Geschreven door Joost Aarts op 17-02-2024 om 16:37.
Een trio afkomstig uit Griekenland, maar volgens de promo als band ontstaan in Pittsburgh, Verenigde Staten. Dit Thy Shining Curse gaat op de symfonische deathmetaltour. Het is dan ook niet vreemd wanneer ik in eerste instantie denk aan de Italianen van Fleshgod Apocalypse, want dat gezelschap heeft toch wel een behoorlijke stempel op het genre gedrukt. Het debuutabum Theurgia is complex, verhalend en op momenten zelfs slepend van aard. Vergis u echter niet, want er staat een enorme hoeveelheid beukwerk op deze plaat.
Dit album is doorspekt met een veelheid aan symfonische invloeden, programmering en orkestratie in de breedste zin van het woord. Het is op een zodanige manier in elkaar gezet dat het niet stoort of op momenten irriteert en dat vind ik op zich al best knap. Om van dit album te kunnen genieten moet u dan wel weer van al deze invloeden houden. Zo komen er klassieke gezangen, sferische strijkers, trompetten en heel veel keyboard- en piano-trucage voorbij. Tijdens een nummer als Acephale horen we past echt hoe goed het geheel past en in elkaar is geweven. De progressieve toets is dan ook niet te vermijden bij deze band, waarbij de donkere growl wel weer heel erg standvastig death metal is. Zelf ga ik hier best wel hard op, al categoriseer ik dit plaatwerk meer als luisterplaat dan als uitleefplaat, als u begrijpt wat ik bedoel. Reden is dat alles zo minutieus gedetailleerd in elkaar gestoken is. En dat wil ik als luisteraar gewoon helemaal horen, bevatten en absorberen. Na 36 minuten ben ik dan ook wel helemaal door de spreekwoordelijke mangel gehaald.
Dit vergt behoorlijk wat van de gemiddelde luisteraar, niet alleen qua rekbaarheid, maar ook qua concentratie. Is het vermoeiend? Nee, dat niet direct. Maar het gaat over zoveel schijven tegelijkertijd dat u de kop erbij moet houden. Zoals ik al heb benoemd, eenvoudig headbangen is er dikwijls niet bij, bedachtzaam hoofdschudden wel. Geniet van de flow, techniek en alles wat er voorbij komt. Theurgia is een woeste trip met vele accenten en exotische manifestaties. Misschien zijn de eerder genoemde Italiaanse collega’s nog wel het meest terug te horen tijdens Heptacletus. Maar het is oneerlijk om de band als kloon weg te zetten, want daarvoor zit er echt wel meer dan genoeg eigen geluid in deze symfonische muziekdoos des doods. Jongens en meisjes, wederom een indrukwekkend debuut zo aan het begin van 2024, dat belooft wat! Het afsluitende Melmoth en het afwisselende Aesahaettr deel ik hier voor uw eigen oortjes.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
