From Russia with black metal.
Dat er heel wat straffe blackmetalacts uit de Siberische wouden komen gekropen mag geen verrassing zijn, gezien de gigantische omvang van dit gebied. De groene omgeving inspireert vooral tot atmosferische black metal met pagan en door de natuur geïnspireerde thema’s, maar daarnaast zijn er ook nog voldoende Russische bands die een andere weg kiezen. Theosophy maakt bijvoorbeeld geen atmosferische black metal, laat ik daar al duidelijk over zijn. Nochtans is hun thuishaven Barnaul de hoofdstad van het bergachtige en ongerepte Altai Krai, een uitzonderlijk biodivers gebied waarvan een groot deel tot het UNESCO werelderfgoed behoort. Hoewel deze natuurlijke omgeving zeker een invloed zal gehad hebben op de ontwikkeling van hun muziek, is het niet hun primaire inspiratievorm.
Traditionele Scandinavische black metal is wat je wél van deze vier mannen mag verwachten, met teksten over de gekende onderwerpen binnen dit sub-subgenre: het verleden, het noorden, winter, de dood… Al van bij hun debuut hoor je vooral veel invloeden van Immortal terug, wat nog versterkt wordt door de vocale prestaties van de heer Phantom, die als een volleerde Abbath alles aan elkaar ‘vocaliseert’. Klinkt Theosophy dan precies als Immortal? Nee, het is verre van een Immortal-kloon. De muziek van Theosophy overstijgt namelijk de beperkingen van het Immortal-universum en bevat ook talrijke elementen van andere genres (thrash en viking metal bijvoorbeeld) en andere bands (Satyricon, Emperor, Windir, 1349…). En dat is nu net het fijne aan deze band: het viertal geeft aan elk nummer een eigen twist, waardoor je toch wel regelmatig verrast wordt. Geen voorspelbare eenheidsworst dus, maar een eigenwijze kijk op de muzikale erfenis van Immortal.
Towers Of Dark Pantheon is het vijfde album van deze Russen, en volgt vier jaar na het vorige, Eastland Tales – Part II, het tweede deel van een tweeluik over heroïsche thema’s. Op het nieuwe album kiest Theosophy voor een voor hen wat nieuwe insteek, met onder andere religieuze onderwerpen en een meer symfonische aanpak. Ook het Immortal-gehalte is hier gevoelig lager dan op voorgaande releases.
Het album start met de titeltrack. Je kan hier niet echt spreken van een verpletterende start: het begin is traag en slepend. De nadruk ligt vooral op het creëren van een donkere, broeierige, contemplatieve atmosfeer, en dat lukt wonderwel. Met veel gevoel en de rasperige stem van Phantom wordt hier een bijzonder sterk nummer neergezet.
Vervolgens krijgen we met Curse of Ak-Kadyn een stukje mythologie uit de Altai Krai te horen, in een toegankelijk Satyricon-jasje. Ak-Kadyn staat ook gekend als de Altai Princess, een permafrostmummie die in 1993 werd ontdekt, met indrukwekkende tatoeages op beide armen. We krijgen hier zeer melodische black te horen met vocalen in Satyr-achtige, verhalende stijl en een lekker strak, energiek drumtreintje dat alles mooi ondersteunt. Het nummer is vrij repetitief maar heeft een opzwepende cadans, waardoor het aangenaam luisteren is.
Where Thunder Reigns doet me met zijn furieuze tempo en onbarmhartige atmosfeer, maar ook door het melodische riffwerk, onwillekeurig denken aan The Dissolution of Mind and Matter, dat te horen is op het nieuwe …And Oceans album. De ‘thunder’ is hier heel duidelijk te horen in het verpletterende drumwerk. De eerste drie nummers van Towers Of Dark Pantheon gaan dus alleszins crescendo op vlak van tempo.
Pas in het vierde nummer van dit album, Full Moon Triumph, hoor je het nieuwe symfonische karakter van Theosophy in al zijn glorie. Hoewel deze track niet opvallend anders start dan de vorige, ontpopt hij zich al snel tot een smerige krachtpatser met een punch en melodische intensiteit die doet denken aan Naglfar. Maar het wordt pas helemaal briljant wanneer de piano invalt, die met een welklinkende fantasie de hoofdriff ruggensteunt. Heerlijk!
Theosophy gaat op Towers Of Dark Pantheon voor een einde in stijl. Eerst is er het meeslepende en verhalende Even the Dead Cast Shadows, waarop gesproken woord voor wat extra sfeer zorgt. Dit nummer is broeierig en ronduit zwartgallig, net als opener Towers Of Dark Pantheon, maar herbergt ook een bijna-opgewekte, uptempo sequentie. Maar de echte sensatie van dit fijne album is toch de afsluiter: From Eternity to Past. Van de eenzame drumploffen aan het begin tot het geniale einde met gesproken woord, piano en, jawel, orkestrale inbreng is dit gewoon een heerlijke afsluiter. Het is niet verwonderlijk dat de piano met zijn creatieve bijdrage voor een derde maal een nummer naar een hoger niveau tilt, en op From Eternity to Past krijgt dit instrument daarnaast hulp van akoestische gitaar en dus ook van orkest. Je hoort oud Dimmu Borgir-werk passeren en wat mij betreft is dat orkestrale aspect toch écht wel een grote meerwaarde.
Score:
85/100
Label:
Sliptrick Records, 2020
Tracklisting:
- Towers of Dark Pantheon
- Curse of Ak-Kadyn
- Where Thunder Reigns
- Full Moon Triumph
- Old Stone in the Woods
- The Sword of Erlik
- Even the Dead Cast Shadows
- From Eternity to Past
Line-up:
- Phantom – Stem, basgitaar
- Egiborg – Gitaar
- XI – Keyboards
- Skinner – Drums
Links: