Als we na ruim twintig jaar zo vrij mogen zijn de score op te maken, kunnen we stellen dat dit millennium grotendeels in het teken staat van progressieve variaties op de black metal. Tal van bandjes experimenteren met de fundaties van het subgenre, waarbij de ene aftakking na de andere wordt gesmeed. Dit heeft geleid tot een gevarieerd aanbod van zwartgallige, vaak gruizige muziek. In dit grote waas van diversiteit, tussen alle progressieve blackmetalbandjes, achtte ik het moeilijk nog een echt onderscheidende groep te vinden. Tot ik Maelström van Thermohaline hoorde.
Dit drietal overspoelt ons met een tsunami van geluid dat zich moeilijk laat typeren. Hoewel het de ziel en zwartgalligheid van de traditionele black metal behoudt, combineert het de atmosfeer en soms zelfs het tempo van doom met het pompeuze van de moderne death metal. Daarnaast vreest het trio, bestaande uit drie multi-instrumentalisten, niet om elektronica en zelfs een accordeon te verwerken op hun plaat.
Het tweede nummer Adamastor zet deze zelfde sfeer en intensiteit door en laat je hiermee dieper en dieper in de zee zinken. Opmerkelijk is het moment rond de vierde minuut in het nummer, waarin blastende drums en tremolo-gitaren abrupt onderbroken worden door de solerende accordeon. Later evolueren de blasts en tremolo’s langzaam tot een glitchende bak elektronica die de blastbeat subtiel vervormd tot breakbeat. Dit experiment doorbreekt de zwartgallige atmosfeer niet . Dat is zeker bewonderenswaardig.
De overgang naar Sirens herpakt de kalmte van de opening van het album. In de langgerekte drumpartijen en sferische intermezzo’s van dit nummer manifesteren de doominvloeden van de band zich ten volle.
Shipwrecked, met tien minuten en 51 seconden het langste nummer van het album, biedt eigenlijk precies wat het trio de afgelopen drie nummers ook heeft laten zien, volumineuze, zwartgallige en vooral afwisselende gitaarmuziek. Afwisselend, dat blijkt zeker uit de finesse waarmee de band, zeer subtiel, blastende black metal inruilt voor een jazzy intermezzo.
Deze zelfde afwisseling doordrenkt de hele plaat en ook hekkensluiter Dark Corners of the Ocean stelt hierin niet teleur. Het begin van het nummer, met apocalyptisch stemgeluid en denderend gitaarwerk, behoort tot een van de meest hectische delen van het album. Maar Thermohaline is niet voor één specifieke vorm hectiek te vangen; waar Sirens flirtte met de jazz, doet Dark Corners of the Ocean dat met breakcore. Het nummer, en hiermee het album, eindigt in een dissonante bak ruis gecombineerd met kermend gekrijs dat door merg en been gaat en de luisteraar beduusd achterlaat.
Is het een perfect album? Dat niet, maar het komt erg in de buurt. Thermohaline blinkt uit in het combineren van traditionele black-/death-elementen met meer experimentele geluiden als breakcore glitches en accordeon. Hoewel het drietal deze experimenten erg kundig in de muziek verwerkt, beperkt het zich wel grotendeels tot intermezzo’s. Het is interessant te zien of deze elementen in toekomstige albums nog meer tot één geheel gewoven kunnen worden. Niettemin trekken deze intermezzo’s wel de aandacht van de luisteraar en versterken hiermee het album in zijn geheel. Hectisch, zwartgallig, snoeihard en divers knalt Maelström een flinke 43 minuten aan een stuk door uit mijn speakers. Ik zet hem nog maar eens op en ik kan jullie adviseren hetzelfde te doen.
Score:
85/100
Label:
Onism Productions, 2021
Tracklisting:
- Obra Dinn
- Adamastor
- Sirens
- Shipwrecked
- Dark Corners of the Ocean
Line-up:
- Lennart Janssen – Zang, Meerdere instrumenten, Programmering
- Nuno Lourenço – Zang, Meerdere instrumenten, Programmering
- Ignacio Elias Rosner – Zang, Meerdere instrumenten, Programmering
Links: