaast ook op veel nummers het voortouw. Het maakt dat de algehele inkleuring van de nummers toch wat minder zwaar, getergd en donker doorkomt. Of daarmee het album je meer of juist minder aanspreekt dan het debuut, zal ongetwijfeld een kwestie van smaak zijn.
Ash In Realms of Stone Icons behelsde onderwerpen als angst, depressie, emotionele leegte en verlies. Leed kom je nu ook weer tegen, maar tegelijkertijd komen ook onderwerpen als zelfacceptatie, het doorbreken van trauma’s, veranderend bewustzijn en een leven leiden zonder tragedie aan bod. Het album draagt mede hierdoor een sfeer van introspectie en opleving. “On their second full-length offering, the band focused their efforts on crafting a fully self-contained statement of incandescent ambition, raw emotion and a focus on the complexities of the healing process from psychological difficulties.” (“Op hun tweede volledige album richtte de band zich op het creëren van een volledig op zichzelf staand statement van gloeiende ambitie, rauwe emotie en een focus op de complexiteit van het genezingsproces van psychologische problemen.’’)
Is het omdat de thema’s van dit album wat monterder en opgewekter zijn dan op Ash In Realms of Stone Icons? Zijn het de veel meer aanwezige harmonieuze vocalen waardoor het album een wat minder grimmige indruk achterlaat? Of is het de productie die Beyond Obsidian Euphoria met een wat luchthartiger, minder dwingend geluid bekleed? Beyond Obsidian Euphoria pakt weliswaar wat minder dreigend en donker, wat inschikkelijker uit dan zijn voorganger, maar is desondanks een erg fraai album, dat opvalt door de weelderige composities. Liefhebbers van wat luchtigere blackmetalcomposities met veel nadruk op een progressieve uitwerking kunnen hun hart eraan ophalen.
Score:
82/100
Label:
Prosthetic Records , 2024
Tracklisting:
- In Search of the Triumph Beyond… (Obsidian Overture)
- Introspection III
- Shallow Ecstasy
- Shed This Erroneous Skin
- Blood Mirage
- Halcyon Memory: Dreamscapes Across the Blue
- Silver, Ashen Tears
- The Final Pursuit of Light
- Becoming the Stone Icon (Obsidian Reprise)
Line-up:
- Kyle Walburn – Gitaar, zang
- Brandon Iacovella – Gitaar, zang, contrabas, vertelling
- Matthew Longerbeam – Gitaar, zang
- Michael Sanders – Basgitaar, zang
- Chris Stropoli – Drums, zang
Links: